Boeken en de nachten lang, en wegdromen terwijl je woorden leest en je dromend het boek verlaat: een lichaam naast jou, warm en slank, dat je omknellen kunt als je wandelt met haar omheen de vijver met de eenden die erop neerstreken, in de herfst of in de lente. Of een dag dat je waart met haar op het verlaten strand met de meeuwen en de schelpen en het water rollend tot aan hun voeten, en de strakke wind, onbewust van wat komen kon en kwam. 

Hij kan er evenmin van los als hij ‘s namiddags neerligt op het bed, het venster open, de meesjes en de merels en de mussen, en het in gedachten zomer is en ze beiden diep in het korenveld zijn binnengedrongen en zijn hand geschoven onder haar half open bloes, een kleine godin die ze toen was. En omdat ze niet wachten konden, omdat het leven zo overrompelend was, zo tintelend, zo bruisend, het gouden stuifmeel dwarrelend over hen en zich mengend als om hen te bevruchten.

Terwijl de leeuwerik opsteeg die ze volgen konden en de leeuwerik hen zien kon : het golvend korenveld een vlek midden de akkers en de weiden en zij beiden, klein en beweegloos, tussen het rood van de papavers en het blauw van de korenbloemen, ademend met het koren, ademend met de aarde.  

Zovele kleine, herinneringen die hem bestormen terwijl hij ze neerschrijft en andere die staan te dringen om opgenomen te worden. Hij het medium zijnde langs waar de essentie ervan, de sappen ervan, de zaadcellen ervan, zich opnieuw openbaren kunnen.

Hij denkt, als ik dit alles neerschrijf dan blijft dit behouden voor de eeuwigheid en kan er niets in min aan gewijzigd worden maar wel veel in meer als het ooit herlezen wordt.

Dan die andere dag. Hij denkt, het gaat goed met mij. Ik voel dat ik leef, heb me nimmer in mijn ganse leven zo goed gevoeld. Ik voel dat de geest leeft in mij, dat de wereld zich buigt over mij, dat het Absolute zwelt omheen mij en dat ik me erin wegschrijven kan, dat ik opgezogen word samen met al wat geweest is en al wat nog komen zal. Het gaat heel goed, er is een opening in de cirkel licht over mij, hier in deze kamer waar ik schrijf.

Maar dit moet ik al eens gezegd hebben, ooit.

Ugo

18-04-2012, 03:59 geschreven door Ugo d'Oorde  

‘De Schreeuw’ van Edvard Munch.

Ik las in ‘El País’ van 13 april, dat de derde van de vier versies – twee werden ooit gestolen, maar nog niet zo lang geleden teruggevonden - die er bestaan van ‘De Schreeuw’ van Edvard Munch (1863-1944), op 2 mei bij Sotheby New York, onder de hamer komt, samen met andere werken van Munch en werken van Picasso, Miró, Bacon, Liechtenstein, Warhol, onder vele anderen.

Maar het hoogtepunt, de ster van de openbare verkoop, wordt zeker ‘El Grito’ van Munch, de derde versie, de enige die in private handen is, die verkocht zal worden. Een prijs van 80 miljoen dollars ligt in de lijn van de verwachtingen.

Deze derde versie werd in 1895 geschilderd. De kleuren van dit doek zijn veel levendiger, in de luchten overheersen het bloed rode en het gele, in mindere mate het blauwe. Het is het enige doek waarin een van de twee personages, links, achteraan in het schilderij, voorovergebogen naar de stad kijkt in de verte. Het is ook het enige doek dat een gedicht draagt van de hand van Munch, een gedicht dat vertaald naar het Spaans, als volgt werd overgenomen in El País:

‘Estaba  yo caminando por la carretera con dos amigos / a la puesta del sol – El cielo se tornó rojo sangré / Y sentí  un aroma de melancolía – Me quedé parado / muerto de cansancio – por encima del negro-azulado / de la leguas de sangre y de fuego del Fiordo y la Ciudad – Me quedé atras / temblando de Ansiedad y sentí el gran grito de la Naturaleza’.

Ik veronderstel dat de correspondent van El País in Londen, Walter Oppenheimer, de tekst van het gedicht gevonden heeft, vertaald uit het Noors naar het Engels en dat het werd vertaald uit het Engels naar het Spaans. Ik kan het nu overbrengen naar het Nederlands maar wat rest er dan nog van de originele woorden/gedachten van Edvard Munch?

Een poging van vertaling toch, omwille van Munch’s schilderij:

Ik wandelde langs de weg met twee vrienden / bij zonsondergang – de hemel kleurde bloedrood / ik voelde er een smaak van melancholie in – ik bleef onthutst, dood van vermoeidheid – bovenop was er blauwachtig-zwart / mijlen van bloed en vuur van de fjord en de stad – ik bleef achter / bevend van angst en ik hoorde de grote schreeuw van de Natuur.

17-04-2012, 04:58 geschreven door Ugo d'Oorde  

Sàbado 14 de abril de 2012:

Het is koud vandaag, heb het hier zelden zo koud geweten.

Gevlucht naar  Alicante. In de boekenafdeling van ‘Cortès Inglès’ val ik - onder heel wat meer, zelfs een whisky 1946, van 3.650 € - op de werken van José Saramago, hij die de oorzaak is van mijn Blog, maar dit is een andere geschiedenis, op zijn ‘Caïn’ maar zal het zeker niet kopen, de broedermoord schrikt me af. Trouwens, ik ben er bijna zeker van dat Saramago[1], in Steinbeck’s ‘East of Eden’, niet heeft gelezen wat hierover kan gezegd worden. En bepaald niet zijn passages over de vertaling van het Hebreeuwse woord ‘timshel’ uit Hoofdstuk 4, vers 7 van Genesis.

In het appartement zoek ik de zin met het timshel-woord op in mijn King James’ versie van de Bijbel die ik ooit voor quinientas pesetas heb gekocht op de oude-boekenmarkt vóór de ayuntamiento, het stadhuis van Alicante.

Het is the Lord die spreekt tot Caïn:

If thou doest well, shalt thou not be accepted? And if thou doest not well, sin lieth at the door. And unto thee shall be his desire, and thou shalt rule over him.

Ik zal dan toch Steinbeck moeten gaan opzoeken om me precies te herinneren waarom hij de vertaling van timshel, zo belangrijk vond. Als ik me goed herinner ging het erover te weten of de ‘thou shalt rule over him’ wel de correcte vertaling was.

Maar wat het boek ‘Caïn’ van Saramago betreft, vrees ik dat hij, na zijn ‘Evangelie volgens Jezus-Christus’ zijn vete tegenover de Kerk hier even scherp heeft gesteld. Om deze reden onthoud  ik me liever.

*

Heb hier meer geschreven - het positieve in mij - dan gelezen en wat ik schreef ging meestal over de wereld van de geest wentelend over de oneindigheid van water tot voorbij de horizon, de enige werkelijkheid, enkel zichtbaar met de geest in ons, of het nu veel is of weinig, maar in die mate slechts.

