Le Nôtre was nog geen 30 jaar als hij aan de tuin begon, hij zal er zijn verder leven actief, tot de dag van zijn dood,  in 1700 mee begaan zijn. Wie hij was lezen we bij Orsenna, maar typerend voor de mens Le Nôtre is wel volgend verhaal dat we u niet onthouden willen. Het is het verhaal van Le Nôtre in audientie bij de paus :

Paus Innocentius XI was een groot liefhebber van tuinen en nu hij gehoord heeft dat Le Nôtre in Rome verblijft nodigt hij hem uit in het Vaticaan : ‘La conversation commence qui durera des heures, à la fureur du cardinal-secrétaire chargé de l’emploi du temps. Le souverain pontife veut tout savoir de Versailles. Les eaux d’abord, l’étonnent. Par quel miracle peut-on alimenter tant de canaux, de fontaines, de cascades ?

Le Nôtre explique, dessine, s’enflamme : “je ne me soucie plus de mourir, j’ai vu les deux plus grands hommes du monde, Votre Sainteté et le roi mon maître.” Innocent XI secoue lentement sa vieille main fatiguée : “Le roi est un grand victorieux; je suis un pauvre prêtre, serviteur des serviteurs de Dieu.” A ces mots, Le Nôtre ne controle plus son émotion… Il prend le pape dans ses bras et l’embrasse.

Le Nôtre kan niet nalaten dit gebeuren, in een brief te vertellen aan zijn vriend Bontemps, premier valet de chambre du roi. Deze geeft de brief door aan de omgeving van de koning en de brief wordt bij zijn ontwaken voorgelezen aan zijne majesteit. Et la cour adorant le jeu, l’on commence d’engager des sommes sur la réalité de la scène.

‘Ne pariez pas, dit Louis XIV, chaque fois que je reviens de campagne, Le Nôtre m’embrasse aussi’[1].

[1] Orsena zal het me wel niet kwalijk nemen als ik deze ganse passage overneem uit zijn boek en het aldus terug in de belangstelling breng – zijn uitgave  dateert van 2000.

15-12-2013, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Ik ben altijd benieuwd te vernemen wat anderen denken over hun schrijver zijn. Zo lees ik van Sophie De Schaepdrijver dat schrijven voor haar het moeilijkste is wat er is. Moeilijker dan lessen voorbereiden en examens verbeteren. En voegt ze er aan toe dat komt omdat schrijven een vorm van pretentie is. Je pretendeert iets te weten, in haar geval het verleden[1], maar hoe weet je eigenlijk dat je iets weet? En dan komt het: 'een beetje kritisch mens denkt toch altijd bij zichzelf wie ben ik dat ik denk dat ik iets te zeggen heb? En dus moet ik me bij elk boek door een mist van ontzaglijke zelftwijfel worstelen.

Ik schrijf wel geen boek maar het is toch de vraag die ik me regelmatig stel. Ik blijf maar Blogs presteren, maar heb ik wel iets te zeggen? Schijnbaar wel want men leest me en blijft me lezen. Maar ik denk en ik verwacht het ook, dat het niet zo zeer is wat ik schrijf dat belangrijk is maar hoe ik schrijf. En daar gaat het om bij mij. Ik heb niet zoveel te vertellen maar wat ik te zeggen heb, zelfs als ik niets te zeggen heb, wil ik verwoorden op een aangename, het liefst nog op een literaire wijze. Wat niet aan elk van ons gegeven is. Ik zelf kan maar pogen het te doen en het te blijven pogen. En wat het weten betreft is het maar al te juist dat hoe meer kennis je verworven hebt hoe meer je weet wat je niet weet. Karl Popper wist dit maar al te goed.  

Ik denk nu aan het gedicht dat ik ooit geschreven heb over de Bibliotheek van het Klooster van Mafra (waar Saramago een roman heeft over geschreven) . Heb ik het gebracht als Blog? Ik zoek het wel eens op en kom dan bij jou met een vernieuwde versie

[1] De Standaard van 13 december: Katrien Steyaert over Sophie De Schaepdrijver, de auteur van 'De Groote Oorlog'. Een boek waarvan de herziene heruitgave gratis toegevoegd wordt aan De Standaard van 14 december.

14-12-2013, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Uit een tekst die ik jaren geleden geschreven heb na een bezoek aan Versailles met de Lions van Gent-Leieland - en die ik niet wil laten verloren gaan - onder de meer dan kundige leiding van Cathérine en Jacques Van Innis, en bijkomend nog, na lezing van het boek van Eric Orsenna: ‘Portrait d’un homme heureux, André Le Nôtre 1613-1700’, (Librairie Arthène Fayard, 2000).

Ik was toen nog altijd onder de indruk van het kasteel van Vaux-le-Vicomte in het departement Seine et Marne, dat ik enkele jaren voorheen bezocht had met Pierre H. Een kasteel gebouwd door Nicolas Fouquet,  le surintendant des finances de Louis XIV dat ingehuldigd werd op 17 augustus 1661.

