Ik heb elke dag 24 uur de tijd om mijn blog te schrijven. Dit zou voldoende moeten zijn maar er gebeuren zovele zaken op een dag en er rest zo weinig tijd om te volbrengen wat ik volbrengen moet. Hoe kan het vraag ik me af.

Ik werk niet aan een roman of aan een dichtbundel, ik hoef dus niet te stoppen – zoals Hemingway – met nog voldoende stof om te weten hoe de volgende dag te beginnen. Zo eenvoudig (!) is het nu ook niet. Ik wacht op mijn eerste zin om er inspiratie in te vinden en werk tot het einde. Zo kan ik ook schrijven ‘ in my beginning is my end’.

Vandaag dacht ik aan wat ik gisteren schreef, nl. dat ik licht crazy moest zijn om te doen wat ik doe, maar ik ben er dan toch nog steeds beter van af dan wat ik ook nog las van Kenzaburô Ôe, dat er ouderen zijn die met de jaren een zekere maturiteit trachten te verwerven in hun werk, terwijl er anderen zijn ’qui sombrent dans une crise, dans un état de mal-être, de crispation’. En hij citeert als voorbeeld Ibsen en Beethoven in hun laatste werken.

Gelukkig ontsnap ik er (voorlopig) nog aan. Ik heb nog een toekomst omdat mijn schrijven nog een toekomst heeft. En ik voel me er goed bij.