Hij schrijft zich de tijd in. Alsof dit een voorbereiding was naar het ogenblik dat hij er niet meer zal zijn, en deze geschriften een opvulling zou zijn voor de leegte die hij een korte tijd zou nalaten.
Uiteindelijk komt het daar op neer, er te zijn zoals Hemingway er nog is, Pasternak, Dante, T.S.Eliot, Beethoven, Bach, noem ze maar, allen die ons begeesterd hebben en blijven begeesteren met wat ze achterlieten, onder een of andere vorm, hier op deze aarde.
Hij heeft er vrede mee al weet hij dat wat hij achterwege laten zal, geen al te grote draagwijdte kennen zal, beperkt zal zijn in waarde en in levensduur, maar dan toch een duidelijk spoor naar wie hij geweest was.

Vandaag echter is dit niet meer de hoofdreden van zijn schrijven, zoals hij hoorde van Margot, zijn kleindochter, dat ze koppig op haar kamer bleef omdat ze noch vis, noch vlees wou eten, zo hangt in hem eenzelfde koppigheid om vol te houden en het contract dat hij afgesloten had met zich zelve, om elke dag present te zijn in woord en daad, te honoreren.
Wat het hem ook moge kosten aan slaap en inspanning volhouden is de boodschap, niet plooien, voor het gemak dat hij kennen zou als hij er zou mee stoppen.

Want het hoeft gezegd, hij kent er nu ook de vreugde van een blog te schrijven die hij op zijn uithangbord kleven kan om aan te tonen dat hij nog (spring)-levend is en helder van geest. Zelfs al kan bij momenten aan de mate van helderheid getwijfeld worden, zijn bedoelingen zijn telkens heel zuiver en welgemeend.
Ook al zijn het maar wat losse gedachten, verzameld op momenten van een zekere gelukzaligheid als hij zich weerspiegeld ziet in de woorden die hij schreef toen hij helemaal niets te vertellen had, zoals een boom die niets te bewijzen heeft dan er te zijn en te leven tot er iemand opkijkt naar hem, en nota neemt van zijn bestaan, in bewondering.

01-06-2014, 08:04 geschreven door Ugo d'Oorde  

Hij weet dat hij niet voortdurend bewust is van het deeltje van het ‘gans Andere’ in hem; dat hij niet voortdurend ingesteld is om erin binnen te dringen; dat dit ingesteld zijn, een proces is waarbij heel wat zaken overboord moeten gegooid worden en vooral, en dit leerde hij bij Ouspensky, dat hij blijvend moet trachten zichzelf bewust te betrekken bij al wat hij doet of zegt; dat hij zichzelf observeren moet opdat hij weten zou dat hij niet een machine is, maar dat hij het is die spreekt, die handelt en daarenboven dat hij voelen moet dat die ‘hij’ die hij is, geïntegreerd is in het omringende.

En als hij schrijft over wat hij schrijft dan is het omdat het vooral de momenten van verbondenheid zijn die hem doen schrijven. Andere momenten die talrijker voorkomen, laat hij voor wat ze zijn. In de woonruimte waarin het gebeurt, is hij meer omringd met boeken dan met meubels: boeken tegen de wand, boeken op zetels, boeken op de radio, op de vensterbanken. Hij heeft nood aan boeken, heeft nood aan hun veelzeggende stilte die is van het leven van het woord in ze.

Vanmorgen is hij met de wagen gereden langs de plaats aan de Leie waar hij met vrienden, en dan vooral met Paul – die plaats hun verbindingsteken - praktisch elke zondag tijdens het joggen even zijn blijven stil staan. De zon was een lichtende schijf doorheen het grijze van de luchten en hij was verbaasd over de plotse grote rust in hem, alsof licht en water, de beemden en de weiden, de bomen aan de einders en de kerktoren er boven uit, de totaliteit uitmaakte van wie hij was, ook omwille van Paulus die hij voor het opstaan had gelezen en dit alles samen, zijn wezenlijke, spirituele omgeving was waarin, wat niet bij naam te noemen is, geborgen is maar des te intenser aanwezig.

Veel is het niet, gedachten die opduiken eens terug in zijn gewone omgeving waar hij neer gaat zitten om ze herop te roepen en vast te leggen in de vorm van een zoveelste blog die weinigen zullen lezen.

31-05-2014, 04:51 geschreven door Ugo d'Oorde  

Hij grijpt dikwijls terug naar vroeger om de Ugo te zijn die zich neerzet om te schrijven. Maar dit vroegere verschijnt dan in een andere dimensie, met een andere geladenheid, een andere ondergrond, die niet altijd duidelijk is, maar die toch aanwezig is in wat er uit zijn pen te voorschijn komt.
Hij is er zich trouwens van bewust dat zijn laatste blogs met opzet het werk hebben overgelaten aan de lezer, dat hij, Ugo, slechts enkele elementen heeft geschetst, een kader heeft opgesteld en dat hij aan de lezer heeft overgelaten om dit kader op te vullen met hun eigen verbeelding.
Zo hoopte hij dat de lezer zelf, zich zou hebben ingebeeld wat er nu precies was gebeurd in die ruïnes van een oude abdij, ergens, bv.in Italië, bv. In Toscane, midden de wijngaarden, of ergens verloren in de bergen.