Ook de koning, Louis XIV was op deze inhuldiging aanwezig en dit bekomt Fouquet heel slecht want bij het zien van de ongehoorde pracht en schoonheid van het kasteel en ook van de tuinen aangelegd door André Le Nôtre, barst de koning van jaloezie en in het midden van de feestelijkheden, kan hij het niet meer aanzien en keert hij hals over kop terug  naar zijn soberdere slaapstede.

Hij zal toen ook misschien teruggeblikt hebben naar de winternacht van 6 januari 1649, hij was toen 10 jaar oud, en hij gewekt wordt door le maréchal de Villeroy en hij, samen met zijn moeder, la reine mère Anne d’Autriche het koninklijk paleis ontvluchten moet om heil te zoeken in het totaal verlaten kasteel van Saint-Germain. En het is vroeg in de morgen als ze het kasteel bereiken.

Plus personne n’y venant, on a retiré tous les meubles. Pas de bois pour les cheminées, pas de draps pour les lits, pas de vitre à la moitié des fenêtres, alors que la Seine charrie des glaçons,

schrijft Orsenna die de mening is toegedaan dat het hier in het putje van de winter in Saint-Germain is dat de droom een kasteel voor de zon te bouwen is ontstaan.

Maar het kan ook dat het in de nacht, na de inhuldiging van Vaux-le-Vicomte, is geweest zijn dat Louis XIV, gedacht heeft in Versailles een nog mooier kasteel te laten bouwen en een nog prachtigere tuin aan te leggen.

Wat er ook van zij, op 5 september 1661, wordt Fouquet aangehouden en zijn kasteel leeggehaald door de koning. De ganse ploeg die gewerkt heeft aan het kasteel van Vaux wordt aangeworven en Louis XIV, ontbiedt Le Nôtre om hem te zeggen : “Le Nôtre, Je vous veux pour Versailles”.

We kunnen ons moeilijk voorstellen wat deze opdracht betekende voor Le Nôtre, misschien realiseerde hij zichzelf nog niet wat van hem werd verwacht. Maar hij zal zijn koning niet beschamen, want uit hun samenwerking die 35 jaren duren zal groeit een tuin waarvan het concept en de realisatie ervan,  Versailles zal plaatsen in het centrum van de wereld. En de tuin wordt la seule histoire occidentale qui impressionnait Quianlong, l’empereur de Chine, le créateur du Jardin de la Transparence parfaite’

.

Vijf woorden maar, vijf woorden die een leven vullen, die een “chantier” van 1000 Ha, met tienduizenden werkkrachten in beweging brengen. En Le Nôtre denkt en werkt, plant en structureert, overwint de verrassing van het perspectief, en maakt van een moeras een grote open tempel, met de lucht en de sterren, met de zon als koepel, met vijvers en fonteinen, met grote grasperken, met bloemen en planten, struiken en bomen en met le Grand Canal waar op 25 augustus, de feestdag van de Heilige Lodewijk, de zon in een rode gloed ondergaat. En in het midden van het kasteel, de kamer van de koning zijnde, le centre du monde, le lieu magique où se croisent l’axe nord-sud, celui de l’eau, et l’axe est-ouest, celui du soleil.

Een tempel van de natuur een reusachtige tuin die binnen in Le Nôtre is gegroeid, een tuin waarmede hij verweven is, die hij meeneemt naar zijn slaapkamer, zijn woonkamer, meeneemt op zijn bezoeken, en meeneemt bij zijn gesprekken, o, zo verheerlijkend met de koning, zijn god : ‘Le Nôtre je vous veux pour Versailles’.

13-12-2013, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Elke dag maak ik jacht op een of ander onderwerp waar ik me goed kan bij voelen.  Het verbazende is dat ik er tot nu toe in geslaagd ben. Soms was mijn optreden wat minder maar op andere dagen was er de compensatie van een blog waar ik volledig achterstond omdat die oprees van uit de wortels van mijn 'ik', van het 'zijn'. Het is maar dat deze blog een opdracht is - een opdracht aan mezelf -  en alhoewel het me niemand kwalijk zou nemen behalve ikzelf, ik er hoegenaamd niet mag aan voorbijgaan zonder mezelf te ontgoochelen. Ik meen trouwens dat ik me al genoeg heb ontgoocheld met af te zien van dat fameuze boek dat ik schrijven wou en dat maar niet van de grond kwam, opdat ik nu ook mijn blog zou opgeven om dan met lege handen over te blijven.

Zo vandaag is dit zo maar iets dat ik meegeef om te zeggen dat ik, ondanks tal van negatieve zaken, overeind blijf en je blijf vergasten op de mijmeringen van iemand die nog enkel zijn blog heeft in  deze winterse dagen, wetende dat binnenkort eens te meer de dagen zullen gaan lengen.

12-12-2013, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

‘Zing zwaluw, zing mijn hart tot rust’.

Of aan Poeskin gedacht na je brief gelezen,

als de avond een reflectie is

en welke zin we geven aan het leven.

Maar je brief, o vriend, zo zwaluw zacht

je woorden neergestreken,

een dimensie opgedoken waar de dood ons niet

bedreigen kan zelfs al zou hij komen.

