Het ontging me niet, het ontging  me helemaal niet dat de zon, gezien de stand van de aarde haar meest noordoostelijk punt heeft bereikt, resulterend in de kortste dagen van het jaar en dat ze nu op haar terugkeer naar het zuivere oosten is dat ze bereiken zal de dag van de lente-equinox. De Kerk heeft dit ook ingezien en stelt de geboorte van het ‘Kindje Jezus’ symbool voor deze terugkeer, dit in een wereld die nood heeft aan symbolen  die onze geest levend houden.

De vooruitzichten voor een man die elke morgen uitkijkt naar de kleuren in het oosten, zoals ik, liggen dus heel gunstig. Eraan denkend, me erin vermeiend verheft het me omdat ik inzicht heb in het kosmische van dit gebeuren en dat ik weet dat ik, hoe minimaal ik ook ben, er aldus deel van uitmaak.

Het is niet ‘niets’, het is een groot gevoelen dat me sterkt, méér nu, in mijn oude dagen dan vroeger omdat de tijd, of wat we zien als de tijd, onze vriend geworden is en niet zo zeer iets voorbij vliedend. Neen hij hangt over ons nu, ons beschermend, ons omhullend, we zijn deel ervan geworden, we zijn erin binnengedrongen in plaats van er buiten te staan.

Dit is dan het grote voordeel  van het oud-zijn na het oud-worden, een rust die over jou gekomen is, zoals het ogenblik van de kerstroos die ik zag in de tuin deze middag die zich openen gaat naar het licht, het grote moment in het leven van de kerstroos, het zich openen precies op Kerstdag.

Wees verzekerd ik houd het in het oog als een symbool voor mij dat alles op zijn tijd komt, ook ditgene wat mijzelf betreft.

Wat eigenlijk veel is en ook niet, zoals de tijd veel is en ook  niet. Mijn hunker naar nieuwigheden heeft zich gestold in wat is, en wat is heeft zich gestold in wat komt, het is een volle beweging, een lange lijn van bewegingen of beweging ontstaan uit beweging.

Je weet het ik zin op Zen, in alles wat ik doe, dan toch in wat ik schrijf. Bereik ik de perfectie?

Ik denk het niet maar wat doet het ertoe?

Maar heb je het stille gehoord in mijn woorden, het stille komende vanuit mijn diepste ik, mijn oer-ik dat is van alle tijden die er geweest zijn tot zijn binding tot in en tot met de Big Bang, zoals ik er ben zoals de kerstroos in de tuin.

Ik ook sta op het punt me te openen op wie ik in den beginne ben geweest. Zo ver heb ik willen afdalen in mij, al wist ik het niet, ik was er, ik was er.

Was ik er?

Staande op de rand van Kerstmis is het de vraag die ik me stellen blijf, dit tot mijn laatste adem. Je kunt na al wat ik al schreef van mij niet verwachten dat ik er onwankelbaar op antwoord, maar als ik er was van in den beginne dan zal ik er zijn op het einde, of zoals T.S. Eliot het schrijft – en hij was een wijs dichter – ‘in my beginning is my end.’

24-12-2022, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Iemand die schrijft leeft al schrijvend en al wat hij schrijft heeft wellicht zijn wortels in andere, vorige geschriften, echter ik heb nog nooit geschreven dat ik ‘Klara’ ‘‘en sourdine’ aanlaat als ik slapen ga, en ik dus inslaap met de muziek van Klara aan mijn zijde of dan toch in de kamer. Ik kan het me permitteren nu ik alleen ben en ook het verwijdert de vragen die me soms, om niet te zeggen dikwijls, bestormen voor de slaap er is. De muziek werkt dus, zo denk ik toch, als een slaappil. Ik vertel dit niet zo maar, ik vertel dit om mezelf ervan te overtuigen dat het effectief zo ‘is’ en is het zo nog niet, nu het geschreven staat zal het me helpen om uit te komen zoals ik het verlang.

En het gebeurt, zoals het gebeurde - zoals zovele zaken in een dag gebeuren, minuscule en grandioze zelfs - dat je wakker wordt om kwart voor vijf in de morgen, met die oude, onvergankelijke geniale Bach, met zijn ‘Goldberg Variaties’ en dat je voor het eerst opmerkt, het mathematische van de opbouw van de noten erin en de componerende Bach, je zo vroeg al in een lichte vervoering brengt. En je opstaat, met een deken op de rug, en je ook componeren gaat om het te vertellen in woorden wat daarna je blog zal worden voor de dag die erna komen zal.

Of hoe gaat het dat dingen geschreven worden die anders nimmer het daglicht zouden zien, maar nu tevoorschijn zijn gekomen omdat je een beslissing nam die je brengt van Bach tot verder Verdi, zijn Nabucco: ‘Va pensiero’, het Slavenkoor, terwijl je aan het schrijven bent en blijft, in een wolk van muziek dat je kent dat je beleeft dat je inspireert - en je dag is nog niet begonnen – om te schrijven al wat je schrijven wou. En het bed wacht je daarna, het is nog warm en de slaap komt en je wordt wakker om acht uur dertig.

Zo nog maar eens een pakketje tijd uit je lang leven vastgeschroefd zoals het verlopen is, ongeveer tot op de naad weergegeven

Of, wat nagelaten over de ‘stiltes’ in mijn leven – een woord waarop ik, Stefan Hertmans volgend, terug zal komen een van de volgende dagen; de stiltes of de momenten waarop het kleine gebeuren gezien wordt, en het ook is, als hoogtepunt in een leven. Hoogtepunten die ook kunnen beginnen – zoals het daarna in de voormiddag gebeurde - met het in de hand nemen van een boek uit zijn rek, zo maar, op een moment in de dag en je een onderlijnde zin gaat lezen:

‘La discipline Zen exige que la moindre action soit accomplie avec une perfection absolue.’[1]

En je weet dat je de perfectie betracht hebt je leven lang en blijft betrachten, Zen of geen Zen.

[1] Akakuro Kakuzo in zijn ‘Livre du Thé’ :

23-12-2022, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Hoe leeg de tuin, het laatste stukje blad weggewaaid, alle tekens  van leven heen, naar waar? Regen tegen het raam, ik voel de kilte en de terugslag ervan op wat nog komen kan en ik denk dat het nog heel wat kan zijn.

Dit is dan het andere teken dit van de hoop in mij, maar weet dat dit een wankel iets is, wankel, als de laatste verwelkte  roos met nog wat kleur van rood hoog in de takken, wapperend – Meine gute Mutter: seid stolz ich trage die Fahne* – een steekspel voor het oog dat ik even volgen blijf omdat een roos een ander teken is dat de waarde heeft van iets dat leven droeg, leven dat nu met afscheid is belaagd.

Ik zal hier blijven zitten tot dit geschrift hier geschreven staat. ik zal zelfs niet weggaan in gedachten. Ik zal nog even blijven bij de roos, ik even wankel op mijn stoel voor mijn blad, de enige plaats waar ik me vol echt thuis voel, me zelfs heel goed voel als mijn woorden komen zoals ze komen van uit mijn dagen die ver achter mij liggen, met een bericht in de bus van een nichtje, Maria Sylvie, van een paar jaar jonger dan ik die ging waar mij broer is heengegaan en zovelen met hem en haar.

Hoe we samen een deel van onze jongste jaren hebben doorgebracht, het was op het einde van de oorlog, het was in de lente en de zomer, het was in de winter op het ijs en in de sneeuw en daarna met de kousenvoeten op de rand van de Leuvense stoof, kijkend naar elkaar. Welke gedachten waren er toen bij haar en, bij mij: de eerste gevoelens van een soort stille verliefdheid, lijk het trage vloeien van water uit een verborgen bron in het gras, wij naar elkander toe.

