Mijn dagboek is in feite een soliloquium, een gesprek tot en met mezelf dat ik uitteken in letters en bewaar op een wijze en in een vorm gelijklopend met de verdorde wortel die ik raapte op een veldweg, geschuurd door wind en regen en boerenkarren die er over reden, en die ik ingekaderd kleefde op een blad aquarelpapier, met een schelp erbij, een stukje glas een korrel zaad of welk ander teken nog van mij, een haiku bijvoorbeeld.  

Dagboek en ingekaderde wortel zullen het bewijs zijn van mijn doorgang hier op aarde.   

En ik lees van T.S. Eliot[1]:

Old men ought to be explorers

Here and there does not matter

We must be still and still moving

Into another intensity

For a further union, a deeper communion…

Ooit schreef ik een gedicht over het herderstasje, een klein tenger plantje opschietend uit de aarde, dat groeide,  bloeide en zijn zaad verspreidde  tussen de andere, meer opvallende planten en bloemen, maar dat dan toch de manifestatie was van het grote leven, in het kleine.

Vandaag is er naast mijn dagboek en mijn ingekaderde stukken van wortels, mijn Blog. Een weinig waardevol iets dat toch moet gezien worden als een vorm van communicatie met wat van het grote leven is. Hopende hiermee bij momenten dieper door te dringen, in het verborgene. Een communicatie evenwel waarop ik niet voortdurend ingesteld ben, soms is het slechts voor een fractie tijd van de dag of de nacht, de tijd van een blog.

Ik besef dat ook mijn leven zich ontrolt in het kleine, het onbenullige en dat de dag komt dat alles stil zal vallen, op het einde van een regel of afgebroken middenin een woord, maar de hoop is er dat ik daarna toch verder zal kunnen ‘doorgaan’ in een tijd die voor mij geen tijd meer  zal zijn.

25-06-2012, 00:50 geschreven door Ugo d'Oorde  

Ken je de geschiedenis van de graankorrel die een van de helden uit ‘ L’Isle mystérieuse’ van Jules Verne vond in het puntje van de zak van zijn vest na hun bewogen vlucht met een luchtballon en hun landing op het eiland.

En ken je de geschiedenis niet, dan kun je ze nog altijd vinden bij Jules Verne.

Maar ik wou het hebben over een ander aspect van de graankorrel, want we zijn geconcipieerd om telkens, ons af te vragen, welke kracht er schuilt in de graankorrel[1] opdat hij plots, op een teken van wat of van wie, kiemen zou, de korenaar zich vormen zou en rijpen zou, om geoogst en opnieuw gezaaid te worden.

Over dit fenomeen worden geen vragen gesteld, we laten het voor wat het is. Vragen die van een totaal andere aard zijn dan het bevreemdende van een God wier Zoon de kruisdood sterft voor de vergeving van de zonden, als deze zonden vandaag niet meer zijn wat ze waren in mijn jeugd, vooral dan deze van Sodoma en Gommora. Wat kan dan het nut wel zijn van de  stervende Christus omringd door zijn moeder, de zuster van zijn moeder en de onafscheidbare Maria Magdalena?

Ik lees nu over de struggle for live van de Kerk onder de hoofding[2]: “Le Vatican analyse sans complaisance ‘l’apostasie silencieuse’ des catholiques.”

Een analyse waarop ik wel eens zal terugkomen omdat de diagnostiek die gesteld werd, terecht komt op de rug van de gelovige, die volgens mij geen schuld heeft aan die stille apostasie – geloofswankel, geloofsverzaking – van de katholieken en deze eerder te wijten is aan de inhoud van de evangelisatie.

24-06-2012, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Hoe van uit hun wieg, geconditioneerd door de op elkaar inwerkende gevoelens en gebeurtenissen uit het leven van de ouders, uit het leven van de grootouders en ga maar verder en dan ben je er nog niet, hoe al dit heeft bijgedragen tot het huwelijk van Anthony en Ruth is niet te beschrijven, niet te becijferen, niet te achterhalen. Maar het gebeurde.

Achteraf gezien is het zoals de baan die de aarde aflegt van zomerzonnewende tot zomerzonnewende, ware het niet dat dit een vaststaand feit is dat we bij voorbaat kennen, terwijl vele jaren ongekend het ogenblik was, waarop Anthony en Ruth oog in oog voor elkaar zouden staan en  hun blik zich vasthaken zou tot in hun hart. Pas van dat ogenblik af, van het ogenblik dat ze met hun gevoelens en gedachten elkaar wederzijds hebben bevrucht, kenden we de baan, zoals we deze kennen van de aarde, die door hen zou afgelegd worden.

Wisten we dat uit die spirituele, liefdevolle  bevruchting een kiem zou ontstaan die groeien zou, die plant zou worden en bloeien zou om vandaag, met stamper en stuifmeel bekroond, een prachtige, stevig gestengelde bloem te worden.

En als het zo gekomen is, als uit die onontwarbare massa gevoelens en gebeurtenissen dit huwelijk is ontstaan, is het dan geen wonder, dat het kon?

En durven we het misschien niet voorop stellen dat het een wonder is, is het dan voor hen beiden geen wonderbaar ogenblik in hun leven: het jawoord dat ze elkander gaven?

*

Het was toen dat de tijd stil stond, toen dat het ademen ophield, een foto-fractie in gedicht gestold:

Que serais-je sans toi qui vins à ma rencontre

Que serais-je sans toi qu’un cœur au bois dormant.

J’ai tout appris de toi sur les choses humaines.

Et j’ai vu désormais le monde à ta façon.

J’ai tout appris de toi comme on boit aux fontaines

Comme on lit dans le ciel les étoiles lointaines.

J’ai tout appris de toi, jusqu’au sens du frisson.

Louis Aragon die dit schreef.

Of, het geluk van vele dagen vandaag met het duurste parfum besprenkeld en ingeschreven in het boek, op oud papier, verzegeld met rode lak om te bewaren voor de eeuwigheid.

De wereld er buiten, een wervelwind gebleven.