Dit is wat ik hier verkondigen wou en ook dat ik dacht van de bergen te zijn maar ik ben van de oneindigheid van zeeën en luchten. Ik dacht van het sterven te zijn maar ik ben van het grote leven. En dus schrijf ik eeuwigheid, omdat ik de eeuwigheid heb aangeraakt met de vingertoppen, het grote moment van de geest.

Een laatste schrijven hier alvorens, na mijn bakens te hebben geplaatst voor de (vele) dagen dat ik hier niet meer zal zijn, plaats te ruimen. De zee zal ik laten en of ik hier nog ooit keren zal moet je vragen aan Vrouwe Fortuna, zij alleen kan het weten.

Het was een lang verblijf van weinig dagen, gevuld met woorden, van laat in de nacht of van vroeg in de morgen. Ik heb het zo gewild, het heeft zich zo voltrokken.

We – alle Karels en Ugo’s in mij - beginnen het te kennen, de dagen die verschuiven, de aarde kerend tussen sterren en planeten, bewogen door wat Dante in de laatste regel die hij schreef, ’Amor’ wist te noemen. Of hij hiermee heeft bedoeld, de totaliteit aan Energie - waar de vriend waarvan je hoorde sprak –, kunnen we niet weten, wel vermoeden.

Of misschien dacht hij aan die borrelende bron die enkel God kan wezen, hoe je Hem ook noemen wilt, want dichter dan de naam zal je nooit komen. Tenware, tenware je Hem zocht in de kleinste bloem, hier ingesloten in de dorste rotsen of in het kleinste zaad hier opgesprongen. We weten het pas later als het te laat zal zijn.

Maar bewonderenswaardig is an old proverb van lang geleden:

Any fool can count the seeds in an apple; but only God can count the apples in a seed.

Het is maar dat we hier, meer spiegelbeeld dan ooit, uit de zee zijn opgestaan, herboren.                                                                                                   

16-04-2012, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

                 Schrijf weg van jou, de ouderdom,

geborgen en gebogen, lijn op lijn

van lucht en water, groot en onherkenbaar,

leeggehaald de jaren, om

één ogenblik, te zijn van alle tijden.

Of je laatste stem in golven

keer op keer  hier meegenomen

of wat immer orde is geweest

en orde blijven zal, wat nimmer of te nimmer

chaos is geweest al staat het zo geschreven.

Maar van het Zijn bezeten

al wat IS, is voortgekomen,

zoals dit laatste schrijven hier.

Herhalen we, dat uit wat

in den beginne een potentie was,
de mens geboren

en uit de mens

zijn boeken en zijn schilderwerken,

zijn symfonieën en zijn kathedralen,

door de geest gewatermerkt.

Zo schrijf maar blad na blad

van je aanwezigheid, het boek hier vol,

het zoveelste dat geschreven wordt,

in een paar luttele dagen, je luttele

woorden met wind en golf
de wereld ingewaaid,

alsof het boten waren
onder blanke zeilen en de woorden

er te lezen stonden

op bakboord en op boeg,
voor eeuwig.

15-04-2012, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Ik hoef hier niets te lezen gen romans, geen filosofische geschriften, geen gedichten ook. De zee is hier mijn toeverlaat, mijn intimiteit. Ik kan ze horen en ik kan ze spreken in akkoord of tegenstelling.

Hoe bruisend ook ze is, hoe losgeslagen met strakke winden, opgewekt, verlucht, verlicht, met zilveren randen van ver gekomen en hier weergekeerd.

Golven van mijn hart, olas de mi corazon

En zit ik hier waar ik altijd zat, de plaatsen die geheiligd zijn om over te vertellen van verrukking, te bewenen als om lief te kozen.

Ik dacht eraan toen ik in de beemden dwaalde, de knotwilgen gesnoeid. Ik dacht eraan er alles van te weten niet meer nodig hier te zijn. Nu weet ik wat er is van het herboren tot wat zee, wat wind, wat glinsterlicht op water.

Veel meer is het niet, veel meer het niet worden zal, behalve deze woorden, of ze zijn van mij of van de zee in mij.

Hoe lang nog zal ik schrijven, wanneer ook ben ik leeg gedacht. De hoop hier opgegeven als niemand je wat zegt, je wat toegesproken.

Geen dagboek bijgehouden, geen avondgebed geschreven, evenmin de morgen in gebed onthaald.

Hier enkel opgestaan om te zijn, te lopen en te verkennen, om te weten wat het is om hier te zijn op rotsen met een bloem die bloeit, mijn haren vol stuifmeel zijn, bevrucht met woorden, rijker dan ik ooit was.

Als ik geroerd kan kijken hoe de zee er anders is dan juist zo-even.

Wat is er van de mens, schrijvend aan de zee gezeten en niets te moeten lezen.

Morgen zal het anders zijn.

14-04-2012, 10:26 geschreven door Ugo d'Oorde  

Je wordt hier dronken van de zee hoog op de rots gezeten, de wind je dagblad losgeslagen, losgewaaid je haren, maar toch gelezen al wat vreemd gaat in de wereld. Alsof het nodig was te weten.

Alsof van vele zaken, zo irreëel het weten is, omdat zo ver af, zo onmachtig op je afgekomen, gedachten en gevoelens je splijtend keer op keer, terwijl je niets wou horen waar je op de hoogste rots gezeten, de zee kunt lezen en dit toereikend is om je dag te vullen, goed te maken wat je nog overkomen kan.

En wat je overkomt op de hoogste top:

een sms die je vertelt dat een vriend is heengegaan, je ogen die gaan zwellen, een stem tot jou gekomen uit de diepste zeeën onder jou als uit de hoogste luchten waar de sterren staan.

A collapsing world:

Ik heb contact met de zoon. Hij stuurt me zijn laatste woorden, op zijn doodsprentje afgedrukt. Duidelijk, overduidelijk, hij was mijn broeder in de geest.

Druk zijn woorden op de voorpagina van alle dagbladen, in alle talen, van alle gekende en ongekende continenten:

'De schepping, hoe men die ook bekijkt, is voor mij uitsluitend energie. Energie bij het ontstaan, energie in het zijn en energie in de ruimte. Dit brengt mede dat de eeuwigheid iets vanzelfsprekend is. Dood gaan bestaat dan ook niet, wel het verlaten van ons lichaam om in nieuwe energie te herleven'.

Marc Herbert,1932-2012.

13-04-2012, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Te hoog de Zee
 

Te hoog de zee:

te hoog de winden, te hoog de golven,

de eerste zin die maar niet komt vandaag.

Dan maar wat schelpen tussen losgeslagen

wieren opgezocht, dan maar wat resten

van wortels, van verdorde bloemen,

atomen om in te kaderen, later.

Of ik te oud geworden, te doorzichtig

de dingen om me heen, al ben ik, lijk zovelen,

blind geboren, niet geweten, golven electronen

dwars door ons geraasd

en golven wilde zeeën, rakelings.

Te hoog de zee, te hoog de wind.

Zo, waarover is het dat ik het hebben zal

als het niet zou zijn over wat onzichtbaar is

en onzichtbaar blijven zal.

Of,

heeft het nog wel zin in andere woorden

te herschrijven al wat reeds geschreven staat? 