Dacht ze er nog aan toen ze sterven ging een dag in deze maand december van het jaar van ons Heer, zoals alle jaren van ons Heer toen waren?

Ik weet dat ze er moet aan gedacht hebben, niet zo maar, niet voorbijgaand maar een tijdje lang zoals ik er nu aan denk en ik haar vraag hoe ze het zich nog herinnert.

Zoveel dat we ons nog herinneren zullen van wat er was en voorbijgeschoven is zonder dat we ons rekenschap gegeven hebben hoe waardevol het wel is geweest opdat het ons vandaag nog brengen zou in een lichte staat van vervoering.

Dit naast alles wat je schreef over de leegte in de tuin, de regen tegen het raam, de verwelkte roos met nog een schijn van rood, wapperend als een wimpel.

Of hoe we leven soms: de minuten die er zijn als je schrijven gaat en je hart, of is het je bloed of je adem zich overgeeft aan het onverwoestbare dat van vroeger was.

Zo is uit de leegte aan leven in de tuin een tekst opgestaan als een grootopen zonnebloem gericht naar de sprankels licht op het regenraam. Je wou het zo zonder het te willen maar het beeld kwam naar jou toe ongevraagd en je hebt het genomen, de ogen wijd open lijk een geul nieuwe adem die je beviel van uit de eeuwen ver voor je uit.

Waar je niets vanaf wist, niet het minste van gehoord had maar toch tot jou gekomen als een gift, een geschenk uit het andere leven, dat we eens kennen zullen.

Later, als de wind zal gaan liggen en de dagen lang zullen lengen.

*Rainer Maria Rilke: ‘Die Weise von Liebe und Tod des Cornets Christophe Rilke.’  - Rembrandt Boekhandel.

22-12-2022, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Ik ben even weg geweest. Even maar gezien de tijd dat ik hier al rondloop, en ben nu heelhuids – hoewel er hierover twijfel bestaat – terug. Maar laat ons aannemen dat het zo is en blijven zal zoals het al is, het weze verteld hierbij dat mijn vertrouwen hierin gematigd is. Laat ons zeggen dat er een knoop in ligt wat maar normaals is, een buitenstaander ziet het waarom zou ik het niet zien en het ondervinden aan den lijve.

Maar niets ervan wat de woorden betreft die ik hier neerzet deze morgen. Ik bedoel dan niet zo zeer de inhoud ervan maar wel de vorm en de kleur en de eigenheid van het woord als dusdanig. Ik wil hiermee duidelijk maken dat het woord niets te maken heeft met de graad van mijn ‘heelhuids-zijn’ of niet zijn. Ik zou niet graag het er nu willen bij betrekken om er nog zieker uit te komen dan ik al ben of al geweest ben.

Neen, het woord dat ik schrijf vandaag is de zuiverheid zelve, het tere ervan, het onberispelijke ervan, de rust erin die ik opzoek om me te laten meedrijven op het woord zelve, niet de betekenis in de zin ervan, die is voor andere tijden als ik er zal staan als schrijver van woorden die betekenis verwerven al naar hun optreden in de zinnen die ik neerzet.

Maar niet vandaag, niet ‘nu’ bedoel ik, want de dag moet nog beginnen. Ik weet dus helemaal niets af van wat hij inhouden zal, zodat ik dus niet weet hoe dit geschrift hier eindigen zal, als het nog ooit eindigt. En eigenlijk, er is geen einde aan wat ik te schrijven heb, ik leg soms wel even de pen op zij, maar de gang van mijn gedachten loopt door, ik heb maar te volgen en in te grijpen als het ‘stil schrijven’ niet meer vol te houden is.

Zo heb ik toch het gevoel dat er iets verkeerd is aan de woorden waarop ik me hier beroep. Weet echter dat ik ermee begonnen ben omdat ik de slaap niet vond in het huis waar niemand op me wachtte, niemand behalve het woord, het onuitgesprokene van het woord in deze ruimte hier. Ik er met dit geschrift een einde heb aan gemaakt voor een tijd, hopend althans op een tijd  langer dan een tijdje.

Zo ben ik er terug, zet ik mijn gesprek met jullie verder, is ook ‘KLARA’ er terug. Maar vooral, mijn vriend, mijn toeverlaat, vooral het woord is terug, het sacrale ervan schuilend in elk woord van de taal die ons verheft tot de volheid van het leven dat van het eeuwig ‘Zijnde’ is. Wij er deel van, wij erin opgelost tot in onze aderen.

Ik heb voldoende dagen gehad om me af te vragen of de mens, lichaam en geest zoals hij is, afgezonderd als dusdanig bestaan kon in zijn kosmische omgeving, of hij er los van stond of geïntegreerd erin als een  puzzelstukje in een puzzel-landschap. Hij is er, maar niet losstaand, hij is er geïntegreerd van kop tot teen tot in het diepste van zijn ‘Zijn’.

Hopelijk beseft hij het.

21-12-2022, 01:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Allen,

Mijn papa, Karel Mortier, is opgenomen in het ziekenhuis en hoopt terug te zijn binnen een paar dagen (weken?)

Zijn blogs zullen dan, zodra mogelijk, hernemen.

Zijn dochter,

Ann 

12-12-2022, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Achteraf naar de avond toe, heb ik altijd de indruk dat de dag tergend vlug is voorbijgegaan en dat ik niets, totaal niets gedaan heb -  ik reken mijn blog niet als werk maar als een normale bezigheid – dat ik geen krant heb geopend, geen boek, geen geschrift van vroeger heb herzien, dat ik er maar was om er te zijn, rondgaande van de living naar de keuken en van de keuken naar de veranda waar ik schrijf en waar ik weet dat ik leef. Op de andere plaatsen weet ik het amper.

Vandaag echter is mijn leven een moeilijk geval geworden. De griep kroop vorige zaterdag op de uitvaart van mijn broer, binnen in mij en heerst nog altijd met een zelden gekende hevigheid en blijft aanhouden, al voel ik wel, maar het is nog vroeg in de morgen, een lichte verbetering, wellicht dankzij de ‘Amoxiclav Sandos’ die ik slik om de twaalf uur; Met nog twaalf pillen te gaan misschien red ik het wel, misschien?

Maar gezien ik nu veel neerlig, doe ik nog minder en schijnt mijn dag me nog leger toe, ontdaan van elke verrassing ware KLARA er niet. KLARA mijn geliefde, of wat me nog rest, buiten de liefde van de kinderen en de zorg van de vrienden de me bezoeken willen en die ik voorlopig afhoud.

In een zekere zin is het vreemd te spreken over de leegheid in mijn dagen, maar het is het gevoel dat ik er aan overhoud nu meer dan anders. Want ik heb geen tijd meer te verspillen.

Dit is de hoofdgedachte geweest toen ik aan deze blog begonnen ben. Al schrijvend kom ik tot het besluit, dat verspilling of niet, ik er niet meer toe komen zal te doen wat ik me in betere tijden voorgenomen had nog te doen. Ik maak me dus zorgen over het onmogelijke. Op mijn leeftijd is dit een hoofdzonde, het is een niet-aanvaarden van de toestand waarin ik me, nu meer dan anders, bevind.

Ik denk een Übermensch te zijn, deze waarover Friedrich Nietzsche sprak. We denken het misschien allemaal over ons zelf de ene met wat meer mate dan de andere, maar ik overdrijf als ik schrijf dat mijn dagen leeg gelopen zijn.

