Ik heb gemeend de Bhagavad Gita te mogen volgen en te zeggen dat het deeltje geest dat we bij onze geboorte in leen ontvangen hebben, na ons sterven overgaat naar een kind dat geboren wordt.

Günter die me tweemaal per week als hulp bezoekt, merkte op dat er meer kinderen bij komen dan dat er personen sterven en dat mijn theorie niet opgaat. Ik moet hem gelijk geven, het kan niet zo eenvoudig zijn als ik het heb voorgesteld.

Ik dacht hieraan toen ik een poging deed in de tuin om zonder rolator te wandelen - strompelen is het juiste woord – en na vijf minuten moest gaan neerzitten. Ik heb nu nog een week om terug op een deftige wijze te leren lopen wil ik terug onder de mensen kunnen komen.                                

Mijn theorie of liever deze van de Hindoes wankelt zoals mijn wandelen/lopen. Ik zal hiervoor een andere uitweg moeten zoeken. Ik heb wel de zekerheid dat de geest in ons niets gemeen heeft met de stof van het lichaam; dat de geest zich enkel bedient van het lichaam om te functioneren. Eens het lichaam weg blijft de geest die we gebruikten over.

We zijn hier in elk geval niet om iets te wijzigen aan de natuur, daar ligt onze opdracht niet – hoewel er toch geprutst wordt aan onze DNA - deze kan enkel liggen in het domein van de geest.

Over hoe deze overblijft als entiteit of opgenomen in de geest van de Kosmos heb ik geen oordeel, ik kan enkel gissen maar dit brengt me geen stap verder.

Logischerwijze moet ik ertoe bijgedragen hebben het niveau van de geest op aarde beïnvloed te hebben en wel in de goede, in de positieve zin; Was dit dan de opdracht die ik meegekregen heb bij mijn geboorte, het volume geest en vooral de kwaliteit ervan te doen toenemen?

Wie zegt het me of dit niet het begin is van ons zoeken naar een meer passend antwoord. Ik herhaal het we zijn hier in geen geval niet om iets te wijzigen aan de natuur, daar ligt onze opdracht niet, deze kan enkel liggen in het domein van de geest.        

Ik zal en wil er verder over nadenken in de dagen  die me nog voorbestemd zijn. Hopelijk helpt het me om tezelfdertijd ook mijn strompelgang in een goede lijn te brengen.

06-07-2023, 07:21 geschreven door Ugo d'Oorde  

Wat lk gisteren schreef in een moment van onwezenlijkheid  trok een spoor dat nog enkele tijd blijven zal. Blijven zal tot het bedekt zal zijn met te vroeg afgevallen bladeren. In elk geval belangrijk was  dat ik het gesignaleerd heb voor mezelf en ook voor haar, al leest ze me niet het staat er, zo goed mogelijk gecamoufleerd voor de wereld.

In feite wist ikzelf niet goed hoe het te vermelden omdat het iets totaal nieuw was dat me overviel. Ik had er wel ooit aan gedacht dat zo iets gebeuren kon maar zeker niet op de wijze zoals het zich heeft voorgedaan.

Wellicht is het iets zoals de ‘ajada violetta’ van Borges – het verwelkt viooltje - bewaard tussen de bladen van een boek om iets niet te vergeten en dan toch vergeten.

Of zit het dieper dan ik vermoeden kan, een laatste strohalm om me er in gedachten aan vast te houden en dan tot het einde van mijn dagen. Want hoe bestaan we, eens geraakt door de pijl.

Of het nu waar is of niet, het staat er geschreven als een voorval in het reële, maar het kan evengoed een spitsvondigheid zijn om te misleiden, een poging om te stellen dat het zo is geweest, en dan heb je als lezer er een dubbel gevoel bij en zit je gevangen zoals ik. Ik die twijfel tussen inbeelding of realiteit en jij die niet anders kunt dan me hierin volgen.

Uiteindelijk moet het verbeelding zijn, mijn gedachten die op hol sloegen bij het horen van haar stem en het onverwachte van haar bezorgdheid, normaal om die te hebben voor een oud man.

Zo laat ons besluiten, dat zo lang ik haar niet gesproken heb alles berust op een groot misverstand van mijnentwege.

