xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

Moeder, vader, wat is het dat me er toe aanzet tot schrijven? Welke genen draag ik in mij, voortkomende uit jullie of geconditioneerd door de positie van sterren en planeten, genen die in zich de (zo voedende) drang kennen tot het ‘creatief-zijn’; het creatief zijn onder om het even welke vorm, beroepshalve – zoals het in het verleden was – en tevens op een totaal vrijblijvende wijze in om het even welk domein, dat vandaag, bijna voluit, het woord is, het schrijven is?

Welke hunker leefde in mij, toen ik als tien-, elf-, twaalfjarige aan tafel zat te schrijven en vader me vroeg wat ik aan het schrijven was – hij dacht wellicht aan straf – ik hem vrij en vrank antwoordde dat het een boek was dat ik schreef.

Vandaag weet ik dat ik gans mijn leven geschreven heb, hetzij in gedachten, hetzij in realiteit, aan dat ene grote boek – het was ook de wens van Zhivago/Pasternak – dat zou verbazen. Mijn doel was echter niet gericht op de wereld, maar in de eerste plaats op het verbazen van mezelf, het bewijs dat ik opvolgde wat ingeprent was in mijn genen: maximaal creatief-zijn.

Natuurlijk, als ik het aantal boeken zag waarmede de markt overspoeld werd, dat ik ook verleid werd om ook mijn boek in de etalage te zien liggen. Maar met de jaren echter en het on-succes dat ik op dit domein kende, is deze menselijke droom afgezwakt en denk ik, diep kijkend in mezelf, dat de noodzaak van het creatieve meer en meer de bovenhand heeft gekregen.

Daarom ook schreef ik in mijn blog van een paar dagen terug dat ik betwijfelde of ik wel schreef voor de Ander (als lezer) en niet eerder als de uitstraling van het creatieve in mij.

Ik weet wel dat mijn kinderen me lezen, dat bepaalde vrienden me lezen, me herlezen misschien, en me bijna angstvallig in het oog houden; dat ik dus zo maar niet één dag mag overslaan wil ik hen niet ontgoochelen of verontrusten, maar dit is een totaal andere verplichting die ik in mij draag, de verplichting, of ze nu ethisch is of ingebakken, gericht te zijn zoals de Kosmos, bewegend en in evolutie, met al de betekenissen die in deze woorden begrepen liggen, geformuleerd door Raymundo Panikkar.

Een dierbare vriend schreef me over ‘het schrijven voor de Ander’, schitterende woorden. Ik dacht aan Saint-John Perse in zijn Anabase toen ik hem las :

…Mais de mon frère le poète on a eu des nouvelles. Il a écrit encore une chose très douce. Et quelques-uns en eurent connaissance…