23-06-2012, 00:07 geschreven door Ugo d'Oorde  

De herinneringen stijgen op uit de nog smeulende haard, ze schreeuwen om genomen te worden, ze overrompelen hem. Een naam ligt op zijn lippen maar hij wenst niet te denken aan tederheid, niet aan ogen. Het beminnen is een onrust die zijn hart niet meer dragen kan.

Hij ligt op de sofa, het huis met de oude ruwe balken donker over hem.

Uit een korte  slaap komt hij terug. De wind zucht in de haard. Hij realiseert zich plots dat hij oud geworden is, dat zijn jeugd geleefd is en de weinige sporen ervan zijn as geworden, opgegaan in rook.

Hoe, door het impuls van een bepaald iets of iemand, een bepaalde beweging van zijn handen, alles gestoord kan worden.   En hij zich nu de vraag gaat stellen wie het was die de beslissing nam, en waarom hij ze nam, was hij het zelf, of waren het tal van kleine gebeurtenissen die zich hadden opgehoopt in hem en een effect hadden gegenereerd dat onvermijdelijk leiden moest tot de daad die hij gesteld had.

Maar wat een stom gebeuren, verbranden wat hij met zoveel wijding had bewaard, al die kleine geschreven stukjes tekst. Een uur ervoor, een minuut ervoor, had hij er zelfs nog niet aan gedacht. Hij had zo maar zijn lade opengetrokken en alles eruit gehaald en in een ogenblik van verdwazen, in een opwelling alsof hij zich straffen wilde voor het leven dat hij gekend had, en enkele ogenblikken later was alles verbrand alsof hij zich zelf offeren wou op de brandstapel.

Wie beslist er dan over een daad, wie zegt dat ons leven en onze ingesteldheid tegenover het leven, uiteindelijk niet beïnvloed werd door wat begon met de mens van Altamira die, in een opwelling van de geest in hem, zijn hand heeft gekleurd met oker en afgedrukt op de wand van de grot waar hij verbleef?

In feite is ons leven, om te beginnen, volledig geconditioneerd geweest door de ouders die ons op de wereld hebben gebracht, geconditioneerd door het ogenblik van de conceptie – hadden zijn ouders drie dagen later de liefde bedreven dan ware hij geboren in een ander jaar, dan had hij zijn militaire dienst gedaan een jaar later, op een andere plaats, dan had hij niet ontmoet wie hij nu heeft ontmoet, etc., etc. - zodat we uiteindelijk moeten aanvaarden dat alles bepaald werd, eeuwen, duizenden jaren ervoor en dat we het leven kregen dat ons wachtte en geen ander.

22-06-2012, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Nu de aarde op haar terugweg is en de dagen gaan korten, ben ik even teruggegaan naar het punt waar ik vertrokken ben met mijn dagelijks verhaal.

Het was de dag dat ik in Le Monde de zin las die ik  enkele maanden erna terugvinden zou in de Spaanse vertaling van José Saramago’s:  ‘O Cuaderno’. Een zin waarmee hij me niet alleen verraste maar tezelfdertijd in mij een verlangen deed ontstaan hem na te volgen.

José Saramago schreef deze zin op de dag van zijn 86^ste verjaardag. Die ouderdom had ik nog niet – vandaag ook nog niet - en mijn kansen zo ver te komen, liggen statistisch gezien niet zo heel hoog, alhoewel.

Die bewuste dag in zijn en mijn leven schreef hij:

‘Ik omhels de woorden die ik schreef, wens hen een lang leven toe en ik hoop verder te kunnen schrijven zoals ik het tot nu toe heb gedaan. Er is hierop geen ander antwoord’.

‘Me abrazo a las palabras que he escrito. Les deseo larga vida y recomienzo la escritura en el punto en que la había degado. No hay otra respuesta.’

Het zijn dus deze woorden die me geïnspireerd hebben om aan te vangen met deze ‘Geschriften’ die nu onder de vorm van een Blog worden verspreid en gelezen worden door een beperkt maar zeer gewaardeerd publiek.

Deze geschriften zijn in de eerste plaats getekend door mijn jeugd en de vele dagen van het leven, gekleurd door de gebeurtenissen van elke dag, door boeken en dagbladartikels. Het onvoorziene is er het onderwerp van.

Op een dag zoals deze, waarop de aarde even schijnt te aarzelen, is het goed en noodzakelijk terug te blikken op wat sedert dat fameuze begin werd gepresteerd. Alles samengenomen is het een bundel van 900 pagina’s, wat te veel is voor een boek gevuld met blogs. Maar mits uitzuivering moet ik toch 300 pagina’s kunnen overhouden. Niet dat ik er fier op ben, het is maar een terugblik om me de vraag te stellen: ‘oude man - met zoals je denkt een nog levendige, creatieve geest, ga je het nog volhouden, zoals de aarde het volhouden zal op haar weg naar het punt dat ze pas verlaten heeft?

21-06-2012, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Maar zijn jeugd strekt zich veel verder uit in de tijd. Hij is ook nog het kind dat barrevoets, zoals hij nog net las op het blad dat hij verbrandde, aan de hand van grootmoeder over het hete mulle zand van de veldweg loopt, daar waar de geur hing van salie en wilde tijm, in het gegons van bijen en kevers. Een levende, geurende veldweg zoals er thans geen meer zijn in dit land, en een grootmoeder met tandpijn die ging bidden voor een of andere heilige in het kapelletje midden in de velden, zoals er thans ook geen kapelletjes meer zijn.

Hij is de knaap die de koe van zijn grootvader grazen laat op de on-omheinde weide aan de rand van het bos,  onbewust van de wereld over hem, de knaap die braambessen plukt aan de rand van het bos, die van verbazen misschien, en het spijt hem nog steeds, de vuursalamander doodt, terwijl hoog in de lucht stippen van slierten bommenwerpers met hun verre geronk de stilte van de velden vullen.

Hij is de knaap terug die het koren bindt dat vader heeft gepikt. En laat in de zomer op de raaklijn van de herfst, de knaap die het aardappelkruid verbrandt op het veld en de aardappel eet die hij zwart uit het vuur heeft gehaald en waarvan de smaak, nu hij eraan denkt, nog in zijn mond is.