En sluit ik hier alles af, leg ik er een gordijn over die misschien ooit zal worden weggeschoven of toegedekt blijven voor altijd. Maar jullie zullen het nooit weten, omdat het een zaak is van het hart.

Hoewel ik niet nalaten kon het toch een kans te geven.                                                                                

05-07-2023, 08:51 geschreven door Ugo d'Oorde  

Elke morgen vraag ik me af welke woorden ik er nog heb aan toe te voegen om een geheel te vormen met wat er al staat. Dit, opdat alles zijn tijd zou krijgen zo in de morgen als in de avond.

Ik kijk dus voortdurend neer op wat ik denk om op te tekenen wat me past, denkend aan wat ik gisteren schreef en de dagen ervoor als ik het me nog herinneren zou.

Het gevoel dat overheerst is dat ik een eiland ben en als eiland fungeer dat ik, wat mijn schrijven betreft ik ben omgeven met een leegte die ik zie als een ‘schrijf-en-kijk-niet-om’ gebied’. Ik sta alleen in mijn geschriften. Eigenlijk heb ik alle contact verloren met de wereld om me heen, ik ben een wereld op mijn eigen geworden en ik begin het stilaan te realiseren hoe vereenzaamd ik wel ben, geconfronteerd met de ongemakken van vingers en lichaam en met wat ik schrijf en wat ik niet schrijf vooral dit laatste, de diepste geheimen van het hart die ik voor me zelf houden wil.

Waar stevende ik op af deze morgen, waar zou ik uitgekomen zijn ware er niet een telefoon geweest van een (grote) dame die zich bekommert over mij.

Hoe en in hoever ze zich bekommert weet ik niet, ik kan het enkel vermoeden, of beter, hopen dat er meer dan gewone gevoelens mee gemoeid zijn, meer dan deze van een broer of een zuster. En, in feite, het te weten met zekerheid ware me voldoende om het verder mee te dragen in mijn dagen.

Je schrijft dit, het wordt je gedicteerd door resten van vroegere gevoelens die je nog gebleven zijn en nu en dan, in je grootste eenzaamheid, de kop opsteken om te verdwalen in het irreële van een diep in jou gedoken rijkdom. met gevoelens die eerder irreëel zijn dan reëel. Maar zelfs al is het  irreëel het is een droomlandschap dat je o zo graag betreedt met het irreële van haar aanwezigheid.

En je weet hoe indringend dergelijke gevoelens zijn en hoe ze soms opstijgen in jou en mogelijks openbloeien zullen, buiten mate.

Zo wat is er van een telefoon in de morgen die je niet meer durfde verwachten.

04-07-2023, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Ik zelf zie, op ditzelfde ogenblik dat ik schrijf, niet in waarom ik 2024, en in een goede bui, zelfs 2025 niet zou kunnen halen, maar dit is dan ook het verste dat ik durf gaan. Na 2025 zijn er geen jaartallen meer die ik neer durf schrijven, heb er ook geen nood aan, de marge die ik neem is me voldoende om nog het een en het ander te voltrekken, al weet ik nu nog niet wat.

Ik ga dus niet beweren dat mijn leven af is, wel dat ik het nog af te maken heb, niet met deze geschriften,  deze zijn inbegrepen in mijn dagelijkse handelingen, hoewel het geen handeling is, maar eerder een geestelijk proces dat dagelijks optreedt en me bezig houdt tot ik denk dat ik  ver genoeg ben gegaan.

Wat ik hierbij telkens betracht  is in afzondering te gaan met de muziek van ‘Klara’ en vandaag met het beeld nog aanwezig van het bloemenperk dat ik zo-even bezocht, beide als  meubelende elementen in mijn gedachten, om me hals over kop te storten in de ogenblikken van het ‘erzijn’, het erzijn in een totale totaliteit van het leven in mij, dit van wie ik ben, van wie ik was en van wie ik nog worden wil, alles samen en in elkaar lijk in een bol deeg onder een doek die aan het zwellen gaat.

Zo voel ik me als ik in een dergelijke toestand aan het schrijven ga,  zwellend en opstijgend in een wolk van woorden die een tuil zijn van rozen die zich openen zullen.

