|
xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />
Ik
mailde aan een vriend, die terugkomend uit verlof, me enkele filosofische
beschouwingen over het leven had toegestuurd, dat ik tot de bevinding gekomen
was dat het dag aan dag bijhouden van een blog ijdelheid was. En dat, nu mijn
blog al een lange tijd lopende was en ik had vastgesteld dat de uitstraling
ervan zeer beperkt was, het nog ijdeler was er mee verder te gaan.
Ook
had ik gezien dat niet iedereen met een blog, getekend wordt door deze
ijdelheid. Dat, als ik dagelijks enkele blogs opvolg - een in het bijzonder -
ik vaststel dat hun blog geen must is voor hen, dat ze een grotere soberheid kennen
wat de regelmaat van hun blogs betreft en dat ze zeker niet de ijdelheid hebben
die mijn blog ontsiert.
Dit
zwart op groen geschreven staande, welke reden of redenen kan ik inroepen om verder
te bloggen?
Of
hoe kan ik me er van overtuigen dat mijn blog niets te maken heeft met
ijdelheid, dat ik weet heb van zijn minimale waarde, uitgedrukt in het aantal
bezoekers dat in dalende lijn ligt in plaats van te stijgen naar (astronomisch)
hoge cijfers. Dat dit besef, het ijdel karakter van mijn blog minimaliseert en
dat het verder zetten ervan het bewijs is dat er andere gevoeligheden aan de
basis liggen, die niets te maken hebben met succes of geen succes, maar met
mijn noodzaak en mijn drang te kunnen schrijven en het schrijven onder vorm van
blog, precies de regelmaat die ik zoek in zich draagt.
Vergeef
dus mijn ijdelheid. Ik ben er me van bewust en vergeef me ook dat ik onder deze
vorm verder ga, even nog, tot de zomer,
tot de herfst, tot de winter
tot de dag dat ik opgeroepen wordt om op andere
plaatsen mijn woord te verspreiden.
Voorlopig
maakt het deel uit van wat me nog rest.
|
