xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" /> 

Zij die een boek willen schrijven zijn vroeg wakker en zitten neer in kamerjas voor hun wit blad, klaar, zoals Hemingway klaar zat, om te verwerken wat hij de avond ervoor had overgehouden om er de volgende morgen te kunnen mee verder te gaan.

Ik denk dat vele schrijvers dit zouden willen. Mij lukt het – wel het vroeg opstaan - in elk geval niet. Er zit, wat dat betreft, een loomheid in mijn beslissen om de beelden en gedachten te kiezen die me bezoeken. Ook, en meestal, omdat ze twee richtingen uit willen en ik slechts één richting kan inslaan: blog of boek.

Zeg ik als ik neerzit, wat wordt het vandaag? En soms wordt het niets.

Gisteren gaf ik me de opdracht bij mijn leest te blijven, maar wat als je twee leesten hebt?

Van Amélie Nothomb weet ik – haar ritme is één boek per jaar, alleen Brusselmans produceert meer –dat ze opstaat om vier uur om te schrijven tot ze uitkomt op een punt met meerdere mogelijkheden en ze kiezen moet, rechtdoor, links of rechts. Ze neemt meestal de weg rechts, de weg met de meeste mogelijkheden zoals ze denkt, omdat het weg van God is.

Amélie schrijft aan een boek, niet met omwegen zoals ik, ze schrijft naar de hoogte toe of afdalend naar de vallei.

Ik schrijf in de flank van de berg, gestadig op dezelfde hoogte. Ik schrijf in de luwte van wat in de wereld gebeurt, geweld en oorlog, armoede en onderdrukking, ziekte en honger. Het zijn beelden die ik onderga, kronkels van gedachten, maar niets dat neerkomt op mijn blad, tenware ik het laatste beeld zou nemen, de vrouw die, ik mijn dagblad betalend, haar centiemen-beursje had uitgeschud op de toog om haar sigaretten te betalen.

Ik ga aan de wereld voorbij om een andere wereld binnen te treden, één oog wijd open, een ander die ik gesloten wil houden maar er niet voldoende in slaag, ware er niet de zee die me overweldigt.