Het duurt maar de duur van enkele ogenblikken die je intensifieert door deze voluit op te nemen in de woorden die je achterlaten zult als  je reeds veel verder zult zijn, luisterend naar de zang van de merel en naar de muziek van Bartók misschien, al is dit zonder belang voor het nu van nu.

Zo wat is er van het schrijven van woorden die opborrelen komende van ergens dat een nergens is want we weten  niet van waar, weten evenmin hoe ze zich vormen. Om volwaardig op te treden kregen ze alle macht om te verschijnen zonder het te vragen en te voorschijn te komen als woord in een zin, zo maar, gewild of niet, om te blijven waar ze zich plaatsten.

Achteraf, in de avond of de nacht nagekeken om te zien of ze blijven mogen, te laat om er nog iets aan te wijzigen.

03-07-2023, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Ik ben gisteren los gekomen uit mijn inertie maar heb ik de lijnen van mijn geestelijk landschap, mijn bewustzijn deel van het bewustzijn van de Kosmos, zuiver en correct getrokken?

Of, zoals  ik me zag, ik ademend via de navelstreng die me verbindt met de Kosmos.

In de dagelijksheid houden we er geen rekening mee, het komt niet in ons op die navelstreng te voelen, het is maar als het leven zich terugtrekt uit het lichaam dat de realiteit van ons verbonden zijn zich opdringt en de vraag zich stelt wie of wat we nog zijn eens de dood is opgetreden. Het is eens te meer, bij leven,  een herhaling, een voortdurend aftasten wat van het sterven is, het lichaam dat stof wordt maar wat van de geest die het lichaam bewoonde en het gebruikte om te zijn wat verwacht wordt dat de geest zou kunnen zijn.

We hebben er geen duidelijk antwoord op zoals we geen antwoord hebben op de vraag of de geest een stoffelijke vorm zou kunnen hebben.

We gissen dat hij er geen heeft en dat hij dus niets te maken heeft met de dood van het lichaam; dat de geest van het Zijnde is en terugkeert naar het Zijnde dat is van de Kosmos. Wat we maar al te graag geloven willen, waar we ons aan vastankeren, waar we ons in vastbijten om de zekerheid te verwerven dat de dood, is het geen nieuw beginnen, het is een terugkeer naar waaruit we zijn opgestaan.

Wat ook het enige dat telt, de dood is niet het einde. Maar vraag me niet, als het niet het einde is, wat is het dan?

Misschien komt het er enkel op aan onwankelbaar te geloven dat het niet het einde is.

02-07-2023, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Het vuur in de rozen is gedoofd, is brak geworden op een brakke grond, er blijft zelfs geen herinneren meer, zoals ik ook niet meer weet welke, even brakke woorden ik gisteren geschreven heb en heb laten gaan, alsof het dode bladeren waren, te vroeg neergedwarreld zoals bladeren in de herfst.

Niet veel zaaks meer de rozen, niet veel zaaks de woorden. En wat ze gemeen hebben is niet zo duidelijk, staat nergens vermeld, maar ze hebben eenzelfde beginnen: de oerknal, waarvan men beweert dat hij nog te horen is, te horen wat hun beginnen was.

Roos en woord lagen toen heel dicht bij en in elkaar, samen in de kracht die alles in beweging bracht en van dan af zijn hun wegen uit elkaar gegaan: de ene kracht is roos geworden, de andere kracht heeft een andere weg afgelegd. Waar het voor de roos de weg naar buiten was, was het voor het woord de weg naar binnen. Zo heeft de roos niets te vertellen over het woord  heeft het woord heel wat te vertellen over de roos.

Deze vergelijking brengt me niet ver, het ene is, schijnbaar althans, van de materie, het andere is van de geest. In die voorstelling vullen ze elkander aan. Maar er is geest in de roos, in de stam, in de wortel van de roos, die weet hoe te botten, hoe de botten te openen tot roos, en dit weten is  van het bevreemdende dat de Kosmos is. Een, in al zijn geledingen, zo de zichtbare als de onzichtbare, levend massaal ‘Iets’ dat weet hoe er te zijn en hoe er te leven, zonder het ‘zelf’ te beseffen dat het weet.

