xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" /> 

Ken je de geschiedenis van de graankorrel die een van de helden uit ‘ L’Isle mystérieuse’ van Jules Verne vond in het puntje van de zak van zijn vest na hun bewogen vlucht met een luchtballon en hun landing op het eiland.

En ken je de geschiedenis niet, dan kun je ze nog altijd vinden bij Jules Verne.

Maar ik wou het hebben over een ander aspect van de graankorrel, want we zijn geconcipieerd om telkens, ons af te vragen, welke kracht er schuilt in de graankorrel[1] opdat hij plots, op een teken van wat of van wie, kiemen zou, de korenaar zich vormen zou en rijpen zou, om geoogst en opnieuw gezaaid te worden.

Over dit fenomeen worden geen vragen gesteld, we laten het voor wat het is. Vragen die van een totaal andere aard zijn dan het bevreemdende van een God wier Zoon de kruisdood sterft voor de vergeving van de zonden, als deze zonden vandaag niet meer zijn wat ze waren in mijn jeugd, vooral dan deze van Sodoma en Gommora. Wat kan dan het nut wel zijn van de  stervende Christus omringd door zijn moeder, de zuster van zijn moeder en de onafscheidbare Maria Magdalena?

Ik lees nu over de struggle for live van de Kerk onder de hoofding[2]: “Le Vatican analyse sans complaisance ‘l’apostasie silencieuse’ des catholiques.”

Een analyse waarop ik wel eens zal terugkomen omdat de diagnostiek die gesteld werd, terecht komt op de rug van de gelovige, die volgens mij geen schuld heeft aan die stille apostasie – geloofswankel, geloofsverzaking – van de katholieken en deze eerder te wijten is aan de inhoud van de evangelisatie.