De appel- en appelsienpitten die ik plantte in vochtige aarde doen het goed, met dien verstande dat een van de blaadjes van de appelsienplant aangetast wordt door een of ander onzichtbaar diertje. Ik heb het blaadje moeten wegknippen.

Mijn bedoeling is niet van appelsienbomen te beginnen  kweken, het gaat er enkel om de verwachte verwondering die ik verwek bij mij – veel meer heb ik niet meer te doen - en tezelfdertijd vast te stellen de kracht die er steekt in elk pitje dat verloren gaat.

Ik zou nu kunnen vragen dat elk van ons enkele van zijn pitjes, welke ook, zou  gaan uitplanten in wat aarde om die later uit te zetten in de tuin.

En dan wat, zul je me zeggen. Wel niets, het is me er enkel om doen bij jou te bereiken wat mijn kleinzoon, Anthony, bij mij bereikte, hij besmette me. Men is inderdaad nooit te oud om te leren en dan vooral in de omgeving van de kleine dingen des levens die soms groot uitvallen.

Nu zo ver ben ik nog niet, maar stel je voor, kleine dingen die dan,  gezien in hun perspectief, groot uitvallen. Ik denk eraan, zoals ik aan vele dingen denk, ik zou er een bonsai boom van kunnen maken als ik er maar genoeg aandacht voor over houd en, er nog voldoende tijd voor zou zijn want, de dagen zijn te kort, de uren schieten voorbij. En ook je moet er een oosterling voor zijn, of dan toch oosters gaan denken waarbij de tijd geen rol speelt, niet vernoemd wordt. Het is de bonsai die alle aandacht krijgt, dag aan dag bekeken en bekeurd wordt met de schaar in de hand om de groei ervan te kortwieken. In feite is het een gevecht tegen de natuur in, de wetten van de natuur die ik gebruik om tot groei te komen en deze groei daarna te fnuiken. Wat oneerlijk is, zoals het in mijn ogen oneerlijk is planten te laten groeien/leven in a green bottle terrarium, volledig afgesloten van de buitenlucht.

Het is een dergelijke terrarium dat ik ten geschenke kreeg en nu midden op de tafel in de eetkamer staat opgesteld, ik er zorg voor dragend dat de glazen fles regelmatig een andere lichtinval krijgt, meer hoeft er schijnbaar niet.

Ik wacht dus af en hoe mijn plantjes in de woonkamer het gaan doen en hoe de plantjes in de gesloten glazen kolf het gaan doen en dit op mijn leeftijd, naast het vele andere dat ik nog te verrichten heb; Ik zal het maar niet vernoemen want anders zul je over mij vertellen dat ik hoop honderd jaar te worden.

Wat een verkeerde gissing zou zijn, alhoewel, het zou me ‘misschien’ niet misstaan: het schrijven van blogs tot einde 2027.

Kakushika Hokusai (1760-1849) wist het ook dat hij pas dan echt zou kunnen tekenen!