Het kan niet dat telkens ik hier kom aan zee, ik een gedicht zou schrijven – al wou ik wel – maar dit zou te veel  van het goede zijn. Al weet ik niet of mijn gedichten gesmaakt worden, opgehemeld of opzij geschoven. Want zoals altijd, mijn ganse leven al, schrijf ik in het ijle. Het zal wel het lot zijn van elke schrijver maar het belet niet dat elke reactie welgekomen zou zijn. Maar dit ter inleiding.

Ik hoorde vandaag dat er in Brussel een tentoonstelling loopt van de werken van Kandinsky, de man die bij hoog en laag beweerde dat hij in de ganse kunstwereld de eerste was om abstracte, niet-figuratieve kunst te produceren en wel in 1911.

Wat hij echter niet wist – of kon weten – is dat hij wat niet-figuratieve kunst betrof hij was voorafgegaan door een Zweedse schilderes, Hilma af Klimt die dankzij de Zweedse wet die vrouwen toeliet tot de kunsten- academie schilderes was geworden en die om den brode, rond de vorige eeuwwisseling, zich onledig hield met het schilderen van kleine weinig zeggende landschappen  en anatomische studies voor een veeartsen-instituut.

Liefhebster van in haar prille jeugd van spiritisme en theosofie, tekende ze ook, soms onder hypnose, cirkels omringd door ongewone ovalen vormen en uitlopende spiralen die ze zag als symbolen voor de totaliteit van de Kosmos. En dit van 1906 af, vijf jaar voor Kandinsky zijn eerste abstracte schilderij maakte.

Ze overleed in 1944, in de ,ouderdom van 81 jaar. Merkwaardig was dat zich baserend op de reactie van de mensen die haar omringden, ze overtuigd was dat de wereld niet klaar was om haar werk te appreciëren en ze voorag in haar testament dat haar werken pas twintig jaar na haar dood mochten getoond worden.

Pas in 1986 werden enkele van haar werken tentoongesteld o.m. in Los Angeles en in le Centre Pompidou

Samenvallend met de tentoonstelling Kandinsky in Brussel loop er voor het ogenblik een retrospectieve van haar niet figuratieve werken in het Moderna Museet van Stockholm.

(El País van 4 maart 2013, Alex Vicente van uit Stockholm).

05-03-2013, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Dit is van alle zeeën

hier mijn uitverkorene,

mijn langstlevende,

omdat hier ik wortel schoot

tot in de diepste gronden

en haar gezangen vastgelegd

of ik nu schrijf of niet schrijf

of kijken blijf, horen blijf

hoe de wind en hoe de golven

en hoe mijn bloed

na vele dagen stil gelegen

nu weer vloeien gaat.

Is van alle zeeën

hier de zee mijn toevluchtsoord,

mijn jeugd maar ook mijn ouderdom,

mijn stilte en mijn opgetogen zijn,

schuchter man, ik van jaren,

gezondigd en ver afgedreven

zoals het gebeuren kan.

Waag ik dan meer golf te zijn,

mijn geest

opspringend keer op keer

tegen de rotsen hier.
 

Herboren

na te zijn heengegaan.

04-03-2013, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Het is telkens een opluchting als ik met mijn blog klaar ben. Alhoewel dit niet iets is om te melden vanaf mijn hoogste berg hier - eigenlijk is het maar een heuvel - maar als ik de heuvel beklim wordt het een berg.

Het stijgen helpt me bij het schrijven, elke stap is een woord en soms komen die samen in een vreemde rangorde die ik dan mee neem tot de top om gezeten in de wind, die mijn vriend hier is, neer te schrijven op ongelijnd papier in een klein notaboekje, schuin schrijvend van laag naar  hoog zodat ik telkens uitkom met een paralellogram aan tekst.

Zijn deze gedachten waard geschreven te worden, is het hiermede dat ik de wereld ga verbazen; Anthony op de plaats waar hij me leest, of al die anderen die me lezen, thuis, hoger in het noorden, of lager, doorgedrongen tot Venezia?

Mijn opluchting blijft dus beperkt voor iemand die het maximum beoogt.

Maar vandaag zijn de luchten van een ongewoon type, de wind dringt door mijn windjak, tot op mijn naakte huid, niet strelend vandaag, niet tegemoetkomend, maar eerder ongenaakbaar hard en intrigerend, zoals de dingen die ik lees. 

Zo van een schrijver – ik zei het al ik lees alleen nog over schrijvers en hun boeken – een filosófico, Javier Gomà, ‘die zich in een nieuw boek van hem: ‘Necesario pero impossible’, of ‘Nodig maar onmogelijk’ ontfermt over een in vergetelheid geraakt concept, de onsterfelijkheid van de ziel.

Hiermede bevestigt hij wat Borges schreef, namelijk dat de onsterfelijkheid een zaak is die enkel nog de Spanjaarden interesseert[1].

De schrijver heeft er vertrouwen in dat zijn boek zal geapprecieerd worden door agnostekers als door niet dogmatische gelovigen.

Maar wat de uitkomst van de onsterfelijkheid van de ziel betreft denk ik dat we beter het resultaat afwachten van wat de kardinalen in conclaaf gaan beslissen. Zo, in afwachting denk ik niet me te laten verleiden door het boek van Javier Gomà.

Zo las ik gisteren ook het betoog van Hans Küng die hoopte dat na de Arabische lente er ‘una primavera vaticana’ komen zou, al vreesde hij ervoor dat het zo een vaart niet zou lopen en dat de macht van de Curie die Benedictus XVI als paus had kunnen laten benoemen, stokken in de wielen steken zou en dat het monarchistisch-absolutistisch regime van de Kerk, dat er gekomen was na Gregorius VII in de XIde eeuw, niet zou gebroken worden.

Küng is de mening toegedaan dat het pontificaat van Benedictus XVI er een was van mislukkingen, dat hij er in geslaagd was de protestanten te mishagen evenals de joden, de muzelmannen, de clerus van Latijns-Amerika, de vrouwen, de theologen-reformisten en alle katholieken die de in het Concilie van 1962 voorgestelde wijzigingen gunstig waren.

Aan deze mislukkingen moeten toegevoegd worden de vele schandalen die de Kerk getroffen hebben, om dan zeker de vatileaks niet te vergeten die heel wat getuigenissen hebben bloot gelegd van de machtsstrijd, de intriges en seksuele delicten die de Curia teisterden ‘y que parece ser una de las principales razones por las que Benedicto ha decido abandonar.

Ik zou nog verder kunnen uitweiden over het artikel in El País van 1 maart uit The New York Times. Maar van Hans Küng kan niet anders verwacht worden dan  dat er een Paus verkozen wordt die de moed en de visie zou hebben om totaal andere wegen in te slaan.

Wat die wegen zijn is niet eenvoudig voorop te stellen. Zeker is dat de Kerk meer dan oog moet hebben voor de progressie gemaakt door de wetenschap, al was het maar, wat mij betreft, oog hebben voor, en ondergaan, het bestaan van zo iets als het Higgs deeltje.

Ben ik nu opgelucht, nu ik zo ver gekomen ben met mijn blog die ik in het begin heel kort dacht te houden?