Eerlijkheidshalve, ze zijn het niet want neerliggend op de sofa schrijf ik in gedachten mijn  blog, ben ik werkende aan mijn toekomst.

Een toekomst die ik meen er nog te zijn voor mij.

Begoocheling?

11-12-2022, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Wat had hij in meer met zijn boeken en zijn geschriften, met zijn tekeningen die uit hem vloeiden in lijnen en volumes en vreemde vormen alsof het vlekken mos waren op steen of stengel, en nu hij neerzat naast haar op het stuk muur en hij haar aanraakte en hij niet wist wat te zeggen en zij naar hem toe neeg alsof ze elkaar lang, o zo lang reeds kenden van uit een vorig leven misschien of van uit vele vorige levens, met woorden die onnodig waren omdat alles zo eenvoudig, zo vanzelfsprekend, al was het niet vanzelfsprekend.

De drang van de ‘ik’ in hem die verder wil gaan in wat hij schrijft en de andere ‘ik’ die ertegen opziet te schrijven over hoe het was. En nog een andere ‘ik’ die de droom niet verlaten wou, - ook Kundera, ook Singer lieten hun droom niet los - al wist hij wel hoe het te schrijven en eens begonnen, hoe hij zijn gevoelens en beelden vrije loop zou laten en niet aarzelen zou de woorden te nemen die hem bestormen, hem overrompelen zouden.

Hij verder wou gaan met zijn schrijven.

Er kwam een naam op zijn lippen maar hij sprak niet het woord dat hij zeggen wou. Ze schoof dicht tegen hem aan, zijn hand was ver haar vochtig gelaat, was over haar lippen en geen woorden, man en vrouw door het lichaam naar elkaar toe gedreven, gekleefd aan elkaar en geen vragen.

Ik houd je dacht hij, en het was geen droom maar het was ook hij niet meer, het waren de ruïnes die hij wist van een abdij misschien, het waren de geuren van cipressen, van bramen, van  heide, van netels. Hij was dat alles en hij was de luchten en het lichtroze van bergtoppen, hij was verleden en toekomst samen vermengd, verwisseld, hij was dat alles en ook niets, enkel dat hij haar kuste.

Hij kuste haar heel lang, haar mond opende zich en haar tong was over zijn lippen als smaakte ze zijn levensadem. Hij voelde het zwellen. Hij hoorde het bonzen van zijn hart, het stuwen van zijn bloed. Hij zocht naar woorden die hij spreken kon maar haar mond bleef op zijn mond, haar handen in zijn hals onder zijn te lange haren.

‘Uirapuru’, wou hij, maar ze antwoordde met haar ganse lichaam tegen hem aangedrukt. Ik droom dacht hij, maar het was geen droom, maar het was ook hij niet meer, hij stond in de wildste geuren van harsen en heide en wou verder niets weten dan alles weten van haar.

Zo, mijn God en mijn leven, zijn hand was in haar hals onder haar haren, was over haar  borsten, was onder haar bloes, de geur van haar lichaam zich mengend met de geuren van de stenen, en de lucht bevrucht met sporen en pollen.

Dit gebeuren, of het nu droom was of realiteit, kan niemand hem ontnemen, dit plotse verlangen naar een spiegelbeeld een afdruk van dit oneindig grote, een hunker naar, gegleden in die hunker elkaar te bezitten.

Hij legde haar neer over de struiken heide, de wilde salie, de mossen met de kevers en de spinnen, over de grassen, over de stukken steen. Hij rook de kampernoelie en de geuren van de aarde, hij hoorde de echo van de gezangen van de monniken en hij drong binnen in haar schoot, in haar heiligdom, in het heetste van haar wezen om er in weg te schuiven heel diep en erin open te barsten. Hij hoorde haar en ze bezat hem zoals hij haar bezat met een onvermoede ongekende intensiteit.

En alles vloeide weg uit hem, zijn geest en zijn ganse wezen in de heerlijkste plaats van haar lichaam, en dit open bloeien een grote verrukking, een grote verlossing in een groot mens zijn, man in vrouw verenigd zoals het immer was in alle tijden der tijden

Oneindig.

10-12-2022, 08:20 geschreven door Ugo d'Oorde  

Zoals, uit een aarzeling in de aanzet van de piano de viool fantasierijk binnenkomt in de Sonate van César Franck zo wou ik

deze morgen binnenkomen bij jou. Een open bloeien in woorden, lijk César Franck open bloeit in een ruiker ranke klanken, in een simpele opening die even hangen blijft om dan uit te waaien in een zin die een impact zal hebben op wat erna komen zal. Het is op deze wijze dat ik mijn blog beginnen wil in de meest zuivere, meest klankrijke woorden, gericht aan jullie die me lezen zullen.

Kan ik dit, is het me gegeven een Franck César te zijn in woorden, even teder, even sprankelend; beelden oproepend die verrassend zijn en je in een bepaalde sfeer zullen brengen die jullie meedragen zullen in jullie doen van vandaag, zodat ik allen gezelschap houdt, een tijd lang, om ‘mijn’ eenzaam-zijn te breken?

Ik ben een vreemde eend die over dingen schrijft waar weinig over gezegd wordt, waar niemand over schrijft, laat staan over denkt. Kan ik jullie er mee paaien, ermee rustig houden, én vooral wat voedsel meegeven voor de denker in jullie.?

Ik weet dat ik me keer op keer laat gaan, eerder in metafysische contreien dan in meer toegankelijke, maar het is sterker dan mezelf Ik kom er niet van los. Het zijn trouwens de enige contreien waar ik me  – de leeftijd helpende – als een stukje filosoof kan ophouden, en het zijn juist deze die ik opzoek.

En wat is het nut ervan, eens ik daar vertoef, hoe bereiken, mijn gedachten jullie; hoe worden ze geïnterpreteerd en verwerkt of, wat nimmer mijn bedoeling is, schrikken ze niet af, zijn ze niet als getrokken messen, want, volgen jullie me op de van touwen gemaakte hangbrug over het ravijn, betrouw je me voldoende om me te volgen?

Dit zijn gedachten die, in plaats van lijk bij de Luikenaar, witte parels te zijn vallend in arabesken en voluten op een zwarte vloer, of hangen blijven in de snaren en zich eindeloos herhalen, telkens in andere vormen en modaliteiten, kleine of grotere vluchtheuvels die je bestijgen kunt even, even maar om te ontkomen aan het dagelijkse, het oergewone, dat slechts zijdelings het leven raakt.

Het is altijd zo geweest bij mij, het is ook, zoals ik het nu zie, een gemiste kans geweest. Wat ik nu schrijf had ik vijftig jaar geleden moeten schrijven om er nu op terug te blikken, maar toen was de wereld niet zoals hij nu ervaren wordt. Ik denk dat hij toen eenvoudiger te begrijpen was; dat de macht en de invloed van de sociale media bijna onbestaande was vergeleken bij nu. Vandaag heb ik dus het gevoel te vroeg geboren te zijn.

Maar ik ben gevormd door deze laatste vijftig jaar, het is mijn leven geweest. Toen ik veertig was, zou ik het boek geschreven hebben, dat nu allang vergeten zou geweest zijn, zoals het boek van een vriend van vroeger, Frans Sierens, ‘Een sterke geur van Terpentijn’.

Ik heb dus, in feite, heel weinig gemist. Ik heb het, zo verklaar ik het, allemaal opgespaard om nu, elke dag uit te komen met mijn blog van vijfhonderd woorden.

Eens geschreven voel ik me er telkens goed bij.

