Versteend vandaag

de woorden

uitgerafeld,

die ik draag

van wat nu komen kan,

te onzeker

om zekerheid te zijn.

Wachten op de dagen,

de uren,

de tijding

onoverkomelijk weggezet,

nog ongelezen,

in het Oude Boek.

Hoogstens.

Teruggegaan

naar waar ik vroeger

onder de pannen,

het kind ik was,

lachend in zijn mond.

De dingen

negatief noch positief

stilte nu mijn dovend hart

hoop de witte kamer,

Donker de dag.