xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" /> 

Opgejaagd door mijn blog.

Opgejaagd door het woord, zijnde mijn blog, vroeg wakker en gelezen van Sarah Vankersschaever[1],  wat ze vond van Gruwez’ dichtbundel ‘Wijvenheide’:

‘Het werk van een getalenteerd acteur die flexibel wipt van personage naar personage’ en, ‘een nietigheidsgedachte die zich een weg baant door zowat elk gedicht in de bundel’.

Ze leert me ook dat de worm nog maar eens opduikt – er is ondertussen ook de crematie – als een variatie op ‘tot stof en as zult je wederkeren’.

En dit is niet alles,  Vankersschaever gaat veel verder nog, maar het is aan u als je het wilt ontdekken om de bundel te lezen. Ik vind in elk geval dat wat ze geschreven heeft als recensent, even poëtisch is als het woord van Gruwez. En ook, na haar gelezen te hebben dat het me  duidelijk is dat ik maar blijf schrijven als iemand van halfweg de XXste eeuw, wat ook niet ideaal is. Maar wat de wormen betreft  verdedig ik me met te verwijzen naar mijn astronoom Lyttleton van gisteren, Velen zijn er die plaats genomen hebben in punt 1, ‘truth’, en er blijven wonen voor de rest van hun dagen.

Maar, ik zou niet graag mijn werk, waar ik al mijn krachten heb aan opgeofferd, betiteld zien als ‘De mens in mineur’, of als ‘kwinkslagpoëzie’, al ben ik Gruwez niet. Toch zal ik de bundel opzoeken en lezen, omdat die van Luuk Gruwez komt en omdat ik weet hoe schitterend en accuraat hij weet te schrijven over de poëzie van sommige  van zijn collegae.

Ben uit die recensie gestapt. Heb nog even hoger in het blad gekeken en even nog gelezen over ‘Tien filosofen en tien conclusies’ – het artikel ligt weg voor morgen of overmorgen - om eruit te halen dat het godsbegrip van Spinoza dicht aanleunt bij dat van de Chinezen en, van Ulbricht Libbrecht: God is gelijk aan de natuur. Wat ik beamen en verdedigen wil. Om dan verder te vallen op een zin uit die tekst waar (glimlachend) gezegd wordt: ‘wat je ook doet of presteert of onderneemt na je dood ben je een rottend lijk’.

Cru gezegd is dit een crue waarheid, die hier, als variant op de worm, eveneens op de snede van het punt 1 geschoven ligt, waarmede ik dus niet akkoord ga, al mijn teksten staan hier lijnrecht  tegenover, want het is niet mijn ‘ik’ dat daar ligt, maar het omhulsel van mijn ‘ik’, en het is niet het rottend lijk dat de producten van de geest, die je eventueel achterlaten zou, gepresteerd heeft.

Het is in dit punt, met deze gedachte, met dit paradigma, dat ik me situeer in deze wereld voor het ogenblik.