xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" /> 

Mijn dagboek is in feite een soliloquium, een gesprek tot en met mezelf dat ik uitteken in letters en bewaar op een wijze en in een vorm gelijklopend met de verdorde wortel die ik raapte op een veldweg, geschuurd door wind en regen en boerenkarren die er over reden, en die ik ingekaderd kleefde op een blad aquarelpapier, met een schelp erbij, een stukje glas een korrel zaad of welk ander teken nog van mij, een haiku bijvoorbeeld.  

Dagboek en ingekaderde wortel zullen het bewijs zijn van mijn doorgang hier op aarde.   

En ik lees van T.S. Eliot[1]:

Old men ought to be explorers

Here and there does not matter

We must be still and still moving

Into another intensity

For a further union, a deeper communion…

Ooit schreef ik een gedicht over het herderstasje, een klein tenger plantje opschietend uit de aarde, dat groeide,  bloeide en zijn zaad verspreidde  tussen de andere, meer opvallende planten en bloemen, maar dat dan toch de manifestatie was van het grote leven, in het kleine.

Vandaag is er naast mijn dagboek en mijn ingekaderde stukken van wortels, mijn Blog. Een weinig waardevol iets dat toch moet gezien worden als een vorm van communicatie met wat van het grote leven is. Hopende hiermee bij momenten dieper door te dringen, in het verborgene. Een communicatie evenwel waarop ik niet voortdurend ingesteld ben, soms is het slechts voor een fractie tijd van de dag of de nacht, de tijd van een blog.

Ik besef dat ook mijn leven zich ontrolt in het kleine, het onbenullige en dat de dag komt dat alles stil zal vallen, op het einde van een regel of afgebroken middenin een woord, maar de hoop is er dat ik daarna toch verder zal kunnen ‘doorgaan’ in een tijd die voor mij geen tijd meer  zal zijn.