Wie er schrijft is de vraag die ik me soms stel. Ik ben maar een simpel mens, met een meer dan normaal leven. Ik sta op en ga slapen en tussenin doe ik wat gedaan wordt door een normaal iemand met normale gedachten. Echter, eens ik neer ga zitten met de pen in de hand of, voor mijn pc, eens ik één word met mijn blog, ben ik die andere in mij die ik zelf zie als een hoogdraver, een gotieker, als iemand met de spirit van de meesterbouwers uit de vroege middeleeuwen.
Ik zelf heb het zo niet gewild, ik zou over simpele alledaagse dingen willen schrijven, maar die persoon is er niet, vind ik niet in mijn landschap van de geest.

Die schrijver is er niet maar telkens de roep er is van die andere in mij, die Ugo in mij – ik vraag me af waarom ik hem Ugo noem en niet Hugo – verdwijn ik in hem en schrijft hij wat hij denkt te moeten schrijven over God, over de Bijbel of de eeuwigheid, over de schepping of over wat er is na de dood, alsof hij het al weten zou. Dergelijke thema’s zijn het domein van Ugo en ik leg er me bij neer, ik kijk zelfs uit naar wat hij schrijft of geschreven heeft maar ik neem zijn woorden met een korreltje zout om er meer smaak aan te geven.
Zo trachtte ik deze morgen een hoop praktische dingen te regelen, een meer technisch, zakelijk dossier af te handelen, maar al die tijd voelde ik me opgejaagd door die Ugo achter mij die, lijk Elihoe in het Boek van Job, kost wat kost aan het woord wou komen.

Ik heb het hem niet onmiddellijk gegeven, ik wil ook eens thuis mijn zeg hebben die ik gisteren had op een bijeenkomst toen er – wat zelden het geval is op dergelijke bijeenkomsten – gesproken werd over de gotiek en de gotische (de eerste) kathedralen. En ik aan iemand die er een thesis over geschreven had - zo zegde hij toch - de vraag stelde vanwaar die naam gotiek kwam, gezien deze niets te maken had met het Gotisch, de taal van de Goten.
Hij wist er geen antwoord op. Ik zegde hem dat Fulcanelli wel een antwoord had, hij wist dat de naam kwam van l’argot, de taal gesproken door de kathedraalbouwers, de mannen van l’art gothique.
Hij, Fulcanelli, die de eerste kathedralen, waaronder la Cathédrale de Notre Dame de Paris, zag als de athanor, de smeltoven van de Alchimist, zou het wel kunnen bij het rechte eind hebben.

(Je ontmoet deze geheimzinnige figuur van een eeuw terug op het www.)