xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" /> 

Kan het dat ik, na jaren schrijven, nog iets nieuws te zeggen heb en is het niet dat ik in een cirkel schrijf, hernemend wat reeds geschreven stond?

Ik vermoed dat mijn poëtisch verhaal van gisteren een bewerking was van wat ik reeds gedacht had te schrijven of zelfs al geschreven had. De afstand tussen denken vandaag en soms schrijven jaren erna is flinterdun, vooral dan met de jaren er tussen, herleid tot de tijd van een paar dagen. Of, wat gisteren gebeurde, vandaag de indruk meekrijgt dat het jaren geleden gebeurde en wat jaren geleden gebeurde overkomt alsof het pas gisteren was.

Ik moet het al eens gezegd hebben, en het ligt klaar om opgenomen te worden in mijn boek, het verhaal van de appel die ik plukte laat in oktober, hoog in de boom, de allerlaatste Jacques le Bel van het jaar, waarvan ik nu nog knik hoor als ik hem van de tak af trok en hij kleverig in mijn hand lag. Een gebeuren dat de jaren, de ‘eeuwen’ heeft getrotseerd en die me is bijgebleven.

Maar vraag me niet hoe mijn dag van gisteren is verlopen tijdens het middagmaal met de vrienden aan de Leie en ons gesprek over, ja over wat eigenlijk?

Wel herinner ik me nog het lachend, deugddoend gelaat van Roger, een vriend, een gezel die me sprak over mijn blog dat hij elke morgen las. Maar over de rest, niet zo veel meer, ware er niet het Leielandschap geweest en het stille vloeien van water, en de open beemden met de Canadese ganzen en een eenzame reiger; en ja ware er de niet Remi geweest die met zijn zonen gejaagd had op herten en reeën in zijn bos en een week of zo ervoor gaan jagen was in het zuiden van Spanje. En ja er was ook Paul en het boek dat hij gelezen had van een Syrische vrouw en wat ze vertelde over de Koran en over Mohammed.

Het komt terug allemaal als ik even mijn geheugen ga aftasten. Maar ik herinner me ook dat ik tussenin aan het denken was hoe ik mijn blog van de volgende dag, vandaag dus, zou opvullen en pas heel laat eraan begonnen ben omdat er ook voetbal was op TV. Wat me ook vandaag is overkomen en ik ben blijven zitten op mijn zelfde plaats maar nu om te luisteren naar een uitvoering op de BBC van de vijfde symfonie van een man die me duurbaar is, Shostakovich, zoals zijn muziek me duurbaar is, zoals de Russische literatuur me duurbaar is, omdat het niet alleen een groot land is maar in evenredigheid ook grote schrijvers en grote componisten heeft geproduceerd en dat in omstandigheden die we amper vermoeden, Sholokov, Pasternak, Victor Grossman en noem maar op. Grote kunstenaars voor een groot volk. Ik durf er niet aan denken als ik aan het schrijven ben in mijn zo beperkte landelijke ruimte. Begrijp je dan dat ik mijn ruimte zoeken moet in de geest wil ik niet ten  onder gaan aan kleinburgerlijkheid