Of hij erin geslaagd is dit verbeelden op te wekken of niet, zal afhangen én van de keuze en de kracht van zijn woorden én van de intensiteit waarmede ze gelezen worden en een tijdje zijn blijven leven in de geest van de lezer.
Hij hoeft niet alles te vertellen, hij moet ook wat overlaten aan de verbeelding. Dit is trouwens waar het om draait en keert in de poëzie, want het poëtische zit hem meestal in het verborgene dat wordt opgeroepen door wat afwezig is, door wat niet wordt gezegd.
Verbeelding is altijd noodzakelijk. Lezen zonder verbeelding, zonder inbeelding van hoe het is of was, is een tekst die dode letter blijft.

De Heer van de schrijvers behoede hem van ‘het schrijven zonder inwerking op de verbeelding van de lezer’.

30-05-2014, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Uit een dagboek teruggehaald, of hoe je terecht komt in de armen van het boek dat je lezen moet om ' bewust te leven'. 

In een boekenwinkel in Sierre, bladert hij in ‘ Le Temps du Changement’ van Fritjof Capra. Hij aarzelt om het te kopen en keert zonder boek terug naar Grimentz, zijn bergdorp. Achteraf blijft het boek hangen in zijn gedachten en hoe meer hij eraan denkt hoe meer hij er bewust van wordt dat hij het boek toch, om een of andere reden, had moeten kopen.
Na een paar dagen houdt hij het niet meer. Hij daalt eens te meer de lange kronkelweg af naar Sierre, gaat binnen in dezelfde boekenwinkel en onmiddellijk naar het rek waar hij het boek had teruggezet.
Het stond er niet meer, maar op de plaats ervan het boek van Ouspensky: ‘Fragments d’un Enseignement inconnu’, de vertaling van In Search of the Miraculous.

Hij kon niet anders dan denken dat het Ouspensky’s boek was (waar hij al zoveel had over gehoord) dat hem aangezet had om eens te meer de lange afdaling naar Sierre te doen, en dat dit de reden was waarom hij Capra niet had gekocht bij de vorige gelegenheid. Maar dit zal wel inbeelding geweest zijn, alhoewel hij meende dat iets dergelijks hem reeds bij vorige gelegenheden was overkomen.

Ouspensky vertelt in zijn boek over zijn ontmoeting met de kosmische levensfilosofie van Gurdjieff die voor houdt dat de mens een machine is en functioneert lijk een machine, maar zegt hij:

‘Il est possible de cesser d’être une machine mais avant tout pour cela il faut connaître la machine… quand une machine se connaît, elle a cessé dès cet instant d’être une machine … elle commence déjà d’être responsable de ses actions’.

Waarmede hij bedoelt dat er in onze dagen weinig ogenblikken zijn dat we ons werkelijk bewust zijn van de daden die we stellen, we lopen wat rond en doen dit of doen dat, maar herhaaldelijk is het de machine in ons die optreedt.
Ouspensky schrijft dan ook dan we niets ‘doen’, dat alles ‘gebeurt’:

Cela arrive exactement comme la pluie tombe parce que la température s’est modifiée dans les régions supérieures… Pour ‘faire’ il faut être et il faut d’abord comprendre ce que cela signifie ’être’!

Voluit weten, dat wij het zijn en niet de machine in ons die handelt, ‘being mindful’ zoals het staat in het wapenschild van het kasteel in Cawdor, het kasteel van Macbeth in het noorden van Schotland.

(Het boek van Ouspensky zit in een verhuis naar andere oorden, bij een betere gelegenheid geef ik de referenties.)

29-05-2014, 06:04 geschreven door Ugo d'Oorde  

Er zijn ook dagen dat hij niet weet wat hij schrijven kan/moet, dat alles in een knoop ligt, het woord en de betekenis ervan, alsof hij voor een open zee zou staan, wachtend op een wit zeil op de horizon, met de meeuwen krijsend over zijn hoofd en hij machteloos, hun kreten lezen zou over leven en over de dood zonder deze te kunnen omzetten in woorden.

De roekeloosheid van hoe het verder zou kunnen opgesteld en tot vervelens toe, wankelend langs zijn holle weg, de bermen begroeid met herinneringen, lichtinvallen en schaduwlijnen en geluiden als van de vogels in de morgen. Bevreemdend voor wie hem volgen wil in dit nieuwe land van woorden en van daden, omdat bij hem vele dingen onontwarbaar binnenkomen die even onontwarbaar zullen overkomen als hij ze vertellen zou. Literatuur bedrijvend, wat hij zo graag doet omdat het een uitweg is, nu zijn tijd van aftelling is aangebroken, voor het vele dat hem bezig houdt,.

Hij weet nu waar hij staat en hoe de wereld oogt die hij betreden zal, aanvankelijk met hoop op beterschap, op illuminatie, nadien ziet hij wel hoe het af zal lopen. Maar geen vrees en ook geen uitgelatenheid, het wonder is alom tot in de madeliefjes, opgedoken uit het grasperk in de tuin, alsof vlokken sneeuw waren overgebleven in alle simpelheid en hij erin verdwijnen kon om open te vloeien in woord en in gedachten. Ademend wat hem toeschijnt als een begin van eeuwigheid voor later als hij er niet meer zal zijn. Als hij de luchten niet meer smaken zal, de bomen niet meer horen zal, de winden, de regen, hoe stil ook en hoe gezegend, niet meer voelen zal op zijn hoofd en op zijn handen, stuifmeel dat er niet meer zal zijn, geen gezangen meer, geen tinteling van vlekken licht op water, niets meer van dat alles, geen glimlach meer die je tegemoet komt als je wakker wordt, geen kus op mond of wang, voorbereid als je bent, staat de poort wijd open voor ze gesloten wordt achter jou.