Maar gezeten op mijn promontorium,

de golven die hun woorden zijn,

gehoord alhier, de stem van zij die gingen,

van moeder en van vader, van broer en allen

die ik herdenken kan. En luisteren

wat ze me te zeggen hebben,

alsof hun woorden boten waren,

witte zeilen met in filigraan hun naam erop 

me tegemoet gevaren om in te schepen hier.

Dit mijn promontorium

naar het ‘ganz Andere’, Horckheimer wist,

dat we kennen zullen,

als we de luchten binnenduiken,

opgezogen, meegevoerd op vleugels

zoals Dedalus, om niet meer te keren hier.

Ik, wie verlost me van mijn ik.

Niet meer zoveel leven dat ik ben.

Hier gekomen om te gedenken zij die gingen

en ook om hen wier plaats hier leeg gebleven

al zijn ze er, al is hun woord gestold te horen,

ik kan hun leemte raken.

Hopende, hopende hier morgen weer te komen

met nieuwe woorden om nogmaals te beginnen

wat niet meer nodig is omdat zo dikwijls al,

zo veelvuldig dikwijls al gezegd,

geschreven, uitgebazuind:

de geest is leven.

Maar van de zee, haar zang met mij genomen,

in mij gebrand.

En zee,

heb je mij vandaag verrast omdat

zo lang reeds, want bijna vergeten.

Al kwam maar niet die eerste zin

die in potentie toch gedicht al is,

maar ook nog niet geschreven.

Als ik weg zal gaan van hier,

o God van alle goden,

o, oude boom hier achter mij,

uit het oudste veld ter lande opgegraven

en neer geplant alhier in een tuin onwaardig.

En bid ik de God van de olijven

die ook die van mij moet zijn,

dat hij bloeien moge, de boom,

ik een deel van hem.

Maar te hoog de zee vandaag,

te vreemd mijn woorden

uitgekomen.

12-04-2012, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Cabo de las Huertas/San Juan/Alicante

De sterren staan hier strakker, steviger uitgestald. Hier heb ik de nacht die niet faalt ze te tonen in al hun statigheid, rakend zelfs de zeeën hier, waar de maan en de planeten hun baan beschrijven.

Hier heb ik het hart dat hoog gekeken zijn plaats er zoekt om er te gaan de tijd gekomen.

En van de palmen hier. Zo voor het raam dat ik ze raken kan, ze ruiken kan, betasten kan. En denk ik – voor mij is dit onvermijdelijk - aan een versregel, aangehaald door Jorge Luis Borges, in zijn verhalenbundel ‘ El Aleph’[1], waarin hij het heeft over het heimwee van een Afrikaanse palmboom, overgeplant naar  de tuinen van Ruzafa (een oord in Valencia?).

Aldus - en het is Averroës die spreekt: ‘sedert jaren gekweld in Marrakech omwille van mijn verlangen naar Cordoba troostte het me een apostrof te herhalen die Abdurrahma – een naar het Oosten verlangende koning - richtte tot een palmboom in de tuinen van Ruzafa[2]:

Tú también eres! oh palma!

En este suelo extranjera…

Ook jij, oh palmboom, bent

 in de grond die je vreemd is …

Eigenaardige gunst van de poëzie, zegt Averroës: woorden geschreven door een naar het Oosten verlangende koning, die mij, ontheemd in Afrika, nuttig waren voor mijn nostalgie naar Spanje[3].

Zo, van de luchthaven van Alicante tot hier mijn verblijf, ‘Cabo de las Huertas’ (De Kaap der Tuinen), zijn er, in de allereerste plaats, de woorden van de Geest, overalaanwezig, and sempiternal

11-04-2012, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Op de muren van de luchthaven – de nieuwe, deze van nu schijnt er geen plaats voor te hebben – stond volgende tekst gebeiteld in een bas-reliëf met een bijna kosmisch landschap dat een zekere mystiek aan de woorden meegaf:

            Lo que se ve es un vision de lo invisible.

Letterlijk vertaald: ‘wat je ziet is een visioen van het onzichtbare’. Benaderend vertaald: wat je ziet is een beeld van wat onzichtbaar is of, wat je ziet is een afdruk van het binnenste ervan.

Het is in elk geval een zin die ik sedert ik hem de eerste maal las, elke maal heb opgezocht en niet alleen heb meegedragen in mijn herinneren maar ook keer op keer heb gezocht naar de precieze interpretatie die ik er kon aangeven.

In een zelfde gedachtegang herinner ik me een graffiti op de witte, pas geschilderde muren van de universiteit van Coimbra:

                       A universidade so illuminara o povo,

                       no dia em que lhe puserem fogo.

Ik vond dit toen zo verrassend dat ik er een gedicht over maakte waarvan de eerste strofe:

Heb je ook gelezen, God, wat op Coimbra's

muur in graffiti geschreven staat,

dat de universiteit pas als ze in brand

gestoken wordt het volk verlichten zal.

De tekst zou van Antero de Quental – een Portugees poëet die leefde in de XIXde eeuw - geweest zijn. Hier ook heb ik het raden naar de juiste betekenis. Maar wat mij betreft, hebben beide zinnen te maken met de zoektocht van de mens naar God. Kijkt of leert aan wat binnen in de dingen verborgen ligt en je zult er God ontmoeten.

En in verband met deze zoektocht, een column uit de Standaard van 6 april waarin Bas Heyns, de schrijver J.L.Hendring bewierookt, en terecht, die na een wekelijkse column gedurende 52 jaar, in het NRC dagblad, op 94 jaar, zijn laatste column heeft geschreven.

Het was Heldring die Sarte’s zin: ‘het dilemma van de mens die weet dat er geen god is, maar niet zonder god kan’, heel tragisch vond voor de mens, en zo voel ik het ook.

Moet ik nu van alle boeken ‘L’Existentialisme est un humanisme’ gaan lezen, ‘waarin Sartre beweert dat met het wegvallen van God de mens  geen toetssteen voor zijn waarden of stelregels meer heeft’, zoals Beyns aanhaalt?

(verbeterde tekst)

10-04-2012, 20:24 geschreven door Ugo d'Oorde  

Hij loopt door de straten van de stad die een stad is naar zijn hart. Ongeveer telkens hetzelfde parcours, dezelfde boekenwinkels, hopende soms, al is het een ijdele hoop, dat er ooit een dag komen zal dat tussen al die boeken, met lokkende omslagen en veelzeggende titels, eens zijn boek zal liggen, met op het kaft een foto van de Orionnevel die evengoed, zoals zovele foto’s van nevels, een foto van God kan genoemd worden.

En als hij terugrijdt naar zijn dorp, met Haydn op de radio, is er, lijk een zonnestraal die door de wolken scheurt, de plotse zekerheid dat er immer iemand bestaan zal die denken en voelen zal zoals hij thans denkt en voelt. Het perfecte evenbeeld van zijn innerlijkheid. Iemand geënt op hem zoals hij geënt werd op die iemand voor hem. En dat hij aldus een belangrijke rol te vervullen heeft: er voor te zorgen dat de ‘vader’ die hij is voor die onbekende, zo breed mogelijk zijn wortels vertakt, zo hoog mogelijk groeit naar de echo toe van Hij die niet te noemen is. En deze echo is er vooral in de vele simpele dingen van het leven. Maar de idee van vanochtend laat hem niet los: hij, geënt op zijn voorbije evenbeeld en op hem geënt, hij die komt na hem.