Veel is het gefezel niet maar aan de schemer

toegevoegd een zegen van de hemel

om uit het laagje transcendentie te ontwarren

wat te ontwaren is van zijn en eeuwigheid.

Zo bidden kun je opdat vergeven worde

elke pijn aan anderen aangedaan

en weten ook met Eliot dat nederigheid

de ene wijsheid is die we verwerven kunnen.

Zo zijn het niet de boeken die ons leren zullen,

wel de bomen en de luchten, de stille gang

van kleine dingen : het mysterie van de vrucht

die rijpt en valt en weer tot vrucht zal komen,

en van de mens de geest het is, die blijven zal,

sempiternal.

11-12-2013, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Beelden kwamen vandaag terug, zo helder en zo onverwacht dat hij ze niet meer houden kon. Het zijn beelden uit zijn verre zorgeloze jaren waaruit hij opgroeien zou en met de opeenvolging van de jaren, steeds maar dichter komen zou tot de persoon die hij is vandaag. De persoon die gevormd werd door de omstandigheden waarin zijn leven zich afspeelde, kleine gebeurtenissen met grote gevolgen of dan toch gevolgen die hij niet had kunnen voorzien maar er onvermijdelijk uit voortvloeiden.

Maar vanmiddag was hij een ogenblik de knaap terug die over de weide wandelde onder de ruisende canadabomen, over de omheining stapte en binnen ging in het wondere bos dat zijn jeugd heeft getekend - Adonaï, de Heer der Heren zorge ervoor dat elk kind een bos, zoals dit van hem, moge leren kennen – hij terug binnen stapte in de doordringende geur van varens, van paddenstoelen, van stilstaande waters, van aarde en mossen en rottende blaren.

Hij had er vele malen in rondgelopen, ook als jongeling, verhit door het plotse jagen van zijn bloed dat hij niet immer bedwingen kon en hij dacht aan de vele geslachten die elkaar bezaten, tussen de varens onder de bomen, op zwoele zomernachten als de roep er was van de uilen in de eiken.

Beelden die hem diep beroeren, die hij zou willen vatten in een lang en stevig gedicht dat de essentie houden zou van wat zijn prille jeugd is geweest. Een gedicht, niet zoals bij Eliot, in zijn ‘The Waste Land’, bar, onherkenbaar en onvruchtbaar, maar precies het tegengestelde ervan, een land van rijk en welig leven, herbergzaam, een land om te schilderen en te bezingen in volle, gedragen zinnen à la Karel Van De Woestijne.

Maar hij weet dat dit niet alleen een droom zal blijven, maar ook dat dergelijke gedichten niet meer geschreven worden.

10-12-2013, 09:57 geschreven door Ugo d'Oorde  

Versteend vandaag

de woorden

uitgerafeld,

die ik draag

van wat nu komen kan,

te onzeker

om zekerheid te zijn.

Wachten op de dagen,

de uren,

de tijding

onoverkomelijk weggezet,

nog ongelezen,

in het Oude Boek.

Hoogstens.

Teruggegaan

naar waar ik vroeger

onder de pannen,

het kind ik was,

lachend in zijn mond.

De dingen

negatief noch positief

stilte nu mijn dovend hart

hoop de witte kamer,

Donker de dag.

09-12-2013, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Een zin in de Standaard van gisteren van een groot schrijver van bij ons, Stefan Hertmans, die ik noteerde:

‘Schrijven blijft voor mij een gevecht. Het moeilijkste vind ik dat je telkens terug moet naar het naakte punt waar niets is en van waaruit de woorden moeten komen’.

Ik ken dit gevoel maar al te goed, op het einde van mijn blog val ik telkens in een woordeloos dal van waaruit ik terug moet opklimmen om op zoek te gaan naar nieuwe woorden.

Ik dacht er ook aan nu ik al dagen vast zot in de poëzie van Paul Auster. Ik heb begrepen dat je in deze poëzie niets moet zoeken omdat ere niets te vinden is en zeker niet enige wijsheid of enige filosofie. De poëzie ligt hier in de verrassing van het woord en de beknoptheid van de zin. Het is, zoals George Steiner het uitdrukte: ‘het contract dat er is tussen het woord en de wereld is verbroken’.

Paul Auster zelf noemt zijn gedichten’ de orakels van Delphi’, ga dan maar eens zoeken naar enige betekenis.

Zoals de vertaler van de ‘collected Poems’ naar het Spaans, Jordi Doce – hij zou eraan gewerkt hebben van 1996 tot 2012 – het in zijn inleiding zegt : ‘De gedichten beginnen immer met een gebazel, daarna een paar woorden en een korte zin, welke ook, er tussenin geschoven die de poort opent naar een autistisch wazig betoog, dat tezelfdertijd de taal is en wat hij er zal mee aanvangen[1]’.Het is niet mijn gewoonte gedichten te schrijven die niets zeggend zijn, maar ik zou er me in de toekomst wel eens kunnen op toeleggen, je weet maar nooit.                                                                                       

08-12-2013, 10:27 geschreven door Ugo d'Oorde  

Er werd heel wat geschreven over het grafschrift van Rainer Maria Rilke die rust aan de voet van de prachtige (gerestaureerde) romaanse kerk van Raron (Rarogne), gelegen ongeveer op de scheidingslijn tussen le Haut- et le Bas-Valais. 