Dit is - althans zoals ik het meen te zien deze morgen - de reden waarom het woord er is. Het woord weet wat van de Kosmos is, nog niet heel veel, maar het komt eraan. Geleidelijk begint het woord meer en meer binnen te dringen in het massale en te begrijpen dankzij het fenomeen homo sapiens dat de mens is.

We zien het: de homo sapiens deel zijnde van de Kosmos, als zijn diepere integratie in wat de Kosmos is; hij is geen afzonderlijk deel ervan, hij IS het zelfbewustzijn van de Kosmos. En het is, noch in min, noch meer als het zelfbewustzijn van de Kosmos dat hij fungeert.

Laat ons stellen dat dit een deel van de waarheid is: het zelfbewustzijn van de Homo sapiens is niet alleen bepalend voor, maar is gelinkt aan het zelfbewustzijn van de Kosmos, beide zijn een en het zelfde bewustzijn.

We aarzelen het te geloven, maar we zijn Kosmos.

01-07-2023, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Elke maand die voorbij is is een gift, zo wil ik het zien en zo wil ik elke dag ervan beleven, dankbaar zijnde,  als ware het een gebed voor ik slapen ga, want in welke toestand ik me ook bevind, ik ben er nog en, als ik begin te schrijven bloei ik open, leef ik intens, is het het allerbeste moment. Zelfs als ik niet weet wat te schrijven, erop ingesteld zijn is me voldoende om te weten dat ik nog leef, dat ik nog al is het maar met een zijden draadje in het leven blijf vastgehaakt. Veel is het dus niet meer, amper genoeg om nog niet te sterven.

Zo voel ik  me op momenten zoals deze, de nuchtere gedachten van de nacht en de morgen als een schaduw meegedragen de ogenblikken van mijn schrijven. Maar ik blijf me verankeren in de tijd, mijn lichaam en geest  pijnigend om er nog enige soepelheid in op te wekken

Soepelheid in het schrijven en in deze die van het lichaam is zijn de enige dagelijkse betrachtingen die ik koesteren blijf, hoog in het vaandel. Het maakt het summum uit van mijn dagelijkse bezigheden en niemand kan me hierbij helpen  ik sta er alleen voor.

Maar  ik heb me nooit zo oud gevoeld als nu, nu ik  opsta uit een lamlendige periode die als een donkere wolk is blijven hangen over mij.

Ik zie me dan in de spiegel staan en ik tracht te raden wie ik  ben of wat er nog overblijft van wie ik was.

Heb ik nog iets anders te zeggen? Ik geloof het niet, mijn denken houdt hier op vroeg in de morgen van eind juni.  De tijd is geen maatstaf meer alleen hopen dat er beterschap komt in al wat ik nog doe.

Daarna zal ik gaan  neerliggen, het kan altijd het laatste zijn dat ik geschreven heb.

30-06-2023, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Ik behelp me nog altijd met de rolator op het terras in de tuin om terug  normaal te leren gaan. Nu loop ik er nog als een dronken persoon als ik zonder hulp tracht te gaan. Ik noteer djt hier omdat het de enige plaats is die ik heb om het te vermelden want schrijven met de rechterhand in een dagboek is onmogelijk, dus mijn blog fungeert tezelfdertijd als dagboek, het registreert in welke toestand ik me fysisch als geestelijk bevind. En ik moet het bekennen deze is alles behalve schitterend.

Gisteren heb ik mijn moraal hoog gehouden met enkele zinnen te ontlenen aan Pfeijffer, zinnen die ik uitzonderlijk mooi vond - ik denk dat Pfeijffer dit ook wist als hij ze schreef – omdat ze als een witte bloem opstijgend uit de dorre aarde door mij gelezen werden, want de lectuur van ‘Alkibiades’ vordert traag. Ik bereik hoegenaamd niet de zeventig pagina’s daags die een vriend haalde en het boek las op tien dagen. Ik zal zeker minstens een maand nodig hebben als ik het ritme van nu aanhouden kan. Het zij dan zo, ik kan het nu toch niet meer op zij leggen, ik wil verder.

Het feit is dat ik me op een totaal vreemd terrein bevind, dat het geen roman is zoals je normaal verwachten kunt, maar het voert je binnen in de wereld van de politiek en van de oorlogsvoering, thema’s die ik met bewondering voor de schrijver volg. Het geeft me ook een zeker inzicht in de wereld van de Griekse maatschappij, die ik voor het eerst te aanschouwen krijg en met verbazing volg.

