xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" /> 

Ik heb een groot tekort aan literatuurkennis, als ik de essays doorwerk van Stefan Hertmans, gebundeld in zijn ‘Milete’ en zijn ‘Arcadia’ en daarenboven een even groot tekort aan woordvaardigheid en zinsopbouw.

Het is een tekort dat ik onmogelijk nog opvullen kan. Hertmans vertrekt van uit het domein van de wereldliteratuur die hem eigen is, ik daarentegen vanuit een paar boeken die ik las, weliswaar behorend tot die wereldliteratuur, maar dan in mij opgenomen als alleenstaande en niet gesitueerd als evolutie-element in de totaliteit van die literatuurgeschiedenis. 

Op dagen zoals deze, ervaar ik dit als een gebrek en een duidelijke rem om door te dringen met mijn geschriften tot het domein en het hart van de literatuur. Aldus blijf ik voor altijd een zondagsschrijver die zich tevreden moet stellen met wat natuurbeelden die hij hier en daar heeft gesprokkeld, gekleurd met wat gedachten die hij enigszins heeft aangepast, gehaald uit boeken en die hij terug oproept op een sterk persoonlijke wijze. Veel meer is het niet.

Of mijn schrijven daarenboven iets te maken heeft met wat Hertmans noemt ‘het verlangen naar de ander en het dus in wezen een ethische kwestie zou zijn’ kan ik niet volledig beamen. Ik denk dat ik schrijf van uit de nood om creatief te zijn, en creatief zijnde, schoonheid voort te brengen, of het nu de schoonheid van woord en gedachte betreft, de schoonheid van lijnen en kleurvlakken, of de schoonheid van het bij elkaar brengen in een kader, van stukjes natuurlijk materiaal, het komt er niet op aan, het is schoonheid die ik beoog – waarmee ik me buitensluit uit de gemeenschap van de hedendaagse kunst - in de eerste plaats, om  via die schoonheid een waarheid te verkondigen, deze van mijn kosmische, zo materiële als spirituele verbondenheid die als een vorm van religiositeit wordt beleefd.

Ik schreef het reeds herhaaldelijk, of liet het dan toch uitschijnen, mijn paradigma is het cosmotheandric principle (cosmos, theos, anthropos) van Raymundo Panikkar, met God, Kosmos en Mens innig in elkaar verstrengeld, zoals het omschreven staat in ‘Belonging to the Universe’[1]

Het is aldus in het domein van de creativiteit, ook het domein van kosmos en natuur, dat ik me als individu, met zijn hunker naar het literaire wil opstellen.

Ik wil er evenwel nog het volgende aan toevoegen: waar Amélie Nothomb enkele pagina’s ‘Michaux’ suggereerde ( mijn blog van 1 juni) aan de leeg geschreven auteur, het voor mij ook volstaan zou enkele pagina’s Hertmans te lezen om te weten waarmede ik mijn blog-avontuur kan verder zetten.