Hij ziet dit evenbeeld zitten schrijven en het eigene aan de geest die hij nu is of zijn binding met het eeuwige, het kosmische, zal ook bij de nieuwgekomene en normaliter zelfs in een hogere mate, aanwezig zijn. En kan dit dan niet gezien worden als een hergeboorte, een soort van verder spiritueel actief zijn, op een niveau dat hoger liggen zal, dan het niveau dat hij, Ugo, in zijn leven bereikte?

Enkel de naam zal verschillen, maar zijn geest zal verder leven in de geest van zijn opvolger. Waagt hij het dan te beweren dat de voedingsbodem van zijn gedachten reeds bestond in de persoon waarop hij, Ugo, werd geënt, zoals de boom reeds potentieel aanwezig is in het zaad en in die potentiële boom ook reeds het nieuwe zaad aanwezig is, van een nieuwe boom en met het nieuwe zaad, telkens en telkens opnieuw, tot in het verre oneindige.

Hij maakt zich weinig illusie over de originaliteit van deze gedachte en al wat er nog uit voortvloeien zal, hij is er immer van overtuigd geweest dat hergeboorte een droombeeld was van de hoop op onsterfelijkheid. Maar zwevend, zoals hij bezig was in de tuin, weet hij met Rudolf Steiner dat het de kracht van de geest is die de materie voortdurend in beweging houdt – zoals ook Dante dit wist in de allerlaatste zin van zijn Commedia - en dat ook deze kracht, zoals de jaarringen in de boom, laag na laag blijft toenemen.

Als hij op zijn tafel een door de bergstroom bijna rond geslepen kei heeft gelegd, dan is dit een kei die hem rust geeft. Hij kan de gladheid ervan voelen, de koelte ook en weten vooral, dat ondanks de schijnbare inertie ervan, er binnenin en er omheen, meer dan een wondere wereld aanwezig is die hij, als oningewijde niet omschrijven kan. Maar het is bij momenten alsof de kei kijkt naar hem, alsof de kei denkt met hem, verheugd is met hem.

Het is dit wonder, aanwezig in het schijnbaar levenloze, meer en duidelijker in de bomen omheen het huis, en in de mens met een reflectie op zichzelf én, op wat God zou kunnen zijn, dat zijn rode draad zal zijn.

Gedachten die zich loswikkelen in tekens als hij heel vroeg deze ochtend broodkruimels was gaan strooien voor de vogels in de tuin en in het zuiden de schittering van Orion heeft gezien met Sirius laag tussen de bomen, en hij hoopte dat de ets van enkele dagen terug, die hij nog steeds niet had afgedrukt, zoals Sirius in de verlenging ligt van de Gordel van Orion, ook liggen zal in de verlenging van zijn leven en dat de betekenis ervan, het wondere spel van de lijnen, eveneens zal worden opgemerkt, en zoals hij in de schittering van Sirius het teken van God heeft gezien, de wereld in zijn ets het voortbestaan van Ugo zal zien, of minstens het teken van zijn aanwezigheid ooit hier op aarde.

09-04-2012, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

In zijn ‘The Sacred Wood’, een bundel essays ‘On poetry and criticism’, heeft T.S.Eliot[1] het over een essay van Paul Valéry waarin deze stelt – in ‘1920’ – dat de tijd van filosofische poëzie voorbij is en dat nu ‘le poète moderne essaie de produire en nous un état et de porter cet état exceptionnel au point d’une jouissance parfaite’.

Deze zin viel niet in goede aarde bij T.S.Eliot – doordrongen zoals ik altijd ben geweest van de poëzie van Eliot, bij mij evenmin - Eliot repliceerde hierop dat ‘the philosophy is essential to the structure and that the structure is essential to the poetic beauty of the parts’.

In het gezelschap van Valéry en Eliot heb ik heel weinig in de pap te brokken, maar ik ook vind het maar mager als zou poëzie enkel als doel mogen hebben, ‘un état’, ‘a state’, een toestand te produceren.

Eliot valt terug op de Divina Commedia, om na een lange omweg - te lang en te ingewikkeld om er hier over uit te weiden - er op uit te komen dat het filosofisch element bij Dante er niet  op gericht is een filosofie op te bouwen en te verkondigen maar dat het filosofisch element moet gezien worden as part of the ordered world. Dus niet als commentaar of reflexie maar als iets dat waargenomen als deel van een geordende wereld.

Wat mijn gedicht ‘Op een avond’ betreft, verdedig ik mijn filosofische inslag, zoals Eliot de filosofische achtergrond van Dante verdedigt, in terms of something perceived en niet als een theorie die ik verkondigen wil.

Het ‘dode leven’ in mijn gedicht dat ik van mij wil afzetten, is gericht naar de mens die niet nadenkt over wat leven en ‘het’ leven is en er maar op los leeft. Een staat van bestaan die ik doorbreken wil om voluit in het leven te stappen en als mens te zijn, waarvoor ik denk hier rond te lopen, zelfs al weet ik maar al te goed, dat er hier heel wat zijn voor wie het leven niet veel meer is dan het uitkijken naar een dagelijkse homp brood. Voor hen is het lezen of bedrijven van poëzie geen noodzaak, integendeel.

Is dan de poëzie die ik bedrijven wil en die doorspekt is met flarden filosofie, minderwaardig ten overstaan van de poëzie die ik vandaag ontmoet en heb ik het - Eliot volgend in de mate van mijn mogelijkheden - helemaal verkeerd voor, en moet de poëzie van vandaag louter een spel van woorden zijn met de bedoeling een sfeer, een toestand op te roepen, waarbij de betekenis van het woord veronachtzaamd mag worden?

08-04-2012, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Op een avond neer gaan zitten

en in gedachten en in woorden de bolster

laten barsten die ons lichaam is en op te stijgen

ongedwongen om achter ons te laten

lijk de slang haar vel afschuift, het dode leven

dat ons omwikkeld hield en de oneindigheid bezeten.

We hebben het zo zelden toch geweten

maar op een nacht de meidoorn wit gebloemd

als met late sneeuw bedekt, of Eliot herlezen

en verbaasd gekeken dat het mogelijk was.

En blank van alle ogenblikken uitverkoren,

omslingerend lijk het elektron de nucleus, dit nu

van wat is en was en van wat nog komen zal

in dit ons zo gevulde leven.

Terwijl in droom het bloed zich samentrekt

om wie we hebben bemind, in de grensloosheid

van schoot in schoot ineengevlochten en

verschroeid tot pulver van smaragden en robijnen.

En niet nodig te begrijpen omdat het zo ruim is

en zo doordringend, de siddering

van het verbonden zijn van al wat is, gekend

of niet gekend, het zijnde of het wordende

of hoe we het ook noemen mogen.

De nachten zijn koel hier in dit land.

07-04-2012, 00:55 geschreven door Ugo d'Oorde  

Gewaagd wat ik schrijven ga.

Een kort bericht in de Standaard: ‘Arabische les voor Letse douaniers’ stemt me tot nadenken. Volgens een woordvoerder van de Letse grenspolitie is dat noodzakelijk wegens het groeiend aantal asielzoekers uit Arabische landen die Engels-onkundig zijn.