Wolfgang Leppman schreef in zijn boek (1972) over het leven en werk van Rilke, vertaald in het Nederlands door Theodoor Duquesnoy, dat er niet minder dan 26 verschillende interpretaties van dit grafschrift bekend zijn. 

Niet verwonderlijk dus dat Anton van Wilderode, in zijn voorwoord bij Tussen stroom en gesteente van Maurits Van Vossole, dit grafschrift bestempeld als "sibyllijns".

We hebben deze plaats met  vrienden uit de Valais regelmatig, als een soort pelgrimstocht bezocht; En in mijn gedicht van enkele dagen terug heb ik een poging gedaan mijn visie te geven, heel bescheiden weliswaar, over de impressie die graf en grafschrift bij mij heeft nagelaten.

Het slot van mijn gedicht verwees naar een ander gedicht van Rilke:

Einmal wenn ich dich verlier,

wirst du schlafen können, ohne

dasz ich wie eine Lindenkrone

mich verflüstre über dir?

En dan laten we Paul Claes ("Raadsels van Rilke", De Bezige Bij, 1995) die het gedicht vertaalde, verder gaan :

Zonder dat ik hier waak en woorden,

bijna als oogleden op je ledematen,

op je borsten neerleg, op je mond.

Zonder dat ik je toesluit en je alleen

met het jouwe laat, als een tuin

met een massa melissen en ster-anijs.

07-12-2013, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Heb heel wat geschreven de laatste dagen. Of het wijs was uit te weiden over Dante Alighieri en, wat niet zo evident was, te trachten een verklaring te vinden voor wat hij bedoelde met het ‘vreemde’ van zijn verzen. Maar ik ben er nu van bevrijd. Want het is moeilijk als je na tal van opzoekingen meent iets gevonden te hebben, het ontdekte voor altijd te verzwijgen.

Nu, wat ik geschreven heb blijft geschreven maar ik ben niet zinnens er (voorlopig) nog een stuk aan toe te voegen.

Maar vandaag is vandaag en sta ik met beide voeten op de grond. Ik weet dat de marge die me overblijft nauwer en nauwer wordt, wat eigenlijk het effect heeft dat ik intenser ga leven, dat ik oog heb voor de kleine dingen van het leven en als ik op bepaalde ogenblikken in mijn teksten de indruk heb nagelaten van ‘het sterven te zijn’ dat roep ik nu uit dat ik, precies om de reden van het nauwer worden van de marge, van 'het grote leven ben'.

Dit nauwer worden is aanwezig ver op de achtergrond, maar het is er, en dit is zeker het geval bij allen van mijn ouderdom, maar daar stopt het en belet het in niets de kracht van de geest in mij, noch de wil het zo lang mogelijk zo te houden.

Ferdi vdH, zeg ik dan: Ik dacht van de aarde te zijn maar ik ben van de Leie, van de zeeën en de bergen, ik ben van de luchten en de wolken en al schreef ik over het sterven ik ben, meer dan ooit, van de wereld van de geest, uitzwermend in de oneindigheid van luchten tot voorbij de horizont.

Deze korte ogenblikken, in het midden van de dag, opgetild door het licht dat over de Leiebeemden hing, meegenomen door de wind die in de bomen joeg, schrijf ik eeuwigheid, omdat ik even maar, een fractie van een tel, de eeuwigheid heb aangeraakt met de vingertoppen van de geest.

De tijd had geen vat op mij, ik voelde me vrij, ongebonden, open en ontvankelijk ademend.

Het Universum door dwarrelde me.

06-12-2013, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Om deze korte cyclus over de connecties van Dante met een of andere geheime genootschap te besluiten, nog iets over de betekenis van Notuma.
 

Ik vind het woord Notuma terug in een uiteengerafeld, met een elastiek samengehouden boek : Esprit du Dogme de la Franche-Maçonnerie de F.M.R. de Sobio[1], dat ik jaren geleden gekocht had op de Sint-Jacobsmarkt. Een boek dat ik destijds wel doorbladerd had maar niet had gelezen. Hierin verneem ik dat:

“Les jésuites, dans leurs grades, ont gardés les initiales des mots sacrés des premiers grades maçonniques. Ces mots sont pour les grades maçonniques pour Apprenti : Tubalkain; pour Compagnon : Schiboleth; pour  Maître : Chiblim; pour  Maître Ecossais : Notuma.

Pour les grades jésuitiques, ces mots sont respectivement :  Temporalis, Scholasticus, Coadjutor et Noster Natuma.

Verder in le Dictionnaire de la Franc Maçonnerie van Daniel Ligou[2] lees ik in verband met Notuma: ‘ mot de passe au troisième degré de la Stricte Observance. Désigne le nom sous lequel ressuscitera Hiram et est l’anagramme de d’Aumon  qui est désigné comme le successeur de J. de Molay. Mot particulier au grade de Chevalier de Saint André, XIVe degré du Rite Ecossais Rectifié‘.

