Achteraf naar de avond toe, heb ik altijd de indruk dat de dag tergend vlug is voorbijgegaan en dat ik niets, totaal niets gedaan heb -  ik reken mijn blog niet als werk maar als een normale bezigheid – dat ik geen krant heb geopend, geen boek, geen geschrift van vroeger heb herzien, dat ik er maar was om er te zijn, rondgaande van de living naar de keuken en van de keuken naar de veranda waar ik schrijf en waar ik weet dat ik leef. Op de andere plaatsen weet ik het amper.

Vandaag echter is mijn leven een moeilijk geval geworden. De griep kroop vorige zaterdag op de uitvaart van mijn broer, binnen in mij en heerst nog altijd met een zelden gekende hevigheid en blijft aanhouden, al voel ik wel, maar het is nog vroeg in de morgen, een lichte verbetering, wellicht dankzij de ‘Amoxiclav Sandos’ die ik slik om de twaalf uur; Met nog twaalf pillen te gaan misschien red ik het wel, misschien?

Maar gezien ik nu veel neerlig, doe ik nog minder en schijnt mijn dag me nog leger toe, ontdaan van elke verrassing ware KLARA er niet. KLARA mijn geliefde, of wat me nog rest, buiten de liefde van de kinderen en de zorg van de vrienden de me bezoeken willen en die ik voorlopig afhoud.

In een zekere zin is het vreemd te spreken over de leegheid in mijn dagen, maar het is het gevoel dat ik er aan overhoud nu meer dan anders. Want ik heb geen tijd meer te verspillen.

Dit is de hoofdgedachte geweest toen ik aan deze blog begonnen ben. Al schrijvend kom ik tot het besluit, dat verspilling of niet, ik er niet meer toe komen zal te doen wat ik me in betere tijden voorgenomen had nog te doen. Ik maak me dus zorgen over het onmogelijke. Op mijn leeftijd is dit een hoofdzonde, het is een niet-aanvaarden van de toestand waarin ik me, nu meer dan anders, bevind.

Ik denk een Übermensch te zijn, deze waarover Friedrich Nietzsche sprak. We denken het misschien allemaal over ons zelf de ene met wat meer mate dan de andere, maar ik overdrijf als ik schrijf dat mijn dagen leeg gelopen zijn.

Eerlijkheidshalve, ze zijn het niet want neerliggend op de sofa schrijf ik in gedachten mijn  blog, ben ik werkende aan mijn toekomst.

Een toekomst die ik meen er nog te zijn voor mij.

Begoocheling?