Het houdt me de ganse voormiddag bezig en het gebeurt wat me zelden is overkomen, ik was totaal vergeten dat het donderdag was. Hoe zo iets mogelijk is weet ik niet maar ik wijt het aan mijn blog. Het was nochtans een donderdag om de vergaderring in mijn club niet te vergeten.

Ik vond het vreemd dat de asielzoekers ineens Letland hadden uitgekozen om hun geluk te beproeven. Waren er voldoende inwijkelingen in de landen van West-Europa of, werd de inwijking in West-Europa de laatste tijd te sterk bemoeilijk of, werd het tijd andere landen op te zoeken om er de Islam in te planten?

Ik vrees het, ik vrees dat er een hoger plan bestaat om het Westen op een zeer vreedzame, maar zeer succesrijke wijze te islamiseren.

Voor mij wijzen heel wat zaken in deze richting, hopende dat mijn vrees totaal ongegrond is. Deze is niet zo zeer de Islam op zich zelf, maar wel het feit dat er terzelfdertijd, een ondergrondse, fundamentalistische  beweging op gang zal komen – ze is er reeds  in West-Europa - die doorslaggevend wordt mettertijd en een dwang zal uitoefenen op de gematigde inwijkelingen, aanhangers van de Islam.

Ik ben geen racist, ik ben een cultuur-ist, het is mijn cultureel erfgoed dat ik niet graag in de handen zou zien vallen van de fundamentalisten.

Nu kan ik nog altijd schrijven wat ik wil, en wanneer ik wil; kan ik de muziek beluisteren die ik beluisteren wil, Bach en zijn Johannes Passie. Kan ik me onderdompelen in de sfeer van Pasen en de betekenis die ik geven wil aan de Verrijzenis van de Geest. Dit alles, maakt deel van mijn vrijheid te zijn wie ik ben, en ben ik te oud om de dreiging die er van uit gaat nog zelf te ondergaan, voor mijn kinderen en hun nakomelingen is deze dreiging niet irreëel. Integendeel ze komt dichter en dichter. De Arabische wereld ledigt zich in Europa. Het is een tsunami, en onze politiekers kijken toe, ze laten grootmoedig begaan want ze vrezen als racist bestempeld te worden.

De insijpeling is al lang een feit, is niet meer te stoppen, de integratie is niet wat ze zou moeten zijn. Ik heb niet de indruk dat ze hier komen om Belg te worden of Europeaan en dat de stroming die op gang gekomen is louter een wegvluchten uit is geweest. Neen, ik zie het als een stille veroveringstocht van het Westen, dat een gemakkelijk binnen te dringen prooi is. De tijd helpende, kan het een overrompeling worden van onze westerse, op een christelijke basis gestoelde, cultuur. En de overrompeling zal niet geschieden door de gematigden, zij ook zullen worden overrompeld door het fundamentalisme dat inherent is aan de leer van Mohammed, zoals het fundamentalisme bij ons bestond toen we uit de middeleeuwen kwamen.

Ik hoor nu al dat hier gekken rondlopen, die de Hoogdagen van de Kerk schrappen willen en deze vervangen door feestdagen die niet de minste binding hebben met onze traditie. En wie de traditie opzegt, zegt de cultuur op, de geschiedenis op.

Ik vrees dus voor Bach; ik vrees dus voor mijn vrijheid te zeggen en te schrijven wat ik wil; ik vrees voor de groot levende God van het Universum die ik zal moeten afstaan aan de God van de Kaaba die vijfmaal daags moet aanbeden worden; ik vrees de Vermeersch-en van deze aarde die luidop hun atheïst-zijn prediken - zelfs al begrijp ik niet wat het nu nog betekent atheïst te zijn –dat ze zullen gehalsrecht worden.

Ik vrees van de kaart geveegd te worden, onze eeuwenoude cultuur opgeslorpt met nog wat resten hier en daar, zoals het was met de Egyptenaren, de Grieken, de Romeinen, de Kelten enzoverder.

Laat maar begaan, politiekers van Europa, de Barroso’s, de Verhofstadts, de Van Rompuys, binnen enkele generaties - die er in potentie al staan - zijn je Euro-problemen van de kaart geveegd. De insijpeling in West-Europa is al voltrokken, de finishing touch komt er aan.

Politiekers in dit land, ga me niet vertellen dat je het niet hebt zien aankomen.

06-04-2012, 01:07 geschreven door Ugo d'Oorde  

 De vlugheid waarmee de dagen en de nachten zich opvolgen is ontzettend, de vlugheid waarmee de seizoenen in elkaar verdwijnen, elkaar opslorpen is nimmer te begrijpen. De aarde stopt niet, ze slingert zich, wat er ook moge gebeuren, als een tol omheen de zon,  terwijl de zon zich wentelt in de greep van haar sterrenstelsel, meegezogen op zijn beurt met een enorme snelheid met de massa's sterrenstelsels. En de totaliteit van alle beweging,  gegrepen, omgezet in die ene beweging van de slinger van Foucault, opgehangen, zegt Umberto Eco, in een punt van het Universum, het ene stille punt.

Het is het holistisch beeld van het Universum, dat uiteindelijk afstevenen zou, volgens Teilhard de Chardin, op het Omega-punt dat op het ogenblik waar we ons thans bevinden, elke verbeelding tart.

Als God, om hem te noemen met de naam van de Septuaginta-vertalers - en dit gebeurde om de Grieken te behagen - de avond van de ’zesde’ dag, in gedachten de balans heeft gemaakt van al wat Hij gepland had te doen dan was zijn visie onmogelijk beperkt tot de aarde, Hij zag de aarde zelfs niet. Integendeel, het was de totaliteit van de Kosmos die Hij zag, ingekleed, gestapeld en geborgen, ineen verweven, uitgezet en gedragen in natuurwetten en evolutie-impulsen. Stephen Hawking noemt deze wetten: the mind of God.

En het is uit de mind of God dat het levenszaad zal neerdwarrelen waaruit de mens zal opstaan, onvermijdelijk als deel van de mind of God. Of God geïntegreerd in het Universum, of misschien, het Universum zijnde het materieel aspect van God, zodat Hij duidelijk, ongelooflijk, overtroffen zichtbaar is voor zij die Hem willen zien. Het nieuwe paradigma dus waar Alain de Botton[1] op zoek naar is maar het niet zal vinden omdat hij de waarheid al in pacht heeft, zo lijkt het toch.

In deze kosmisch-religieuze context zou hij het Genesis-verhaal kunnen herschrijven, ditmaal echter niet met de visie van een filosoof en schrijver die Elohim heeft gezien, de blik gecentreerd op de aarde, deze engheid van verbeelden wordt overboord gegooid, maar hij zou het verhaal – als er een verhaal nodig is - willen en kunnen herschrijven met de visie, komende uit de geest van God, de ‘God’ die een splinter van zijn geest overbracht in de mens opdat Hij zichzelf, hoe minimaal ook, gereflecteerd zou zien in de geest van de mens en waarvan Hij gezorgd heeft dat deze weerspiegeling zich beter en beter zou preciseren naarmate de tijd vorderen zou. Als hij dan God vervangt door het Ego van het Universum dan is het dit Ego dat, via zijn weerspiegeling in de mens, zijn eenzaamheid wil doorbreken.

