‘Zing zwaluw, zing mijn hart tot rust’.

Of aan Poeskin gedacht na je brief gelezen,

als de avond een reflectie is

en welke zin we geven aan het leven.

Maar je brief, o vriend, zo zwaluw zacht

je woorden neergestreken,

een dimensie opgedoken waar de dood ons niet

bedreigen kan zelfs al zou hij komen.

Veel is het gefezel niet maar aan de schemer

toegevoegd een zegen van de hemel

om uit het laagje transcendentie te ontwarren

wat te ontwaren is van zijn en eeuwigheid.

Zo bidden kun je opdat vergeven worde

elke pijn aan anderen aangedaan

en weten ook met Eliot dat nederigheid

de ene wijsheid is die we verwerven kunnen.

Zo zijn het niet de boeken die ons leren zullen,

wel de bomen en de luchten, de stille gang

van kleine dingen : het mysterie van de vrucht

die rijpt en valt en weer tot vrucht zal komen,

en van de mens de geest het is, die blijven zal,

sempiternal.