Pfeijffer heeft er een hand van weg om ons een beeld op te hangen hoe het er in de begoede middens van de maatschappij aan toe ging. En het is maar een  begin, volgens mijn vriend moet het beste nog komen. Dus we gaan verder.

Het is dus Pfeijffer die mijn dag ten dele vult. Ik heb er een paar uren voor over waarna ik verder ga met mijn gewone doen maar met de gebeurtenissen in zijn boek in het achterhoofd.

Zo aaat het als je verzeild bent geraakt in het Griekse landschap van steden, gebeurtenissen en namen dat zijn ‘Alkibiades’ is.

29-06-2023, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Een nieuwe dag, een nieuwe blog, een nieuw verhaal dat ik bedenken moet, de ogen gesloten op wat er binnen de muren gebeurde of niet gebeurde of had kunnen gebeuren. Echter, diep kijkend in mij naar wat rest van de dag vind ik, wat mijn eigen wereld betreft, heel weinig. Zo als ik niet geholpen word, wordt het niet veel, wordt het maar wat gebazel waar ik soms sterk in ben.

Al zegt het me achteraf niemand, dikwijls log ik mijn blog in met het gevoel niets gezegd te hebben, wat nefast is voor mijn slaap.

Maar het is vandaag niet door mijn goed gesternte dat ik geholpen wordt maar door Ilja Leonard Pfeijffer die zich honderdmaal in schoonheid overtreft als hij beschrijft hoe Alkibiades zijn toekomstige vrouw, staande op een karos, stapvoets getrokken door vier witte hengsten en geleid door hemzelf, door de straten van Athene voert, ‘zij stralend als een godin die de Atheense avond in, de maand Gamelion voor haar  speciaal vroeg.

Pfeijffer overtreft zich als hij vertelt hoe ze er staat op de karos in het licht van de fakkels  en, om het maar te hebben over haar kleding:

‘Laag over kostbare laag exquis gesneden exotische stoffen, als glanzend dubbel geweven Perzische  zijde en ragfijn Ionisch linnen, waarvan elke plooi door  de meesterhand van de beeldhouwer, huilend van ontroering, lijkt te zijn gemodelleerd, belegd en bestrooid met saffieren en topazen, zilver en goud, glittering, kleur en licht. Haar sluier is van saffraan  geweven meeldraad van krokussen, die  beschermt tegen pijnen, en haar kroon is van  asperges, zoals de folklore sinds mensenheugenis het wilt, die kunstig zijn vervlochten in  een vederlichte architectuur van zilver filigraan.’

Deze beschrijving vindt je op pagina 137 van Ilja Pfeijffers  machtige roman van meer dan 700 pagina’s, ‘Alkibiades’, uitgegeven in 2023  door de ‘Arbeiderspers’.

Ik draag zijn woorden mee als een kostbaar juweel om de hals, want zelden heb ik ooit iets gelezen dat op  dergelijke schitterende wijze geschreven werd

Ik kon jullie deze passage niet ontzeggen.Ik denk niet dat Ilja Leonard er enig bezwaar tegen heeft.

28-06-2023, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Ik ken mijn beperkingen, ik weet waar ik aan toe ben, ik ben aan het afzwakken. De laatste maanden hebben me fysisch en ook spiritueel omver gehaald, hebben me diep getroffen, ik ben maar de schaduw meer van wat ik was. Moet ik ongerust zijn, of me erbij neerleggen?

Een goede vriend, een allesweter wat het eigene van grote  schrijvers betreft, troostte me: ‘ook Agatha Christie, naar haar einde toe was aan het verzwakken maar het belette haar niet verder te schrijven’, wist hij.

Mijn lot is aldus gekend, is bloot gelegd, mijn onderwerpen afgegleden tot het leven van enkele rupsen in de tuin die  zich binnen een tiental dagen gaan metamorfoseren tot koninginnenpages, ik zal ze in het oog houden en het vermelden op het gepaste ogenblik.