09-12-2022, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Enkele dagen reeds dat hij zich verloor in de ‘Short Stories’ van Isaac Bashevis Singer[1] en deze morgen voelde hij de rust van het landschap die binnensloop in hem als hij het slot las van’The yearning Heifer’* :

‘The night rained meteors… The sky like the earth could not rest. I yearned with a cosmic yearning for something which would take myriads of light-years to achieve. Sylvia took my hand…’

Hij dacht hetgeen hij altijd bewust had geweten, dat een schrijver, een binding hebben moest met de kosmos en dat deze binding een religieus gebeuren was, dat in dit domein elke creativiteit limietloos was. Dat alles kan gezegd worden, kan geschreven worden, zelfs wat niet onmiddellijk te begrijpen valt. Het is een spiegelbeeld van de gevoelens die bij het schrijven plots opduiken en die niet precies in woorden te vatten zijn, ook omdat ze niet ontvankelijk zijn in woorden.

Zo, Singer :

‘I yearned with a cosmic yearning for something which would take myriads of light years to achieve. Of het gevoel dat hem overweldigt, vertaald als a cosmic yearning.’

Dit gevoel, deze hunker naar wat niet te noemen is heeft hem, o zo dikwijls overvallen. Het begon bij Gilliams misschien, in zijn Elias,

Of toen hij Hamsun las en Gullbransen, Hemingway en Faulkner en Steinbeck, toen hij Proust en Stendhal las, en T.S. Eliot ontdekte en zovele, zovele anderen.

Hen te lezen was een grote weelde en liet hem telkens met een nasmaak ook te willen schrijven maar dan, zoals Pasternak een boek waar hij zijn ganse leven aan werken zou, om het dan af te leveren de dag van zijn dood.

En in hem lagen de vele zaden die hij had opgeslagen, die hij nu maar te zaaien had in de vochtige, vruchtbare aarde opdat ze kiemen zouden en er bomen uit oprijzen zouden, hoog en statig. Al kon het ook en dit vreesde hij dat het bomen zouden zijn die niet meer zouden thuishoren in het landschap van de Letteren.

Maar nog Singer:

‘I truly felt the earth cruising around the sun, running a sure course through the milky way for some divine purpose. Don’t be in despair I said to myself. God cannot be so mute, so deaf and amoral as the materialists profess.

Hoe moeilijk het wel is om toch nog iets nieuws te kunnen schrijven, iets dat nog niet werd gezegd of geschreven, al was het slechts een oud begrip in nieuwe woorden. Want hij geloofde in een ‘divine purpose’, of het nu goddelijk in oorsprong was of niet, het was het bestaan van een spiritueel organisme, als zo iets zou kunnen bestaan, dat diepte, bestemming en bezinning gaf aan elke handeling die de mens kan stellen.

Hij denkt, Singer volgend zit ik eens te meer op mijn droomtrein die me naar Vladivostok voert en oneindig verder nog, tot binnenin het onnoembare, dat my yearning is.

[1] Isaac Bashevis Singer: Short Stories. Ed. Penguin Books

*Heifer: jonge koe, kalf.

08-12-2022, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

De nagloed in het westen van wat de dag is geweest, ook, uitzondeerlijk zo opgedoken, de nagloed van de woorden die ik ooit schreef op dagen van creativiteit en van innerlijke verbazing; op ogenblikken die van het leven waren, van de geuren van gedoofde kaarsen en van appels, donkerrood gerimpeld op een brede schaal in blauw van Delft. Stilleven uit de tijd geknipt.

En even stil, ook uit de nagloed komende, Ezra Pound over dat kind van hem:

Tree you are, moss you are 
You are violets with wind above them
A child – so high – you are
And all this is folly to the world. 

Hij dacht aan de viooltjes op de Lona-alp, trillend, tussen gentiaan en edelweiss, in het grote wondere licht van de bergen erover en de wolken die schaduwvlekken tekenden op de alpenweide. Hij dacht aan de viooltjes toen het plots sneeuwen ging in augustus :

You, dacht hij, you and violets, and all this is folly to the world, Te teer, te licht, te gezocht om te vermelden. En dan, hoe komt hij erbij?

Moeder vertelde hem ooit over haar broer, Stefan, een oud-strijder van de eerste wereldoorlog dat hij, heel jong, geen snippertje papier ongelezen liet, dat hij alles wat ook maar letters droeg lezen wilde. En voegde ze eraan toe,  bij ons thuis was er niet veel om te lezen. Haar woorden vielen op toen hij tussen een hoop vergeelde bladen de tekst  terugvond van een knipsel uit Le Monde van 11 en 12 december 1960, met de toespraak die Saint-John Perse hield naar aanleiding van zijn in ontvangstneming van de Nobelprijs voor literatuur.

Hij had, zonder hem goed te begrijpen altijd de poëzie van Saint-John Perse bewonderd, een rijkdom aan woorden, aan opgeroepen beelden, warmte, muzikaliteit, grote zeggingskracht.

En hij herlas wat hij destijds in het artikel onderlijnd had:’

Lorsque les philosophes eux-mêmes désertent le seuil métaphysique il advient au poète de relever là le physicien et c’est la poésie alors, non la philosophie, que se réveille la vraie fille de l’étonnement’.

En dan, zoals hijzelf het soms doet, de hoge vlucht van Saint-John Perse:

‘Et c’est d’une même étreinte, comme d’une seule grande strophe vivante qu’elle embrasse au présent tout le passé et l’avenir, l’humain et le surhumain et tout l’espace planétaire avec l’espace universel.’

Mag hij dit niet vertalen als de rol die de poëzie vervult, om in een grote levende beweging op te nemen, verleden en toekomst, het menselijke en het bovenmenselijke, de ruimte en de geordende beweging van het ganse Universum, over ons en in ons.

Is het voldoende om ons even te verstillen. Even terug te gaan tot het kind dat we waren, verbaasd door de sneeuw in augustus en de vlokken die hangen bleven in het bosje viooltjes rillend in de kille wind, hoog op die Alp waar je nog van dromen durft dat je er ooit waart, zelfs dat je er ooit keren zult.

07-12-2022, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Er is geen Sinterklaas mee gemoeid, geen Sinte-Maarten, geen blijheid of ontgoocheling op het gelaat van kinderen, niets van dat alles, enkel het licht dat winters is, koud en grijs, en wat sneeuw, de eerste, over het land.

Zo zijn we opgestaan zo zullen we slapen gaan, onze gedachten meenemend in de slaap, wat woorden eruit nagelaten als een bundel planten die we drogen lieten om  later te bewaren onder glas tot ze hun kleur verliezen. Een kader bleef over van de vele die het kind in mij achterliet,  een furie van mij die er maanden is geweest, onnodig eigenlijk, om maar niet te vergeten de schoonheid die ze ooit hielden in hun leven als bloem en plant of als minuscule zwam of schelp, of wat ook.

Tijden in een leven die van ons vergeten kind-zijn waren, met ingetogenheid samengebracht, geschikt en ingekleefd zoals woorden in een zin.

Hoe verbaasd we staan bij het herontdekken alsof het kunst zou zijn om te bewaren, in een verborgen hoek van de kamer er tijdloos neergezet voor andere tijden die we verwachten, tijden die alhoewel ze niet meer komen zullen zoals we dagelijks ondervinden, we toch nog mogelijk achten want te moeilijk om definitief achter te laten.

Je kunt het als overbodig zien, gemaakt gekunsteld om te vergeten maar voorlopig nog te houden tot het blijvend weggedoken verpulveren zal in atomen.