De knaap van dertien, veertien jaar, die met vader op de dorsvloer staat en met de vlegel, in ‘tweeslag’ het koren dorst in de schuur, een dorsvloer die, nu hij eraan denkt, hem ook wijst op een passage uit het Oude Testament waar er ook sprake is van een dorsvloer.

Wat een jeugd het was waarin hij geborgen liep ver van het gewoel van de stad, in een onooglijk gehucht van een dorp in Vlaanderen, een straat met wat huizen en wat buren die op zomeravonden voor hun gevels zaten om te spreken over wat er gebeurde in de verre wereld en de sterren zagen schuiven boven de hooioppers en de korenmijten.
Waarin is hij veranderd, wat bezit hij nu dat hij vroeger niet bezat of wat bezat hij vroeger dat hij nu niet meer bezit?

Hij bestaat uit een ingewikkeld web van beelden en gedachten en als ook maar iets ervan wordt aangeraakt trilt het ganse web. 

Als hij terugdenkt aan het vaderhuis met de boomgaard en de velden, vallen de sterren en verdwijnt het laatste licht. Enkel het huis in de nacht heeft nog een stem en weet wat er was van de geslachten die er leefden, weet van hun woorden en hun daden, weet van hun vreugden en hun zorgen, van hun ouder worden en van hun verstarren in de dood.

En komt het licht terug. Het kruipt in de hagen waar de vogels zijn, het hangt in het suizen van de populieren. Er is de zang van merel en van meesjes, er is een pomp die slaat, een hond die blaft. Er is de ganse wereld die tot leven komt, onmerkbaar en ontastbaar tot het licht openbarst over de velden en de weiden, en tot waar de lijn der bossen is.

Hij wandelt er doorheen over de veldweg achteraan de boomgaard, het brugje over de sloot met helder water, met lisdodden en waterranonkel met irissen en biezen, over de weide met margriet en boterbloem en distel, met kamille en valeriaan en vogelwikke en reigersbek, koekoeksbloem en boerenwormkruid en nog zovele andere waarvan hij een voor een de naam nog noemen kan. Hij wandelt langs de korenvelden met papaver en korenbloem, en het bos aan de einder met netels en stinkende gouwe en braambessen en kamperfoelie.

Hij die er langs loopt, die de wildste geuren opsnuift, die het leven voelt trillen in elke meeldraad, in elke stamper, in elke korrel stuifmeel met de bijen erover, de vlinders. Wat bezat hij vroeger dat hij nu niet meer bezit?

20-06-2012, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

De VIP’s uitgenodigd op de vooropening van de kunstbeurs van Bazel – une foire menacée de somnolence - werden bij hun aankomst geconfronteerd met het beeld van zeven graafmachines opgesteld op een hoop omgewoelde aarde, naast het gebouw van de beurs.

De vraag werd gesteld of dit ook een kunstwerk was. Gelukkig - voor velen misschien een ontgoocheling – werd hen geantwoord - ik las dit in Le Monde: ‘qu’il ne s’agit pas d’une oeuvre d’art – quoique – mais de la démolition d’un ancien hall qui doit laisser place à un nouveau…’

En als voorbeeld van die ‘somnolence- slaperigheid’ toont het dagblad ons een foto van een meer dan gigantisch, roos, (gedachteloos), liggend beeld van Franz West, als voorbeeld van de hedendaagse kunst.

Hoe het is binnengeraakt in die hall is me een raadsel, ik zie het als tien man lang en drie man hoog, maar het is kunst nu het zich bevindt binnen in de ruimte, wat niet het geval was voor de zeven graafmachines.

Maar het kan allemaal en wie weet of er niemand de idee oppikt en meeneemt naar een volgende beurs.

Gelezen in Le Monde van 15 juni 2012: ‘Art Basel, une foire menacée de somnolence’.

19-06-2012, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Moeder, vader, wat is het dat me er toe aanzet tot schrijven? Welke genen draag ik in mij, voortkomende uit jullie of geconditioneerd door de positie van sterren en planeten, genen die in zich de (zo voedende) drang kennen tot het ‘creatief-zijn’; het creatief zijn onder om het even welke vorm, beroepshalve – zoals het in het verleden was – en tevens op een totaal vrijblijvende wijze in om het even welk domein, dat vandaag, bijna voluit, het woord is, het schrijven is?

Welke hunker leefde in mij, toen ik als tien-, elf-, twaalfjarige aan tafel zat te schrijven en vader me vroeg wat ik aan het schrijven was – hij dacht wellicht aan straf – ik hem vrij en vrank antwoordde dat het een boek was dat ik schreef.

Vandaag weet ik dat ik gans mijn leven geschreven heb, hetzij in gedachten, hetzij in realiteit, aan dat ene grote boek – het was ook de wens van Zhivago/Pasternak – dat zou verbazen. Mijn doel was echter niet gericht op de wereld, maar in de eerste plaats op het verbazen van mezelf, het bewijs dat ik opvolgde wat ingeprent was in mijn genen: maximaal creatief-zijn.

Natuurlijk, als ik het aantal boeken zag waarmede de markt overspoeld werd, dat ik ook verleid werd om ook mijn boek in de etalage te zien liggen. Maar met de jaren echter en het on-succes dat ik op dit domein kende, is deze menselijke droom afgezwakt en denk ik, diep kijkend in mezelf, dat de noodzaak van het creatieve meer en meer de bovenhand heeft gekregen.

Daarom ook schreef ik in mijn blog van een paar dagen terug dat ik betwijfelde of ik wel schreef voor de Ander (als lezer) en niet eerder als de uitstraling van het creatieve in mij.

Ik weet wel dat mijn kinderen me lezen, dat bepaalde vrienden me lezen, me herlezen misschien, en me bijna angstvallig in het oog houden; dat ik dus zo maar niet één dag mag overslaan wil ik hen niet ontgoochelen of verontrusten, maar dit is een totaal andere verplichting die ik in mij draag, de verplichting, of ze nu ethisch is of ingebakken, gericht te zijn zoals de Kosmos, bewegend en in evolutie, met al de betekenissen die in deze woorden begrepen liggen, geformuleerd door Raymundo Panikkar.