03-03-2013, 21:14 geschreven door Ugo d'Oorde  

Zij die een boek willen schrijven zijn vroeg wakker en zitten neer in kamerjas voor hun wit blad, klaar, zoals Hemingway klaar zat, om te verwerken wat hij de avond ervoor had overgehouden om er de volgende morgen te kunnen mee verder te gaan.

Ik denk dat vele schrijvers dit zouden willen. Mij lukt het – wel het vroeg opstaan - in elk geval niet. Er zit, wat dat betreft, een loomheid in mijn beslissen om de beelden en gedachten te kiezen die me bezoeken. Ook, en meestal, omdat ze twee richtingen uit willen en ik slechts één richting kan inslaan: blog of boek.

Zeg ik als ik neerzit, wat wordt het vandaag? En soms wordt het niets.

Gisteren gaf ik me de opdracht bij mijn leest te blijven, maar wat als je twee leesten hebt?

Van Amélie Nothomb weet ik – haar ritme is één boek per jaar, alleen Brusselmans produceert meer –dat ze opstaat om vier uur om te schrijven tot ze uitkomt op een punt met meerdere mogelijkheden en ze kiezen moet, rechtdoor, links of rechts. Ze neemt meestal de weg rechts, de weg met de meeste mogelijkheden zoals ze denkt, omdat het weg van God is.

Amélie schrijft aan een boek, niet met omwegen zoals ik, ze schrijft naar de hoogte toe of afdalend naar de vallei.

Ik schrijf in de flank van de berg, gestadig op dezelfde hoogte. Ik schrijf in de luwte van wat in de wereld gebeurt, geweld en oorlog, armoede en onderdrukking, ziekte en honger. Het zijn beelden die ik onderga, kronkels van gedachten, maar niets dat neerkomt op mijn blad, tenware ik het laatste beeld zou nemen, de vrouw die, ik mijn dagblad betalend, haar centiemen-beursje had uitgeschud op de toog om haar sigaretten te betalen.

Ik ga aan de wereld voorbij om een andere wereld binnen te treden, één oog wijd open, een ander die ik gesloten wil houden maar er niet voldoende in slaag, ware er niet de zee die me overweldigt.

02-03-2013, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Kun je afwezig blijven bij wat er op het vlak van de economie en financiën gebeurt in de wereld: in Italië, Spanje en Griekenland, in België, in Europa. Kun je stoppen met het lezen van  de vele e-mails die je binnen krijgt over de torenhoge staatsschuld van de eurolanden en welke de gevolgen kunnen zijn binnen afzienbare tijden voor de Euro, wat ook Van Rompuy moge verklaren?

En wat heel wat meer is, kun je voorbijgaan aan al wat je leest over honger en oorlog, over verkrachting en zelfmoord-praktijken?
Nu, je houdt het wel in het oog maar het dringt niet door tot onder je vel, het is maar wat schaduw, het licht valt meestal op wat verteld wordt over schrijvers en hun boeken, of over kunstenaars en hun werken en je luistert als de gelegenheid zich voordoet, naar Pierrot Lunaire van Schönberg[1], want de weg die je nog met hart en ziel bewandelt is de weg van kunst en literatuur.

Maar alles samen genomen, je kunt het niet laten, je blijf de zinnen onderlijnen die je niet vergeten wilt omdat ze je passen en ook andere die je niet passend vindt; zaken die je later denkt te zullen lezen, maar zelden nog ter hand zult nemen.

Houd het zo, oude man, in kleine oases wordt je stem gehoord. Spreek verder met gedempte stem en zonder al te veel geflonker. Je doen en laten is zo minimaal, niet waard om te worden uitgebazuind.

Zo, blijf bij je leest, laat de wereld aan je voorbijgaan, schrijf over wat je schrijven wilt, de dagen komen, de dagen gaan, de zon zal schijnen of verborgen blijven. 

Weet, de lente meldt zich aan, blijf geborgen in je woorden, de tijd heeft je in zijn greep. Je leven is herleid tot het vullen van lijnen om op het einde van het blad terug te kijken, even maar, en denken dat het goed was, zoals gezegd wordt van de Schepping in de Bijbel. 

01-03-2013, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Een zesde van het jaar – van mijn 85^ste jaar - schoof voorbij. Gelukkig dat er iets van overblijft, gelukkig dat ik mijn dagen gevuld heb met woorden meer dan met daden zodat ze niet ongemerkt bleven, zodat elke dag een stempel meekreeg, een indruk van wie ik was of wat ik dacht.

De volgende stap, of maand, zal het een vierde zijn en daarna een derde en zo verder. En is het niet meer aan mij om aldus te rekenen het zal aan de wereld zijn. En het zal niets betekenen, er wordt nimmer een stop geplaatst, nimmer een herademing voor niemand.

De jacht op de dagen die komen blijft open. Voor mij is en blijft het een jacht op woorden, wondere woorden om te verbazen, en verbazen wil ik maar al te graag.

Woorden om je te treffen in het diepste van je gedachten en er even te wonen, even je mijn warmte te geven, je te benevelen, te verrassen, te verheffen, te op te hemelen als mens op deze aarde.

Ik sta op om je te schrijven en ga slapen na je geschreven te hebben, een snoer van dagen, een snoer van woorden, een woordenwereld waarin ik je onderdompel keer op keer, alsof het mijn opdracht was me opgelegd, nadat ik van Saramago, om hem nog eens te noemen en er daarna over te zwijgen, leerde uit zijn cuaderno hoe het kon en moest.

Met de nadruk op het 'moeten' is het daarna geworden. En ik zeg het vrank en vrij, het is geen blok aan mijn been meer, het is een geluk dat ik heb. Het enige, meest verhevene dat me rest om levend ouder te worden.

Ik hoorde dat Christian de Duve die de negentig moet voorbij zijn een nieuw boek uit heeft. Misschien zal ik het lezen als ik nog de tijd vind om te lezen.

Wat of wie ook, hij is een man naar mijn hart die andere klemtonen legt als hij schrijft:
‘Les innombrables apparences de la matière ont été réduites à un petit jeu de particules et forces élémentaires.’[1]

28-02-2013, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Ik ben terug waar de zee zich onvervaard op de rotsen stort. Ik las er vanmorgen de woorden die ik er achterliet, de woorden op de steen, waaronder de urne met de as van Saramago, in het hart van Lisboa[1], met zicht op de Taag, werd ondergebracht.

En ik was minder dan ooit gelukkig met deze woorden voor een deel, wellicht door zijn echtgenote, gehaald uit de allerlaatste zin van zijn ‘Memorial do Convento’, zijn boek over de bouw van het volumineus klooster in Mafra waar ik ooit was.

Het is een zin, alhoewel passend voor Saramago, die mijn ogen vochtig maakt, omdat ik dacht dat het anders mocht, dat het anders kon: 

‘Mais não subiu para as estrellas,

 se a terra pertenecia’.

Maar hij steeg niet naar de sterren,

tot de aarde behoorde hij. 

Terwijl ik dacht dat hij terug tot leven kwam als zijn boeken in de hand genomen worden en hij gelezen wordt. En vooral dat het zeker niet de zin is die ik wens op de steen die mijn as bergen zal, wel zou ik schrijven:

Hij steeg op naar de sterren,

wat hier nog rust is wat as die overbleef.