Wat ik zeggen wil is miniem, is wat tijd, deze van het schrijven, die werd neergezet hier, maar ditmaal om te bewaren, hoe we droomden nog op een leeftijd die geen dromen meer toelaat omdat de realiteit alles overheerst van wat we doen of laten willen.

We ons vasthouden aan een strohalm om toch ons blad te vullen als we verkeerd - gedachten gehuld in lompen - zijn opgestaan, onze schoen, geplaatst voor de schouw, leeg gebleven, de wortel erin onaangeroerd gebleven.

Hoe moet ik verder dan met mijn verhalen over het schone van het achterblijven als anderen sterven gaan en zovele anderen blijven leven, wat weet ik dat ik nog zeggen wil alvorens heen te gaan.

Vandaag is er geen jota van overgebleven. We zien wel hoe het morgen zijn zal als de sneeuw zal komen zoals ik hoorde  en met de sneeuw de woorden komen zullen zoals ze komen met de regen en met de winden van overzee.

Woorden die nog komen zullen uit de dorre aarde als allerlaatste vruchten opgestaan om verwondering te zijn en verwarring op te wekken voor een lange tijd. Een tijd die blijven zal, zoals een vage geur die hangen blijft na wat er gebeurde totaal onverwacht. Hopen we bestand te zijn tegen elke verandering die vandaag nog komen zou of de dagen erna.

Dit alles in het ijle van de dag geschreven, er geen bodem was om op te staan, we vlotten bleven in ons woorden die ons meenamen en we elk houvast misten, elke redelijkheid ons ontnomen om anders te zijn dan we ooit waren.

Ogenblikken lang losgeslagen, totaal verloren voor een tijd, maar niet met angst gevuld. Integendeel, met een losheid die verbaast.

Ga ik dit nog eens herlezen of laten zoals het er staat. Je kiest maar om te trachten te begrijpen.

Ik echter, ik zal het laten.

06-12-2022, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Wat ik achterliet, gisteren, was eerder een gegoochel met het woord  dan met de tijd, zo voel ik het aan als ik het waag te herlezen wat er geschreven staat. In elk geval mijn woorden waren in gedachten omkleed met een lijkwade, die er nog altijd is na wat Rumi - https://youtu.be/COAAvcpocU4 - erover denkt en velen met hem.

Een goede vriend, bezorgd om mijn geestelijk evenwicht, herinnerde me eraan deze morgen wanneer ik in dit huis nog rondliep in slaapkledij, die ik niet afleggen wil, omdat , omdat…

Omdat ik droefheid ben, geladen  met droefheid ben, de muziek van KLARA naar de middag toe té passend opdat er aan mijn gevoelens zich iets wijzigen zou.

En ik vraag me af, droefheid om wat? En ik weet het niet of ik weet het wel maar zeg het niet.

Laat gedekt wat is, niets hoeft hierover nog gezegd. Je hebt, schreef ik, je deel geleden van wat er te lijden is en het is dit gevoel dat je meedragen wilt in de dagen die er nog zullen zijn want je gevoelens mengen zich met het dagelijkse gebeuren en eigenlijk worden ze overtroffen door het positieve van je alleen-zijn, dat geen zijn is van een eenzame maar een ‘zijn’ van volheid als je neerzit zoals nu om woorden neer te zetten voor de tijden na jou, wat je al lang aan het doen bent.

Het je vult, het bedekt de droefheid en verheft het droef-zijn tot een geruis op de achtergrond, nauwelijks hoorbaar nog.

Laat het dus. Het wordt overheerst door ons geloof in een soort van eeuwigheid waarvan we, heden ten dage, de ware draagwijdte nog niet vatten kunnen, maar we houden, zoals Rumi een Perzische mysticus van de 13^de eeuw het wist, de zekerheid dat de dood absoluut niet het einde is, en dit weten is ons voldoende.

Dit zijn de eerste dagen van de laatste maand, dit is hoe ik ze beleef in zijn essentiële lijnen, dit is de diepgang ervan, de sporen nagelaten als voren in de aarde. Ik denk dat dit mijn bestemming was: een simpel mens met simpele behoeften in een simpele omgeving van wat boeken  en wat schrijfgerief en wat concerten op tv, en soms, soms het bezoek of de mail van een vriend. Heb ik nog nood aan meer?

Zo speelt alles zich af waar het zich afspelen moest, de perfectie voor de laatste dagen zoals ik het nu, na het zich voltrekken van wat is van de dood, zie tot stand komen.

En dit terwijl het leven stokt in de bomen en de aarde zich sluit op de winter en ik me open houdt op wat me nog overkomen kan als onverwacht, als niet voorzien. Zoals ik het al zegde het gegoochel dat van de woorden is, opgevangen en neergezet in voluten en acanthuskapitelen, zoals de middeleeuwse meester het deed, zijn hamer op de beitel, gedragen en gevoed door zijn geest.

We doen hem na, al weten we dat we hem niet evenaren zullen, het is dan toch in dezelfde geest dat we optreden en beitelen in woorden wat we zeggen willen over wat uit ons opstijgt van onder het kleurenrijk doek van afgevallen bladeren; of hoe we ons uitdrukken willen in deze dagen van hoog beleven.

Dit gebeurt maar sporadisch, neem het met het nodige respect, de ogen half gesloten.

05-12-2022, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Het onherroepelijk teken van de tijd: de aarde in haar baan om de zon ons meenemend op haar tocht, tijdloos voor de aarde

Dit is wat is, de rest is romantiek, het tellen van de minuten, de uren en de dagen, de jaren, is van de mens. We vinden het handig zo, het geeft ons een beeld van de tijd waarop de aarde haar baan aflegt en de hoeveelheid van haar banen en soms is het belangrijk dit te weten, maar voor het overige is de tijd het ‘nu’, is de tijd het ogenblik zelf, en niet het voorbije noch het komende.

De tijd is wat is. Hij is van het schrijven zelf, van elke woord, van elk teken van het woord, en hij vliedt met de vlugheid van het woord; in deze zin zijn we de tijd meester, maar eens voorbij is het voorbij, is het het komende dat komt en even vlug voorbij is. De tijd is de pijl die op zijn doel afgaat, de luchten snijdend, onverbiddelijk. Hij is wat we  ondergaan.

Maar al dit, de ‘becijfering’ ervan inbegrepen - tijd of geen tijd zijnde - onmiskenbaar is dat we, eens op aarde, groeien gaan, volwassen worden en dat van dan af de aftakeling van het lichaam zich geleidelijk inzet, we worden ouder, we verslijten, meegezogen als we zijn, alsof het de beweging van de aarde zelf zou zijn die ons vermoeien zou tot de finale uitputting toe

Dit is al van het gebinte van de tijd voor dier en plant en al wat van het stoffelijke is in de mens, we ondervinden het ‘aan den lijve’, het vergaat, het brokkelt af, het is gedoemd te verdwijnen.

En dan zijn er onze gevoelens die meegesleurd worden en de tijd ingaan tot we geleden hebben het deel van wat er te lijden is, en je er een stop op plaatsen wilt.

Zo ben ik teruggegaan naar de wortels die ver in de tijd liggen, de wortels van het schrijven, maar wat ik terugvind in oude bladen, ik weet niet of het me wijzer zal maken dan ik al ben, of hoeft het niet, heb ik er geen nood aan. Ben ik, meen ik toch, al wijs genoeg om te weten dat mijn dagen hier geteld zijn. Neergezet in het boek van de tijd resten er me nog heel weinig, Dit is het gevoel dat regelmatig opwelt in mij, dat ik in de kiem dan smoren wil. Maar, zoals van vele zaken, wat ik ook vinden mag dat me opwekken kan van wat ik ooit heb neergezet in woorden en er zijn er heel wat van half belangrijke tot hoog sprekende, blijft de echo ervan in mij hangen.