Een dierbare vriend schreef me over ‘het schrijven voor de Ander’, schitterende woorden. Ik dacht aan Saint-John Perse in zijn Anabase toen ik hem las :

…Mais de mon frère le poète on a eu des nouvelles. Il a écrit encore une chose très douce. Et quelques-uns en eurent connaissance…

18-06-2012, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

In een bijna onopgemerkt artikel schrijft Le Monde van 15 juni dat de restauratie van de dak, met een oppervlakte van 3.500 m², van het kasteel van Vaux-le-Vicomte, in het Departement Seine et Marne, beëindigd werd en dat hiervoor 40.000 nieuwe leien gebruikt werden. De dakbedekking zou nu opnieuw voor 150 jaar beveiligd zijn.

*

We waren in het kasteel ver vóór de restauratie die begonnen is in 2007. We hoorden er dat het kasteel gebouwd werd door Nicolas Fouquet, ‘le surintendant des finances de Louis XIV’. De inhuldiging van het kasteel vond plaats in het bijzijn van  de koning op 17 augustus 1661. Deze was zo geschrokken door de nog nooit geziene pracht van kasteel en tuinen - tuinen aangelegd door André Le Nôtre - dat de koning het niet langer kan aanzien en brandend van jaloezie, midden de feestelijkheden, hals over kop het kasteel verlaat, terug  naar zijn veel sobere slaapstede.

Het zal misschien diezelfde nacht geweest zijn dat Louis XIV, gedacht heeft in Versailles een nog mooier kasteel te laten bouwen en een nog prachtigere tuin aan te leggen.

Een paar weken later, op 5 september, wordt Fouquet aangehouden en zijn kasteel leeggehaald. De ganse ploeg die gewerkt heeft aan het kasteel van Vaux-le-Vicomte wordt aangeworven en André Le Nôtre wordt ontboden bij de koning die hem zegt : ‘Le Nôtre, Je vous veux pour Versailles’.

We kunnen ons moeilijk voorstellen wat deze opdracht betekende voor Le Nôtre, misschien realiseerde hij zich toen nog niet volledig wat deze van hem zou eisen, want uit hun samenwerking, die 35 jaren zal duren, zal een tuin ontstaan waarvan het concept Versailles zal plaatsen in het centrum van de wereld.

De tuin wordt, schrijft Orsenna, ‘la seule histoire occidentale qui impressionnait Quianlong, l’empereur de Chine, le créateur du Jardin de la Transparence parfaite’.

Vijf woorden maar, vijf woorden die een leven vullen, die een “chantier” van 1.000 Ha, met tienduizenden werkkrachten in beweging zal brengen. En Le Nôtre zal zijn koning niet beschamen. Hij denkt en werkt en plant. Hij maakt van een moeras een grote open tempel, met de lucht, de sterren en de zon als koepel, met vijvers en fonteinen, met grote grasperken, met bloemen, planten en bomen en met le Grand Canal waar op 25 augustus, de feestdag van de Heilige Lodewijk, de zon in een rode gloed ondergaat. En dit zichtbaar van uit de kamer van de koning, gelegen in het midden van het kasteel, ’le centre du monde, le lieu magique où se croisent l’axe nord-sud, celui de l’eau, et l’axe est-ouest, celui du soleil’.

De creatie van André Le Nôtre wordt een tempel van de natuur een reusachtige tuin, een tuin waarmede hij verweven is, die hij meeneemt naar zijn slaapkamer, naar zijn woonruimte, meeneemt op zijn bezoeken, en meeneemt in zijn gesprekken. Een tuin die binnen in Le Nôtre is gegroeid, zijn koning, zijn god, verheerlijkend.

‘Le Nôtre je vous veux pour Versailles’.

Le Nôtre was nog geen 30 jaar als hij aan de tuin begon, hij zal er zijn verder leven actief, tot de dag van zijn dood,  in 1700 mee begaan zijn. Wie hij was lezen we bij Orsenna, maar typerend voor de mens Le Nôtre is wel volgend verhaal dat we u niet onthouden willen. Het is het verhaal van Le Nôtre in audiëntie bij de paus.

Innocentius XI was een groot liefhebber van tuinen en nu hij gehoord heeft dat Le Nôtre in Rome verblijft nodigt hij hem uit in het Vaticaan. En Le Nôtre vertelt alles over Versailles, over de fonteinen, de watervallen, over het kanaal dat hij heeft laten graven met de ondergaande zon op de feestdag van Saint-Louis. Uren duurt hun gesprek. Le Nôtre verklaart, tekent is een vuur en vlam en roept uit:

‘je ne me soucie plus de mourir, j’ai vu les deux plus grands hommes du monde, Votre Sainteté et le roi mon maître. Innocent XI secoue lentement sa vieille main fatiguée: Le roi est un grand victorieux; je suis un pauvre prêtre, serviteur des serviteurs de Dieu. A ces mots, Le Nôtre ne controle plus son émotion… Il prend le pape dans ses bras et l’embrasse’.

Le Nôtre kan niet nalaten dit gebeuren, in een brief te vertellen aan zijn vriend Bontemps, premier valet de chambre du roi. Deze geeft de brief door aan de omgeving van de koning en de brief wordt bij zijn ontwaken voorgelezen aan zijne majesteit. ‘Et la cour adorant le jeu, l’on commence d’engager des sommes sur la réalité de la scène’.

‘Ne pariez pas, dit Louis XIV,chaque fois que je reviens de campagne, Le Nôtre m’embrasse aussi. (pag.124/5).

Had onze (arme) Nicolas Fouquet surintendant des finances de Louis XIV, die zijn verder leven in plaats van in zijn kasteel heeft doorgebracht in een cel, geen kasteel gebouwd in Vaux-le-Vicomte en de toen nog jonge André Le Nôtre niet gevraagd voor zijn tuinen, dan ware Versailles misschien wel gebouwd geweest, maar naar alle waarschijnlijkheid niet de tuinen, deze van André Le Nôtre.