Denkend aan wat ik las over de jonge farao die als een jonge eend opsteeg naar het sterrenbeeld van Orion, waar ik ook vertoeven wil.

En hier, op mijn plaats van altijd, is van de zee het boek dat ik lezen blijf. Zin na zin, beweging na beweging, die ik volgen blijf op dezelfde plaats waar ik eens, eens in de tijd die niet is, bij stormweer, duidelijk, zo duidelijk de stem van mijn broer heb gehoord  die me toeriep, ‘Karel ik leef, ik leef’.  Waarom zou ik het niet blijven zeggen?

En nu kijkend, mirando, binnenin de beweging van de golven  die de beweging van het Zijnde is. En niet begrijpend wat was en wat is en wat hieruit voortkomen moet.

Niets ervan begrijpend, nada. Luisterend naar de fluisterstem in mij, de glinstering van water in mij, van water over mij, de beweging van de Kosmos over mij.

Omdat ik eerst en vooral als geest geboren ben, geleefd, gehoopt en ik stijgen zal naar de sterren als hét Moment er is.

Mijn beste Saramago, het is hier dat ik wou zijn om die laatste zin van jou te lezen en je te zeggen hoe onterecht die is.

Toch schrijf ik je naam in alle geluiden van de zee, omkleed ik je met mijn inhoudelijk-zijn. Beroer ik je met de witte schuimlijn die van alle zeeën, alle oceanen, die van je eeuwigheid is.

Ik ben niet meer van de aarde als ik hier kom, Ik ben van de Geest die Kosmos is. Het is naar die Geest dat ik keren zal, dit kan niemand me ontnemen.

De wind jaagt door de pagina’s van je boek dat ik meebracht vanmorgen, alsof jouw geest het was, niet jouw nadas. Je leeft als ik je lees en je zult blijven leven als ik je lees, alle nadas van de nadas ten spijt. En je weet het al.

Je bent bij deze opgestaan, je resurrectie is voltrokken. Ik heb je hier ontmoet in de geluiden van de zee over mij en in mij, de geluiden van de wind dwars door je woorden heen.

Mijn vriend, Saramago, ik schreef het al, je sterft niet de dood, je sterft het eeuwig leven.

27-02-2013, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Een hele tijd geleden schreef ik hier, in San Juan–Alicante, een bundel gedichten onder de vorm van een poëtisch diario, een dagboek in dichtvorm, geïnspireerd op artikels in El País, op een boek van de atheïst Michel Onfray en een ander van de theoloog Enrique Miret Magdalena.

Heel wat dagen zijn hierover heen gegaan, eens voorbij, amper een handvol. Maar ogenschijnlijk, de grote gemoedsrust die ik toen kende is niet meer deze van nu.

Vandaag, gezeten op de plaats waar ik in feite nooit ben weggegaan bestormen de herinneringen me terug lijk de golven tegen de rotsen hier. De zee is nog altijd de grote levende en ik voel me nog steeds opgenomen in de oneindigheid van lucht en licht en water, terwijl in mij plots een vers van Ruusbroeck, opduikt dat ik overneem uit wat ik ooit schreef, in mijn tekst over het Inferno van Dante:

‘alle dinghe sin

 mi te inghe –

 ic ben so wid’,[1].

Heb reeds vroeger vooropgesteld dat ik de zekerheid heb dat het levende Universum, een soort Ego hebben moet dat er was van in den beginne, dat er misschien zelfs reeds was vóór alles begonnen is.

En ik keer terug naar de idee van Ruusbroeck: ‘ic ben so wid’ omdat ik ook, hier, staande op de hoogste berg, midden de eerste bloemen uit de dorre rotsen opgerezen, het impact heb gevoeld van de oneindige oneindigheid van het Universum dat ik een fractie van een ogenblik houden kon, en deze flits van oneindigheid zich wentelde en keerde in mij.

En ik vraag me af of Saramago, de schrijvende Saramago, wiens boeken ik hier achterliet, voor wie metafysische gedachten twijfel-ogenblikken zijn, of hij nimmer dit gevoel heeft gekend waarbij de oneindigheid zich opende, een kort ongrijpbaar ogenblik?

Ik vermoed het maar het kan evenwel dat hij dit gevoel anders en veel nuchterder dan ik, heeft geïnterpreteerd.

En nu, wat is er nodig, opdat ik, schrijvend over zee en luchten, over golf en beweging, over licht met water gemengd dat zilver is, dat gouden is - het licht dat God is zegt Lorca - opdat ik terug opgenomen worde in dit licht, om meer geest dan lichaam te zijn.

26-02-2013, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Maar hij is tot het besluit gekomen dat de geest van de middeleeuwen verloren ging; dat het religieus-kosmische van de gotische kathedralen onbegrepen achterwege werd gelaten, geen aandacht meer krijgt omdat de wereld van vandaag geregeerd wordt door het materiële, door het zichtbare.

Het Latijn werd geschrapt en vervangen door de taal van het volk; de Gregoriaanse gezangen, waarin misschien wel de wortels van de gotiek gelegen zijn en die ons raakten in de geest, werden vervangen door gezangen zonder sfeer, zonder draagkracht; de priester houdt de rug gekeerd naar het oosten, terwijl hij vroeger, toen voor de mens het onzichtbare zichtbaar was, duidelijk wist dat alle krachten uit het oosten kwamen en dat hij het was die deze krachten opving om ze door te geven aan zijn gelovigen.
Of de woorden van de mis te accuraat geworden nu en het ‘dagelijkse brood’ voor de geest dat we vragen, want dat hebben we het meest nodig, bereikt ons niet meer. Weliswaar ook omdat we niet ontvankelijk meer zijn voor de woorden en omdat de denkende, levende mens, de naar spiritueel voedsel hijgende mens in een stroomversnelling is terechtgekomen waarin het materiële en het tijdelijke de bovenhand hebben.

Hoe komen we hier nog levend uit?

25-02-2013, 06:15 geschreven door Ugo d'Oorde  

Midden in de nacht, gewekt door een jagende wind om het huis en in de bomen was hij opgestaan omdat er beneden een deur open en dicht sloeg, zo dacht hij toch. Het geraas was lijk een wild gezang van vreemde krachten die het huis bestormden, alsof het spoken waren, stemmen en kreten uit het verleden die deze plaats opnieuw kwamen opzoeken. Hij had een zwaar wollen deken om zich geslagen en was gaan neerliggen op de sofa voor de haard, luisterend naar de geluiden in de haard. Lang had hij wakker gelegen denkend dat het huis heen en weer bewoog over hem, denkend dat het beter was op te staan en te schrijven, maar hij was er niet toe gekomen en was in slaap gevallen.

Hij ontwaakte bij het eerste licht uit een vage droom, die hij onmiddellijk totaal vergat. Hij dacht aan een zin van Louis Pauwels uit zijn ‘Blumroch’: ‘Qui rate les aubes, rate sa vie’. En plots kreeg het licht in de kamer een stem die hem naar buiten riep. Ongewassen en ongeschoren en zonder te ontbijten trok hij mantel en botten aan en was hij buiten in de kilte van de morgen.

En hij wist dat, nu de wind was gaan liggen, dit het grote moment was van de nieuwe dag, in het eerste licht dat tussen de bomen hing, de luchten weerspiegeld in het water van de bijna dichtgegroeide vijver met de stenen bank waar hij zat te schrijven in de lente en de zomer, tot ver in de herfst.