Het zit allemaal verweven in de tijd die ik hier doorbreng, zelfs in mijn tijden van verwondering blijven er flarden van over. Echter, weet: momenten van gelukzaligheid, hoe kort ook of hoe uitgestreken in de tijd, ken ik nog.

Er is geen sprake van wanhoop, verre van.

04-12-2022, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Ik kreeg gisteren het bezoek van een paar vrienden – laat ons zeggen goede kennissen – onvermijdelijk had het voornaamste van onze gesprekken een filosofische inslag. Voor hen was het duidelijk de evolutie van aap tot mens was het werk van de natuur want in alles overheerst de natuur. Als ik dan vroeg wat verstaan werd onder natuur, dan was natuur het leven.

Ik had kunnen verder gaan en vragen wat het leven was, maar ik heb het over mij laten gaan en gezegd dat ik het beaamde en dat dit leven – hij was een gepensioneerde arts – aanwezig was in elke cel, in elk atoom, in elk deeltje van atoom, wat hij maar al te goed wist en, zegde hij, elk deeltje van elke atoom weet, en dat is van het leven, weet wat het te doen heeft tot alles stil valt met de dood.

Het bleef hierbij. Na hun  vertrek viel alles stil in huis, zoals alles stil valt in elk atoom van het lichaam. Maar ‘het weten’, is dit van het atoom, van de deeltjes zelf, is dit ook stilgevallen?

Wel ik denk van niet, ik denk dat het iets is dat wordt ingepompt van uit wat van het leven is. En me sterk voelend in mijn eenzaam-zijn heb ik het volgende geschreven om te lezen op de uitvaart van mijn broer:

Georges, mijn broer, zoals ik, zoals onze broer Daniël die vroeger al ging, geboren uit de schoot van moeder en vader, en bedeeld en gezegend met de geest die, zoals deze van allen, uit de Kosmos komt.

Je wist het duidelijk zoals je weet had van vele dingen.

Je wist het van vers 3. 19 uit Genesis dat je lichaam maar wat stof was, wat stof van sterrenstelsels. Je wist het ook van de geest, waar Genesis niets over zegt omdat het niet nodig was er iets over te zeggen, omdat alle geest van de Kosmos is en hier niets over te zeggen valt: Hij is, Hij is er altijd geweest, zelfs vóór de tijd er was.

Zo is het dat het deel geest van jou, dat je werd toevertrouwd, dat je gebruikt hebt met inzicht en toewijding, met vreugde en ingetogenheid, dat dit deel geest van jou terug opgenomen werd, in al zijn aspecten, in de geest die van de Kosmos is.

En, je bent heengegaan in alle glorie, gedragen door en gevuld met dit fenomenale weten dat die geest van jou, eeuwig is en dat aldus de eeuwigheid je is beschoren.

Er kan je nu niets meer overkomen, alles heeft zich voltrokken wat zich voltrekken kon.

Georges, mijn broer, ik omhels je met mijn broederlijke warmte. Ik, je broer Karel, die je volgen zal, wellicht, heel binnenkort.

03-12-2022, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Ik heb niet alleen de zorg om wat ik schrijf, ik heb ook deze om te weten wat ik eet, wat ik drink en hoe ik me kleed, om niet te spreken van de zorg hoe ik hier rondwandel. Het is geen kwestie van bijzaak als mijn blog er maar staat, neen het zijn mijn levensomstandigheden die  van het hoogste belang zijn wil ik ooit 31 december 2023 bereiken.

Ik weet hoe ik me deze morgen voelde, geradbraakt, moeilijk en vooral pijnlijk om  op gang te komen. Ik noteer het hier omdat het op-gang-komen verergert van dag tot dag en deze morgen had ik de indruk dat het fysisch de slechtste morgen was die ik ooit had gekend en ik overdrijf niet. Ik kan er geen cijfer op kleven om bij te houden hoe mijn toestand evolueert maar ik ben weinig optimistisch wat dit betreft. Eigenlijk is er geen greintje optimisme overgebleven en is een operatief ingrijpen de enige oplossing, maar ik heb al ziekenhuizenverblijf genoeg gekend opdat ik er nu nog zou bijnemen.

Ik heb dit niet willen verzwijgen, het bewijst enkel in welke toestand ik me bevind, te voegen bij de gemoedstoestand me bij momenten overvalt. Jullie leren aldus wat er omgaat in dit lichaam en geest van mij. Weinig aanmoedigend om verder te lezen is het niet, zoals het voor mij weinig aanmoedigend is om er verder te schrijven.

En toch wil ik van geen wijken weten, zelfs als ik vandaag weinig meer heb dan uitweiden over zaken die alleen mezelf kunnen aanbelangen, een radiografie die ik neem om later, wanneer weet ik niet, te vergelijken met mijn toestand van dan. Wat me eigenlijk niets zou opleveren.

Dit zijn zinnen die in mij zijn opgestaan bij het neerzitten voor mijn klavier, pas nu ik me er van bevrijd heb kan ik verder en zeggen dat ik gisteren geschreven heb wat ik wil dat, komende uit mij, gezegd wordt op de uitvaart van mijn broer.

Het is niet zó veel, het betekent dat hij nu terug is naar waar hij vandaan komt. En als ik dit zo formuleer dan is het omdat ik enkel gesproken heb over de geest in hem, de geest die zijn bezieling was, zijn eigenheid, zijn wijze van denken over wie hij was en hoe hij was en ook hoe hij dacht over zijn geïntegreerd zijn als mens niet alleen in de maatschappij waarin hij leefde, maar ook, en dit was uitzonderlijk, hoe hij zich voelde als zijnde deel van de Kosmos over hem.

Hoeveel zijn er die hier als deel van de Kosmos rondlopen?

Ik weet dat het deze gevoelens waren die hem sterkten bij zijn heengaan: het realiseren van wie hij was en wat hij was, lichaam en geest, het ene sterfelijk, het andere onsterfelijk.

Hij wist dat hij - zegge ‘zijn diepste ik’ - blijven zou, al wist hij niet, al weten we allen evenmin, onder welke vorm dit geschieden zal, maar het ‘onsterfelijk-zijn-van-de-geest’ was hem meer dan voldoende, het was zijn leuze en zijn ingehouden blijheid.

In die mate was hij een voorbeeld voor hen die sterven gaan en zeker, zeker voor mij.

02-12-2022, 08:55 geschreven door Ugo d'Oorde  

Eertijds had het geschreven woord het voordeel dat het bleef, waar het was neergezet kon het te allen tijde gelezen worden: ‘wie schreef die bleef’. Dit is voorbij elk woord kan  nu worden opgenomen en beluisterd wanneer het je past, waar je ook  bent en hoe dikwijls je het horen wilt. Maar toch is het schrijven van een andere aard, je kunt het wijzigen zoals je wilt alvorens het achter te laten; het gesproken woord daarentegen is onverbiddelijk, eens gesproken blijft het gesproken, erop terugkomen is een bewijs van ondoordachtheid, van een tekortkoming die niet onopgemerkt blijft, terwijl het bij het schrijven amper of niet wordt opgemerkt.

Ik heb het niet dikwijls aangedurfd een lange tijd het woord te houden voor een groep toehoorders en mijn gedachten te laten vloeien zo voor de vuist weg als water uit een bron. In een gesprek gaat het wel, de woorden komen zoals ze komen moeten en kunnen bij reactie onmiddellijk worden aangepast of breder uitgestreken. Het komt overeen met het tijdig verbeteren wat er eerst geschreven stond.