En had ik niets gelezen over het dak van Vaux-le-Vicomte in Le Monde dan had ik geen blog geschreven over Le Nôtre.’

Geraadpleegd werd: Érik Orsenna : ‘Portrait d’un Homme heureux, André Le Nôtre 1613-1700’, librairie Arthène Fayard, 2000.

17-06-2012, 01:07 geschreven door Ugo d'Oorde  

Ik heb een groot tekort aan literatuurkennis, als ik de essays doorwerk van Stefan Hertmans, gebundeld in zijn ‘Milete’ en zijn ‘Arcadia’ en daarenboven een even groot tekort aan woordvaardigheid en zinsopbouw.

Het is een tekort dat ik onmogelijk nog opvullen kan. Hertmans vertrekt van uit het domein van de wereldliteratuur die hem eigen is, ik daarentegen vanuit een paar boeken die ik las, weliswaar behorend tot die wereldliteratuur, maar dan in mij opgenomen als alleenstaande en niet gesitueerd als evolutie-element in de totaliteit van die literatuurgeschiedenis. 

Op dagen zoals deze, ervaar ik dit als een gebrek en een duidelijke rem om door te dringen met mijn geschriften tot het domein en het hart van de literatuur. Aldus blijf ik voor altijd een zondagsschrijver die zich tevreden moet stellen met wat natuurbeelden die hij hier en daar heeft gesprokkeld, gekleurd met wat gedachten die hij enigszins heeft aangepast, gehaald uit boeken en die hij terug oproept op een sterk persoonlijke wijze. Veel meer is het niet.

Of mijn schrijven daarenboven iets te maken heeft met wat Hertmans noemt ‘het verlangen naar de ander en het dus in wezen een ethische kwestie zou zijn’ kan ik niet volledig beamen. Ik denk dat ik schrijf van uit de nood om creatief te zijn, en creatief zijnde, schoonheid voort te brengen, of het nu de schoonheid van woord en gedachte betreft, de schoonheid van lijnen en kleurvlakken, of de schoonheid van het bij elkaar brengen in een kader, van stukjes natuurlijk materiaal, het komt er niet op aan, het is schoonheid die ik beoog – waarmee ik me buitensluit uit de gemeenschap van de hedendaagse kunst - in de eerste plaats, om  via die schoonheid een waarheid te verkondigen, deze van mijn kosmische, zo materiële als spirituele verbondenheid die als een vorm van religiositeit wordt beleefd.

Ik schreef het reeds herhaaldelijk, of liet het dan toch uitschijnen, mijn paradigma is het cosmotheandric principle (cosmos, theos, anthropos) van Raymundo Panikkar, met God, Kosmos en Mens innig in elkaar verstrengeld, zoals het omschreven staat in ‘Belonging to the Universe’[1]

Het is aldus in het domein van de creativiteit, ook het domein van kosmos en natuur, dat ik me als individu, met zijn hunker naar het literaire wil opstellen.

Ik wil er evenwel nog het volgende aan toevoegen: waar Amélie Nothomb enkele pagina’s ‘Michaux’ suggereerde ( mijn blog van 1 juni) aan de leeg geschreven auteur, het voor mij ook volstaan zou enkele pagina’s Hertmans te lezen om te weten waarmede ik mijn blog-avontuur kan verder zetten.

16-06-2012, 00:04 geschreven door Ugo d'Oorde  

Ik mailde aan een vriend, die terugkomend uit verlof, me enkele filosofische beschouwingen over het leven had toegestuurd, dat ik tot de bevinding gekomen was dat het dag aan dag bijhouden van een blog ijdelheid was. En dat, nu mijn blog al een lange tijd lopende was en ik had vastgesteld dat de uitstraling ervan zeer beperkt was, het nog ijdeler was er mee verder te gaan.

Ook had ik gezien dat niet iedereen met een blog, getekend wordt door deze ijdelheid. Dat, als ik dagelijks enkele blogs opvolg - een in het bijzonder - ik vaststel dat hun blog geen must is voor hen, dat ze een grotere soberheid kennen wat de regelmaat van hun blogs betreft en dat ze zeker niet de ijdelheid hebben die mijn blog ontsiert.

Dit zwart op groen geschreven staande, welke reden of redenen kan ik inroepen om verder te ‘bloggen’?

Of hoe kan ik me er van overtuigen dat mijn blog niets te maken heeft met ijdelheid, dat ik weet heb van zijn  minimale waarde, uitgedrukt in het aantal bezoekers dat in dalende lijn ligt in plaats van te stijgen naar (astronomisch) hoge cijfers. Dat dit besef, het ijdel karakter van mijn blog minimaliseert en dat het verder zetten ervan het bewijs is dat er andere gevoeligheden aan de basis liggen, die niets te maken hebben met succes of geen succes, maar met mijn noodzaak en mijn drang te kunnen schrijven en het schrijven onder vorm van blog, precies de regelmaat die ik zoek in zich draagt.

Vergeef dus mijn ijdelheid. Ik ben er me van bewust en vergeef me ook dat ik onder deze vorm  verder ga, even nog, tot de zomer, tot de herfst, tot de winter… tot de dag dat ik opgeroepen wordt om op andere plaatsen mijn woord te verspreiden.

Voorlopig maakt het deel uit van wat me nog rest.

15-06-2012, 00:31 geschreven door Ugo d'Oorde  

Is het verkeerd als ik denk dat ik de wereld van de literatuur betreed als ik schrijf; dat mijn blog iets meer is dan wat bedenkingen die me dag na dag te binnen vallen, die opduiken uit de bomen,  uit het gekweel van de vogels, uit mijn verre jeugd die ik steeds opzoeken wil maar die verder en verder wegschuift van mij; landschappen, gebeurtenissen, gesprekken, ontmoetingen, boeken: is het verkeerd als ik elke dag al deze rubrieken ga aftasten om er iets uit te halen dat als literatuur kan gezien worden?

