Een zin in de Standaard van gisteren van een groot schrijver van bij ons, Stefan Hertmans, die ik noteerde:

‘Schrijven blijft voor mij een gevecht. Het moeilijkste vind ik dat je telkens terug moet naar het naakte punt waar niets is en van waaruit de woorden moeten komen’.

Ik ken dit gevoel maar al te goed, op het einde van mijn blog val ik telkens in een woordeloos dal van waaruit ik terug moet opklimmen om op zoek te gaan naar nieuwe woorden.

Ik dacht er ook aan nu ik al dagen vast zot in de poëzie van Paul Auster. Ik heb begrepen dat je in deze poëzie niets moet zoeken omdat ere niets te vinden is en zeker niet enige wijsheid of enige filosofie. De poëzie ligt hier in de verrassing van het woord en de beknoptheid van de zin. Het is, zoals George Steiner het uitdrukte: ‘het contract dat er is tussen het woord en de wereld is verbroken’.

Paul Auster zelf noemt zijn gedichten’ de orakels van Delphi’, ga dan maar eens zoeken naar enige betekenis.

Zoals de vertaler van de ‘collected Poems’ naar het Spaans, Jordi Doce – hij zou eraan gewerkt hebben van 1996 tot 2012 – het in zijn inleiding zegt : ‘De gedichten beginnen immer met een gebazel, daarna een paar woorden en een korte zin, welke ook, er tussenin geschoven die de poort opent naar een autistisch wazig betoog, dat tezelfdertijd de taal is en wat hij er zal mee aanvangen[1]’.Het is niet mijn gewoonte gedichten te schrijven die niets zeggend zijn, maar ik zou er me in de toekomst wel eens kunnen op toeleggen, je weet maar nooit.