Maar er zijn ook dagen dat het anders is, dat de woorden komen aangehold lijk kinderen op de hoogdag van de bloemenweide uit zijn jonge jaren waar zij stond, als zijn geliefde, open bloeiend tussen pinksterbloem en sint-janskruid en vergeet-me-nietjes en ranonkels en ereprijs en boterbloemen. Een prinses gelijk, een tederheid om nimmer te vergeten.

Waar je dan uitkomt op dagen dat het anders is.

28-05-2014, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

.

Hij dacht, ik wil zoals Kundera het droomverhaal vertellen van zijn ontmoeting met een jonge vrouw die hij, komend uit een draai van de weg, in het licht van de ondergaande zon zitten zag op een stuk vervallen muur onder de cipressen, alsof ze er wachtte op iemand die opduiken zou uit de ruïnes, iemand die haar bestemming was voor deze avond en de droombestemming voor lang erna. Ook opdat hij er vanavond in zijn blog zou over schrijven, ook opdat anderen na hem kennis zouden krijgen over hun meer dan vreemde ontmoeting.
Want deze avond was een avond van droom en werkelijkheid over elkaar geschoven, een osmose van yin en yang, een osmose van wat is tussen de geslachten, en hoe ze tot elkaar gedwongen worden tot versmelting, tot overgave, tot inbezitneming.

Nu schuift de avond verder, nu valt de nacht over de huizen en de straten en heerst de stilte in een wijde boog van luchten met sterren en moet hij zich verplaatsen naar wat geweest was of niet geweest of had kunnen zijn en toch niet kon. Zo, die avond in de schemering van de tijd, bleef hij staan voor haar en zij die opkeek van onder haar lange haren los over haar gezicht, wenend. En hij die neer ging zitten naast haar en haar even aanraakte. Even maar. Even maar aanraakte.

Wat had hij in meer in zijn boeken en zijn geschriften, in meer in zijn tekeningen die uit hem vloeiden in lijnen en volumes en vreemde vormen alsof het vlekken mos waren op steen of schors, nu hij neerzat naast haar op het stuk muur en hij haar raakte en hij niet wist wat te zeggen en zij naar hem toe neeg alsof ze elkaar lang, o zo lang reeds kenden van uit een vorig leven of vele vorige levens, zodat woorden achterbleven omdat het onnodig was te spreken, omdat alles zo eenvoudig, zo vanzelfsprekend was dat zij daar zat en hij naast haar was komen zitten, al was het niet vanzelfsprekend,

En de drang van hij die verder schrijven wil en de andere in hem die er tegen opziet te schrijven over hoe het verder was en over hoe het verder had kunnen zijn.

En nog een andere in hem die de droom niet verlaten wou - ook Kundera, ook Singer lieten hun droom niet los - al wist hij wel hoe het te schrijven en eens begonnen, hoe hij zijn gevoelens en beelden vrije loop zou laten en niet aarzelen, als de woorden hem bestormen zouden, hem overrompelen zouden als ze samen neerlagen, in de wilde milde geuren van heide en kamperfoelie en thymus en de zaden van cipressen, daar, waar weinigen nog komen, tussen de nog half rechtstaande muren met gotische vensteropeningen en waar nog de resten van de Gregoriaanse gezangen hingen van monniken in donkere pijen  en van  pelgrims op zoek naar hun hemel.

Maar hij zou het verhaal dat geen verhaal was, vandaag niet verder schrijven, de herinnering zou hem te zwaar vallen

27-05-2014, 06:10 geschreven door Ugo d'Oorde  

Het bos is een heiligdom in de valavond, een plaats waar de geheime krachten van de natuur zich in de dag hebben opgehoopt en nu schijnbaar tot rust zijn gekomen in de groeiende duisternis. Hij wandelt onder de bomen, midden golven elektronen van eiken en beuken, van dennen en platanen die botsen tegen elkaar in spiralen en zich mengen met de elektronen van zijn lichaam en van zijn geest: gistende samensmeltingen die hij niet ziet noch hoort maar die toch aanwezig zijn in het laatste licht, in het laatste ruisen, in de laatste groei van grassen en mossen en varens. Het mysterie is van de aarde en van het leven binnenin, enkel te ontcijferen in licht en schaduw, in leven en dood en wat tussenin is.

Hij denkt dit alles moet gezegd, geschreven en herhaald worden, opdat duidelijker en inniger de band zou groeien van de mens met zon en sterren en planeten, met quasars en pulsars, met stralingen en energievelden, met de trillingen van geest en met al het verborgene. Al deze elementen die nodig zijn opdat dit bos in de valavond zou zijn wat het is. En hij, ontstaan uit dit verborgene, vrucht ervan.
Want dit ontstaan is toegespitst op een steeds maar hogere gecompliceerdheid in al wat zichtbaar en wat onzichtbaar is. De mens is de fakkeldrager ervan, de verlichte en de lichtgevende, de drager van de geest op aarde.

Hij was in het bos in de valavond. De wereld was vol met nieuws over de verkiezingen. Hij wist dat hij, eens de nacht voorbij, ontwaken zou in een ander land. Alleen dit bos zou nog zijn wat het was, een grote massa gonzend leven waar enkel de bomen iets te vertellen hadden, iets woordeloos en niet tijd gebonden.