Waarom schrijf ik dit, wel enkel en alleen omdat ik gewrongen zit met de woorden die ik schrijven wil om gelezen te worden op de uitvaart van mijn broer Georges. Ik ken mezelf maar ik ken niet de toehoorders die erop aanwezig zullen zijn. 

Houd ik het bij het alledaagse dan ben ik niet tevreden over mezelf en beleef ik er geen vreugde aan; daarentegen, neem ik een te hoge vlucht dan laat ik misschien mijn toehoorders verweesd achter.

Nu, ik ken mezelf voldoende. Ik zal vast en zeker de gelegenheid gebruiken om te zeggen dat het lichaam stof van het aardse is terwijl de geest van de Kosmos is en als dusdanig onsterfelijk. Hoe ik dit zeggen zal heb ik nog uit te zoeken na al wat ik erover schreef moet het mogelijk zijn het te verkondigen op een aanvaardbare, begrijpelijke wijze.

Veel tijd rest er me niet meer, het is dus vandaag 30 november dat het het best voltrokken wordt. Ik reken erop dat mijn dag zich pas sluiten zal als mijn woorden geschreven staan, wat er ook, gebeuren moge en welke vriend op bezoek ik ook ontvangen mag.

Ik herlees tot waar ik gekomen ben, ik herlees de richtlijnen die ik me meegegeven heb om te kunnen besluiten tot een zekere voorzichtigheid in mijn bewoordingen. Ik heb dus een dubbele taak deze morgen, een blog schrijven en een korte tekst van hoogstens een paar minuten om voorgedragen te worden. Het ene is routine, het andere is een kwestie van gevoelens en gedachten, vooral deze laatste zijn belangrijk, de gevoelens zijn er in elk geval onderhuids, deze hoef ik niet te benadrukken. De sfeer van wat er zich afspelen zal is voldoende doordrongen van de tekenen des doods, die teveel de kop opsteken de laatste tijd of we het nu willen of niet,  ze wentelen zich om ons heen.

We kennen ze maar al te goed.

01-12-2022, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Het einde van de elfde maand, van de maand des doods schreef ik en schreef ik het niet ik heb het gedacht want hij was dag aan dag steeds in mijn omgeving en ik in deze van hem.

Ik heb nu de zorg enkele gedachten op te tekenen om te brengen op de plechtigheid van de uitvaart van mijn broer. In feite schreef ik die, in zijn brede lijnen, in mijn blog van 25 november. Ik zal er het essentiële uithalen maar ikzelf zal het woord niet nemen want ik weet dat de ontroering me overvallen zou en mijn stem stokken zou, ik zal dit toevertrouwen aan een van mijn dochters om mijn woorden te brengen, traag heel traag opdat mijn woorden de tijd zouden krijgen begrepen te worden, want ik wil gedachten met slagkracht die doordringen zouden tot in het diepste van het zijn.

Ik schreef een ontwerp de voorbije nacht, heb dit nog niet herlezen, ik aarzel maar ik weet dat het een voor velen, ongewone, onverwachte tekst gaat worden, geaxeerd op vers 3, 19 van Genesis – immer de as van mijn betogen – misschien las ik de tekst ervan in, in een van mijn blogs, misschien niet, het zal afhangen van de omstandigheden waarin ik me bevinden zal, later, een morgen in de tijd die erna komen zal. Tenminste zo er nog een tijd komt, erna. Want je hebt niet de kleinste zekerheid hierover, je verwacht het wel, je verwacht nog heel wat geschriften als blog de wereld in te sturen, pogingen om te verbazen wie nog, in deze tijden, open staat voor verbazing.

Mij verbaast bijvoorbeeld hoe lang het morgenlicht, hoe het ook moge zijn, talmt om  op te komen en, hoe vlug het ook verdwenen is, opgeslorpt door de duisternis die valt als een steen.

Ik heb dit vroeger nooit bemerkt, toch niet de impact ervan gekend zoals ik die thans ervaar, het is een van de weinige voorvallen uit de wereld om me heen, nu ik geen dagblad meer volg, nu ik amper luister naar het nieuws dat binnenkomt, gehaast gesproken, uitgebazuind en ik het niet horen wil, ik niet verleid wil worden er naar uit te kijken, maar het licht is van mijn dagen en ik koester het als het binnenvalt door de ramen op de dingen omheen mij. Of, wat ik allemaal schrijven wil om jullie te vertellen hoe mijn dagen zijn, nu ik enkel nog mezelf als gesprekspartner heb.

‘Mijn blogs en ik’ is de titel van het verhaal dat ik al jaren aan het schrijven ben, ik had  er nog niet aan gedacht maar dit is wat ik verkondigen wil, dit is hoe ik bestaan heb de laatste tien jaren van mijn leven en ik hoop er nog één jaar aan toe te voegen.  De tijd – en laat me zeggen dat hij mijn vriend is – zal het uitmaken of mijn lichaam erin slagen zal het vol te houden want in mijn geest heb ik het volste vertrouwen, zoals mijn broer Georges er het volste vertrouwen in had vooral op het ogenblik dat hij ging.

Ik dacht eraan dat hij gegaan is met een binnen-glimlach, als een jonge eend die opstijgt uit de lotusbloemen, zoals destijds de farao’s naar Orion toe.

A place to be.

30-11-2022, 07:43 geschreven door Ugo d'Oorde  

En wat heb ik jullie vandaag te melden?

Ik stel me trouwens de vraag in welke mate het nog een verrassing is wat ik schrijf. Ik heb al zovele blogs geschreven dat ik vrees dat ik, wat er al staat, aan het herkauwen ben in andere woorden of het te bekijken van uit een andere gezichtshoek. Zelfs deze zin moet ik al ergens hebben staan.

Maar welke zaken, totaal nieuwe, heb ik nog te melden om jullie te verbazen? Want het is op het verbazen dat het neerkomt, zoals de muziek uit ‘Out of Africa’, nu op KLARA me verbaast en me raakt. Raak ik jullie ook soms zoals het gebeurt dat ik mezelf raak met de woorden die ik schrijf en de intonatie die ik er in leg?

Op dagen zoals deze: het licht dat schuil gaat in de wolken, eens mijn blog geschreven, de tijd ik glijden laat omdat ik geen nood meer heb aan tijd, geen nood meer iets te doen of niet te doen, maar toe te zien wat er gebeuren gaat, ik het vele dat ik geschreven heb in vroegere tijden rusten laat, er kome van wat er van komen moet

Hoe velen zijn er niet van mijn leeftijd, die  denken zoals ik, die wat geschreven hebben, voldoende om er gerust in te zijn dat hun dag niet nodeloos voorbij is gegaan, die dan de tijd hebben, hen de tijd te laten ontglippen, alsof hij er niet meer was; neer te liggen en te luisteren naar de muziek van wie ook, gekend of niet gekend, klanken die een betekenis dragen maar die je heen laat gaan over de klanken binnen in jou die je voorrang geeft op alle andere, waarin je bent opgenomen om er niet meer uit los te komen, al beseft je het niet maar het  zijn de klanken van wat voorbij is. Het dichtstbije erin het zwaarst wegend, jij ermee omwikkeld zijnde.

Wie die anderen zijn of wat ze zijn, hoef ik niet te weten maar ze zijn er en ze tonen zich, wellicht zoals ik me tracht te tonen, in een soort van stuiptrekking van wat nog leeft in hen en dat ze tonen willen er nog te staan ondanks het hoog getal jaren dat ze meedragen met hen als ze zich verplaatsen nog onder de mensen.