En nog ben ik niet voldaan. Ik ga in de Stadsbibliotheek naar ‘De Christelijke Wortels van de Vrijmetselarij’ van Piet van Brabant[3] en ik verneem dat Notuma het herkenningswoord is van de Schotse Meester. “Hij herinnert onder de sluier van een anagram aan een van de belangrijkste bewaarders van de Schotse riten met name de hertog d’Aumont, de bekendste Tempelier die na de dood van J.de Molay een toevlucht vond in Schotland.”

Met al dit voor ogen kan het niet dat de letters van dit fameuze Notuma niet gewild zouden zijn ingebracht door Dante, en als het J. Van Dijk (mijn blog van 4 december) zelf is geweest die deze vondst heeft gedaan, zoals hij schrijft, dan heeft hij hiermede de sleutel gevonden om deze fameuze terzine van Dante’s negende canto open te breken.

En er is volgens Van Dijk in het eerste canto nog een element dat in de richting wijst van de Oude Schotse ritus namelijk vers 14: là dove terminava quella valle, (daar waar de vallei eindigde): de vallei waarin de broeders van de Schotse ritus (de rode ritus) samenkomen en niet ‘in het oosten van…’, zoals bij de Vrijmetselaars van de blauwe ritus. En wat Dantes reis naar Engeland betreft kan er wel een grein van waarheid te vinden zijn in het feit dat hij in zijn Inferno gewag maakt van de dijken van Wuissant en Brugge (Inferno, canto XV, 4). Is hij op die plaatsen geweest, is hij daar ingescheept naar Engeland, het zou kunnen!

Evenwel is de naam van d’Aumont, als meester van de Tempeliers, slechts opgedoken ten vroegste na de gevangenneming van Jacques de Molay, door de Franse koning Philippe le Bel in 1311, hierin gesteund door paus Clemens V. Het woord Notuma, als anagram van Aumont, kan dus slechts na 1311 gangbaar geworden zijn, terwijl alles erop wijst dat Dante jaren voorheen begonnen is aan zijn Inferno. Hij zou dus de eerste negentien versregels van zijn eerste canto hebben moeten aanpassen. Wat ik als zeer twijfelachtig beschouw. Wat natuurlijk niet onmogelijk is, wel twijfelachtig.

Hiermede is evenwel niet alles gezegd wat de ‘strani versi’ van Dante betreffen. Ik vrees evenwel reeds te ver te zijn gegaan wat mijn opzoekingen betreft. 

05-12-2013, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Maar het is J.Van Dijk[1] geweest die me heeft aangezet om het Inferno van Dante canto na canto op te volgen en te trachten uit zijn versi strani van canto IX (zie mijn blog van gisteren) de elementen te halen die aanzien kunnen worden als omkleed met een betekenis in meer en wijzen zouden in de richting vooropgesteld door René Guénon.

  Zo toont Dante, volgens Van Dijk, in zijn eerste canto duidelijk aan in welke richting hij wil dat zijn verzen ontcijferd worden. Van Dijk was de mening toegedaan en ik herneem hier een deel van zijn Voorrede daterend van 1919:

 “dat Dante’s poëem, dat een tocht door de onderwereld beschreef die eindigde in een hemelvaart, gegevens bevatte uit de mysteriën of inwijdingsritualen uit den tijd waarin ze geschreven waren en toen hij las dat aan Dante een reis naar Engeland toegeschreven werd, meende hij (’t was toen nog een veronderstelling die op enkele gegevens berustte) dat deze reis van den grooten Florentijn in verband kon staan met het overbrengen van het rituaal der in Dante’s tijd opgeheven orde der Tempelridders naar Schotland.

’t Lag voor de hand zich zekerheid te verschaffen of elementen uit het rituaal van den Schotschen ritus der Vrijmetselarij nog in de Divina Commedia te vinden waren. Dit bleek nu reeds na een oppervlakkige lezing. Het oude paswoord der Schotsche Meesters was Notuma of Notima. Had Dante dit woord al of niet gekend was nu de vraag. Was ’t hem bekend geweest, dan zou hij wel een eereplaats in zijn gedicht hebben aangewezen meende schrijver. Oogenschijnlijk leek het opzoeken van dit woord, dat wel op geborgen wijze zou geschreven zijn, veel op het zoeken van een naald in een hooiberg. Hij sloeg dus den Italiaanschen tekst op en dadelijk zag hij zijn vermoeden bewaarheid. Een acrostichon uit de eerste letters van vers 1, 4, 7, 10, 13, 19 van den eersten zang van het eerste boek samengesteld  vormde het gezocht woord of met andere woorden de Divina Commedia opende er mede.”

