Hij was, nodig, opgestaan in de nacht. Hij dacht aan zijn blog te beginnen maar hij had niets te schrijven, niets waar hij aan denken kon, buiten de vele pijnen die hij voelde in het lichaam dat hem droeg en waar hij  niets aan had. Hij is terug naar bed gegaan en had een moeilijke nacht, zoals hij er nog gekend heeft, moeilijkere zelfs, echter geen klacht over de lippen, maar aanvaarden wat is, het kan enkel nog beter gaan.

Maar de plicht roept er is geen ontkomen aan en ook en vooral ik zou er niet willen aan ontkomen, het vult mijn dag. Stel je voor ik zou opstaan, zou mijn dag beginnen zoals elk normaal mens zijn dag begint, de uren zouden verstrijken en de nacht zou komen en ik zou niets geschreven hebben, hoe zou ik me voelen?

Ik voel me nu al minder goed als ik iets geschreven heb dat niet volledig tegemoet komt aan wat ik wenste na te laten, mijn blog is dus een soort maatstaf die iets zegt over hoe ik er sta in de dag. Gisteren was een uitzondering, ik zweefde van het begin tot het einde. Vandaag blijft een vraagteken. Misschien had ik  beter gewacht tot een punt in het volle daglicht, misschien?

Maar het is nu dat het gebeuren moet, als ik het kan in het daglicht moet ik me kunnen, vóór de dageraad, inbeelden dat het licht er is, dat ik omkranst ben met licht en dat mijn woorden opstaan in het licht.

Dus niet zoals bij een goede vriend die schildert in zijn goede uren en deze zijn pas goed als het licht, het grote licht er is om zijn kleuren te kunnen wikken en wegen en ik begrijp hem maar al te goed, het licht voedt zijn inspiratie en zijn inspiratie is zijn hogere wijze van het ‘erzijn’, waar hij, zoals elk van ons, nood aan heeft in deze totaal onzekere wereld van vandaag.

Ik volg hem hierin, ik weet dat ik hem gisteren zal geraakt hebben met mijn beperkt betoog, en ook een groot dichter uit de streek die eens te meer zich overtrof met zijn uniek Valentijngedicht op een lavendelmuur’, zal ik geraakt hebben, misschien ook nog heel wat onder jullie die me lazen.

Het was in elk geval mijn bedoeling om jullie te raken in het dagelijkse van jullie bestaan, een uitzonderlijk moment te zijn, een lichtflits, een verademing.

Zo wou ik het tenminste, zo wil ik het elke dag terwijl ik schrijf denkend aan allen onder jullie die ik ken en waarvan ik weet dat ik door hen gelezen word, denkend ook aan een tijdgenote, waarvan ik niets afwist, maar nu hoorde dat ze drieënnegentig is en even eenzaam is als ik die, een klein wonder, me lezen zou.

Dit alles is dan van de morgen dat ik niets te schrijven wist en toch tot het besluit kom, dat ik omringd ben met een kring van lezers en lezeressen: dus hoe rijk ik ben alom aan genegenheid.

Tot daar dan. Ik kan nu gaan ontbijten.