Ondertussen gebeurt er van alles in de wereld, veel te veel om het hier te vermelden, echter ‘mijn’ wereld strekt zich niet verder uit, hij blijft binnen de hagen en de muren zo lang ik me niet ontplooi en de wereld van de geest ga opzoeken, hopend dat deze zich openen zal in al zijn geledingen, gaande van het eerste begin ervan uitgestreken over de tijd die was en uitkijkend naar de tijd die komen gaat hoe lang nog?

IK ben van deze twee werelden, deze van het nabije gebeuren en deze van het innerlijke gebeuren dat de oneindigheid doorkruist als ik het willen zou. Dit is van de grote rijkdom die ik bezit en die ik betreden kan elk ogenblik van de dag en de nacht. Klara helpt hierbij en zoals de zaken  nu liggen, ook de ‘Alkibiades’ van Ilja Pfeijffer telkens met de muziek van Klara er altijd ten dele in verweven.

Je volgt me wel, je weet tot hoe ver ik wel kan gaan als ik vrije teugel geef aan mijn gedachten. Want ik heb tal van mogelijkheden om de wereld van de geest binnen te gaan en er lang te vertoeven alsof het een regenwoud was van gedachten en niet van bomen of planten of dieren.

In feite is er niet zo veel gewijzigd, zoals bij Agatha Christie, misschien wat woorden die verdwenen uit mijn woordenschat.

27-06-2023, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Op de hoog opgeschoten stengels van de anijs in de tuin zitten drie rupsen. Verdelg ik ze of laat ik ze verpoppen tot koninginnenpages opdat mijn achterkleinkinderen er nog iets zouden aan overhouden. Mijn besluit is vlug genomen het zijn de vogels die beslissen zullen, ikzelf steek er geen hand naar uit, integendeel ik zou ze willen  beschermen tegen alle onheil.

Voorheen zou dit zeker niet het geval geweest zijn, ik zou ze verwijderd hebben, vernietigd om de anijs te beschermen, maar de tijden zijn veranderden of zijn wij het, is het onze ingesteldheid die zich wijzigde, zijn we meer natuur-gebonden geworden?

In elk geval ik voel het zo aan, het begon met mijn veldbloemen park en ging verder met het ophangen van een insectenhotel ‘Suvan’, wat zal mijn volgende geste zijn ter bescherming van de natuur?

Dit alles gebeurt in de marge van het dagelijkse, maar toch is het meer  dan iets terloops, het is gewild om het zo te houden en in die richting verder te gaan. Het wordt iets zoals het ‘Concerto voor Orkest’ van Béla Bartók dat is overgebleven dankzij Pierre Boulez. Twee punten die ik mee draag in mijn achterhoofd als ik schrijven ga, stoïsch, ongeacht het aantal lezers - waar ik geen zicht op heb -  of vooral als ik ga neerliggen op de sofa, half luisterend naar Klara.

Wel is het zo dat ik me dag na dag ‘afsloof’ om mijn opdracht, een geschrift van mij na te laten, te vervullen. Ik schreef je gisteren wanneer dit meestal de laatste tijd gebeurt,  juist voor het slapen gaan. Ik denk dat het nog een tijdje zo zal verdergaan.

26-06-2023, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Pierre Boulez over zijn interpretatie van het ‘Concerto voor Orkest’ van Béla Bartók, uiterst boeiend om volgen evenals de uitvoering ervan onder zijn leiding.

Een gelukkig moment in mijn dag, een moment dat me de ganse dag is bijgebleven, regelmatig terug is opgedoken en in feite me heeft vergezeld wat ik ook moge gedaan of gezegd hebben.

Ik hou van Boulez, van zijn manier van dirigeren en nu hoorde ik hem in het Duits spreken hoe hij  zijn dirigeren zag in verhouding tot het componeren. Hijzelf kon het uithouden gedurende een lange tijd niet te dirigeren, maar een componist hield het geen dag uit, niets gecomponeerd te hebben of gewerkt aan een sonate of een symfonie.

En over het werk van Bartók was hij vol lof, zoals ik er vol lof over ben. Zijn ‘Concerto voor Orkest’ is een prachtig hoogstaand werk, het werk van een groot componist. En dan denk ik ook aan zijn Vioolconcerto en aan zijn ‘Sonate voor twee Piano’s en Slagwerk’. Zoek dit laatste maar eens op in je vrije momenten, bijvoorbeeld na dit gelezen te hebben.