  Ik vond dit boek van J.Van Dijk, in de stadsbibliotheek en dit nadat ik voor de zoveelste maal had gedacht dat mijn Inferno af was en dat ik eindelijk verder kon werken aan mijn Purgatorio. En nu opende zich ineens een totaal nieuwe wereld, die ik dankzij Guénon, wel enigszins aangevoeld had, maar waarvoor ik niet de minste aanwijzing gevonden had. En zoals Van Dijk suggereerde hernam ik de beginverzen van Dantes Inferno:

1.  Nel mezzo del cammin di nostra vita

     mi ritrovai per una selva oscura,

     ché la diritta via era smarrita.

4.  Ah ! quanto, a dir qual era, è cosa dura,

     questa selva selvaggia e aspra e forte

     che nel pensier rinnova la paura! 

7.  Tanto è amara, che poco è più morte;

     ma per trattar del ben ch’io vi trovai

     dirὸ dell altre cose, ch’io v’ho scorte.

10. Io non so ben redir com’io v’entrai,

     tant’era pieno di sonno a quel punto

     che la verace via abbandonai.

13. Ma poi ch’io fui al pié d’un colle giunto

      là dove terminava quella valle

      che m’avea di pauro il cor compunto,

16. guardai in alto, e vidi le sue spalle

     vestite già de’ raggi del pianeta

     che mena dritto altrui per ogni calle.

19. Allor fu la paura un poco queta

     Che nel lago del cor m’era durata

      La notte ch’io passai con tanta pièta[2]

 Het fameuze woord Natima of Notuma leidt aldus niet alleen Dantes Inferno in maar wordt in feite een soort hoeksteen van zijn Commedia.

04-12-2013, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

O voi ch’avete gl’inteletti sani,

mirate la dottrina che s’asconde,

sotto il velame de li versi strane.

Wat wilde Dante ons verbergen, wat mocht niet voluit uitgeschreven worden, welke dottrina, (leer, kennis) wou hij bedekken met een sluier die enkel door zij met gl’ inteletti sani, zij met een gezonde geest kon worden weggenomen. Het is alsof deze drie versregels niet voor alle lezers bestemd zijn maar wel voor een bepaald publiek. Het verbaast me trouwens dat deze verzen niet door Borges werden opgemerkt.

  In zijn brief aan Cangrande della Scala, preciseert Dante dat de poëzie van zijn Commedia meervoudig is, ‘polysemos’ is, en Umberto Eco, in zijn ‘Kunst en Schoonheid in de middeleeuwen’ komt tot het besluit dat die brief niets anders zeggen wil dan dat we op de Commedia de theorie van de vier betekenissen moeten toepassen, een theorie die de middeleeuwen door gecirculeerd heeft en samengevat kan worden in het distichon (tweeregelig vers dat een volledige zin vormt) dat aan Nicolaus Lyranus of aan Augustinus van Dacias toegeschreven wordt: De letter geeft de feiten weer, de allegorie wat je geloven moet, de morele betekenis wat je doen moet, de anagogische waarnaar je streven moet.

René Guénon[1] echter heeft deze verzen des te beter opgemerkt. Hij wijdt er een lang essay aan en vindt dat hierin duidelijk aangegeven wordt dat Dante lid moet geweest zijn van een geheime genootschap die de verre voorloper zou geweest zijn van de Vrijmetselarij. Hij voelt zich hierbij gesteund door Rossetti en Aroux die de eerste waren om te spreken over het esoterisme in het gedachtengoed  van Dante. Aroux vroeg zich zelf af of Dante wel een katholiek was en niet eerder een Albigenzer.

  Guénon bekijkt het esoterisme van Dante van uit een andere hoek want, zegt hij, het heeft niets gemeen met de uiterlijke tekenen van een religie. Er waren genootschappen die initiatisch gericht waren en niet religieus, maar die toch hun basis gevestigd hadden in het Katholicisme. Want als Dante lid was van een geborgen genootschap, dan is dit absoluut geen reden om hem een afvallige te noemen. Volgens Guénon was Dante lid van de Fede Santa ‘un Tiers-Ordre de filiation templière et ses dignitaires portaient le titre de Kadosch, mot hébreu qui signifie  ‘saint‘ ou ‘consacré’, et qui est conservé jusqu’à nos jours dans  les hautes grades de la Maçonnerie.  

03-12-2013, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Rilkes Graf[1]

                                         Rose, oh reiner Widerspruch, Lust.

                                         Niemandes Schlaf zu sein unter soviel

                                         Lidern.

En

op andere dagen,

was een baken

Rilkes graf.

Romaans de kerk

de Rhône ver beneden

om te vergeten 

rozen als sneeuw de zerk

door lichen aangetast.

En woorden

die het landschap waren

in de mond gebrand:

‘Niemandes

Schlaf zu sein unter soviel Lidern’.

Gedachten

die ons volgen bleven

te ontcijferen,

bergstroom

klotsend in de oevers

met irissen lijk ogen en wat wortel,

en in de bossen

tussen boleet en mossen,

zijn woorden

keer op keer hersproken,

omgekeerd,

onopgelost

Zo op andere dagen,

Muzot:

het huis omhaagd, het hekken

dicht

Zijn grafschrift weer, zijn aangezicht.

