xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />
Het was begonnen
bij het rek Poetry en de Four
Quartets en verder gezet in de tearoom op de verdieping. Hij wist niet
meer waarover ze gesproken hadden, misschien over Mahler, want een paar dagen
later had ze hem de Duitse tekst van Das
Lied von der Erde gegeven met bovenaan, schuin in de marge : Life could be a dream!
Later toen zich
alles geëffend had, lijk het water van de vijver zich effent na een windvlaag
maar alles levend blijft onder het wateroppervlak, was hij regelmatig
teruggegaan naar die bookshop, hopende niet zozeer haar terug te zien, maar
om terug, al was het maar in te ademen wat geweest was. Telkens was hij dan
boven in de zaal een thee gaan drinken met een boek open naast zich maar lezend
in zijn herinneren.
Hij verbleef toen
in een kleine stad en zij telefoneerde hem telkens in de lente. En het gebeurde
dat de kerselaar in bloei stond in de tuin van de gebuur. En als de avond viel
en het verlangen steeg in hem, was het alsof de witte schemer van de bloesem de
stem was van haar die hij had liefgehad en zoals Zhivago, gevangen gehouden in
het winterwoud, in de lijsterbesboom Lara meende te zien, zo was zij zijn
bloeiende kerselaar in de schemer van de nacht.
Hij had haar een
laatste maal teruggezien. Hij had voor haar gestaan. Hij wist dat alles
herbeginnen kon indien hij haar slechts heel even maar had aangeraakt, even
maar zoals zij hem destijds had aangeraakt. Hij dacht aan de vrouw thuis en aan
de kinderen en in dit ene mogelijke ogenblik kwam hij er niet toe alles terug
open te rukken.
|