*

Hij had ook kunnen schrijven over de verkiezingen, maar wat valt er nog over te zeggen, één zaak misschien die essentieel is, dat de politiek en zij die de politiek uitoefenen er in geslaagd zijn, zonder weinig schaamte of eergevoel, een openbare schuld op te bouwen die keer op keer wordt doorgeschoven naar de volgende generatie en dat, wat men er ook moge over vertellen, de marge die beschikbaar is om te denken aan de afbouw ervan, steeds maar magerder en magerder wordt.

26-05-2014, 06:38 geschreven door Ugo d'Oorde  

Voor ik de vogels hoorde deze morgen mijn evangelie uitgeschreven. Gedacht aan de vriend die ging op kousenvoeten, alsof het zo simpel was om in te slapen en niet meer op te staan, tenminste hier op aarde. Het slot van een overgang tussen twee onbekenden, de plaats van voor je geboorte en de plaats waarheen je vertrekt.

Je schrijft het maar en je vindt het helemaal niet beklemmend omdat je niet het minste geloof hecht aan wat wordt gezegd, louter van stof te zijn en te keren tot stof, een gedachte die je uitroeien wilt zoals men netels kapt. Wat je vertelde, niet zo lang geleden, en je nu hernemen wilt, omdat het nodig is te herhalen wat gezegd en geschreven staat over ons aller bestemming, die wel niet te omschrijven is, alhoewel meer dan een gissing ons toegelaten en zelfs nodig is.
Beter ware voor mij te proclameren dat mijn vriend verlost werd van wie hij was om terug te zijn wat hij altijd, van in het begin van het beginnen, is geweest: de pagina geest gehaald uit het wondere Boek dat van de Kosmos en van het Leven is, het hoogste zijn dat we bereiken kunnen. En ik dacht onvermijdelijk aan het lot dat was voorbehouden aan de Farao die, lijk een jonge eend opsteeg uit de lotusbloemen naar het sterrenbeeld van Orion toe, ons Arcadia.

Dit alles schreef ik tot op het ogenblik dat, zoals elke morgen, nog voor het eerste licht, de vogels ontwaakten in de hagen en in de bomen. Hij, de vriend, zal andere klanken horen en andere kleuren zien, verblind door basalten van licht en bedwelmd door de koralen van Iemand of Iets meer dan Bach.

Dit is wat ons allen beschoren is, het hangt af van, oh zo weinig, zelfs in je slaap kan het je overkomen.

25-05-2014, 05:17 geschreven door Ugo d'Oorde  

Wie is het die me leest en me meeneemt in zijn morgen of zijn avond, bij wie ik even vertoeven mag als een warmte, als een volheid of als een verwondering; als een vervreemding of als een nieuwigheid, gestold in een idee die hij nog niet had opgenomen of nog niet had verdiept.
Ik sta er dan met mijn ruiker woorden, ingelijst onder glas als een stuk wortel en een gedroogde bloem, als een stuk agaat of gepolijste porfier, of nog, en meestal, als een korrel zaad die de kracht nog heeft te kiemen eens bevrijd en bevochtigd.

De verbazing van het woord dat wordt uitgedragen over land en zee, over bos en veld; dat vertrekt aan de Leieboorden en de wereld in reikt, een inktvlek op een wit blad papier, uit gevloeid als een tekening en bewaard om zijn grilligheid, zijn atmosfeer, zijn tederheid, zijn verlossing.
Het woord dat hoopt te blijven, op te staan in vreemde voluten, omkranst met eikenblad of met laurier of met een druiventros van vele eeuwen terug, gehaald uit de schemerkapitelen van een Romaanse kerk, het mag die van Orcival, het mag die van Moissac, of de gekleurde van Issoire, maar niet die van Fontenay, waar Bernardus de stempel van zijn geloof-in-het-gebed had nagelaten, duidelijk, in de onafgewerkte kapitelen van de kerk.
Je vertelt het maar wat van je broeders bouwers is, wat van hun geest in steen is overgebleven voor zij die even blijven staan in stilte en ingetogenheid, het mag nog voor de wankele kapel van Sint Gabriel in de omgeving van Maussane - les Alpilles.

Je hebt er als bouwer van het woord geschreven en gedroomd al was het maar zoals Alphonse Daudet in zijn molen, het heeft geschreven, niets meer dan dat. Al kon het wel, al wou je het wel, al werd het telkens wel een struggle van dag na dag, om het woord.
Uitgelaten soms, of terneergedrukt omdat niet kwam wat komen moest of dan toch niet zoals je broeder steenhouwer met zijn beitel, of de bouwer met zijn truweel en schietlood, met winkelhaak en passer.

Jij daarentegen, armtieriger dan ooit met je woord, zoals je het vandaag hebt neergeschreven, vertrekkende van een simpele zin die je overviel bij het ontwaken: ‘Wie is het die me leest’?

24-05-2014, 04:31 geschreven door Ugo d'Oorde  

.

Waar ben ik mijn ganse leven zo druk, zo alles gevend en alles nemend mee bezig geweest en, vandaag, als ik er een inventaris van opmaak, waar kom ik uit?
Nu heel de wereld aan het schrijven is en weinigen uitverkoren zijn, is dit een vraag die velen zich wel eens wagen te stellen.

Het antwoord er op, althans wat mij betreft, is ontluisterend, is negatief in deze zin dat ik geschreven heb en ben blijven schrijven om uiteindelijk, op het bijna-einde van mijn leven gekomen, vast te stellen dat het helemaal niets heeft opgeleverd, dat wat ik schreef – en het zijn volumes - niet de moeite is vermeld te worden. Ik kom uit de jaren die ik er aan wijdde met lege handen, even leeg als de grijze luchten en de roerloosheid van de bomen in de tuin en omheen mij.