Maar wat hij zegt over het componeren, is ook geldig voor het schrijven. Ik ook kan geen dag laten voorbij gaan zonder het te doen.

Zelfs nu als ik mijn handicap verbijten moet ontsnap ik er niet aan. Weliswaar op mijn manier. En gematigder dan vroeger.

Het uur om het te doen heeft geen belang of toch, hoe dichter bij het slapen gaan des te beter ik inslaap, het is mijn drug.

25-06-2023, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Hoe vlug de uren, hoe vlug de dagen, in feite komt alles neer op hoe vlug de tijd tussen twee blogs want een belangrijk deel van mijn dag is hierop afgesteld. Het is een trein die ik nemen moet  naar waar weet ik nog niet en evenmin ken ik het uur, ergensnaarn een stad die ik nog niet ken. Ik wacht tot er een licht schijnt in de tunnel om te gaan waar me opgedragen wordt heen te gaan.

Zo gaat het er meestal aan toe maar het gebeurt ook dat  alles klaar en duidelijk in mij te wachten ligt en ik maar te nemen heb wat er wacht, men noemt dit de inspiratie van het ogenblik

En deze mogen was het licht dit van de dood, dit van de jonge man in de onderzeeër op weg naar de Titanic op 3.800 meter diepte, die er het leven laten zou.

Ik was ermee slapen gegaan en ik kon er me niet van bevrijden, het beeld bleef maar komen. Ik dacht niet aan de vier andere mannen,  alleen aan de knaap nog, omdat hij er niet thuis hoorde vond ik, de Titanic kon hem gestolen worden op zijn leeftijd, trouwens op elke leeftijd, het is maar hoe men zijn leven  verpanden kan of wil, maar het leven van de jonge man grijpt me zo aan dat ik het hier vermelden wil om het vast te ankeren aan de tijdsgeest van nu.

Ik heb het hier neergezet heel laat op de avond omdat ik het gebeuren zou kunnen loslaten in mijn slaap. Ik weet wel dat er andere drama’s gebeuren, maar dit drama hier is van een vreemde aard, het is er een waarvoor rijkelijk betaald werd opdat het gebeuren zou, of dan toch  zou kunnen gebeurd hebben.

Het is er een waar geen film zal over gemaakt worden, alhoewel er wel een gemaakt werd over de Titanic waar de eerzucht van de mens ook een belangrijke rol heeft gespeeld. Zo je weet maar nooit.

Maar ik, zal ik dan toch vast kunnen slapen deze nacht?

24-06-2023, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

De veldbloementuin  is geworden wat ik verhoopt had, hij is een toevlucht voor bijen, kevers en vlinders, een verzamelpunt van leven en beweging. Ik kijk ernaar met een zekere voldoening, met een blij gevoel in mij, iets bereikt te hebben, een pagina gevuld met bloemen in plaats van met woorden.

De aanleiding te zijn geweest om een handpalm aarde om te vormen tot een bloemenveld, een vorm van creatie die ik bekomen heb dankzij de kracht en de kosmische eigenheid van de natuur die mijn geest, want uiteindelijk was het een idee van mij, aan het werk heeft gezet.

Ik aanzie het als een blog in een andere vorm die ik geschreven heb, een uiting van een drang in mij schoonheid op te wekken, want beken het, niets is mooier dan een bloemenveld in de zon. Niets overstijgt dit, niets.

Ik zag het een paar dagen terug toen een vriend me enkele foto’s toestuurde van zijn bloemenveld voor de deur. Ik ben er niet in geslaagd een foto ervan over te brengen naar mijn blog, zodat jullie zich moeten tevreden stellen met die van mij.

We voeren het in ons schoonheid te verwekken. En ik denk dat deze drang, eigen aan de homo sapiens in een stijgende mate aanwezig is, dat die drang nu veel sterker is dan bijvoorbeeld een eeuw geleden.

Diverse redenen kunnen aan de basis liggen maar belangrijk is dat het een progressie is, een richting naar meer en niet een toestand van verval.

