Ik schreef wat ik beter niet had geschreven, maar ik heb mijn woorden niet gecensureerd. Ik heb genomen wat kwam en zal het achterlaten zoals het geschreven staat, met een Onnoembare die oneindig veraf is en toch zo dichtbij als ik zie hoe de orchidee op mijn tafel terug in de bot komt, totaal onverwacht, en dat het de onzichtbare energie is in de kamer, in de tuin, in de wereld, die zijn werk volbrengt, ongevraagd, maar gestadig, keer op keer, het levende leven dat zich zoekt te manifesteren.

Wat anders kan dit Leven – met een ‘L’ een wolkenkrabber hoog - zijn, dan geest, spirit, mind, esprit, in de denkende materie die is en weet.
Het is het wonder waar we geen oog meer voor hebben, we hebben nu tv en gsm en internet en facebook en wat weet ik nog allemaal, maar een orchidee die terug bloem vormt zien we niet meer en als we het nog zouden zien is geen verwondering meer, geen Kosmisch teken meer.
En je weet wat ik denk over de Kosmos en hoe ik erover schrijf, uitgelaten, mijn enig onderwerp van waarde waar ik telkens op terugval, wellicht tot vervelens toe. Maar het is beter hier over te schrijven dan over de nakende verkiezingen. Deze zijn voorbijgaand zeer, de Kosmos en het leven erin is er om ons steeds te verwonderen.

En verwondering is het teken van de geest.