‘Wat doe je hier nu? verweet hij zich.

Het is mijn bad dacht hij, het is de sprong van Louis Pauwels elke morgen, zo zomer als winter in het water van zijn zwembad, en dit bos is mijn morgenbad, ik moet het meer doen, heb al genoeg geslapen in mijn leven, heb er de tijd niet meer voor.

Houtduiven vlogen op uit de bomen en het bos opende zich. Langs een modderige wegel, die bestrooid lag met stukken hout en enkele omvergewaaide canadabomen drong hij binnen in de geborgenheid ervan. Hij dacht aan het begin van de Divina Commedia, wat als ik blijf verder gaan, dacht hij, wat als ik uitkom bij een heuvel en deze wil opgaan ‘zo dat de steunende voet steeds de laagste is’, of wat is de betekenis van dit fameuze vers[1] van Dante?

Zware winden hadden de aarde geopend en de rottende bladeren omgewoeld en de lucht was gevuld met de geur van humus en hout. Hij dacht, dit bos hier is mijn gebed, mijn verbondenheid met de levende natuur, mijn verbondenheid met wat niet te noemen is, maar dat dit bos is mijn gezel, is mijn wereld hier, tastbaar aanwezig. Het is een tastbaar gebed zonder woorden, zonder lofzangen, zonder wierook, zonder brandende kaarsen, het is de adem en de geest van de kosmos.

Hij wist dat dit een zin was die hij zou neerschrijven eens aan zijn tafel gezeten, deze zin over een tastbaar gebed zonder woorden, misschien had hij deze zin reeds opgetekend. En het zal wel dacht hij, je kunt niet blijven nieuwe zinnen uitvinden. Maar zijn ganse wezen was erin opgenomen, hij was licht en humus en het geruis van de wind als het geluid van de planeet Aarde, suizend, met hoge snelheid in haar baan om de zon.

Het eeuwige in de geest van de mens, de geest die leefde in het Woord dat in den beginnen was en het Woord levend in de geest van de mens. Al weet hij niet hoe hij dit, over ruimte en tijd heen, op een andere wijze formuleren kan.

Het is en groot begin voor deze dag. Hij zit op een goede golflengte. Hij vermoedt heel sterk dat het Woord van Johannes, het Woord was van een in het Grieks denkende en schrijvende auteur, geïnspireerd door Plato en Aristoteles en vele anderen. Die allen heel wat gemeen hadden met de ideeën van Egyptische priesters, met ideeën komende uit het Oosten, de ideeën van Lao Tzu, die wist dat alles ontstaan is uit Tao en niet anders te omschrijven is als Tao. Of het Woord dat niet anders te omschrijven is dan als het Woord.

En hij weet in alle poriën van zijn geest dat dit een begin van waarheid is, of dan toch een begin van ‘de’ waarheid is, die kan neergeschreven worden als, ‘alles is ontstaan uit Tao of alles is ontstaan uit het Woord’.

   En de Oosterse herkomst van die eerste zin van Johannes wordt nog versterkt door het feit dat de beschrijving van het Hemelse Jerusalem uit de Apocalyps, een afspiegeling is van de mandala van het Paradijs van Vaikuntha, de hemelse woning van Vishnu, zoals het beschreven staat in de Skanda Purâna.

   Het parallellisme van deze mandala met de beschrijving van het Hemelse Jerusalem is te frappant en het is het nog meer als beide teksten vergeleken worden. Dit weet hij omdat hij Titus Burckhardt[2] las wiens boek hij ontdekte in la chambre des preux van die oude chalet in Grimentz, dat kleine (spiritueel) dorpje in de Valais.

En dacht hij, is er wel een grotere zin om een boek, welke het ook moge zijn, te beginnen, als: ‘In den beginne was het Woord. Au commencement était le Verbe. In the beginning was the Word’?

Hij kan deze zin omschrijven als in den beginne was er de onhoudbare drang om te ontstaan, om materieel open te bloeien. En deze drang is gebleven. Het Universum dat nog steeds wordende is, is er het teken van, het teken van het Eeuwig Bewegende, het teken van wie of wat maar al te gemakkelijk God wordt genoemd.

24-02-2013, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Kan het dat ik, na jaren schrijven, nog iets nieuws te zeggen heb en is het niet dat ik in een cirkel schrijf, hernemend wat reeds geschreven stond?

Ik vermoed dat mijn poëtisch verhaal van gisteren een bewerking was van wat ik reeds gedacht had te schrijven of zelfs al geschreven had. De afstand tussen denken vandaag en soms schrijven jaren erna is flinterdun, vooral dan met de jaren er tussen, herleid tot de tijd van een paar dagen. Of, wat gisteren gebeurde, vandaag de indruk meekrijgt dat het jaren geleden gebeurde en wat jaren geleden gebeurde overkomt alsof het pas gisteren was.

Ik moet het al eens gezegd hebben, en het ligt klaar om opgenomen te worden in mijn boek, het verhaal van de appel die ik plukte laat in oktober, hoog in de boom, de allerlaatste Jacques le Bel van het jaar, waarvan ik nu nog knik hoor als ik hem van de tak af trok en hij kleverig in mijn hand lag. Een gebeuren dat de jaren, de ‘eeuwen’ heeft getrotseerd en die me is bijgebleven.

Maar vraag me niet hoe mijn dag van gisteren is verlopen tijdens het middagmaal met de vrienden aan de Leie en ons gesprek over, ja over wat eigenlijk?

Wel herinner ik me nog het lachend, deugddoend gelaat van Roger, een vriend, een gezel die me sprak over mijn blog dat hij elke morgen las. Maar over de rest, niet zo veel meer, ware er niet het Leielandschap geweest en het stille vloeien van water, en de open beemden met de Canadese ganzen en een eenzame reiger; en ja ware er de niet Remi geweest die met zijn zonen gejaagd had op herten en reeën in zijn bos en een week of zo ervoor gaan jagen was in het zuiden van Spanje. En ja er was ook Paul en het boek dat hij gelezen had van een Syrische vrouw en wat ze vertelde over de Koran en over Mohammed.

Het komt terug allemaal als ik even mijn geheugen ga aftasten. Maar ik herinner me ook dat ik tussenin aan het denken was hoe ik mijn blog van de volgende dag, vandaag dus, zou opvullen en pas heel laat eraan begonnen ben omdat er ook voetbal was op TV. Wat me ook vandaag is overkomen en ik ben blijven zitten op mijn zelfde plaats maar nu om te luisteren naar een uitvoering op de BBC van de vijfde symfonie van een man die me duurbaar is, Shostakovich, zoals zijn muziek me duurbaar is, zoals de Russische literatuur me duurbaar is, omdat het niet alleen een groot land is maar in evenredigheid ook grote schrijvers en grote componisten heeft geproduceerd en dat in omstandigheden die we amper vermoeden, Sholokov, Pasternak, Victor Grossman en noem maar op. Grote kunstenaars voor een groot volk. Ik durf er niet aan denken als ik aan het schrijven ben in mijn zo beperkte landelijke ruimte. Begrijp je dan dat ik mijn ruimte zoeken moet in de geest wil ik niet ten  onder gaan aan kleinburgerlijkheid

23-02-2013, 00:25 geschreven door Ugo d'Oorde  

Toen het nog zomer was: haar hand had een takje dwergvarens geplukt uit de muur omheen het kerkhof. Om te drogen in een oud boek, zegde ze, haar blote voeten in het warme zand, haar lippen paarlemoer om te kussen.

