Ik ben altijd benieuwd te vernemen wat anderen denken over hun schrijver zijn. Zo lees ik van Sophie De Schaepdrijver dat schrijven voor haar het moeilijkste is wat er is. Moeilijker dan lessen voorbereiden en examens verbeteren. En voegt ze er aan toe dat komt omdat schrijven een vorm van pretentie is. Je pretendeert iets te weten, in haar geval het verleden[1], maar hoe weet je eigenlijk dat je iets weet? En dan komt het: 'een beetje kritisch mens denkt toch altijd bij zichzelf wie ben ik dat ik denk dat ik iets te zeggen heb? En dus moet ik me bij elk boek door een mist van ontzaglijke zelftwijfel worstelen.

Ik schrijf wel geen boek maar het is toch de vraag die ik me regelmatig stel. Ik blijf maar Blogs presteren, maar heb ik wel iets te zeggen? Schijnbaar wel want men leest me en blijft me lezen. Maar ik denk en ik verwacht het ook, dat het niet zo zeer is wat ik schrijf dat belangrijk is maar hoe ik schrijf. En daar gaat het om bij mij. Ik heb niet zoveel te vertellen maar wat ik te zeggen heb, zelfs als ik niets te zeggen heb, wil ik verwoorden op een aangename, het liefst nog op een literaire wijze. Wat niet aan elk van ons gegeven is. Ik zelf kan maar pogen het te doen en het te blijven pogen. En wat het weten betreft is het maar al te juist dat hoe meer kennis je verworven hebt hoe meer je weet wat je niet weet. Karl Popper wist dit maar al te goed.  

Ik denk nu aan het gedicht dat ik ooit geschreven heb over de Bibliotheek van het Klooster van Mafra (waar Saramago een roman heeft over geschreven) . Heb ik het gebracht als Blog? Ik zoek het wel eens op en kom dan bij jou met een vernieuwde versie

[1] De Standaard van 13 december: Katrien Steyaert over Sophie De Schaepdrijver, de auteur van 'De Groote Oorlog'. Een boek waarvan de herziene heruitgave gratis toegevoegd wordt aan De Standaard van 14 december.