Ik ben nog altijd een ogenblik verbaasd als ik vaststel dat ik alleen woon in dit huis, zelfs na maanden valt het me op, en ja ik woon hier met ‘Klara’ en mijn boeken en mijn pc, een groot deel van de dag en de nacht ben ik op mezelf aangewezen en ik word het stilaan gewoon, maar toch nu en dan die verbazing. Er is weinig verkeerd aan, ik moet het stellen zonder kat of hond maar met de meesjes in de tuin, wat nog minder verkeerd is.

Het veranderde enigszins toen ik beginnen ben met enkele pitten van vruchten die ik had in wat aarde te stoppen en te zien wat er gebeurde, er rezen, precies angstvallig, twee pseudo appelaars uit de aarde en twee even pseudo appelsienbomen; ‘bomen’ kweken op kleine schaal is een bezigheid zoals een andere; na de bloei van de verloren gewaande orchidee, zijn het nieuwe kleine wonderen – ik noem dit zo, anderen vinden het maar normaal – die zich afspeelden in mijn leven van de laatste dagen, en een ander gisterenavond na mijn blog te hebben ingelogd - ik had mezelf ontroerd met wat ik geschreven had - waren er enkele ogenblikken dat ik het gevoel had weg te glijden van mijn stoel, hoewel ik ,zitten bleef. Was het de ontroering of was het een verwittiging?

Wat er precies gebeurde weet ik niet, maar ik stel me er heel wat vragen bij. Het wijst er misschien op dat mijn dagen, dat mijn uren zeer kostbaar geworden zijn, dat ik me haasten moet om wat ook nog te doen en, ‘wat ook’ is nog heel veel, meer dan je denken kunt, zelfs meer dan ik denken kan.

Of, als jullie het nog niet weten zouden, de wijze waarop ik besta, in het lang en het breed uitgelegd. De man die ik ben, levend zijn leven dat nog zeer gevuld is, soms te gevuld - maar zo heb ik het graag, nu vooral - een te gevuld leven dat zich aanbiedt, na enkele aarzelingen, in de morgen van elke dag. En dan hoor ik op ‘Klara’, ‘The unanswered question’ van Charles Ives.

Je kent voldoende onbeantwoorde vragen, maar bij Ives, is het muziek of is het een gezucht van het niet te kunnen antwoorden op de vraag, een vraag over de tijd die nog loopt voor jou, die je je regelmatig stelt, zonder ze te stellen maar ze houdt je bezig.

Charles Ives zal ook wel dergelijke vraag gekend hebben en er geen antwoord op gevonden.  Echter, de vraag die ik me stel is de volgende: heeft hij er een muziekstuk erover geschreven of heeft hij ontdekt dat het stuk eens geschreven neerkwam op een vraag die niet kon beantwoord worden?

We zullen het nooit weten en eigenlijk we zullen het nooit weten, de titel van het stuk is lijk een titel onder een abstract schilderij, een gevoelskwestie, deze van het ogenblik.

Ik hoop, tot morgen.