De Kei geslepen door de stroom. 

Als hij op zijn tafel een door de bergstroom bijna rond geslepen kei heeft liggen, dan is dit een kei die hem rust geeft. Hij kan de gladheid ervan voelen, de koelte ook en weten vooral, dat ondanks de schijnbare inertie ervan, er binnenin en er omheen, meer dan een wondere wereld aanwezig is die hij, als oningewijde niet omschrijven kan. Het is alsof de kei kijkt naar hem, alsof de kei denkt met hem, verheugd is met hem.

Het is dit wondere, aanwezig in het schijnbaar levenloze, dat hij, zoals de Duitse mysticus Jacob Boehme, de Ungrund - of wat schuil gaan achter de dingen, l'ineffable - zou willen noemen, dat zijn rode draad is en altijd zal zijn.

Dit zijn gedachten die zich loswrikken waarvan hij hoopt dat, zoals Sirius in de verlenging ligt van de Gordel van Orion, deze ook liggen zouden in de verlenging van zijn leven en dat de inhoud ervan even opvallend zou zijn als de schittering van Orion en Sirius aan de winterhemel.

Een hoop die keer op keer steeds weer open bloeit als hij voelt hoe goed en hoe gemakkelijk de woorden, die o zo vreemde tekens, uit zijn pen vloeien.

Terwijl hij ook beseft dat hij niet meer zovele overgangen van herfst naar winter beleven zal en dat hij getuige zal zijn van het stille vallen van de bladeren op het gras. Hij voelt nu al dat de sappen uit zijn lichaam meegezogen worden in de aarde en er een doorzichtigheid blijft hangen in zijn geest.