Want het is mijn bedoeling met mijn blog literatuur te bedrijven, geen dagbladartikels te schrijven over des faits divers, maar teksten te brengen die uitstijgen boven het alledaagse.

Als ik daar in slaag – in geslaagd ben - dan is mijn blog een winstpunt en kan ik verder. Zoniet is het maar wat woorden bij elkaar gebracht om vlug te vergeten.

14-06-2012, 06:30 geschreven door Ugo d'Oorde  

Het was begonnen bij het rek ‘Poetry’ en de ‘Four Quartets’ en verder gezet in de tearoom op de verdieping. Hij wist niet meer waarover ze gesproken hadden, misschien over Mahler, want een paar dagen later had ze hem de Duitse tekst van Das Lied von der Erde gegeven met bovenaan, schuin in de marge : Life could be a dream!

Later toen zich alles geëffend had, lijk het water van de vijver zich effent na een windvlaag maar alles levend blijft onder het wateroppervlak, was hij regelmatig teruggegaan naar die bookshop,  hopende niet zozeer haar terug te zien, maar om terug, al was het maar in te ademen wat geweest was. Telkens was hij dan boven in de zaal een thee gaan drinken met een boek open naast zich maar lezend in zijn herinneren.

Hij verbleef toen in een kleine stad en zij telefoneerde hem telkens in de lente. En het gebeurde dat de kerselaar in bloei stond in de tuin van de gebuur. En als de avond viel en het verlangen steeg in hem, was het alsof de witte schemer van de bloesem de stem was van haar die hij had liefgehad en zoals Zhivago, gevangen gehouden in het winterwoud, in de lijsterbesboom Lara meende te zien, zo was zij zijn bloeiende kerselaar in de schemer van de nacht.

Hij had haar een laatste maal teruggezien. Hij had voor haar gestaan. Hij wist dat alles herbeginnen kon indien hij haar slechts heel even maar had aangeraakt, even maar zoals zij hem destijds had aangeraakt. Hij dacht aan de vrouw thuis en aan de kinderen en in dit ene mogelijke ogenblik kwam hij er niet toe alles terug open te rukken. 

13-06-2012, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

En meer hoeft hij niet over te nemen van een grote pagina uit de wereldliteratuur, meesterlijk, zoals Joyce op zovele plaatsen een grootmeester is.

Als hij alles verbrandt is dan alles dat opgeborgen ligt in de donkerste plaatsen van het hart, vergeven en vergeten, omdat hij nu anders bestaat met andere accenten en andere gevoeligheden en omdat de pijn in hem om het verkeerde dat hij deed, geen pijn meer is maar een holte van pijn?

Een beweging van de hand is voldoende en er is de wil om het te doen en ook een andere wil die zegt het niet te doen. Maar zijn hand boven het vuur laat al enkele bladen vallen. Hij weet van Dante die dit in bijna-alchimistische kleuren beschreef:

                       Alvorens het papier vuur vat

                       komt in het blad een bruine kleur

                       die nog niet zwart is en het wit dat sterft.        

Zo blad na blad even aangeraakt en enkele woorden nog bekeken en nog even zijn herinneren geopend op een kier. En toch een blad opzij gelegd en achteraf, als alles as werd en de twijfel stijgt om wat hij deed, dat hij lezen gaat :

                       De blauwe morgen en de sneeuw

verdromen zacht haar blank gelaat.

Haar niet te bereiken mond

waar elke stond zijn aanvang vond,

een onbeschreven blad dat in het buigen

van haar handen om beminnen bad.

Wanneer had hij dit geschreven en naar aanleiding van wie of van wat. Een som van woorden die, genomen in hun totaliteit, een sfeer oproepen van verlangen en pijn en van het uit elkaar gaan. Wist hij nog wel wie met haar werd bedoeld, welk gelaat erin verscholen lag, welke mond het was, die hij kuste of kussen wou?

Al kon het ook de Sibylla Sambetha geweest zijn over wie hij eens een lang gedicht had geschreven omdat hij stelde dat het een schilderij was over een onmogelijke liefde, tussen Memling en de Sibylla, van wie hij dacht dat het Maria Moreel kon geweest zijn die hij schilderde. Een liefde zoals deze van Beatrice en Dante. Ook Maria’s kleed is alchemistische gekleurd, rood, wit, zwart, en hij had gedacht dat dit een bijzondere betekenis droeg.

Doch ook de schets voor dit lang gedicht over Maria Moreel en Memling is as geworden. Hij wist enkel nog hoe het begon: ‘de tijd is niets, Maria’. En de spijt overvalt hem ineens het verbrand te hebben, spijt niet geluisterd te hebben naar de stem in hem om het niet te doen, een stem die hem nu harde verwijten toestuurt.

11-06-2012, 00:18 geschreven door Ugo d'Oorde  

En als hij buiten komt, als het eekhoorntje wegspringt uit het gras en de den inklimt, als hij naar de brievenbus gaat, hopende op een brief, komende uit het gewelf van de dagen over hem, komende van om het even wie, O Brodsky[1]:

  The dreams you dream are not of girls half nude

  but of your name on an arriving letter.

Ik ken hoegenaamd niet de eenzaamheid die Joseph Brodsky moet gekend hebben toen hij dit gedicht schreef. Maar ik ken wel hetzelfde gevoel als ik naar de bus ga en hoop een brief te vinden die noch factuur, noch publiciteit is, maar een teken van leven van een verre vriend, hoe verder af in de tijd hoe beter, en het mag ook van een vriend dichterbij, ik ben niet kieskeurig – vandaag mag het ook een e-mail.

Ik herinnerde me deze zin uit Brodsky’s bundel, zocht het op en begon te herlezen, wat ik op 14.01.1988 had gekocht en toen zal gelezen hebben. Keek naar de zinnen die ik onderlijnd had. Of ik alles gelezen heb betwijfel ik, maar heel wat gedichten kregen mijn aandacht.

Had ik meer in en van de wereld geweest, meer actief geweest en gesteld op publicatie, wie weet, ik had ook dergelijke dingen kunnen schrijven.

