xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" /> 

Elke morgen hoop ik, in de zang van de vogels te lezen wat de dag me brengen zal: of ik in de klanken een teken hoor dat wijst op een wijziging in het weer of, maar dat is dan de weerklank ervan in mij, op iets dat de dag brengen zal.

In het ochtendgloren verwacht ik wel niet van de vogels te vernemen dat de onvergeeflijke onachtzaamheid van de Europese politiekers geleid heeft tot de val van de Euro, maar eerder of er in hun gezang en in het gefluister van de bomen geen aangenaam gebeuren wordt aangekondigd: een brief misschien, een telefoon, een e-mail, een onverwacht antwoord komende van een verre vriend - een oud-collega uit de Bank - op een van mijn blogs?

Vooral dit laatste zou me verheugen en die mogelijkheid is, of ik nu luister of niet naar de vogels en naar de bomen.

Alles kan gebeuren – ook een brief van het Hoofd van de Bank met positief nieuws als antwoord op mijn brief van april – of ik me nu effectief verplaats of me verplaats in woorden of in gedachten.  Zo lang er dit verwachten is voel ik me goed en kan ik schrijven. En om te kunnen schrijven is wat komen zal me het liefst.

Ik daag noch het lot uit, noch Vrouwe Fortuna. Er is wat zijn zal. Er is wat in de geheimenis der dingen wordt voorbereid, zo in ons als buiten ons, zo op alle plaatsen van ons lichaam en geest als op alle plaatsen van hemel en aarde.

De aarde die zich, met een afschrikwekkende snelheid, zich wentelend om haar as, door het Universum zwiept, gehaakt aan de zon, en er is de planeet Venus die het waagt, van tijd tot tijd,  zich te projecteren op de schijf van de zon, zoals het gisteren gebeurde of was het eergisteren al. En van Venus  weten we precies wanneer het nog eens zal gebeuren, al hebben niet nodig het te weten, maar niemand weet wat er in zijn leven een van de volgende momenten zal gebeuren. Geen ogenblik zijn we veilig, geen fractie van een ogenblik. Zoals we het niet waren in het verleden zo zijn we het niet in de toekomst. Een toekomst die zich vormt en waar we weinig in de pap te brokken hebben. We eten de pap zoals hij wordt opgediend.

Het weze zo: dit nog eens een blog zijnde bestemd voor la isla desconocida en el Pacifico.