Waar ik me thans mee verzoenen moet, is de greep woorden die ik dagelijks, ten koste van heel wat volharding en inspanning vooral, de ether in stuur op een voor mij nog immer wonderbare wijze waar ik dan nog verre van volmaakt gebruik van maak.
Ik zegde het al, het product van al deze inspanningen is een respectabel volume bundels met veel woorden die, wil ik het leven van mijn nazaten niet vergallen, even dringend als nodig moeten geordend worden. En wat even erg is, waarvoor ikzelf de tijd niet meer vinden zal.
Echter wat doet het er toe, op een of twee boeken of op enkele bundels gedichten zal het niet aankomen, de wereld ligt vol met geschriften en weinige ervan zijn een lang leven beschoren. Eens hun hoogtepunt voorbij, tenminste als ze er een kennen, zijn ze gedoemd om weg te kwijnen tussen andere even nutteloos geworden boeken. Dit is een deel van de troost die je als schrijver van elke dag hebt om het wegblijven van dat ene hoogtepunt te verdoezelen.

En zegt T.S. Eliot in een van zijn gedichten: ‘For us there is only the trying, the rest is not our business’.

Ons rest er enkel verder te gaan op de ingeslagen weg, zelfs als die niet zo succesrijk zou zijn.

23-05-2014, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Hij hoorde van een vriend dat hij ingeslapen was om als lichaam en materie niet meer op te staan. Hij hoorde het, een mail dat van ver kwam, dat de wolken had doorboord en neergestreken was op zijn scherm van elke dag.
Hij dacht hoe vreemd het was dat Wilfried van der Perre er niet meer was, dat hij hem voorgegaan was, terwijl hij, die enkele jaren ouder was wakker werd in het midden van de nacht, uit een droom die een vaag gevoel had nagelaten aan een allereerste geliefde die hij teruggevonden had in een home en die hem gevraagd had of niet had gevraagd, met haar de liefde te bedrijven. Op hun ouderdom, dacht hij, de liefde bedrijven wat ze nimmer samen hadden gedaan, maar zij wou het, zij had haar ganse leven gewacht op hem.

Hij dacht hoe vreemd het was wakker te worden uit een droom, op te staan en te gaan schrijven over een vriend, een oud-collega, die gestorven was in zijn slaap, met in zijn gedachten een eerste liefde die voorbij fietste in zijn straat, haar lange blonde haren wapperend in de wind en voor wie hij ooit een gedicht had geschreven met een eerste zin die begon, ‘in de weide waar jij me kuste’. Ze wist het nog van dat gedicht, ze kende, zegde ze nog de eerste strofe, maar ze wou hem, wat nooit geweest was, naast haar in het bed.

Tot daar herinnerde hij zich, zoals hij zich herinnerde van zijn vriend dat hij hem had laten wachten, op een late avond in de stad, voor het bankgebouw, terwijl hij de auto was gaan halen, en toen hij hem wou gaan ophalen, hij verloren was gereden in een wier war van straten, om veel te laat, want hij had ondertussen een taxi genomen, aan te komen op de plaats waar hij op hem had staan wachten.
Of was dit ook een droom geweest?

Hij was een vriend in meer die was gegaan. Hij kon ze tellen  alle vrienden die waren gegaan, Pol, Marcel, Leo, Guido, Pierre en hij vergat er nu, allen oud-collega’s uit zijn professioneel leven, terwijl hij hier nog rond mocht lopen voor een tijdje.
Wilfried zal het ook gedacht hebben toen hij slapen ging, hij zal plannen gemaakt hebben voor de volgende dag, misschien was hij een verhaal aan het schrijven en was hij gestopt bij een laatste zin, wetende hoe het verder moest, maar wachtende hier mee, zoals Hemingway eens suggereerde, om gemakkelijker de start te nemen de volgende dag; misschien had hij kaartjes gekocht om te gaan luisteren naar de finale van de ‘Koningin Elisabeth Wedstrijd’ voor zang; of wie weet, misschien had hij nog tal van plannen – zoals hij er nog zo veel heeft - omdat hij er nog niet aan dacht dat zijn moment zou komen, duidelijk als een dief in de nacht.

Hou je klaar dacht hij, misschien komt jou moment in het midden van een woord, en zal het een raadsel blijven hoe je je laatste zin wou afmaken, jij met je sibillijnse verhalen.

22-05-2014, 09:15 geschreven door Ugo d'Oorde  

Ik stel vast dat ik nog iets meer moet doen dan leven, ik moet een blog schrijven, het is mijn adem om te overleven, om niet te verdorren, niet opgesloten rond te dwalen. Met deze blog bewandel ik een vreemde weg die weinigen bewandelen want zelden ontmoet ik iemand. Het is dus zeker geen weg die me naar Compostella brengt maar eerder een weg die me binnenleidt in het ongerijmde.

Het gebeurt dat ik de blogs opzoek van andere collega-bloggers, dagboek-bedenkers, en telkens sta ik verbaasd over wat zij schrijven. Zij staan met hun beide voeten in de wereld, het dagelijkse gebeuren is hun toeverlaat en ik moet bekennen sommigen spreken erover met verve. Bij hen gaat het vooral over het kleine gebeuren dat hun dag kleurt, vandaag nogal dikwijls over wat de politiekers vertellen, over de onheusheid van de jeugd die ze ontmoeten in tram of bus, over hun kat of hond, over wat ze zagen op televisie.
Waarom, vraag ik me dan, waarom schrijf jij daar niet over? Je kent en ziet ook wat er gebeurt in de wereld en je zwijgt er over, met nu en dan een uitzondering. Het is alsof je geen mening hebt over al die zaken, dat ze je niet raken of toch niet in die mate dat je er een blog zou mee vullen, alsof je geest dergelijke zaken te kleurloos vindt.