Echter niet de dingen die Delphine Lecompte schrijft en waar, een paar weken terug, Luuk Gruwez mijn aandacht op vestigde en me achterliet met de vraag, hoe slaagt Gruwez erin over dergelijke bundel een pagina van de Standaard[2] te vullen. Vooral als hij het heeft over: ‘Het systeem in de waanzin’.

Ik heb helemaal niets tegen de gedichten van Lecompte als dusdanig. Ik vind het wel interessant als ik lees van haar:

Iedere nacht word ik wakker

Om 1u40 omdat mijn ouders mij dan maakten…

En ze laat het daar niet bij. Goed het kan allemaal. Ik denk dat mijn ouders, als ik afga op de data, me hebben doen ontstaan op hun huwelijksnacht, niet ervoor en niet erna. En eigenlijk is dit geen detail dat zo maar te verwaarlozen is want het was bepalend voor mijn ganse leven, ook voor wat ik nu schrijf.

Maar Delphine Lecompte kan ik enkel gelukwensen dat ze erin geslaagd is haar dichtbundel uit te geven, zover heb ik het nog niet gebracht.

En Gruwez moet ik bewonderen omdat hij, zoals ik Brodsky, Shakespeare is gaan opzoeken en wel de Polonius uit  zijn Hamlet die ons vergast op:

‘Though this be madness, yet there is method in’t.’

Is er iemand geweest die Gruwez hiervoor heeft gefeliciteerd. Ik betwijfel het, al kan ik me vergissen. Gruwez neemt zijn toevlucht tot dit stukje zin omdat hij aldus, zonder omwegen, zijn titel formuleren kan en over de dichtbundel gerust schrijven kan:

‘We komen een heel eind wanneer we er van uitgaan dat ons hier uit de hand gelopen dromen worden voorgeschoteld’.

Gruwez heeft het verder over ‘aberraties die zich her en der voordoen’ en ‘zorgen voor een vervreemdend effect’. Wat de lezer zou kunnen aanzetten om de gedichten te gaan lezen omwille van dit ‘vervreemdend’ aspect. En zelfs als hij besluit met:

 ‘Ze zet ons een heksenketel voor met een receptuur waarvan ze zich de ingrediënten niet altijd evengoed herinnert’.

Eens te meer bedrijft Luuk Gruwez hier een heerlijk stuk literatuur. Hij weze er nogmaals voor geprezen – ook voor vorige bundels waarover hij schreef - hopelijk hier ook door Delphine Lecompte, al was het maar omdat ze hierdoor optreedt in mijn Blog, naast Joseph Brodsky, wat niet weinig is. 

10-06-2012, 05:31 geschreven door Ugo d'Oorde  

De knipsels en beschreven bladen nog op de tafel. Een oneindige niet te noemen droefheid die hem overvalt, alsof hij de dood raken kon, alsof hij de dood roepen wou, alsof zijn uitgestalde geschriften de voorbode waren van wat komen ging.

Hij kan nu, in één beweging alle geschriften van vroeger in de vlammen gooien, al wat hij geweest was, gedacht had en genoteerd had op losse bladen, getypt of met de hand geschreven. Bladen met één zin erop, met een gedicht erop, met een kort verhaal, een essay over Gilliams’ ‘Elias’.

Al wat uit hem, uit zijn droom en zijn realiteit, uit het niets van het niets van het onmogelijke niets was ontstaan, zoals in het neither-gedicht van Samuel Beckett dat Stefan Hertmans hem leerde kennen.

Ontstaan, in de vroege morgen als in de late nacht, in de trein – zoals hij zag van Louis Paul Boon - als op het werk, in de concertzaal als onder de bomen en op vele andere plaatsen waar hij kwam. Telkens en telkens als hij het woord voelde zwellen in hem en de zin van Hermes Trimegistos : ‘pense être partout en même temps, dans la mer, la terre et le ciel’, hem bezocht.

Wie was het die dit alles opgetekend had. In welke mate had dit nog iets gemeen met de persoon van nu.

In een opwelling, die de wind had binnen gewaaid, had hij al de laden van zijn bureau leeggemaakt. De vele knipsels uit diverse dagbladen en de vele beschreven en half beschreven bladen papier voor hem neergelegd.

Als hij alles verbranden zou, zou dan ook verdwijnen wat hij ooit geweest was: de vreugde die hij had gebracht maar ook de pijnen, gebundeld als in een ruiker gedroogde planten en bloemen; vele details ervan vergeten, maar berouw om het verkeerde dat hangen blijft als hij keer op keer een woord, een zin terug gaat nemen en leven laat in de sappen van zijn herinneren, zoals ook James Joyce het zo oneindig goed te zeggen wist in zijn Ulysses, en de zin in hem gebrand, over  wat Joyce zegt over sins or evil memories:

There are sins or (let us call them as the world calls them) evil memories which are hidden away by man in the darkest places of the heart but they abide there and wait. He may suffer their memory to grow dim, let them be as though they had not been and all but persuade himself that they were not or at least were otherwise. Yet a chance word will call them forth suddenly and they will rise up to confront him…

09-06-2012, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Elke morgen hoop ik, in de zang van de vogels te lezen wat de dag me brengen zal: of ik in de klanken een teken hoor dat wijst op een wijziging in het weer of, maar dat is dan de weerklank ervan in mij, op iets dat de dag brengen zal.

In het ochtendgloren verwacht ik wel niet van de vogels te vernemen dat de onvergeeflijke onachtzaamheid van de Europese politiekers geleid heeft tot de val van de Euro, maar eerder of er in hun gezang en in het gefluister van de bomen geen aangenaam gebeuren wordt aangekondigd: een brief misschien, een telefoon, een e-mail, een onverwacht antwoord komende van een verre vriend - een oud-collega uit de Bank - op een van mijn blogs?

Vooral dit laatste zou me verheugen en die mogelijkheid is, of ik nu luister of niet naar de vogels en naar de bomen.

Alles kan gebeuren – ook een brief van het Hoofd van de Bank met positief nieuws als antwoord op mijn brief van april – of ik me nu effectief verplaats of me verplaats in woorden of in gedachten.  Zo lang er dit verwachten is voel ik me goed en kan ik schrijven. En om te kunnen schrijven is wat komen zal me het liefst.