Dan is de positie van de aarde de plaats geweest en ook noodzakelijk geweest opdat de mens, die nu nog steeds ‘wordende’ is, er zicht zou hebben op die God en Hij of ‘Zijn Ego in zijn Universum’ niet sterven zou van verlatenheid.
 

God is what mind becomes when it has passed beyond the scale of our comprehension.

God is wat geest gewordt als deze het niveau van ons begrijpen overstijgt. Het zijn de woorden van Freeman Dyson[2].

God is de uitdaging van de mens, is het doel van de mens, is de queeste van de mens. Hij daagt ons uit op zoek te gaan naar Hem, opdat het beeld, het absoluut allesomvattende beeld van zijn grootheid, groeien zou, zich preciseren zou in de mens.

Het boek van Dyson dat hij nog maar eens uit zijn rek heeft gehaald - er moeten duizenden zulke boeken bestaan - is als het beluisteren van een cantate van Bach bij het buitengaan uit de kathedraal na een Gregoriaanse mis.

Steven Weinberg daarentegen houdt er een andere mening op na, hij aarzelt niet te schrijven:

The more the universe seems comprehensible, the more it seems pointless.

Hoe begrijpelijker het Universum wordt des te duidelijker het ons toeschijnt als zinloos.

Hij vermoedt dat Weinberg reeds spijt moet hebben over deze harde regel tekst. Want Weinberg ook heeft de nachtelijke vlucht gevolgd van Bede’s sparrow, komende vanuit de duisternis, doorheen de verlichte en verwarmde banketzaal van King Edwin om dan weer te verdwijnen in de nacht, en Weinberg vindt dat de verleiding te gaan geloven almost irresistible is.

Als Weinberg evenwel religie gelijk stelt aan wat Bede vertelt, over de leer van de Kerk aan koning Edwin - wat voor hem in wezen niet zoveel kan afwijken van de God uit de tijd die Enrico Miret Magdalena noemt la época pregalileana - dan had hij toch van hem een ruimer idee verwacht.

Trouwens waarom zou Weinberg zich inlaten met de kleine huismus van Bede als hij enkele pagina’s ervoor akkoord gaat met de verklaring van Phillip Johnson, namelijk:

Naturalistic evolution is consisting with the existence of God only if by that term we mean no more than a first cause which retires from further activity after establishing the laws of nature and setting the natural mechanism in motion.

Hij vindt dat de idee van Phillip Johnson, die hij ontmoet bij Weinberg, nu precies de idee is die hij heeft verwoord en die hij ook, wat vers 2, 2 uit Genesis betreft, gevonden heeft in de vertaling van Fabre-d’Olivet, waarin het beeld verschijnt van de Elohim die rusten gaat.

Wat betekent, dat we nimmer meer hopen moeten op om het even welke interventie van Hem. Hij is rustende, Zijn werk wat, én het Universum én de mens betreft, is af, de finaliteit ervan is wordende, is komende.

En om in te zien hoe de finaliteit komende is, hebben de laatste berichten over het bestaan d’innombrables planètes, die eventueel aardes zouden kunnen zijn, ons in grote verwarring gebracht.

Echter, wij weten niet hoe ‘af’ het is. En weten evenmin of het dichten van het gat in de ozonlaag erin begrepen is, weten evenmin of de mens geen poging wordt zoals de mier er misschien een was, de bij, de dolfijn, het wat-weet-ik-nog er een was, en moet er nog gewacht worden, hier of elders in de Kosmos, op een ander fenomeen dat beter dan de mens op aarde, beantwoorden zal aan het prototype dat God, als spiegelbeeld van Hemzelf, zou kunnen beoogd hebben.

Maar voor hem, Ugo, betekent het Universum het resultaat van Zijn optreden op de zevende dag. En het is in de echo ervan dat de kleur, de klank, de verwevenheid, de hoop van zijn Ugo-zijn, getekend ligt.

Het is in die regio, in die zuivere verhelderende dimensie dat hij zoeken moet. Al weet hij dat hij die dimensie pas in zijn allerlaatste ogenblikken betreden zal en dat hem nu enkel, de verhullende smaak ervan aangeboden wordt. En dan schrijft Eliot:

I said to my soul, be still,

and let the dark come upon you

wich shall be the darkness of God…

Het is in die ‘duisternis van God’, de duisternis om de banketzaal van King Edwin, waar omheen the storms of winter rain and snow are raging, dat voor zij die zoeken blijven, het Licht zal schijnen.

*

05-04-2012, 00:10 geschreven door Ugo d'Oorde  

Stefan Hertmans in zijn ‘Arcadia’ verwijst me naar Google om kennis te maken met het werk van Gianbattista Tiepolo, een Veneziaanse schilder uit de XVIII de eeuw die me voorheen totaal onbekend was. Zonder al te veel inspanning of verplaatsingen te moeten doen heb ik nu enig idee over zijn werk en persoon en heb ik beter het essay van Hertmans[1]:  ‘Roberto Calasso’s meesterlijke restitutie van Tiepolo’ kunnen herlezen.
Tiepolo ‘de grote laatste schilder van de geheimen van een voor altijd verloren Arcadia’, zoals hij door Hertmans wordt genoemd. En het was deze zin die bij mij was blijven hangen en naar een uitweg zocht.

Ik vond dat ik schrijven mocht, dat Tiepolo schilderde, gezeten op een wolk, zoals het me maar al te dikwijls overkomt. Ik zeg dit niet omdat ik een even grote ‘Arcadische’ schrijver zou zijn als Tiepolo een schilder, verre van, maar we hebben iets gemeen, een soort van vierde dimensie, de dimensie van Le Thoronet, ( zie mijn vorige blogs) en ik begrijp waarom Calasso, die ik enkel ken via  het essay van Hertmans, Tiepolo’s werk omschrijft als doordrongen van ‘de oude metafysica van het offer’. Of er een dergelijke metafysica bestaat weet ik niet, maar het zal wel, maar voor mij,  is Tiepolo duidelijk een metafysicus en, als dusdanig een poëet. Hij zegt iets in meer dan het verhaal dat hij uitbeeldt, een verbondenheid, een verder reikende religiositeit. Hij situeert zich absoluut niet in ‘punt 1’ van het alles weten, maar zijn verbondenheid met de totaliteit van het zijn, houdt hij verborgen zodat hij onbegrepen overkomt.

Ik begrijp, voor het eerst misschien, wat kunst wel is, nederigheid – en we weten wat Eliot zegt over humility - een uitzien naar een onbekende, een ver reikende, vermoede waarheid, waar dichters en schrijvers en filosofen en wetenschappers, rondwandelend in het Arcadia van Hertmans - het Voorgeborchte van Dantes Inferno, (canto IV) - over spraken met elkaar, namelijk dat kunst ‘iets’ in meer is, zijnde de binding met het onbekende, het onnoembare, het onuitspreekbare. 

