Hij hoorde van een vriend dat hij ingeslapen was om als lichaam en materie niet meer op te staan. Hij hoorde het, een mail dat van ver kwam, dat de wolken had doorboord en neergestreken was op zijn scherm van elke dag.
Hij dacht hoe vreemd het was dat Wilfried van der Perre er niet meer was, dat hij hem voorgegaan was, terwijl hij, die enkele jaren ouder was wakker werd in het midden van de nacht, uit een droom die een vaag gevoel had nagelaten aan een allereerste geliefde die hij teruggevonden had in een home en die hem gevraagd had of niet had gevraagd, met haar de liefde te bedrijven. Op hun ouderdom, dacht hij, de liefde bedrijven wat ze nimmer samen hadden gedaan, maar zij wou het, zij had haar ganse leven gewacht op hem.

Hij dacht hoe vreemd het was wakker te worden uit een droom, op te staan en te gaan schrijven over een vriend, een oud-collega, die gestorven was in zijn slaap, met in zijn gedachten een eerste liefde die voorbij fietste in zijn straat, haar lange blonde haren wapperend in de wind en voor wie hij ooit een gedicht had geschreven met een eerste zin die begon, ‘in de weide waar jij me kuste’. Ze wist het nog van dat gedicht, ze kende, zegde ze nog de eerste strofe, maar ze wou hem, wat nooit geweest was, naast haar in het bed.

Tot daar herinnerde hij zich, zoals hij zich herinnerde van zijn vriend dat hij hem had laten wachten, op een late avond in de stad, voor het bankgebouw, terwijl hij de auto was gaan halen, en toen hij hem wou gaan ophalen, hij verloren was gereden in een wier war van straten, om veel te laat, want hij had ondertussen een taxi genomen, aan te komen op de plaats waar hij op hem had staan wachten.
Of was dit ook een droom geweest?

Hij was een vriend in meer die was gegaan. Hij kon ze tellen  alle vrienden die waren gegaan, Pol, Marcel, Leo, Guido, Pierre en hij vergat er nu, allen oud-collega’s uit zijn professioneel leven, terwijl hij hier nog rond mocht lopen voor een tijdje.
Wilfried zal het ook gedacht hebben toen hij slapen ging, hij zal plannen gemaakt hebben voor de volgende dag, misschien was hij een verhaal aan het schrijven en was hij gestopt bij een laatste zin, wetende hoe het verder moest, maar wachtende hier mee, zoals Hemingway eens suggereerde, om gemakkelijker de start te nemen de volgende dag; misschien had hij kaartjes gekocht om te gaan luisteren naar de finale van de ‘Koningin Elisabeth Wedstrijd’ voor zang; of wie weet, misschien had hij nog tal van plannen – zoals hij er nog zo veel heeft - omdat hij er nog niet aan dacht dat zijn moment zou komen, duidelijk als een dief in de nacht.

Hou je klaar dacht hij, misschien komt jou moment in het midden van een woord, en zal het een raadsel blijven hoe je je laatste zin wou afmaken, jij met je sibillijnse verhalen.