xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" /> 

Omdat

in het licht

ik ademend lig,
de ogen dicht 

van in den beginne al,
omdat het licht
zo sprekend is,

en ik erover verhalen wil.

En tot het eind,

een vadem lang,

de woorden

die ik schreef en niet schreef,

die ik dacht en niet dacht,

die ik sprak en niet sprak,

een vadem lang,

een kraal van tekens

en van niet-tekens

uit mijn hand gevloeid

of weg gebleven.

Tegenwoordig nog

in het stoffelijke ondergebracht,

nog even verblijvend.

Wat ik ben daarna,

wat blijven zal van mij,

wat is en blijven zal,

van mij:

de geest van mij,

open zwaaiend,

open zwermend,

je rakend,

met mijn voelhorens.

Je weet het niet misschien.

maar in het licht,

ik de ogen dicht.

En niet de dood je sterft,

het eeuwig licht je halen komt.



Een vreemd gedicht dat ik schreef, mijn nalatenschap aan woorden die meer dan woorden zijn: gedachten die ik nog gevangen houd voor een tijd om er later over te beschikken.
Onder de sterren zijn de nachten koel in dit land, je weet het en toch laat je je verleiden. Je weet ook dat al deze blogs nutteloos zijn en toch voeg je er elke dag een aan toe, hoe lang nog?