|
xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />
We zijn geen uitverkorenen meer (dit geldt ook voor
bepaalde volkeren die nog die mening zijn toegedaan) nu ik gehoord heb dat er in
ons melkwegstelsel duizend en meer planeten zijn, ik durf het cijfer niet
herhalen maar er zouden er meer zijn in het totale Universum, dan zandkorrels
op het strand van Oostende, planeten waarop leven zou mogelijk zijn.
Wat ik in een vorige blog reeds vertelde over een hadith
van de profeet als over een paar versregels van Dante, als zou de godheid het
Universum geschapen hebben opdat hij zich weerspiegeld zou kunnen zien in de mens, is dus geen
beslissing geweest toegespitst enkel en alleen op de aarde, maar ook
toegespitst op alle planeten van de miljarden melkwegstelsels. Wat neerkomt op
een enorme, massale, steeds maar toenemende schepping met toenemende
mpogelijkheden om zichzelf te ervaren in de geest van zijn schepsels, in het
bijzonder de mens.
Waaruit dan blijken zou dat het materieel aspect van het
Universum, met zijn negatieve als positieve kanten, slechts bijzaak is zoals
ons lichaam slechts bijzaak is een hulpmiddel om te bereiken wat bereikt moet
worden.
Maar, beste lezer, hier tegenover plaats ik wat ik terugvond in een dagboek,
komende uit the Economist van lang
geleden. Het zijn woorden van een Britse astronoom, professor Raymond Lyttleton
die verklaarde dat:
a hypothesis is as a bead on a length of wire,
one end being marked 0 (falsehood) and the other end 1 (truth). Never let your
bead quite reach 0 or 1, or it will fall off the wire and out of the domain of
rationality. Move it along the wire, this way or that, in the light of new
evidence.
Ik anker me zeker niet vast in wat ik schreef over
planeten en leven en reflectie. Alles is beweging, ook de kennis, ook de
bewijsvoering. Maar mijn (soort) paradigma plaats ik toch op punt 0,55, en
alhoewel ik zou willen gaan tot 0,65, zal ik toch maar wijselijk blijven bij
mijn eerste notering.
|