Uitzonderlijk getekend door wat gezegd of gedacht wordt over hen en hoe naar hen wordt opgekeken met ontzag als een kaste apart, als zij die lopen op de richel des doods.

Al weten ze dat niemand het hen zegt, maar jij weet het en dit is je meer dan voldoende, het beste is dan ook het niet te laten blijken dat je het weet, het stil te houden en alles te doen opdat het niet lijken zou dat je er mee begaan bent. Er is in elk geval een effen getal dat afschrikt, dat je niet halen wilt.

Maar hier aangekomen is het me eens te meer duidelijk hoe moeilijk het is de terugweg terug te vinden als je ‘unterwegs’ geen keitjes heb gestrooid,

Zo ben ik schrijvend uitgekomen waar ik niet uitkomen wou, zeker vandaag niet. Maar er staat geschreven wat me te binnen viel en het zou zonde zijn het voor mij uitzonderlijke erin te negeren door het te verwijderen.

Laten we dus wat er staat, wie weet wie er de schrijver van is?

29-11-2022, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Ditmaal wil ik eens niet beginnen met mezelf, wel met een vriend onder jullie die me beloofde me te bezoeken én met een andere vriend van mij én met een fles zeer oude Sauternes. Het gaat hier niet om de Sauternes, wie weet of hij nog drinkbaar is maar om het bezoek in mijn oude dagen. Al heb ik evenveel – méér eigenlijk – om wat een andere vriend me stuurt: ‘Do not stand at my grave and cry / I’ m not there, I did not die.’[1] Waarbij, als je dit leest, je ogen de neiging hebben vochtig te worden of hoe teergevoelig je geworden bent als het de dood betreft. Het is geen sterven meer, het is een heengaan en een voorafgaan naar een plaats of een andere wereld, een andere Kosmos, parallel aan deze van ons.

Ik herhaal het en blijf het herhalen al staat het nergens zwart op wit bewezen, het is een gevoelsmatige zekerheid die sterker is dan om het even welke formule ter zake. En ook omdat de idee van ‘het leven na de dood’ overal opduikt waar je ook zoeken gaat alsof er geen greintje twijfel meer mogelijk was.

Maar ik wil ook niet kleinerend doen over het bezoek dat ik verwacht van om het even wie, om even, even maar te praten over de dingen van vandaag, gemoedelijk, zoekend naar diepte, naar verwevenheid die er is via de geest in ons die in een zelfde richting wijst, een richting die gaat naar het wonder dat het leven is – het levn dat geest is - waaruit het wonder van de dood is opgedoken.

Niet, zeker niet omdat onze dagen anders een leegheid van ‘zijn’ zouden zijn, wat hoegenaamd niet het geval is, integendeel ze zitten barstensvol met gedachten die de vrucht zijn van de levende geest in ons. Nooit in de verre dagen ervoor hebben we de gelegenheid gehad zo intens als nu te leven en getuige te zijn van het wonderlijke ervan.

Dit ook is wat ik meer dan vroeger benadrukken wil, hoe dichter ik kom bij de dood des te dieper geloof ik in het leven en zie ik de schoonheid ervan in, ondanks het lichaam van mij dat aan het afbrokkelijken is, een toestand die niet meer om te keren schijnt, zo voel ik het toch aan, zodat ik me er niet meer tegen verzet toch niet als ik aan het schrijven sla.

Het schrijven dat een even groot wonder is, of het wonder van het schrijven dat me elke morgen bezoekt en waarin ik opgenomen word om niets méér te zijn dan het schrijven zelf, dan het opvangen, met mijn vingers over het klavier, van de woorden die opduiken, komende van ergens, misschien wel van die andere Kosmos waar ik het hoger over had.

Want wat weten we hierover, hoe komt het dat ik de woorden die ik opvang omzetten kan zodat jullie in de mogelijkheid zijn deze te lezen en te begrijpen op jullie wijze, daarom niet gelijklopend maar toch inwerkend op jullie gemoed, zoals ze ook hebben ingewerkt op dat gemoed van mij.

Ik heb dus eigenlijk als nieuws uit de wereld, helemaal niets te vermelden, wel dagelijks het nieuws uit het landschap van de geest in mij.

Dit is immers wat ik jullie te melden had vandaag.

[1] https://youtu.be/BM8TQH-zDbQ?list=TLPQMjYxMTIwMjLs62vERIIGRA

28-11-2022, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Ik voel me rustig waar ik ben, voldoende om te blijven waar ik ben en de deur niet meer uit te gaan, behoudens één plaats die me bij blijft, een onooglijke hoek van een alpenweide in de omgeving van de Moirygletsjer boven Grimentz waar mijn as zal worden uitgestrooid. Niet dat ik er heen wil, niet dat ik daarna op het terras van het restaurant (van Clément Salamin) aan de barrage een ‘kaasfondue’ zou willen gaan eten, met een glas Amigne of Arvine er neergezeten met een schaapsvel in de rug.

Niet van dat alles, geen dagdroom dus die ik nog eens zou willen beleven in de volle realiteit van het ‘erzijn’, ik weet enkel hoe goed het zou zijn indien ik het nog kon en het is aan het nog kunnen dat ik hangen blijf.

Maar dagdromen doe ik niet meer, zelfs niet als ik in  de dag ga neerliggen met mijn voeten hoog - omwille van het ophopen van water erin – neen, zoals ik zegde ik voel me goed tussen de vier muren van het huis met de vertrouwde zaken om me heen, zaken die me vertellen ook hoe het voorheen was, het heden allesomvattend dus: het voorbije en het komende samen en toereikend. Al weet ik niet met preciesheid wanneer, ik weet toch wat binnen korte tijd komen zal, en dat het komende zijn wortels heeft in  het heden.

Ik er dus niet aan ontkom, alles geregeld zijnde voor mij, elke minuut, elke seconde ervan. Wat ik ook doe of niet doe, het doen of het niet doen ligt vast, het is slechts een kwestie van tijd, tijd een kwestie zijnde van de baan van de aarde om de zon en van de zon in haar zonnestelsel.

Durf ik dan schrijven dat elk punt van de aarde om de zon gebonden is aan al wat me nog te wachten staat of omgekeerd dat al wat me nog te wachten staat geschreven staat in de baan van de aarde om de zon?

Ik heb er geen zicht op, gelukkig maar, ik hoef er niet aan te denken gezien ik er niets tegen vermag, want het feit van er iets tegen in te brengen ligt vast op de punten van de baan. En dit is zo omdat ik geen weet heb van de omstandigheden omheen mij ver af en dichtbij die bepalend zullen zijn voor de omstandigheden waarin ik verkeren zal. Ik weet niet waar ik dan die fameuze ‘vrije’ wil van mij plaatsen moet.

Ik verkondig maar wat ik blijf verkondigen in alle talen: ik ben het resultaat van de omstandigheden waarin ik van mijn geboorte af ben opgegroeid, hierin begrepen de ontmoetingen die ik heb gekend, de boeken die ik heb gelezen en de plaatsen die ik heb bezocht, al dit heeft bijgedragen tot de persoon die ik geworden ben.

Andere elementen kunnen  bepalend geweest zijn, maar wat is er van mezelf geweest, iets dat ik zelf, totaal onafhankelijk van mijn omgeving, zou gedaan hebben, is er ooit zo iets geweest?

Zijn we dan een speelbal van onze levensomstandigheden?

27-11-2022, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde