xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" /> 

En als hij buiten komt, als het eekhoorntje wegspringt uit het gras en de den inklimt, als hij naar de brievenbus gaat, hopende op een brief, komende uit het gewelf van de dagen over hem, komende van om het even wie, O Brodsky[1]:

  The dreams you dream are not of girls half nude

  but of your name on an arriving letter.

Ik ken hoegenaamd niet de eenzaamheid die Joseph Brodsky moet gekend hebben toen hij dit gedicht schreef. Maar ik ken wel hetzelfde gevoel als ik naar de bus ga en hoop een brief te vinden die noch factuur, noch publiciteit is, maar een teken van leven van een verre vriend, hoe verder af in de tijd hoe beter, en het mag ook van een vriend dichterbij, ik ben niet kieskeurig – vandaag mag het ook een e-mail.

Ik herinnerde me deze zin uit Brodsky’s bundel, zocht het op en begon te herlezen, wat ik op 14.01.1988 had gekocht en toen zal gelezen hebben. Keek naar de zinnen die ik onderlijnd had. Of ik alles gelezen heb betwijfel ik, maar heel wat gedichten kregen mijn aandacht.

Had ik meer in en van de wereld geweest, meer actief geweest en gesteld op publicatie, wie weet, ik had ook dergelijke dingen kunnen schrijven.

Echter niet de dingen die Delphine Lecompte schrijft en waar, een paar weken terug, Luuk Gruwez mijn aandacht op vestigde en me achterliet met de vraag, hoe slaagt Gruwez erin over dergelijke bundel een pagina van de Standaard[2] te vullen. Vooral als hij het heeft over: ‘Het systeem in de waanzin’.

Ik heb helemaal niets tegen de gedichten van Lecompte als dusdanig. Ik vind het wel interessant als ik lees van haar:

Iedere nacht word ik wakker

Om 1u40 omdat mijn ouders mij dan maakten…

En ze laat het daar niet bij. Goed het kan allemaal. Ik denk dat mijn ouders, als ik afga op de data, me hebben doen ontstaan op hun huwelijksnacht, niet ervoor en niet erna. En eigenlijk is dit geen detail dat zo maar te verwaarlozen is want het was bepalend voor mijn ganse leven, ook voor wat ik nu schrijf.

Maar Delphine Lecompte kan ik enkel gelukwensen dat ze erin geslaagd is haar dichtbundel uit te geven, zover heb ik het nog niet gebracht.

En Gruwez moet ik bewonderen omdat hij, zoals ik Brodsky, Shakespeare is gaan opzoeken en wel de Polonius uit  zijn Hamlet die ons vergast op:

‘Though this be madness, yet there is method in’t.’

Is er iemand geweest die Gruwez hiervoor heeft gefeliciteerd. Ik betwijfel het, al kan ik me vergissen. Gruwez neemt zijn toevlucht tot dit stukje zin omdat hij aldus, zonder omwegen, zijn titel formuleren kan en over de dichtbundel gerust schrijven kan:

‘We komen een heel eind wanneer we er van uitgaan dat ons hier uit de hand gelopen dromen worden voorgeschoteld’.

Gruwez heeft het verder over ‘aberraties die zich her en der voordoen’ en ‘zorgen voor een vervreemdend effect’. Wat de lezer zou kunnen aanzetten om de gedichten te gaan lezen omwille van dit ‘vervreemdend’ aspect. En zelfs als hij besluit met:

 ‘Ze zet ons een heksenketel voor met een receptuur waarvan ze zich de ingrediënten niet altijd evengoed herinnert’.

Eens te meer bedrijft Luuk Gruwez hier een heerlijk stuk literatuur. Hij weze er nogmaals voor geprezen – ook voor vorige bundels waarover hij schreef - hopelijk hier ook door Delphine Lecompte, al was het maar omdat ze hierdoor optreedt in mijn Blog, naast Joseph Brodsky, wat niet weinig is.