xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" /> 

Het is telkens een opluchting als ik met mijn blog klaar ben. Alhoewel dit niet iets is om te melden vanaf mijn hoogste berg hier - eigenlijk is het maar een heuvel - maar als ik de heuvel beklim wordt het een berg.

Het stijgen helpt me bij het schrijven, elke stap is een woord en soms komen die samen in een vreemde rangorde die ik dan mee neem tot de top om gezeten in de wind, die mijn vriend hier is, neer te schrijven op ongelijnd papier in een klein notaboekje, schuin schrijvend van laag naar  hoog zodat ik telkens uitkom met een paralellogram aan tekst.

Zijn deze gedachten waard geschreven te worden, is het hiermede dat ik de wereld ga verbazen; Anthony op de plaats waar hij me leest, of al die anderen die me lezen, thuis, hoger in het noorden, of lager, doorgedrongen tot Venezia?

Mijn opluchting blijft dus beperkt voor iemand die het maximum beoogt.

Maar vandaag zijn de luchten van een ongewoon type, de wind dringt door mijn windjak, tot op mijn naakte huid, niet strelend vandaag, niet tegemoetkomend, maar eerder ongenaakbaar hard en intrigerend, zoals de dingen die ik lees. 

Zo van een schrijver – ik zei het al ik lees alleen nog over schrijvers en hun boeken – een filosófico, Javier Gomà, ‘die zich in een nieuw boek van hem: ‘Necesario pero impossible’, of ‘Nodig maar onmogelijk’ ontfermt over een in vergetelheid geraakt concept, de onsterfelijkheid van de ziel.

Hiermede bevestigt hij wat Borges schreef, namelijk dat de onsterfelijkheid een zaak is die enkel nog de Spanjaarden interesseert[1].

De schrijver heeft er vertrouwen in dat zijn boek zal geapprecieerd worden door agnostekers als door niet dogmatische gelovigen.

Maar wat de uitkomst van de onsterfelijkheid van de ziel betreft denk ik dat we beter het resultaat afwachten van wat de kardinalen in conclaaf gaan beslissen. Zo, in afwachting denk ik niet me te laten verleiden door het boek van Javier Gomà.

Zo las ik gisteren ook het betoog van Hans Küng die hoopte dat na de Arabische lente er ‘una primavera vaticana’ komen zou, al vreesde hij ervoor dat het zo een vaart niet zou lopen en dat de macht van de Curie die Benedictus XVI als paus had kunnen laten benoemen, stokken in de wielen steken zou en dat het monarchistisch-absolutistisch regime van de Kerk, dat er gekomen was na Gregorius VII in de XIde eeuw, niet zou gebroken worden.

Küng is de mening toegedaan dat het pontificaat van Benedictus XVI er een was van mislukkingen, dat hij er in geslaagd was de protestanten te mishagen evenals de joden, de muzelmannen, de clerus van Latijns-Amerika, de vrouwen, de theologen-reformisten en alle katholieken die de in het Concilie van 1962 voorgestelde wijzigingen gunstig waren.

Aan deze mislukkingen moeten toegevoegd worden de vele schandalen die de Kerk getroffen hebben, om dan zeker de vatileaks niet te vergeten die heel wat getuigenissen hebben bloot gelegd van de machtsstrijd, de intriges en seksuele delicten die de Curia teisterden ‘y que parece ser una de las principales razones por las que Benedicto ha decido abandonar.

Ik zou nog verder kunnen uitweiden over het artikel in El País van 1 maart uit The New York Times. Maar van Hans Küng kan niet anders verwacht worden dan  dat er een Paus verkozen wordt die de moed en de visie zou hebben om totaal andere wegen in te slaan.

Wat die wegen zijn is niet eenvoudig voorop te stellen. Zeker is dat de Kerk meer dan oog moet hebben voor de progressie gemaakt door de wetenschap, al was het maar, wat mij betreft, oog hebben voor, en ondergaan, het bestaan van zo iets als het Higgs deeltje.

Ben ik nu opgelucht, nu ik zo ver gekomen ben met mijn blog die ik in het begin heel kort dacht te houden?