Al lang al wou hij haar vertellen van Paolo en Francesca, van ‘hij die nooit van mij nog scheiden zal’, maar algemeen was het geweten: de wind wist het, het takje varens wist het, haar hand die hij hield, en zoals zo dikwijls, woorden waren overbodig.

Waarom in een oud boek, vroeg hij.

Een oud boek zijn oude woorden op oud papier, zegde ze. Uit respect voor de schrijver van het boek, voor wat nog kleeft van de geest van hem in het boek, de geest van hem die ik bestuiven wil met de sporen van de jonge varens. Nieuw leven geven, zegde ze, bevruchten, zegde ze. Hij zal het wel weten waarom.

Ze liepen naast het korenveld. Kraaien over hen zoals de kraaien over het laatste schilderij van Van Gogh. Alsof het haar hart was dat hij hield, droeg hij haar sandalen. Hij zag alles wat er te zien was, de toren van de kerk boven het koren uit, de donkere lijn van het bos, de windmolen met de gebroken ramen. Hij zag wolken in wolken schuiven en hij steeg met de leeuwerik, hoger dan al de keren dat hij leeuweriken zingend had zien stijgen. Het was een grote dag.
 

Hij haar toen binnendroeg, over een smal open wegje in het koren, haar toen droeg tot in het midden van het korenveld, waar de leeuwerik hen zag. Tussen wolken stuifmeel hij haar droeg. Hoe licht ze was. En toen hij haar neerlegde, haar takje dwergvarens nog in de hand, lijk de aarde van hier ze was, open ze was, ontvankelijk.

Vanmorgen, komende uit zijn droom, dacht hij het schuiven nog te horen, de halmen tegen elkaar aan, en het was hierover dat hij schrijven wou. Over het stille, blijvend schuiven van de geurende korenhalmen in het wondere licht en over haar met haar takje dwergvarens dat ze drogen wou in een oud boek.
Het was hierover dat hij schrijven wou en over stuifmeel en over nog heel wat meer. Maar het was te ongewoon.
 

Al had het weinig zin vanmorgen, hij schrijvend, terug te keren naar dit ene precieze gebeuren dat ooit was, of misschien niet was, of het in gedachten dat het was.

Vreemd dat hij hier over schrijven wou.

22-02-2013, 00:11 geschreven door Ugo d'Oorde  

Dan op een morgen is de sneeuw gekomen, dwarrelden de vlokken lijk woorden door de lucht, en heeft hij in een ruk, geschreven in zijn dagboek:

‘Het komt er op aan tijdens de dag, het hoofd vrij te houden om te doen wat moet gedaan, en tussendoor bewust of onbewust binnen te dringen in de innerlijkheid der dingen om er het Onnoembare – in feite het Noembare dat niet te bepalen is - af te tasten. Daarna, de avond en een deel van de nacht vrij te hebben om te zeggen wat er van is.

Vele jaren heb ik nodig gehad om een humus aan gedachten op te tekenen, een humus waaruit ik nu kan putten om op te stijgen in woorden; om een (wankel) verhaal te halen uit de dagen die waren en deze verhalen te sublimeren en op te tekenen als de uitkomst van vele kleine als grote, gebeurtenissen, onverwachte als verwachte, ingebeelde als reële die er alle op gericht waren opdat ik hier vandaag, in dit ’red diary’ – ook het product van de omstandigheden - aan het schrijven zou zijn om ergens uit te komen of niet uit te komen; om woorden samen te brengen die sommigen, maar velen zullen het niet zijn, dan lezen zullen, wellicht niet met de aandacht en de inzet die ik er voor over had, wat maar normaal is.

Dit is dan mijn stelregel, mijn toonaard, bezig zijn zoals ik bezig ben, of het leven dat ik leid naast mijn leven. Terwijl ik ook de woorden indachtig ben van een belangrijke uitgever in dit land over de publicatie van boeken, namelijk dat vandaag nog enkel ‘hapklare’ boeken worden gepubliceerd en dat er geen ruimte meer wordt gegeven aan het mijmeren en ik aldus ten volle bewust ben dat mijn ‘mijmeringen’ niet de minste kans maken de buitenlucht te zien.

Maar als ik dingen geschreven heb en nog schrijven zal die ik meende te mogen, te moeten schrijven, dan zullen ze - zelfs indien mijn manuscript terecht zou komen op een marktkraam aan de Sint-Jacobskerk - hun sporen hebben uitgestrooid, en zullen de gedachten die ik formuleerde, een eigen leven kennen, ongeacht of ze gepubliceerd werden of niet. Ze zullen de ruimte binnendringen en er zich verspreiden, zoals een parfum van rozen en lavendel, ze zullen opgevangen worden door anderen en hun werk doen, zoals het gebeurt sinds eeuwen.

Zeg ik, Ugo, dat mijn boek eigenlijk hier begint.

21-02-2013, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Ik lever strijd op drie fronten, mijn dagboek, mijn blog en mijn lange tekst, mijn boek. En er is geen ontwijken aan, elke dag sta ik in de eerste linie en kan ik het gevecht met het woord niet ontwijken.

IK zal er maar niet over piekeren. Het is zo en het zal zo blijven en eigenlijk wil ik het zien als een zegen.

Wat ik nog zeggen wou, na al wat ik reeds gezegd en geschreven heb. Ik heb al genoeg gefilosofeerd in mijn leven opdat ik het vandaag even over een andere boeg zou gooien en binnen treden in een soort virtuele wereld, deze van de kwantum fysica die ons een wereld voorschotelt wars van alle hoogdravende filosofische beschouwingen over wat de mens is, hoe hij denkt en handelt, en hoe en naar wie of wat hij op zoek is.

En dit zoeken dat een eigenheid is geworden van de mens, was reeds een stap in de goede richting om later, hopelijk uit te komen in de wereld van de kwantum fysica, de wereld van het minimale, van het onzichtbare, de wereld achter de wereld, die al altijd is ingeschakeld geweest in ons dagelijks bestaan zonder dat we er ooit enig besef hebben van gehad en die we nu nog steeds niet begrepen hebben.

Het is de volgende stap die de mens te zetten heeft, de stap naar een grotere spirituele geaardheid, naar de homo sapiens, sapiens, die Teilhard  de Chardin op het oog had. Een mens die we nu nog niet machtig zijn te omschrijven in woorden omdat die woorden nog niet gevonden zijn.

Het is dus wachten op de mens die gegroeid uit de aap, over de mens heen, evolueren zal naar de nieuwe mens, de spirituele mens, tenware we de andere richting zouden inslaan en terugkeren naar het stadium waaruit we zijn opgestaan.

De wijze waarop de mens, omwille van de vorm en aard van zijn gehechtheid aan Allah, in bepaalde landen afgeslacht wordt als dier, is weinig hoopgevend wat zijn of onze evolutie betreft.

20-02-2013, 00:08 geschreven door Ugo d'Oorde  

Heb op anderhalve maand slechts 45 pagina’s geschreven van mijn boek. Bij een dergelijk ritme heb ik meer dan een jaar nodig om uit te komen met een eerste versie, of twee jaar voor mijn boek volledig af te werken.

Anderzijds zijn mijn Fragmenten te lang om deze als blog in te loggen. Ik ben er zeker van dat niemand deze lange blogs leest zoals ik hoop dat ze zouden gelezen worden. Ik ben dus verkeerd bezig en ik had het moeten weten.

Voortaan houd ik blog en boek gescheiden alsdan kan ik me beter concentreren op wat ik schrijf en duidelijker waar ik heen wil.

Als er niet gereageerd wordt stop ik van 21 februari af met ‘De Adem van de Dagen’ en krijgt je nu en dan een korte passage ervan onder vorm van Blog.

Ondertussen, ben ik begonnen met een schifting te doen in mijn boeken. Er zijn er te veel.

Alles van en over Dante zal ik houden, alles van Gilliams, Rilke, T.S.Eliot; alles van Paul Claes, van Stefan Hertmans, van George Steiner; zeker Kafka, zeker mijn King James’ versie van de Bijbel, zeker en zeker Cervantes, Marie-Madeleine Davy, Saint John Perse, Hölderlin, Velikovsky (al zijn er heel wat), Borges zeker, Fabre d'Olivet, Bede, Pasternak, Soltsenitsin, Victor Grossman.

Moet ik nog verder gaan?

Dan zit ik verveeld met een collectie ‘Troisième Millénaire’, ‘Question de’, ‘Aeon’, die ik node weg doe. En dan mijn dagboeken, wat met mijn meer dan dertig dagboeken die niemand meer lezen zal, maar die ik ook niet graag in vreemde handen zie overgaan.

En dan wat op PC en laptop op de harde schijf staat, op memostick? Wat dan wel leesbaar is en waar ik minder zorg heb dat ze in vreemde handen zouden komen, tenminste zo ik de tijd vind om dubbel gebruik uit te schakelen.

Heb dus heel wat werk voor de boeg, maar het is tijd dat ik orde op zaken stel.

19-02-2013, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Hij schrijft maar, niets kan hem weerhouden, hij zit boordevol woorden, rijpe, rijpende, groene, woorden nog op komst. Zijn leven is één lang woord.

Hij durft bekennen – hoe gek het ook is voor velen – maar hij gelooft in het bestaan van een spiritueel veld in de kosmos; hij gelooft zelfs dat de zichtbare kosmos er de materiële vorm van is; hij gelooft zelfs dat de materiële vorm zonder betekenis is, niet meer dan ons lichaam van betekenis is voor onze geest, dat alles geest is, een onovertroffen massa minimale minimaalste deeltjes – Higg deeltjes voegt hij er gewoonlijk aan toe - waar we na de dood opnieuw in opgenomen worden, hetzij als entiteit, hetzij totaal versplinterd.

Hij  heeft er maar een vaag begrip over maar hij is overtuigd dat de dood niet het laatste is. Deze gedachte levert hem een soort geruststelling op.

Hij stelt zich de vraag of hij bij leven, een braakliggend stuk grond is geweest, ofwel of hij bij leven soms, het gevoel heeft gekend, al was het maar voor een fractie tijd, een kathedraal te zijn geweest?

Hij had niet gedacht hier op uit te komen, des te meer er een woord is van Hugo Claus dat de ronde deed, over de kathedraal van Reims waarvan Claus vond, zo vertelde Mulisch toch, dat de kathedraal moest gedynamiteerd worden.

Het zal wel niet de kathedraal zelf geweest zijn die Claus gedynamiteerd wou zien, maar wel haar betekenis, de Kerk er achter. Echter heeft Claus er ooit over nagedacht dat de kathedraal het hoogst kosmische bouwwerk is geweest dat de mens, die leefde, nadacht en werkte in de XIde, XIIde eeuw, heeft geconcipieerd en de durf en de kracht heeft gehad, zijn geloof, zijn inspiratie zijnde,  zijn idee uit te bouwen.

Hijzelf zag de eerste kathedralen als gegrondvest in de aardstromen en opgetrokken tot in de geheime krachten omheen de aarde. De kathedraal fungeerde aldus als een athanor, het werktuig van de alchemist, om deze geheime onzichtbare krachten over te brengen op de mens om hem te verheffen tot meer geestelijk-mens. 

De wereld vergeve het hem indien hij de diverse elementen van de kathedraal verkeerd zou hebben geïnterpreteerd, maar zijn bedoelingen zijn zuiver, en als ze zuiver zijn dan is het omwille van de kwantum fysica, waar hij niet zo veel van begrijpt, maar toch voldoende om te weten dat het een reële wereld is achter de wereld die we kennen.

Zijn geestelijk leven is aldus niet veel meer geweest dan het opvolgen van wat hij las bij anderen en te trachten er een eigen betekenis aan toe te voegen, steeds wachtende op het ‘terloopse’, zijnde het plots opduiken van een beeld, een gebeuren, en het impact ervan op zijn gedachtenwereld.

Het is dit dat zijn levende bron is waaruit alles ontstaat nu hij met de jaren, meer toe gespitst is op het zijn, dan op het doen – ook het boek dat hij schrijft, wat fout is misschien - dat het gevolg van het jarenlang bijhouden van een dagboek, waarbij het volstond het dagboek te openen, de pen te nemen en te schrijven. Over wat hij schrijven zou wist hij pas op het ogenblik dat hij de pen neerzette.

Hij ontkomt dus niet aan de boeken die hij gestapeld heeft. Niet dat er zovele boeken zijn – als hij zijn boekenkennis vergelijkt met deze van George Steiner, ook deze van de Stefan Hertmans van bij ons, dan is hij een ongeletterde - maar toch bezit hij er enkele die toereikend zijn om hem te helpen. En telkens hij er iets zou aan ontlenen wil hij het overgenomene te situeren, tenminste zo hij er zich nog bewust van is dat hij het ontleend heeft.

Zo is het beeld van de boom die in potentie aanwezig is in de zaadkorrel, herkomstig van Augustinus die door Fabre-d’Olivet wordt geciteerd en wel in verband met het, vóór de zevende dag, in potentie aanwezig zijn van hemel en aarde. Een toestand die Augustinus ook vergelijkt met de toestand van de zaadkorrel waarin aanwezig zijn: ‘de wortel en de stam, de kruin, de vruchten en de bladeren’.

Of ook nog bij Izthak Bentov, als deze schrijft dat zaad en boom dezelfde informatie bevatten, een ervan heeft de vorm in potentie de andere is er de manifestatie van. 

Deze bronnen, Augustinus en Bentov, - en er zijn er vele andere - zijn deel van hem: hij kan ze aanhalen en aanvullen om beter nog het mysterieuze van de krachten van het Woord, in en over hem, te belichten. En als hij terugkeert naar wat Bentov zegt dat zaad en boom identieke informatie bevatten is dit dan niet het beeld, is het niet de zuivere metafoor voor Woord en Universum?

En elke dag verschijnen honderden boeken en, in allerlei tijdschriften honderden essays en columns. Er worden zovele teksten geschreven, waarheden verkondigd, en waarheden herleid tot nieuwe waarheden. Onmogelijk alles bij te houden, de wereld ligt ermee bezaaid en elk zaaisel brengt nieuwe vruchten op, goede of minder goede. Wat doorkomt wordt, lijk de stukken van een puzzel naast elkaar gelegd en waar het kan in elkaar geschoven tot een soms totaal ander beeld.

Aldus is het landschap van de geest zoals dit van het Universum, een bewegend landschap. Vloeit alles in elkaar, gegevens in nieuwe gegevens of wat van de geest is getroffen door de schicht van een andere geest, of geest in geest tot een altijd verder schuivend tasten naar de waarheid van het ‘zijn’, al heeft hij geen idee wat met die waarheid bedoeld kan worden.

En als hem soms gevraagd wordt waar hij zo intens mee bezig is dan is zijn antwoord dat hij zoekende is naar een waarheid die enkel in het onzichtbare, het immateriële, die enkel in het domein van het metafysisch-transcendente kan gezocht worden en nergens anders. Waarmede hij bevestigt dat deze zoektocht, zijn verder leven vullen zal.

Hij wil dus zijn dagen beschieten met woorden die zijn zoektocht zullen bevolken. Hierbij helpe hem de bewegende, scheppende krachten die in alle geledingen van het omringende aanwezig zijn en die ook binnen in hem hun tentakels hebben vastgehecht.

18-02-2013, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Omdat

in het licht

ik ademend lig,
de ogen dicht 

van in den beginne al,
omdat het licht
zo sprekend is,

en ik erover verhalen wil.

En tot het eind,

een vadem lang,

de woorden

die ik schreef en niet schreef,

die ik dacht en niet dacht,

die ik sprak en niet sprak,

een vadem lang,

een kraal van tekens

en van niet-tekens

uit mijn hand gevloeid

of weg gebleven.

Tegenwoordig nog

in het stoffelijke ondergebracht,

nog even verblijvend.

Wat ik ben daarna,

wat blijven zal van mij,

wat is en blijven zal,

van mij:

de geest van mij,

open zwaaiend,

open zwermend,

je rakend,

met mijn voelhorens.

Je weet het niet misschien.

maar in het licht,

ik de ogen dicht.

En niet de dood je sterft,

het eeuwig licht je halen komt.



Een vreemd gedicht dat ik schreef, mijn nalatenschap aan woorden die meer dan woorden zijn: gedachten die ik nog gevangen houd voor een tijd om er later over te beschikken.
Onder de sterren zijn de nachten koel in dit land, je weet het en toch laat je je verleiden. Je weet ook dat al deze blogs nutteloos zijn en toch voeg je er elke dag een aan toe, hoe lang nog?

17-02-2013, 05:52 geschreven door Ugo d'Oorde  

Het ritme van de tijd is een hels ritme, niet op te volgen, amper bij te houden. Tijd schuivend in tijd, alsof hij niet zou zijn, inbeelding zou zijn, gebaseerd op het wentelen van de aarde in haar baan om de zon en wij wentelend van ogenblik in ogenblik alsof enkele het nu zou bestaan en niet de tijd, niet de tijd, nooit de tijd.

Of het 'nu' van de eerste zin van een gedicht dat ik nimmer schrijven zal zelfs al ken ik de laatste zin, maar nog niet de ogenblikken tussenin, ik die zinnen nooit gebruiken zal, omdat ik – mijn wankel hart – het moe ben woorden te zoeken, op te halen uit wat was of niet was of had kunnen zijn.

Ik het moe ben omdat niets meer gaat, niets meer komt, niets meer verrukt, niets meer verbaast. Ik, verankerd in het warme bed en er blijven wil, voor een lange tijd.

Dit is dan geen gedicht, al wou ik er een schrijven, al wou ik openingen laten tussen mijn woorden, al wou ik, lijk Gilliams, schrijven over ‘mijn hand dat een warm vogelei had geroofd’.

Maar dit kan niet meer, er is voor mij niets meer te roven en zeker geen warm vogelei. Had ik eraan gedacht, laat in de herfst, een mispel had ik kunnen rapen in de tuin van het Gevaert museum dichtbij. Maar ik heb er niet aan gedacht, er was dit Blog dat me parten speelde en blijft spelen en ik de realiteit van de dingen meer en meer ben gaan vergeten.

Ik sluit me ook meer en meer op, binnen mijn Blog, lees geen boeken meer, heb er de tijd niet voor. Al dacht ik aan Luigi Pirandello en aan zijn ‘Sei personnagi in cerca d’autore’, dat ik liggen heb tussen de hoop boeken die ik op zij heb gelegd omdat ik ze, mettertijd, niet veel verder bewaren wil. Er zijn er te veel om te bewaren nu ik (bijna) niet meer lees.

16-02-2013, 00:02 geschreven door Ugo d'Oorde  

Dit alles is deel van het grote zinderende leven dat hem steeds blijft doorkruisen. De siddering van wat gekomen is uit het Alfa-punt en hem voeren zal over de dood naar het niet te bepalen gans Andere.

Hoe kan hij deze fuga van het woekerende leven die keer op keer doven gaat in de herfst, en in de lente lijk een vloedgolf het land overspoelt, hoe kan hij dit alles omvatten in  woorden, wetende ook dat, in het licht van de niet meer te tellen morgens die hij bewust heeft beleefd of roekeloos heeft ondergaan, zijn lichaam ook niet ontsnapt aan het ritme van de natuur. 

Hij dacht nog: Hugo Claus vermocht dit te beleven. Hertekende dit, in zijn gedichten, in het barokke van de woorden die Claus zo plukken kon, die zo uit hem opwelden en die hij nam zoals ze kwamen. Woorden die schreeuwden van poëzie, niet zo zeer door wat ze te zeggen hadden – dit was T.S. Eliot - maar door de klank ervan, de vorm ervan, het ongewone ervan, het passende, verrassende beeld ervan.

Hij gaat slapen met deze zin. Hij denkt is het wel zo, overstijgt Claus het ritme van de natuur, overtreffen zijn gedichten het in en over elkaar vloeien van zomer en herfst, van winter en lente. Is het dit fenomeen dat eigen is aan de poëzie van Claus?

Hij, Ugo, zal dan begraven worden onder een steen die zijn naam zal dragen, en een grafschrift dat hij nog schrijven moet, waarbij hij het grafschrift benaderen wil dat hij vond in een boek over de Romaanse architectuur en cultuur in la Provincia de Burgos: 

Soy  lo que serás;

lo que eres en el tiempo fui:

ora por mi, te ruego.

Ik ben wat jij zult worden;

wat jij nu bent was ik eens:

bid voor mij, ik vraag het je. 

Hij vraagt echter niet te bidden voor hem, al zal hij het zelf wel onvoldoende gedaan hebben. Maar de belangrijke momenten in zijn geestelijk bestaan waren een wandeling  naar  en binnenin wat niet te noemen is.

Hij zal evenwel niet zoals Rilke, begraven worden, zijn grafzerk leunend tegen de muur van een Romaanse kerk, maar hij vraagt zulks niet, hij wenst enkel dat zijn naam verlengd wordt naar wat hij schrijft op een dag zoals deze.

*

Het ‘impromptu’ van de hoge winden om het huis, winden die van verre komen, van landen en van oceanen. Hoge winden in de bomen die zijn hart beroeren, die hem beelden brengen, blijven brengen: vader, moeder, broer en vrouwe, afscheid nemen.

