|
xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />
Op een avond neer gaan zitten
en in gedachten en in woorden
de bolster
laten barsten die ons lichaam
is en op te stijgen
ongedwongen om achter ons te
laten
lijk de slang haar vel
afschuift, het dode leven
dat ons omwikkeld hield en de
oneindigheid bezeten.
We hebben het zo zelden toch
geweten
maar op een nacht de meidoorn
wit gebloemd
als met late sneeuw bedekt,
of Eliot herlezen
en verbaasd gekeken dat het
mogelijk was.
En blank van alle ogenblikken
uitverkoren,
omslingerend lijk het
elektron de nucleus, dit nu
van wat is en was en van wat
nog komen zal
in dit ons zo gevulde leven.
Terwijl in droom het bloed
zich samentrekt
om wie we hebben bemind, in
de grensloosheid
van schoot in schoot
ineengevlochten en
verschroeid tot pulver van
smaragden en robijnen.
En niet nodig te begrijpen
omdat het zo ruim is
en zo doordringend, de siddering
van het verbonden zijn van al
wat is, gekend
of niet gekend, het zijnde of
het wordende
of hoe we het ook noemen
mogen.
De nachten zijn koel hier in
dit land.
|
