Wat had hij in meer met zijn boeken en zijn geschriften, met zijn tekeningen die uit hem vloeiden in lijnen en volumes en vreemde vormen alsof het vlekken mos waren op steen of stengel, en nu hij neerzat naast haar op het stuk muur en hij haar aanraakte en hij niet wist wat te zeggen en zij naar hem toe neeg alsof ze elkaar lang, o zo lang reeds kenden van uit een vorig leven misschien of van uit vele vorige levens, met woorden die onnodig waren omdat alles zo eenvoudig, zo vanzelfsprekend, al was het niet vanzelfsprekend.

De drang van de ‘ik’ in hem die verder wil gaan in wat hij schrijft en de andere ‘ik’ die ertegen opziet te schrijven over hoe het was. En nog een andere ‘ik’ die de droom niet verlaten wou, - ook Kundera, ook Singer lieten hun droom niet los - al wist hij wel hoe het te schrijven en eens begonnen, hoe hij zijn gevoelens en beelden vrije loop zou laten en niet aarzelen zou de woorden te nemen die hem bestormen, hem overrompelen zouden.

Hij verder wou gaan met zijn schrijven.

Er kwam een naam op zijn lippen maar hij sprak niet het woord dat hij zeggen wou. Ze schoof dicht tegen hem aan, zijn hand was ver haar vochtig gelaat, was over haar lippen en geen woorden, man en vrouw door het lichaam naar elkaar toe gedreven, gekleefd aan elkaar en geen vragen.

Ik houd je dacht hij, en het was geen droom maar het was ook hij niet meer, het waren de ruïnes die hij wist van een abdij misschien, het waren de geuren van cipressen, van bramen, van  heide, van netels. Hij was dat alles en hij was de luchten en het lichtroze van bergtoppen, hij was verleden en toekomst samen vermengd, verwisseld, hij was dat alles en ook niets, enkel dat hij haar kuste.

Hij kuste haar heel lang, haar mond opende zich en haar tong was over zijn lippen als smaakte ze zijn levensadem. Hij voelde het zwellen. Hij hoorde het bonzen van zijn hart, het stuwen van zijn bloed. Hij zocht naar woorden die hij spreken kon maar haar mond bleef op zijn mond, haar handen in zijn hals onder zijn te lange haren.

‘Uirapuru’, wou hij, maar ze antwoordde met haar ganse lichaam tegen hem aangedrukt. Ik droom dacht hij, maar het was geen droom, maar het was ook hij niet meer, hij stond in de wildste geuren van harsen en heide en wou verder niets weten dan alles weten van haar.

Zo, mijn God en mijn leven, zijn hand was in haar hals onder haar haren, was over haar  borsten, was onder haar bloes, de geur van haar lichaam zich mengend met de geuren van de stenen, en de lucht bevrucht met sporen en pollen.

Dit gebeuren, of het nu droom was of realiteit, kan niemand hem ontnemen, dit plotse verlangen naar een spiegelbeeld een afdruk van dit oneindig grote, een hunker naar, gegleden in die hunker elkaar te bezitten.

Hij legde haar neer over de struiken heide, de wilde salie, de mossen met de kevers en de spinnen, over de grassen, over de stukken steen. Hij rook de kampernoelie en de geuren van de aarde, hij hoorde de echo van de gezangen van de monniken en hij drong binnen in haar schoot, in haar heiligdom, in het heetste van haar wezen om er in weg te schuiven heel diep en erin open te barsten. Hij hoorde haar en ze bezat hem zoals hij haar bezat met een onvermoede ongekende intensiteit.

En alles vloeide weg uit hem, zijn geest en zijn ganse wezen in de heerlijkste plaats van haar lichaam, en dit open bloeien een grote verrukking, een grote verlossing in een groot mens zijn, man in vrouw verenigd zoals het immer was in alle tijden der tijden

Oneindig.