Als hij hier binnenvalt met enkele boeken die hij las, geestelijke struikelmomenten in zijn leven, voelt hij zich als Elihoe uit het Boek van Job. Elihoe die al te lang heeft moeten wachten om te spreken en overvol is van woorden en argumenten. Ook hij, Ugo, wordt opgehitst door wat hem beroert en dat ‘gistend is als jonge wijn die nieuwe zakken dreigt te scheuren’.
En deze oude woning hier, is de enige plaats van waaruit hij vertrekken wil en vertrekken kan, omdat het een woning is, geijkt door de opeenvolging van de geslachten voor hem die hun levens hebben gebrand in de wijde, open haard. Een woning gelegen aan de rand van een verwilderd bos en van hieruit – veel verder dan halverwege, maar het zij zo - wil hij de eeuwigheid tarten en een verhaal nalaten van de mens die hij was en noet was, maar wilde zijn onder de mensen.
Hij zal hierbij een holle weg nemen waarvan de bermen begroeid zijn met gebeurtenissen uit zijn leven, die alle, hoe groot of hoe klein ook, hun impact hebben gehad en zullen blijven hebben en tezelfdertijd het punt zullen bepalen waar hij aankomen zal, een punt dat zich duidelijk in zijn lichaam, echter (gelukkig) minder in zijn geest, aan het voorbereiden is.

Alles samen genomen, want lang al was de gedachte levend in hem, begint dit punt in zijn leven, met zijn ontwaken uit een vreemde droom aan vader gebonden. Hij was met hem in een hevige sneeuwstorm. Ze stonden voor een huis waarvan de gevel één grote poort was met tal van kleine poortjes erin die open en dicht sloegen. Vader riep woorden tot hem die verloren waaiden maar hij wist duidelijk wat hij hem zeggen wilde.
En nu hij de koffie zet in de keuken, nu zijn droom nog aanwezig is, staan de woorden die vader hem had toegeroepen, duidelijk getekend in de kruinen van de bomen en beter nog in het paarlemoer van de luchten. Hij kan deze overmoedig uitdragen over die holle weg, als basiselement van zijn passage op aarde, als de toonaard van wie hij wil zijn zo in droom als in realiteit: dat de geest niet ontstaan is uit de materie maar dat het de geest is die de materie heeft gebaard.

In feite, waren zijn dagen al lang dooraderd met wat zich langzaam aan het definiëren was, een zaadbol die zich vormde, waarin vele begrippen, uit zovele boeken en zovele gedachten en gebeurtenissen, in schubben over elkaar lagen. Het wondere was – en het was een moment van eeuwigheid - dat het kiemproces van deze zaadbol plots, in de voorbije nacht, met een storm en een droom, in gang was gekomen, alsof alle voedende elementen van zijn bestaan, zich gekruist hadden op die nameloze plaats die zijn lichaam was en hij nu pas, deze grote idee formuleren kon. En deze gedachte, al wist hij het niet, al vermoedde hij het niet, moet in potentie altijd in hem aanwezig geweest zijn. Maar het zijn de levende krachten die bossen en velden doorkruisen, zeeën en stranden, bergen en stromen, gebeurtenissen en gedachten, en de kleur en de adem hebben van zijn dagen, die nu, een fractie van tijd, de beelden die zijn los gekomen en zich hebben geconvergeerd, uitgetekend en vergrendeldn in één enkele hoofdzin dat al wat Is, ontstaan is uit de Geest.

En als beschikker over het woord, is hij, Ugo d’Oorde, almachtig geworden, zoals Tzinacàn, de magiër uit het verhaal van Jorge Luis Borges die, na het ontcijferen van de woorden van de god, woorden verborgen in de tekeningen op de pels van de jaguar, almachtig is geworden, todopoderoso is geworden, om woorden te produceren, om te vertellen wat gebeurde en wat niet gebeurde, en aldus zowel de realiteit als de irrealiteit der dingen te benaderen. Want, in het proces van het denken zijn, zoals de jaarringen in de boomstam, de klonters herinneringen verweven die zijn jeugd zijn geweest en al wat was van de jaren erna. Wetende, en dit is voor hem een belangrijke factor, dat hij bij dit alles afstand zal moeten doen - en lichtzinnig kan hij zich hierover niet uit spreken - van het houvast dat vele jaren God is geweest. Maar in zijn verhaal, dat geen verhaal is met tijd, oorzaak en gevolg als bepalende factors, zijn het vooral de roerselen van het voorbije die zich naar de oppervlakte dringen en zich mengen met het leven dat hij zo intens mogelijk wil verder zetten.
Het is zijn ultieme mogelijkheid geworden, om in de laatste heldere momenten van zijn dagen, de totaliteit van wie hij was en is en wou zijn te verlengen, over de dood heen, de eeuwigheid binnen. En het moet gezegd dat hij nu, meer dan ooit, nood heeft aan deze verlenging, omdat hij altijd geweten heeft, met een grote zekerheid dat hij eens ontwaken zou uit wat hij nu noemen wil, zijn maar al te lang durende geestelijke inertie.
Dit betekent dat hij de persoon, die hij had kunnen zijn maar niet is geworden, wenst aan te kleden met woorden. Met voor zich het beeld van de grote Ovidius die hem, zonder aan te kloppen, regelmatig bezoekt. Ovidius die, dankzij zijn Metamorfosen, overtuigd was van zijn onsterfelijkheid, want wat er ook gebeuren mocht, zij zouden voor eeuwig zijn naam meenemen in de tijd.

En nu is ook, krachtiger dan ooit voorheen, in hem de Dante die schreef - al was het Vergilius die de woorden sprak – ‘dat het noch neergezeten op het dons, noch onder de dekens gelegen, dat je roem verwerft en dat hij die zijn leven aldus doorbrengt evenveel sporen nalaat als rook in de lucht en schuim op het water’.
Zo was bij hem ook de wil, meer te zijn dan rook in de lucht en schuim op het water en was al het creatieve dat in hem stak, gericht op het nalaten in de ruimte van de tijd na hem, van een aanwezigheid, van iets dat van hem was, tot het uiteindelijk, maar ver erna, vergaan zou tot de letters van een naam in een overgebleven register.