Ik voel aan wat je zeggen zult. In plaats van te vertoeven in de wereld wat maar normaal is, vertoef jij met je geschriften in de kosmos, gekleurd met een vleugje religieus gefilosofeer. en dit is wat op ons wordt afgeschoten en te nemen is of te laten.

Ik heb er geen verweer tegen, mijn blogs zijn wat ze zijn, jij die me leest nu en dan, weet wat je verwachten kunt en vooral dat ik in mijn late dagen geen tijd meer neem om te spreken over het alledaagse. Wat echter nog niet of maar half gezegd is, is oneindig.
En we duiken het liefst die oneindigheid binnen.

21-05-2014, 03:15 geschreven door Ugo d'Oorde  

De kwantumwereld raakt onze kleren niet, maar het is uit die wereld precies, dat we zijn opgestaan als lichaam en geest. Wat betekenen moet dat dit lichaam en die geest reeds schuil gingen in die kwantumwereld. Met andere woorden, de geest moet aanwezig geweest zijn in de kwantumwereld - het kleinste deeltje materie wist hoe een Universum te bouwen. Dit is een logische redenering die evenwel zeer ver dragend is.
Goochelend met deze gedachte, waarom zou ik dan niet schrijven zoals, en over wat ik schrijf?
Dit is mijn stelregel die ik niet wil en niet kan overtreden. Het is die regel die regelmatig opduikt, die én springplank is, én de lijnen uitzet waarop ik wandel, het hoofd rechtop ondanks mijn vele jaren.
Het is ook die persoon die je ontmoet als je mij leest.

Ik schreef dit in een ruk neer, daartoe volstond het in de hand nemen van dat prachtige werkje, ‘The quantum world’ van J.C. Polkinghorne[1], dat ik het geluk had te kopen in Hong Kong waar het gedrukt werd. Ik las het, tot mijn verbazing, bijna dertig jaar geleden, en stel me de vraag wat deed ik ondertussen?
En als ik herlees wat ik toen met potlood heb onderlijnd dan heb ik er heel wat moeite mee, zoals ik er in 1986 moeite heb mee gehad.

Wat ik er vandaag over schrijf heeft dus heel lang moeten wachten. De ideeën van nu, die zich niet uitdrukken in mathematische zekerheden, hebben zich gedurende al die jaren in alle stilte, diep in mij ontwikkeld. Ze zijn een bevestiging van wat ik zo dikwijls reeds zegde en schreef dat we bestaan uit geest en lichaam en dat dit laatste sterven zal.

[1] Longman Group limited, 1984

20-05-2014, 01:59 geschreven door Ugo d'Oorde  

Als hij hier binnenvalt met enkele boeken die hij las, geestelijke struikelmomenten in zijn leven, voelt hij zich als Elihoe uit het Boek van Job. Elihoe die al te lang heeft moeten wachten om te spreken en overvol is van woorden en argumenten. Ook hij, Ugo, wordt opgehitst door wat hem beroert en dat ‘gistend is als jonge wijn die nieuwe zakken dreigt te scheuren’.
En deze oude woning hier, is de enige plaats van waaruit hij vertrekken wil en vertrekken kan, omdat het een woning is, geijkt door de opeenvolging van de geslachten voor hem die hun levens hebben gebrand in de wijde, open haard. Een woning gelegen aan de rand van een verwilderd bos en van hieruit – veel verder dan halverwege, maar het zij zo - wil hij de eeuwigheid tarten en een verhaal nalaten van de mens die hij was en noet was, maar wilde zijn onder de mensen.
Hij zal hierbij een holle weg nemen waarvan de bermen begroeid zijn met gebeurtenissen uit zijn leven, die alle, hoe groot of hoe klein ook, hun impact hebben gehad en zullen blijven hebben en tezelfdertijd het punt zullen bepalen waar hij aankomen zal, een punt dat zich duidelijk in zijn lichaam, echter (gelukkig) minder in zijn geest, aan het voorbereiden is.

Alles samen genomen, want lang al was de gedachte levend in hem, begint dit punt in zijn leven, met zijn ontwaken uit een vreemde droom aan vader gebonden. Hij was met hem in een hevige sneeuwstorm. Ze stonden voor een huis waarvan de gevel één grote poort was met tal van kleine poortjes erin die open en dicht sloegen. Vader riep woorden tot hem die verloren waaiden maar hij wist duidelijk wat hij hem zeggen wilde.
En nu hij de koffie zet in de keuken, nu zijn droom nog aanwezig is, staan de woorden die vader hem had toegeroepen, duidelijk getekend in de kruinen van de bomen en beter nog in het paarlemoer van de luchten. Hij kan deze overmoedig uitdragen over die holle weg, als basiselement van zijn passage op aarde, als de toonaard van wie hij wil zijn zo in droom als in realiteit: dat de geest niet ontstaan is uit de materie maar dat het de geest is die de materie heeft gebaard.