Als ik de goeroes van vandaag hoor dan is kunst vooral iets in min, heel wat in min. Om deze reden zijn de doeken van Tiepolo, van een ‘onaanraakbare mystiek’, de mystiek eigen aan de tekening van mossen en lichen op de stenen van romaanse kerken en abdijen en vergeef me als ik denk aan Le Thoronet, waarin verweven ligt het wondere van tijd en van zijn.

Roland Barthes in een van mijn voorgaande blogs sprak over de wereld van een Japanse tuin en in zijn beschrijving verwees hij met een simpel vraagteken naar de denkende, creërende mens die de tuin had geconcipieerd, de mens verbonden met de natuur en met wat die natuur betekent. In het

werk van Tiepolo ontmoet ik diezelfde mens, de mens die weet dat er iets hoger is, iets dat niet te bereiken is, iets dat we enkel aftasten kunnen met de voelhorens van de geest. 

Ik ontmoet in zijn doeken de innerlijk fulgurerende spirit van de mens die tevoorschijn komt in de wijze waarop hij zijn onderwerp inleidt en verkondigt. Begrijpelijk dat hij in zijn eeuw, ongemoeid gelaten werd, even afgezonderd als onbegrepen om wat hij, verdoken, te vertellen had.

Zeggen, dat ik Tiepolo gisteren niet kende, dat ik hem vandaag ook nog niet ken, maar ik weet nu dat zijn doeken bestaan, zoals ik weet dat de kwantum fysica bestaat. Het mooie, het sublieme ervan is dat ik, noch het werk van Tiepolo, noch de kwantum fysica kan binnendringen omdat beide een beeld zijn van het ongrijpbare, het onaanraakbare.

Maar dit is dan mijn visie en niet noodzakelijk deze van Calosso en Hertmans.

*

Ik voeg er voor mezelf aan toe, dat wat ik in woorden geschilderd heb, namelijk dat het werk van Tiepolo me in de eerste plaats als metafysisch overkomt, geschreven werd vóór de muezzin van mijn tijd in Yemen, vóór het licht opkwam, vóór  het gekweel van de vogels te horen was, in een moment dat ik nu ervaar als een moment van bijna-genade.

04-04-2012, 03:25 geschreven door Ugo d'Oorde  

Mijn blog van 2 april was de tekst die ik met de pen, in een moeilijk te lezen handschrift, heb neergezet in mijn dagboek. Opgejaagd door één woord in mijn hoofd, ‘begoocheling’.  Het gebeurde vroeg in de morgen, in de gonzende stilte van de kamer, in het krassen van de pen op het blad, en uit mijn pen vloeide, wat ik een fractie van tijd ervoor nog niet had gedacht. Dit is wat ik gisteren als blog heb overgenomen. Vandaag kom ik erop terug, om er nu aan toe te voegen:

Is het geen begoocheling te denken dat wij het zijn die ons eigen leven volledig in de hand hebben, dat wij het zijn die beslissen dit te doen of dat te doen, of ook niet?

Of kan het dat het helemaal omgekeerd zou zijn en, dat we worden geleefd van bij onze geboorte door de omstandigheden – en zelfs van ver vóór onze geboorte – dat alles al voorzien is en dat we beslissen wat beslist moet worden om uit te komen waar we uitgekomen zijn en nergens anders. Ons leven aldus niet veel meer zijnde dan een massa dromen van morgen tot avond, tot ver in de nacht?

Dit is uiterst gewaagd dit, zelfs met een vraagteken, voorop te stellen, maar alles vloeide voort uit het woord begoocheling of de begoochelaars die we zijn, als we (cynisch) spreken – alsof het ons niet in het minst deren zou - over dood en leven en lichaam. Met de nadruk op het lichaam, alsof dit lichaam de zin van het leven zou zijn of het leven, levend naar een ‘rottend’ lichaam, of een lichaam vol ‘wormen’  toe; en we ons helemaal niet begoochelen als we denken het leven te leiden dat wij zelf, en niets of niemand anders dan wij, gewild hebben.

Vandaag denk ik het anders. Veel is begoocheling als zou alles van ons en enkel van ons afhangen en het alleen de dromen zijn, die ons losbandig overvallen in de slaap, die van elders komen. Maar het is

Vrouwe Fortuna (van Dante), die de touwtjes in de handen heeft, Zij beslist in grote mate over wat kan en niet kan zodat we  gerust besluiten mogen dat we geleefd worden, geleefd tot binnen onze cellen, tot binnen de atomen van ons lichaam.

Het is, opgejaagd door het woord, een dronken beeld van de mens dat ik heb opgevoerd vandaag. Een uitvloeisel van wat ik hoorde hoe lichtzinnig gesproken wordt door de filosofie over leven en dood. Mijn lichtpunt is dat ik, in het artikel, ‘Van de eerste tot de laatste ademtocht’, over het boek van de Standaard-redacteur Joël De Ceulaer[1], dankbaar gelezen heb wat Spinoza, uitgestoten uit de Amsterdamse Joodse gemeenschap, voorhield – en wat ik altijd heb vooropgesteld - onszelf te zien als deel van de natuur. En, een man naar mijn hart, Herman De Dijn zegt erover, en ik neem het essentiële:

‘Als je je ziet als deel van de natuur, dan ben je een deel van iets groots, van iets allesomvattend, dan heb je een compleet nieuwe kijk op jezelf die tot een vorm van verrukking leidt. Tot het inzicht, ik ben een proces, ik maak deel uit van de natuur, van God, maar dat is prachtig’.

Eindelijk las ik nog iets zinnigs in de Standaard der Letteren.

03-04-2012, 01:19 geschreven door Ugo d'Oorde  

Opgejaagd door mijn blog.

Opgejaagd door het woord, zijnde mijn blog, vroeg wakker en gelezen van Sarah Vankersschaever[1],  wat ze vond van Gruwez’ dichtbundel ‘Wijvenheide’:

‘Het werk van een getalenteerd acteur die flexibel wipt van personage naar personage’ en, ‘een nietigheidsgedachte die zich een weg baant door zowat elk gedicht in de bundel’.

Ze leert me ook dat de worm nog maar eens opduikt – er is ondertussen ook de crematie – als een variatie op ‘tot stof en as zult je wederkeren’.

En dit is niet alles,  Vankersschaever gaat veel verder nog, maar het is aan u als je het wilt ontdekken om de bundel te lezen. Ik vind in elk geval dat wat ze geschreven heeft als recensent, even poëtisch is als het woord van Gruwez. En ook, na haar gelezen te hebben dat het me  duidelijk is dat ik maar blijf schrijven als iemand van halfweg de XXste eeuw, wat ook niet ideaal is. Maar wat de wormen betreft  verdedig ik me met te verwijzen naar mijn astronoom Lyttleton van gisteren, Velen zijn er die plaats genomen hebben in punt 1, ‘truth’, en er blijven wonen voor de rest van hun dagen.

Maar, ik zou niet graag mijn werk, waar ik al mijn krachten heb aan opgeofferd, betiteld zien als ‘De mens in mineur’, of als ‘kwinkslagpoëzie’, al ben ik Gruwez niet. Toch zal ik de bundel opzoeken en lezen, omdat die van Luuk Gruwez komt en omdat ik weet hoe schitterend en accuraat hij weet te schrijven over de poëzie van sommige  van zijn collegae.

