|
xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />
Cabo de las Huertas/San Juan/Alicante
De sterren staan hier strakker, steviger
uitgestald. Hier heb ik de nacht die niet faalt ze te tonen in al hun
statigheid, rakend zelfs de zeeën hier, waar de maan en de planeten hun baan
beschrijven.
Hier heb ik het hart dat hoog gekeken zijn
plaats er zoekt om er te gaan de tijd gekomen.
En van de palmen hier. Zo voor het raam dat ik
ze raken kan, ze ruiken kan, betasten kan. En denk ik voor mij is dit
onvermijdelijk - aan een versregel, aangehaald door
Jorge Luis Borges, in zijn verhalenbundel El
Aleph,
waarin hij het heeft over het heimwee van een Afrikaanse palmboom, overgeplant
naar de tuinen van Ruzafa (een oord in
Valencia?).
Aldus
- en het is Averroës die spreekt: sedert jaren gekweld in Marrakech omwille
van mijn verlangen naar Cordoba troostte het me een apostrof te herhalen die
Abdurrahma een naar het Oosten verlangende koning - richtte tot een palmboom in de tuinen van Ruzafa:
Tú también eres! oh palma!
En este suelo
extranjera
Ook
jij, oh palmboom, bent
in de grond die je vreemd is
Eigenaardige gunst
van de poëzie, zegt Averroës: woorden geschreven door een naar het Oosten
verlangende koning, die mij, ontheemd in Afrika, nuttig waren voor mijn
nostalgie naar Spanje.
Zo,
van de luchthaven van Alicante tot hier mijn verblijf, Cabo de las Huertas (De Kaap der Tuinen), zijn er, in de
allereerste plaats, de woorden van de Geest, overalaanwezig, and sempiternal
|