De schemer ons een beeld gebracht,

hij was er nog,

tegen de muur geleund,

de tuin,

‘mit einer Masse von Melissen

und Stern-Anis",

o, neen,

de slaap der slapenden

die slaapt hij niet.

02-12-2013, 09:51 geschreven door Ugo d'Oorde  

Dit is de eerste dag van de laatste maand van het jaar. Het was een jaar dat verliep met horten en stoten, niet een geweldig jaar – draag er nog de sequelen van in mijn rechterarm - ook geen doodgewoon maar dan toch, optimist zijnde, gezien mijn ouderdom  en gezien in het licht van mijn gevoelens van deze morgen, een jaar dat tot en met vandaag goed is geweest.

IK weet nu heel wat meer, ik zal geen boek schrijven, hoogstens wat gedichten, ik zal verder gaan met mijn blog en trachten heel ver te komen en zal mijn oude geschriften terug boven halen. Zal er soms hier en daar een passage uit terugnemen zodat ik uiteindelijk zal komen tot het essentiële dat ik in mijn leven zal geschreven hebben, opgenomen in mijn blog.

Het jaar dat komt is de toekomst. Het toekomende dat het heden bepalen zal – Rupert Sheldrake wist dit al – en het toekomende is van  elk ogenblik, is een opeenvolging van ogenblik in ogenblik, is een lang gerokken ogenblik  that I have to overcome op de best mogelijke wijze. 

Deze eerste dag van december heeft wel niets speciaals, maar het is een punt in mijn leven dat ik, zoals elke dag, te overschrijden heb, ogenblik na ogenblik. Het eeuwige NU dat ik beleef, dat ik meedraag en dat ik tegemoet ga. Nog steeds met klare blik en in de vreugde te beleven wat ik beleef. Zoals Bernanos het wist, en zijn curé de Crécy : les petites choses n’ont l’air de rien mais elles donnent la paix.

Het zijn deze kleine dingen die mijn leven zijn, en over deze kleine dingen wil ik schrijven vanuit mijn cel, die wel – spijtig genoeg – niet de cel is waar Hertmans het over heeft als hij de Vaucluse als thuisbasis heeft.

01-12-2013, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Hij gaat slapen met dat schitterend boekje van Adonis[1] - de schrijversnaam van Ali Ahmed Said - die ons verwijst naar een zin van van Al-Macarri een Arabische dichter-filosoof, die leefde in de Xde eeuw:

Al-Macarri creates his world – if create is the right word - with death as his starting point. Death is the one elixir, the redeemer. Life itself is only a death running its course. A person’s clothes are his shroud, his house is his grave, his life his death, and his death his true life. 

Ook herinnert hij zich nog steeds de zin die George Steiner waagt de wereld in te sturen: ‘La mort, je le sens, sera chose intéressante’. 

Het laatste uur van de nacht is hij wakker geworden met een kloppende hoofdpijn. Hij is opgestaan, heeft een aspirine genomen en is terug ingeslapen.

Hij droomt dat hij bij de kapper zit die hem vraagt of zijn haar kort genoeg geknipt is. ‘Neen’, antwoordt hij, ‘knip er nog een stuk in meer af opdat iedereen zien zou dat ik boete wil doen voor de pijn die ik anderen heb aangedaan’.

‘Zoals u wilt, mijnheer, maar dan zal er niet veel meer overblijven op je hoofd.’ En hij knipt verder. Zijn grijze haren vallen met bosjes op het witte laken, een plukje voor elke pijn die hij bracht.

Hij voelt de tranen over zijn wangen. ‘U zou nog meer moeten wenen’, zegt de kapper, ‘want u hebt velen pijn gedaan’.

‘Ik weet het, ik weet het’ wil hij antwoorden, maar de woorden komen niet, ze blijven hangen in zijn keel.

Hij schiet wakker, zijn ogen zijn vochtig en een grote droefheid overvalt hem. Het is juist denkt hij, ik moet boete doen voor al het verkeerde dat ik gedaan heb. Spijt hebben is niet genoeg, je haren kort laten knippen is niet genoeg, evenmin als het neerschrijven van je spijt.

Maar hij wil het toch gezegd hebben, opdat allen die hem lezen, weten zouden dat zijn aftasten van wat de ‘Ungrund’ van Boehme betekent voor hem, niet voortdurend op zijn agenda staat, dat er ook vele momenten zijn dat hij simpel mens is onder de mensen met de vele gebreken die de mens te dragen heeft en dat hij hierover weinig of niets gezegd heeft omdat er niets over te zeggen valt, omdat is wat is.

Ugo d'Oorde

30-11-2013, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

De Kei geslepen door de stroom. 

Als hij op zijn tafel een door de bergstroom bijna rond geslepen kei heeft liggen, dan is dit een kei die hem rust geeft. Hij kan de gladheid ervan voelen, de koelte ook en weten vooral, dat ondanks de schijnbare inertie ervan, er binnenin en er omheen, meer dan een wondere wereld aanwezig is die hij, als oningewijde niet omschrijven kan. Het is alsof de kei kijkt naar hem, alsof de kei denkt met hem, verheugd is met hem.