Ik daag noch het lot uit, noch Vrouwe Fortuna. Er is wat zijn zal. Er is wat in de geheimenis der dingen wordt voorbereid, zo in ons als buiten ons, zo op alle plaatsen van ons lichaam en geest als op alle plaatsen van hemel en aarde.

De aarde die zich, met een afschrikwekkende snelheid, zich wentelend om haar as, door het Universum zwiept, gehaakt aan de zon, en er is de planeet Venus die het waagt, van tijd tot tijd,  zich te projecteren op de schijf van de zon, zoals het gisteren gebeurde of was het eergisteren al. En van Venus  weten we precies wanneer het nog eens zal gebeuren, al hebben niet nodig het te weten, maar niemand weet wat er in zijn leven een van de volgende momenten zal gebeuren. Geen ogenblik zijn we veilig, geen fractie van een ogenblik. Zoals we het niet waren in het verleden zo zijn we het niet in de toekomst. Een toekomst die zich vormt en waar we weinig in de pap te brokken hebben. We eten de pap zoals hij wordt opgediend.

Het weze zo: dit nog eens een blog zijnde bestemd voor la isla desconocida en el Pacifico.

08-06-2012, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Heb meer en meer het gevoel dat mijn blog even goed niet kan geschreven worden Dat het absoluut geen verlies zou betekenen, eerder een verlossing. In de eerste plaats voor mezelf, en dan zeker voor de enkelen die me getrouw gaan opzoeken om de boodschap te lezen die ik voor hen heb ingelogd, alhoewel die meestal, en ik besef het, te langdradig is.

Evenwel, jij die mijn blog opzoekt en me ongelezen achter laat hebt je niets te verwijten. Ik ook lees soms enkel de titels van het dagblad, waarin zovelen hun best hebben gedaan om met zorg en toewijding hun artikel te schrijven. Als ik dan niet gelezen zou worden dan ligt de schuld vooral bij mij en niet bij jou.

Maar de schrijver in mij - niet de Ugo d’Oorde - laat zich echter niet zo gemakkelijk, zelfs al zou hij er soms willen  mee stoppen, van de wijs brengen.

Zo, hij zal verder, al blijft zijn hoop meer lezers aan te trekken onvervuld, de ziel uit zijn lijf schrijven en zijn slaap er voor opofferen.

Hij is en blijft een dromer in zijn oude dagen.

07-06-2012, 00:21 geschreven door Ugo d'Oorde  

6 juni, de geboortedag van moeder. Ze was van de zesde dag van de zesde maand van het zesde jaar van de eeuw en ze was de jongste van zes.

Maar het is niet over haar dat mijn blog zal lopen, al kwam ze in mijn gedachten toen ik 6 juni typte.

Mijn broer Georges zal er ook aan gedacht hebben.

 Ik wou enkel zeggen vanmorgen dat je niet denken moet dat een blog rozengeur en maneschijn is en dat dus het schrijven ervan me geen moeite kost. Neen, il me faut une première phrase, een eerste zin om de dag in te wijden, en op te staan uit de flarden van dromen die de slaap heeft achtergelaten in mij. En deze morgen zocht ik naar een opening op iets heel origineels, iets irreëels, iets droom gebonden en droom gehouden.

Wellicht omdat ik nog steeds onder de invloed sta van wat ik las bij Michaux en ik een blog zou willen brengen dat even vreemd lijkt, ‘even weird, even bizarre’ van inhoud en vormgeving. Het is me dus duidelijk dat Michaux besmettelijk is voor iemand die meent te moeten/mogen schrijven zoals ik.

Ik weet wel niet wat grote schrijvers erover denken, ken er trouwens maar één, aan wie ik het zou kunnen vragen, maar die is in volle bevalling van een nieuw boek. Maar zeker is het, die Michaux is verrassend.

En eigenlijk heb ik zijn woorden of tekeningen niet nodig, het boek    als dusdanig, in mijn bezit heeft zijn verhaal. Het is het teken van een vriendschap. Het werd me geschonken door een goede vriend, Michel Jamar, nu opgeslorpt door de jaren die er overheen zijn en niet te bereiken via e-mail, een oud-collega in wat toen nog in dit land de Bank der banken was. Met wie ik elke werkdag, na de lunch, op het terras van de Bank op en neer wandelde, vertellend over muziek, over kunst en vooral over over grote namen in de literatuur, zoals Musil, Canetti, Proust, Chateaubriand.

Op een dag had hij een boekje mee over een schrijver met een voor mij totaal vreemde naam, een boekje van ongewoon formaat, met licht groen couvert  waarop een meer dan eigenaardige tekening voorkwam. Hij had zijn vinger tussen de bladzijden en ik hoor hem nog een paar lijnen lezen, terwijl hij verder wandelde, met in de ene hand het boekje open en in de andere hand een reep chocolade die hij, zoals elke middag eten zou. Ik herinnerde me nog dat het een verhaal[1] dat iets zegde over 25 december, ik neem er hier een deel uit over – weet wel niet of het geen inbreuk is op het auteursrecht - en schreef Michaux:

‘Il avait marché, m’a-t-on dit, pendant des années et des siècles, consultant le calendrier’.

Et à présent il vérifiat si tout le monde était là,

En verder:

C’est qu’à ce 25 décembre, il avait donné rendez-vous, autrfois, il y avait six cent six ans à des soldats dont les parents n’étaient pas nés…

En om te eindigen :

Quand tout se tint au rendez-vous, il fut trouvé mort, mais encore tiède.

Ik vind dat deze enkele lijnen ook door Rimbaud hadden kunnen geschreven zijn.

Maar het wordt niet de dag van Michaux, ik laat hem hier achter, het zal de dag van moeder worden, ik zal ze niet uit mijn gedachten kunnen zetten vandaag. En zeker niet de laatste weken, dagen van haar leven.

06-06-2012, 00:03 geschreven door Ugo d'Oorde