In feite, waren zijn dagen al lang dooraderd met wat zich langzaam aan het definiëren was, een zaadbol die zich vormde, waarin vele begrippen, uit zovele boeken en zovele gedachten en gebeurtenissen, in schubben over elkaar lagen. Het wondere was – en het was een moment van eeuwigheid - dat het kiemproces van deze zaadbol plots, in de voorbije nacht, met een storm en een droom, in gang was gekomen, alsof alle voedende elementen van zijn bestaan, zich gekruist hadden op die nameloze plaats die zijn lichaam was en hij nu pas, deze grote idee formuleren kon. En deze gedachte, al wist hij het niet, al vermoedde hij het niet, moet in potentie altijd in hem aanwezig geweest zijn. Maar het zijn de levende krachten die bossen en velden doorkruisen, zeeën en stranden, bergen en stromen, gebeurtenissen en gedachten, en de kleur en de adem hebben van zijn dagen, die nu, een fractie van tijd, de beelden die zijn los gekomen en zich hebben geconvergeerd, uitgetekend en vergrendeldn in één enkele hoofdzin dat al wat Is, ontstaan is uit de Geest.

En als beschikker over het woord, is hij, Ugo d’Oorde, almachtig geworden, zoals Tzinacàn, de magiër uit het verhaal van Jorge Luis Borges die, na het ontcijferen van de woorden van de god, woorden verborgen in de tekeningen op de pels van de jaguar, almachtig is geworden, todopoderoso is geworden, om woorden te produceren, om te vertellen wat gebeurde en wat niet gebeurde, en aldus zowel de realiteit als de irrealiteit der dingen te benaderen. Want, in het proces van het denken zijn, zoals de jaarringen in de boomstam, de klonters herinneringen verweven die zijn jeugd zijn geweest en al wat was van de jaren erna. Wetende, en dit is voor hem een belangrijke factor, dat hij bij dit alles afstand zal moeten doen - en lichtzinnig kan hij zich hierover niet uit spreken - van het houvast dat vele jaren God is geweest. Maar in zijn verhaal, dat geen verhaal is met tijd, oorzaak en gevolg als bepalende factors, zijn het vooral de roerselen van het voorbije die zich naar de oppervlakte dringen en zich mengen met het leven dat hij zo intens mogelijk wil verder zetten.
Het is zijn ultieme mogelijkheid geworden, om in de laatste heldere momenten van zijn dagen, de totaliteit van wie hij was en is en wou zijn te verlengen, over de dood heen, de eeuwigheid binnen. En het moet gezegd dat hij nu, meer dan ooit, nood heeft aan deze verlenging, omdat hij altijd geweten heeft, met een grote zekerheid dat hij eens ontwaken zou uit wat hij nu noemen wil, zijn maar al te lang durende geestelijke inertie.
Dit betekent dat hij de persoon, die hij had kunnen zijn maar niet is geworden, wenst aan te kleden met woorden. Met voor zich het beeld van de grote Ovidius die hem, zonder aan te kloppen, regelmatig bezoekt. Ovidius die, dankzij zijn Metamorfosen, overtuigd was van zijn onsterfelijkheid, want wat er ook gebeuren mocht, zij zouden voor eeuwig zijn naam meenemen in de tijd.

En nu is ook, krachtiger dan ooit voorheen, in hem de Dante die schreef - al was het Vergilius die de woorden sprak – ‘dat het noch neergezeten op het dons, noch onder de dekens gelegen, dat je roem verwerft en dat hij die zijn leven aldus doorbrengt evenveel sporen nalaat als rook in de lucht en schuim op het water’.
Zo was bij hem ook de wil, meer te zijn dan rook in de lucht en schuim op het water en was al het creatieve dat in hem stak, gericht op het nalaten in de ruimte van de tijd na hem, van een aanwezigheid, van iets dat van hem was, tot het uiteindelijk, maar ver erna, vergaan zou tot de letters van een naam in een overgebleven register.

19-05-2014, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Ik schreef wat ik beter niet had geschreven, maar ik heb mijn woorden niet gecensureerd. Ik heb genomen wat kwam en zal het achterlaten zoals het geschreven staat, met een Onnoembare die oneindig veraf is en toch zo dichtbij als ik zie hoe de orchidee op mijn tafel terug in de bot komt, totaal onverwacht, en dat het de onzichtbare energie is in de kamer, in de tuin, in de wereld, die zijn werk volbrengt, ongevraagd, maar gestadig, keer op keer, het levende leven dat zich zoekt te manifesteren.

Wat anders kan dit Leven – met een ‘L’ een wolkenkrabber hoog - zijn, dan geest, spirit, mind, esprit, in de denkende materie die is en weet.
Het is het wonder waar we geen oog meer voor hebben, we hebben nu tv en gsm en internet en facebook en wat weet ik nog allemaal, maar een orchidee die terug bloem vormt zien we niet meer en als we het nog zouden zien is geen verwondering meer, geen Kosmisch teken meer.
En je weet wat ik denk over de Kosmos en hoe ik erover schrijf, uitgelaten, mijn enig onderwerp van waarde waar ik telkens op terugval, wellicht tot vervelens toe. Maar het is beter hier over te schrijven dan over de nakende verkiezingen. Deze zijn voorbijgaand zeer, de Kosmos en het leven erin is er om ons steeds te verwonderen.

En verwondering is het teken van de geest.

18-05-2014, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Wie er schrijft is de vraag die ik me soms stel. Ik ben maar een simpel mens, met een meer dan normaal leven. Ik sta op en ga slapen en tussenin doe ik wat gedaan wordt door een normaal iemand met normale gedachten. Echter, eens ik neer ga zitten met de pen in de hand of, voor mijn pc, eens ik één word met mijn blog, ben ik die andere in mij die ik zelf zie als een hoogdraver, een gotieker, als iemand met de spirit van de meesterbouwers uit de vroege middeleeuwen.
Ik zelf heb het zo niet gewild, ik zou over simpele alledaagse dingen willen schrijven, maar die persoon is er niet, vind ik niet in mijn landschap van de geest.