Het is dit wondere, aanwezig in het schijnbaar levenloze, dat hij, zoals de Duitse mysticus Jacob Boehme, de Ungrund - of wat schuil gaan achter de dingen, l'ineffable - zou willen noemen, dat zijn rode draad is en altijd zal zijn.

Dit zijn gedachten die zich loswrikken waarvan hij hoopt dat, zoals Sirius in de verlenging ligt van de Gordel van Orion, deze ook liggen zouden in de verlenging van zijn leven en dat de inhoud ervan even opvallend zou zijn als de schittering van Orion en Sirius aan de winterhemel.

Een hoop die keer op keer steeds weer open bloeit als hij voelt hoe goed en hoe gemakkelijk de woorden, die o zo vreemde tekens, uit zijn pen vloeien.

Terwijl hij ook beseft dat hij niet meer zovele overgangen van herfst naar winter beleven zal en dat hij getuige zal zijn van het stille vallen van de bladeren op het gras. Hij voelt nu al dat de sappen uit zijn lichaam meegezogen worden in de aarde en er een doorzichtigheid blijft hangen in zijn geest.

29-11-2013, 08:06 geschreven door Ugo d'Oorde  

 Ik heb elke dag 24 uur de tijd om mijn blog te schrijven. Dit zou voldoende moeten zijn maar er gebeuren zovele zaken op een dag en er rest zo weinig tijd om te volbrengen wat ik volbrengen moet. Hoe kan het vraag ik me af.

Ik werk niet aan een roman of aan een dichtbundel, ik hoef dus niet te stoppen – zoals Hemingway – met nog voldoende stof om te weten hoe de volgende dag te beginnen. Zo eenvoudig (!) is het nu ook niet. Ik wacht op mijn eerste zin om er inspiratie in te vinden en werk tot het einde. Zo kan ik ook schrijven ‘ in my beginning is my end’.

Vandaag dacht ik aan wat ik gisteren schreef, nl. dat ik licht crazy moest zijn om te doen wat ik doe, maar ik ben er dan toch nog steeds beter van af dan wat ik ook nog las van Kenzaburô Ôe, dat er ouderen zijn die met de jaren een zekere maturiteit trachten te verwerven in hun werk, terwijl er anderen zijn ’qui sombrent dans une crise, dans un état de mal-être, de crispation’. En hij citeert als voorbeeld Ibsen en Beethoven in hun laatste werken.

Gelukkig ontsnap ik er (voorlopig) nog aan. Ik heb nog een toekomst omdat mijn schrijven nog een toekomst heeft. En ik voel me er goed bij.

28-11-2013, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

In Le Monde van enkele dagen terug 15 november, een interview met de Japanse schrijver Kenzaburô Ôe, (1935, Nobelprijs literatuur 1994),naar aanleiding van het verschijnen van de Franse vertaling van zijn boek ‘Adieu mon Livre!’[1] waarin hij niet alleen Dante citeert maar ook T.S.Eliot.

Van deze laatste neemt hij een zin over die vertaald naar het Frans als volgt luidt :

‘Que je n’entende pas parler de la sagesse des vieillards mais bien plutôt de leur folie’. Hij voegt er nog aan toe dat ‘folie n’est pas à prendre ici au sens propre. C’est une folie atténuée, pas un délire.

Hij raakte hiermede een gevoelige snaar bij mij. Ik ben gaan zoeken in wat ik heb over T.S.Eliot en heb enkel gevonden wat ik herhaaldelijk heb overgenomen: ‘Old men should be explorers’, wat heel wat anders is.

Nochtans als ik de zin aangehaald door Kenzaburô Ôe voor correct aanneem, dat zit er een vorm van waarheid aan vast, want als ik folie vertaal door craziness dan kan ik erin komen, in deze zin dat je, zoals in mijn geval, wel degelijk lichtelijk crazy moet zijn om elke dag een blog te schrijven en in te loggen, wat totaal verschillend is dan het bijhouden van een dagboek in de geslotenheid van de kamer.

27-11-2013, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Peter Freuchen, een in de USA beroemde artic explorer, vertelt dat hij op een dag geblokkeerd werd in het noorden van Greenland door een hevige sneeuwstorm, a blizzard. Hij besloot een iglo te bouwen en te wachten tot de storm was uitgeraasd. Dagen gingen voorbij en Freuchen in zijn iglo  hoorde boven het geraas van de storm het gehuil van de wolven tot op het dak van zijn iglo. Dit was echter niet het enige probleem, Freuchen stelde vast dat wegens de uitzonderlijke weather conditions his breath was literally freezing to the walls, en dat de ruimte binnen de iglo kleiner en kleiner werd tot er bijna geen ruimte meer was voor zijn lichaam.

Ik lees dit verhaal bij Paul Auster in de tweetalige uitgave  van zijn ‘Collected Poems’, zijn ‘Poesía completa’[1]

Auster vertelt niet hoe Freuchers avontuur in de iglo is afgelopen. Wellicht niet dramatisch want Freucher huwde later een inuit dame met wie hij twee kinderen had. 

26-11-2013, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde