xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" /> 

Te hoog de Zee
 

Te hoog de zee:

te hoog de winden, te hoog de golven,

de eerste zin die maar niet komt vandaag.

Dan maar wat schelpen tussen losgeslagen

wieren opgezocht, dan maar wat resten

van wortels, van verdorde bloemen,

atomen om in te kaderen, later.

Of ik te oud geworden, te doorzichtig

de dingen om me heen, al ben ik, lijk zovelen,

blind geboren, niet geweten, golven electronen

dwars door ons geraasd

en golven wilde zeeën, rakelings.

Te hoog de zee, te hoog de wind.

Zo, waarover is het dat ik het hebben zal

als het niet zou zijn over wat onzichtbaar is

en onzichtbaar blijven zal.

Of,

heeft het nog wel zin in andere woorden

te herschrijven al wat reeds geschreven staat? 

Maar gezeten op mijn promontorium,

de golven die hun woorden zijn,

gehoord alhier, de stem van zij die gingen,

van moeder en van vader, van broer en allen

die ik herdenken kan. En luisteren

wat ze me te zeggen hebben,

alsof hun woorden boten waren,

witte zeilen met in filigraan hun naam erop 

me tegemoet gevaren om in te schepen hier.

Dit mijn promontorium

naar het ‘ganz Andere’, Horckheimer wist,

dat we kennen zullen,

als we de luchten binnenduiken,

opgezogen, meegevoerd op vleugels

zoals Dedalus, om niet meer te keren hier.

Ik, wie verlost me van mijn ik.

Niet meer zoveel leven dat ik ben.

Hier gekomen om te gedenken zij die gingen

en ook om hen wier plaats hier leeg gebleven

al zijn ze er, al is hun woord gestold te horen,

ik kan hun leemte raken.

Hopende, hopende hier morgen weer te komen

met nieuwe woorden om nogmaals te beginnen

wat niet meer nodig is omdat zo dikwijls al,

zo veelvuldig dikwijls al gezegd,

geschreven, uitgebazuind:

de geest is leven.

Maar van de zee, haar zang met mij genomen,

in mij gebrand.

En zee,

heb je mij vandaag verrast omdat

zo lang reeds, want bijna vergeten.

Al kwam maar niet die eerste zin

die in potentie toch gedicht al is,

maar ook nog niet geschreven.

Als ik weg zal gaan van hier,

o God van alle goden,

o, oude boom hier achter mij,

uit het oudste veld ter lande opgegraven

en neer geplant alhier in een tuin onwaardig.

En bid ik de God van de olijven

die ook die van mij moet zijn,

dat hij bloeien moge, de boom,

ik een deel van hem.

Maar te hoog de zee vandaag,

te vreemd mijn woorden

uitgekomen.