xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" /> 

Kun je afwezig blijven bij wat er op het vlak van de economie en financiën gebeurt in de wereld: in Italië, Spanje en Griekenland, in België, in Europa. Kun je stoppen met het lezen van  de vele e-mails die je binnen krijgt over de torenhoge staatsschuld van de eurolanden en welke de gevolgen kunnen zijn binnen afzienbare tijden voor de Euro, wat ook Van Rompuy moge verklaren?

En wat heel wat meer is, kun je voorbijgaan aan al wat je leest over honger en oorlog, over verkrachting en zelfmoord-praktijken?
Nu, je houdt het wel in het oog maar het dringt niet door tot onder je vel, het is maar wat schaduw, het licht valt meestal op wat verteld wordt over schrijvers en hun boeken, of over kunstenaars en hun werken en je luistert als de gelegenheid zich voordoet, naar Pierrot Lunaire van Schönberg[1], want de weg die je nog met hart en ziel bewandelt is de weg van kunst en literatuur.

Maar alles samen genomen, je kunt het niet laten, je blijf de zinnen onderlijnen die je niet vergeten wilt omdat ze je passen en ook andere die je niet passend vindt; zaken die je later denkt te zullen lezen, maar zelden nog ter hand zult nemen.

Houd het zo, oude man, in kleine oases wordt je stem gehoord. Spreek verder met gedempte stem en zonder al te veel geflonker. Je doen en laten is zo minimaal, niet waard om te worden uitgebazuind.

Zo, blijf bij je leest, laat de wereld aan je voorbijgaan, schrijf over wat je schrijven wilt, de dagen komen, de dagen gaan, de zon zal schijnen of verborgen blijven. 

Weet, de lente meldt zich aan, blijf geborgen in je woorden, de tijd heeft je in zijn greep. Je leven is herleid tot het vullen van lijnen om op het einde van het blad terug te kijken, even maar, en denken dat het goed was, zoals gezegd wordt van de Schepping in de Bijbel.