Die schrijver is er niet maar telkens de roep er is van die andere in mij, die Ugo in mij – ik vraag me af waarom ik hem Ugo noem en niet Hugo – verdwijn ik in hem en schrijft hij wat hij denkt te moeten schrijven over God, over de Bijbel of de eeuwigheid, over de schepping of over wat er is na de dood, alsof hij het al weten zou. Dergelijke thema’s zijn het domein van Ugo en ik leg er me bij neer, ik kijk zelfs uit naar wat hij schrijft of geschreven heeft maar ik neem zijn woorden met een korreltje zout om er meer smaak aan te geven.
Zo trachtte ik deze morgen een hoop praktische dingen te regelen, een meer technisch, zakelijk dossier af te handelen, maar al die tijd voelde ik me opgejaagd door die Ugo achter mij die, lijk Elihoe in het Boek van Job, kost wat kost aan het woord wou komen.

Ik heb het hem niet onmiddellijk gegeven, ik wil ook eens thuis mijn zeg hebben die ik gisteren had op een bijeenkomst toen er – wat zelden het geval is op dergelijke bijeenkomsten – gesproken werd over de gotiek en de gotische (de eerste) kathedralen. En ik aan iemand die er een thesis over geschreven had - zo zegde hij toch - de vraag stelde vanwaar die naam gotiek kwam, gezien deze niets te maken had met het Gotisch, de taal van de Goten.
Hij wist er geen antwoord op. Ik zegde hem dat Fulcanelli wel een antwoord had, hij wist dat de naam kwam van l’argot, de taal gesproken door de kathedraalbouwers, de mannen van l’art gothique.
Hij, Fulcanelli, die de eerste kathedralen, waaronder la Cathédrale de Notre Dame de Paris, zag als de athanor, de smeltoven van de Alchimist, zou het wel kunnen bij het rechte eind hebben.

(Je ontmoet deze geheimzinnige figuur van een eeuw terug op het www.)

17-05-2014, 07:13 geschreven door Ugo d'Oorde  

En alles deze dagen vloeit naar eenzelfde begrip toe. Op de Ajuinlei kocht hij een boek dat nog amper samenhield, en er thuis in bladerend leest hij dat de priesters van Memphis en Thebe:

Enseignaient qu’il y avait un Dieu unique et suprême, qui avait conçu le monde par son intelligence, avant de le faire par sa puissance et par sa volonté.

Dat deze priesters ons leerden dat er een grote en enige God was die de wereld geschapen had met zijn intellect alvorens het te scheppen met zijn kracht en zijn wil.
Augustinus moet dit ooit gelezen hebben of op eigen kracht tot eenzelfde besluit - wat van hem mocht verwacht worden – gekomen zijn.
Dergelijke zinnen, weliswaar uit hun context gehaald, maar zich situerend in het domein van het Onnoembare, houden het mysterie van de schepping levend in hem en hij is er gelukkig mee. Ze vullen aan wat ook Fabre d’Olivet – waar hij het onlangs over had – ons wist te vertalen en te vertellen.
Hoe groot dit intellect wel was valt niet te becijferen als men weet dat het niet alleen de structuur van het atoom had te bedenken maar ook te zorgen had dat het Universum een meer dan een immens netwerk van energie-golven zou worden opdat alles vorm zou krijgen en in beweging zou blijven, zo naar buiten als naar binnen.

En ook, maar dit is maar een detail opdat we allen eens zouden kunnen rondlopen met een GSM die de golven opvangt van welke plaats ook op aarde als van welke plaats ook in het Universum.

Of het een schepping was, of een materialisatie van de geest die rond wandelde in het ‘Universum in potentie’ is maar hoe we het bekijken willen.

16-05-2014, 12:31 geschreven door Ugo d'Oorde  

Op een dag was ook de tijd niet meer,
het licht was eeuwigheid
en zo het ogenblik.

Herinner je die zomer,
we waren zonder ouderdom,
doordrenkt van geest
en van ontvankelijkheid.

En een kreet gelijk, het Universum
in zijn totale totaliteit tot ons gekomen.
Of wat is van Al wat is 
diep in ons gekropen,
avondlijk, alles overtreffend.

Wat wijsheid nu tot ons gekomen,
de oorden waar we ons verloren
met weemoed toe gedekt,
om er terug te keren,
er de rijke wijn te schenken
en te ervaren in de kleur ervan
de smaak van wie we waren.

Elegie van wie reeds ging en
van wie na zal komen.

15-05-2014, 08:01 geschreven door Ugo d'Oorde  

14-05-2014, 07:26 geschreven door Ugo d'Oorde  

Ik ben niet veel vandaag, koorts blokkeert mijn hebben en houden.
De Ugo die ik dagelijks opvoer is niet komen opdagen, het woord dat vreugde is en een verlossing is een pijn en een zorg vandaag.
Mijn pen schijnt uitgedroogd, heb niets op te zoeken, niets te vertellen of te verspreiden. Ik kom er niet aan.
Ik blijf weg uit hoger sferen.

Kleurloos, ademloos bijna. Misschien gaat het morgen beter.

13-05-2014, 05:15 geschreven door Ugo d'Oorde