De tijd, omzwachteld door de tijd, de enige levende en hij die erin geborgen zit, meegenomen. De tijd die hij was en is, hij, Ugo, zoals hij genummerd getekend staat in vele registers, ergens in kasten of in kamers of op harde schijven, zijn naam uitgeschreven voor altijd alsof hij enkel naam was, drie lettertekens, een te weinig, of drie te veel, en te zijn wat hij in feite is, niet zoveel, de verlatenheid zelve en hoge winden die hem wegnemen zullen en niets nog blijven zal van dit gebeuren hier, dat hij zo koestert, dat hij omlijsten wil met woorden als guirlandes, enkel de tijd zal blijven, de grote levende tijd.

Wat hij nu ook weet, omdat plots een naam opduikt, de zachtheid van een blik in hem geboord, dat hij bemind heeft en dat de voren die dit beminnen in hem getrokken heeft nog open liggen.

Bevreemdend is, en dit wordt hem duidelijk, bevreemdend is dat hij het waagt al deze zaken nog op te zoeken in deze wereld waar de miserie van afdruipt: een door elkaar schuiven van gewapende conflicten, van uiteengereten lichamen, van corruptie en uitbuiting, van kinder- en vrouwenverkrachting, van hongersnood, van natuurcatastrofen.

En dichter bij hem, het gebazel van de politiekers die zonder het minste schaamrood dit land waar hij geboren is en opgegroeid, inspiratieloos hebben achtergelaten door destijds, onder meer, een openbare schuld te laten groeien tot een niveau dat een last genereert die een rem betekent voor tal van noodzakelijke investeringen en een belastingdruk oplegt die boven het normale uitstijgt.

Terwijl ondertussen, langzamerhand het westen overspoeld wordt door een golf die in zich de kiemen draagt, eigen aan wat kenmerkend was voor onze veertiende, vijftiende, zestiende eeuw en hij zich de vraag kan stellen, hoe lang nog een Koningin Elisabethwedstrijd voor viool of piano, als hij donker gebaarde mannen hoort en wat ze, honderdvoudig gemeend, te zeggen hebben?

Dus, hoe lang nog Shostakovich, Beethoven, Bach, Mozart?
Slaapt de  politiek in het westen, is hun roes van eeuwenlange heerschappij dan blijven hangen, hen verblindend tot het te laat zal zijn, of is het al te laat?

Gepaard gaande met de terugloop van het geloof in de waarden van de Kerk, is dit het doembeeld dat als een donderwolk naar het Westen drijft of vergist hij zich schromelijk, en zijn er nu reeds, komende uit het Oosten, voldoende tekenen die ons leren dat het wel zo een vaart niet zal lopen?

Hij hoopte altijd dat onze samenleving niet geraakt zou worden in haar diepste worteling, daar van waar de levenssappen van de geest opborrelen en waar zijn queeste, de tocht naar zijn eeuwigheid, zich situeert. Je kunt immers de mens niet binden aan woorden, wie of in opdracht van wie ze ook moge geschreven zijn en die, nu de bladen ervan vergeeld zijn,  niet mogen gewijzigd of anders geïnterpreteerd worden. 

Maar het is vandaag dat hij leeft en al de dagen die nog komen moet hij verder op de weg die hij heeft ingeslagen. En als hij spreekt en schrijft dan weet hij, dat een boek waarin geen spoor zou te vinden zijn van de binding van de mens met zijn ‘kosmische’ essentie, hoe minimaal ook, geen waarde heeft, alleszins niet voor

Marie-Madeleine Davy[1] maakt hem dit duidelijk als ze schrijft: ‘il est impossible d’envisager l’homme coupé de sa profondeur d’origine divine.’

En om het nog duidelijker te maken, hij vond in het boek van Davy, een dagbladknipsel uit ’Le Monde’, de toespraak van Saint-John Perse, gehouden bij de overhandiging van de Nobelprijs voor Literatuur, waarin hij had onderlijnd: ‘la grâce poétique, l’étincelle du divin, vit à jamais dans le silex humain’, waarmede Saint-John Perse de zin van Davy kruiste.

Dit waren woorden die hij koesterde. En er waren er nog die hij vond in hetzelfde interview van Eric Edelmann met Marie-Madeleine Davy, overgeschreven uit een boek van Christian Jacq, een gedachte van Hermes Trimegistos: 

‘Pense être partout en même temps, dans la mer, la terre et le ciel; pense que tu n’es jamais né, que tu es encore embryon, jeune et vierge, mort et au-delà de la mort. Comprend tout à la fois, les temps, les lieux, les choses, les qualités et les quantités.’

Hij herlas de zin en hij dacht – de wind nog heviger dan voorheen, hoog in de bomen, jagend over het huis – dat dit de essentie is van de goddelijke vonk in de menselijke silex. Zo denk, of doe een poging te denken dat je een deeltje van die God bent, dat je overal aanwezig bent, dat je alles begrepen hebt.

Hij kan het nog, het is nog deel van zijn vrijheid te denken wat hij denken wil en openlijk het neer te schrijven in een klare zuivere taal. Het was niet altijd het geval, Dante wist hoe verdoken hij zijn gedachten kenbaar maken moest.

Zullen wij het nog weten of zal het nog nodig zijn het te weten, ooit eens overspoeld?

Hij schrijft maar, een gekheid is het – maar hij gaat verder – één boek te willen toevoegen aan de massa miljoenen boeken die er opgestapeld liggen in al de bibliotheken van de wereld om gelezen te worden.

15-02-2013, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Ik weet dat er vóór dag en dauw heel wat geschreven wordt, dat nooit, of dan toch uiterst zelden, het licht zal zien, en is het niet vroeg in de morgen het zal laat in de nacht gebeuren. Zo heeft hij die schrijft in een etmaal twee momenten die hij koestert en waaruit hij kiezen kan, omdat die - hij het licht schuwend soms - vruchtbaar zijn.

Want voor het witte blad gezeten, sluit zich de wereld en stapt hij een totaal andere wereld binnen, zoals de reiziger in de woestijn die een oase betreedt en neerzit onder de palmen om te schrijven; of iemand in de bergen, aan een klein bergmeer – ik ken er zo een - om de weerspiegeling te zien van de besneeuwde bergen aan de overkant, tot er een steen in rolt die losgekomen is, zodat hij zich aan het schrijven zet om te verhalen over hoe het vroeger was, op een andere plaats en in een andere tijd.

En rust kent hij niet, zelfs al lijkt hij vermoeid, rust kent hij niet, zijn pen houdt hem in leven en hij onderwerpt zich aan het woord dat blijft komen, dat hem opjaagt.

Wie is het die hem zegt dat hij op 85 niet mag stoppen, zijn schop afkuisen zoals hij hoorde van zijn vader op het einde van de dag, zijn boeken gesloten houden en laten vergaan onder het stof?

Hij vertelde het al, of heeft hij het maar gedacht, maar wat maakt het uit een boek minder of een boek meer, een boek met zijn naam er op of zonder zijn naam, als het er geen tien zijn?

En toch, hij blijft opstaan in het midden van de nacht om te volbrengen wat moet worden volbracht.

14-02-2013, 03:22 geschreven door Ugo d'Oorde