|
Dit is de eerste dag van de laatste maand van het
jaar. Het was een jaar dat verliep met horten en stoten, niet een geweldig jaar
draag er nog de sequelen van in mijn rechterarm - ook geen doodgewoon maar
dan toch, optimist zijnde, gezien mijn ouderdom
en gezien in het licht van mijn gevoelens van deze morgen, een jaar dat
tot en met vandaag goed is geweest.
IK weet nu heel wat meer, ik zal geen boek
schrijven, hoogstens wat gedichten, ik zal verder gaan met mijn blog en
trachten heel ver te komen en zal mijn oude geschriften terug boven halen. Zal
er soms hier en daar een passage uit terugnemen zodat ik uiteindelijk zal komen
tot het essentiële dat ik in mijn leven zal geschreven hebben, opgenomen in
mijn blog.
Het jaar dat komt is de toekomst. Het toekomende dat het heden bepalen
zal Rupert Sheldrake wist dit al en het toekomende is van elk ogenblik, is een opeenvolging van
ogenblik in ogenblik, is een lang gerokken ogenblik that I
have to overcome op de best mogelijke wijze.
Deze eerste dag van december heeft wel niets speciaals, maar het is een
punt in mijn leven dat ik, zoals elke dag, te overschrijden heb, ogenblik na
ogenblik. Het eeuwige NU dat ik beleef, dat ik meedraag en dat ik tegemoet ga. Nog
steeds met klare blik en in de vreugde te beleven wat ik beleef. Zoals Bernanos
het wist, en zijn curé de Crécy : les
petites choses nont lair de rien mais elles donnent la paix.
Het zijn deze kleine dingen die mijn leven zijn, en over deze kleine
dingen wil ik schrijven vanuit mijn cel, die wel spijtig genoeg niet de cel
is waar Hertmans het over heeft als hij de Vaucluse als thuisbasis heeft.
|
