xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" /> 

Je wordt hier dronken van de zee hoog op de rots gezeten, de wind je dagblad losgeslagen, losgewaaid je haren, maar toch gelezen al wat vreemd gaat in de wereld. Alsof het nodig was te weten.

Alsof van vele zaken, zo irreëel het weten is, omdat zo ver af, zo onmachtig op je afgekomen, gedachten en gevoelens je splijtend keer op keer, terwijl je niets wou horen waar je op de hoogste rots gezeten, de zee kunt lezen en dit toereikend is om je dag te vullen, goed te maken wat je nog overkomen kan.

En wat je overkomt op de hoogste top:

een sms die je vertelt dat een vriend is heengegaan, je ogen die gaan zwellen, een stem tot jou gekomen uit de diepste zeeën onder jou als uit de hoogste luchten waar de sterren staan.

A collapsing world:

Ik heb contact met de zoon. Hij stuurt me zijn laatste woorden, op zijn doodsprentje afgedrukt. Duidelijk, overduidelijk, hij was mijn broeder in de geest.

Druk zijn woorden op de voorpagina van alle dagbladen, in alle talen, van alle gekende en ongekende continenten:

'De schepping, hoe men die ook bekijkt, is voor mij uitsluitend energie. Energie bij het ontstaan, energie in het zijn en energie in de ruimte. Dit brengt mede dat de eeuwigheid iets vanzelfsprekend is. Dood gaan bestaat dan ook niet, wel het verlaten van ons lichaam om in nieuwe energie te herleven'.

Marc Herbert,1932-2012.