Ben uit die recensie gestapt. Heb nog even hoger in het blad gekeken en even nog gelezen over ‘Tien filosofen en tien conclusies’ – het artikel ligt weg voor morgen of overmorgen - om eruit te halen dat het godsbegrip van Spinoza dicht aanleunt bij dat van de Chinezen en, van Ulbricht Libbrecht: God is gelijk aan de natuur. Wat ik beamen en verdedigen wil. Om dan verder te vallen op een zin uit die tekst waar (glimlachend) gezegd wordt: ‘wat je ook doet of presteert of onderneemt na je dood ben je een rottend lijk’.

Cru gezegd is dit een crue waarheid, die hier, als variant op de worm, eveneens op de snede van het punt 1 geschoven ligt, waarmede ik dus niet akkoord ga, al mijn teksten staan hier lijnrecht  tegenover, want het is niet mijn ‘ik’ dat daar ligt, maar het omhulsel van mijn ‘ik’, en het is niet het rottend lijk dat de producten van de geest, die je eventueel achterlaten zou, gepresteerd heeft.

Het is in dit punt, met deze gedachte, met dit paradigma, dat ik me situeer in deze wereld voor het ogenblik.

02-04-2012, 07:02 geschreven door Ugo d'Oorde  

Moedeloosheid overvalt me. Het leven is plots een grote onzekerheid, een open vlakte zonder horizon, een woestijn, een dorheid.

Vanwaar deze gedachten, terwijl ik gisteren nog aan het dromen was; terwijl ik de vorige dagen nog een eeuwigheid voor mij had; terwijl ik dacht mijn vijfde maand te beginnen, met nog zeven voor de boeg; terwijl ik dacht canto 34 van mijn A.vd.D. in te loggen met als laatste zin de laatste versregel van Dantes Hel?

Vanwaar deze gevoelens, alles te laten voor wat het is, die moeë lichaam, deze moeë geest, zijn rust te gunnen. Geen woorden meer, geen gedachten meer, een totale leegheid van hart en ziel.

Ademen om nog wat dagen in leven te blijven. Terwijl ik buiten loop, de zon voel in mijn hals, in mij witte haren, zie hoe alles in kleur komt, hoe een spinnen ei is opengebarsten met honderden minuscule spinnen tegen het raam, valt alles stil in mij, opgelost, vergeten, verlaten.

Mijn boeken waardeloos, alle dingen die ik schreef of tekende, of de stukjes steen en wortels die ik samen kleefde onder glas, waardeloos, uitingen van de laatste stuiptrekkingen. En dan, wat me overviel toen ik neer zat om deze woorden te schrijven, begoocheling te denken dat mijn blog de remedie was die alles oplossen zou.

De dag die naar zijn einde neigt: in het minivijvertje één rode vis nog opgedoken, een vergetelheid van de reiger, en als ik voor mijn klavier zit, een vage schaduw, een laatste ekster neergestreken op de tafel in de tuin waar ik een hoopje kaassnippers had neergelegd.

Zeg ik, dat het al wat beter gaat?

01-04-2012, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

We zijn geen uitverkorenen meer (dit geldt ook voor bepaalde volkeren die nog die mening zijn toegedaan) nu ik gehoord heb dat er in ons melkwegstelsel duizend en meer planeten zijn, ik durf het cijfer niet herhalen maar er zouden er meer zijn in het totale Universum, dan zandkorrels op het strand van Oostende, planeten waarop leven zou mogelijk zijn.

Wat ik in een vorige blog reeds vertelde over een hadith van de profeet als over een paar versregels van Dante, als zou de godheid het Universum geschapen hebben opdat hij zich weerspiegeld  zou kunnen zien in de mens, is dus geen beslissing geweest toegespitst enkel en alleen op de aarde, maar ook toegespitst op alle planeten van de miljarden melkwegstelsels. Wat neerkomt op een enorme, massale, steeds maar toenemende schepping met toenemende mpogelijkheden om zichzelf te ervaren in de geest van zijn schepsels, in het bijzonder de mens.

Waaruit dan blijken zou dat het materieel aspect van het Universum, met zijn negatieve als positieve kanten, slechts bijzaak is – zoals ons lichaam slechts bijzaak is – een hulpmiddel om te bereiken wat bereikt moet worden.

Maar, beste lezer, hier tegenover  plaats ik wat ik terugvond in een dagboek, komende uit the Economist van lang geleden. Het zijn woorden van een Britse astronoom, professor Raymond Lyttleton die verklaarde dat:

‘a hypothesis is as a bead on a length of wire, one end being marked 0 (falsehood) and the other end 1 (truth). Never let your bead quite reach 0 or 1, or it will fall off the wire and out of the domain of rationality. Move it along the wire, this way or that, in the light of new evidence’.

Ik anker me zeker niet vast in wat ik schreef over planeten en leven en reflectie. Alles is beweging, ook de kennis, ook de bewijsvoering. Maar mijn (soort) paradigma plaats ik toch op punt 0,55, en alhoewel ik zou willen gaan tot 0,65, zal ik toch maar wijselijk blijven bij mijn eerste notering.

01-04-2012, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Ik lees heel weinig de laatste tijd, nochtans loop ik rond met eenzelfde boek dat ik te traag lees. Maar het is geen roman, het is een bundel essays. En vandaag herlas ik het begin van een essay uit het boek:

‘Er bestaan essayboeken waarvoor je graag een hele kast romans weggeeft en essayisten die het uiteenzetten van ideeën vele malen spannender kunnen maken dan het vertellen van een of ander verhaal’.

En of deze auteur gelijk heeft, het is trouwens met zijn boek dat ik rondloop in huis en tuin, zelfs al lees ik er niet in, maar het boek verlaat me praktisch niet.

Ik herinner me een bejaarde dame – ik ben nu zo oud als zij toen was dus ik ook ben bejaard al zie ik me zo niet – het was de eigenares van de chalet die ik mocht huren van haar. Ze vroeg me eens welke boeken ik wel las, ik had het geluk toen te antwoorden dat ik alles las, maar geen romans.

‘Tu as raison – ik weet niet meer of ze me tutoyeerde – la vie est déjà assez roman comme ça’, wist ze me te antwoorden

Waarin ze gelijk had, maar het belette me toch niet Pasternak te lezen en Solokov en Chateaubriand en Stendhal en vele andere, maar nu ik haar ouderdom heb bereikt heeft ze meer dan gelijk gekregen en is een bundel essays mijn bijbel.

Ik kom hier zeker op terug. Maar vandaag wou ik wat anders doen dan schrijven. Mijn echtgenote had wat kaders gekocht met een centimeter diepte onder het glas, heb er enkele gevuld met verdorde takjes heide, die ik plukte op de hoogste top van Iona, the holy isle of Scotland, een versregel van Saint-John Perse, wat zaden die wat kleur dragen en een schelpje of twee met een stukje steen uit de bergen. Ik werkte eraan tot laat in de avond, en was er tevreden mee, zoals ik nu ook tevreden ben met mijn blog

31-03-2012, 01:07 geschreven door Ugo d'Oorde