Ik dacht er deze morgen aan toen de kinésiste, Liesbeth, die me tweemaal in de week bezoekt, me vertelde over haar moeder die in haar vrije tijd ceramiste is, ‘pottenbakster’ zegde ze en deze was zinnens, eens gepensioneerd, zich volledig te wijden aan deze kunstvorm.

Het  verbaast me keer op keer dat ik regelmatig personen ontmoet of hoor van hen, dat ze schilderen, beeldhouwen, zich verliezen in de ceramiek. Hun dagelijks werk is hen niet voldoende, hun geest verlangt meer, ze zoeken een vluchtheuvel om zich creatief te kunnen opstellen.

Deze evolutie, dit openbloeien in het creatieve, deze hang naar schoonheid is deze niet eerder een eigenschap die we haalden uit de Kosmos, eerder dan uit onszelf?

Is het niet de Kosmos die ons in deze richting duwt?

23-06-2023, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Het wordt een afspraak tussen de zon en mij om het volgende nobel punt te bereiken, dit van de herfstequinox.

Ikzelf heb dit als doel gesteld, het is een punt niet te dichtbij en ook niet te ver af, een punt op de baan van de aarde om de zon dat voor mij  te halen kan zijn zodat ik er naar uitkijken kan om de zomer door te brengen. Tot dan loopt de afspraak die ik daarna hoop te kunnen verlengen tot een volgend nobel punt, nobel omwille van het kosmisch karakter ervan.

Deze afspraak is in een zekere mate noodzakelijk, het geeft me, ogenschijnlijk althans, een geruststelling wat mijn toekomst betreft en het laat me toe met vertrouwen er naar toe te leven.

Zo moedig ik me aan om zeker niet te versagen, ook niet in het lezen van ‘Alkibiades’  dit raadt een vriend me aan. Er wacht me dus een periode van drie maanden om wat te bereiken eigenlijk, want mijn tijd voor iets bijzonders is voorbij. dus, volmondig blijven lijkt me voldoende het zal me geestelijk wakker houden.

IK heb dus geen plannen meer om nog iets wel bepaald te bereiken, ik beken dat ik met ontzag opkijk naar wat ik reeds geschreven heb en dat ik het niet meer zie zitten - een paar maanden geleden wel nog – iets groots te presteren om af te sluiten, bijvoorbeeld al was het maar al mijn gedichten onder te brengen in één bundel. Vandaag ontbreekt me  de moed hiervoor, morgen misschien niet.

Aldus wordt mijn afspraak geen sprankeling van creativiteit, geen voltooiing van ets dat al gepland stond, alles schijnt me zo broos toe ook mijn wandelingen in de tuin     en het helend gevoel erbij.

Ik sta er nog, maar niet zoals ik het willen zou. De dokter die het goed meent met mij, ik oude man, vraagt me geduld te hebben. Geduld en geduld.

Heb ik het?                                                                                                                                                                                                                                                                                         

22-06-2023, 04:03 geschreven door Ugo d'Oorde  

Ik kan niet voorbij deze datum die kosmisch gezien zo nobel is, het begin van de astronomische zomer. De Sterrengids leert het me: ‘de zon staat op 90° ecliptische lengte en bereikt de grootste noordelijke declinatie… Het is de zomerzonnewende. Vanaf nu gaat de zon terug richting het zuiden en worden de dagen weer korter.’

Onweerstaanbaar is de baan van de aarde om de zon  tot op een fractie van een seconde precies. Wie of wat is het die/dat zorgt voor deze ontstellende precisie?

Het is de Kosmos in zijn totale uiterlijke als innerlijke gesteldheid die dit regelt, volledig buiten ons om, we kunnen het enkel vaststellen en ondergaan of er met verwondering naar opkijken. Wat ik ook wil doen, verwonderd zijn.

KLARA vraagt het me honderdmaal per dag om diverse redenen en ik weet dat elke dag een grote verwondering is als ik luister naar de muziek die de kamer bevolkt en bemeubelt. En het is maar normaal als ik in contact ben met de geest in het leven van zovelen die me zijn vooraf gegaan en het beste  van zichzelf hebben vereeuwigd in hun werken.

Ik wil voortdurend bewust zijn van de geestelijke omgeving waarin ik me steeds bevind. Een omgeving die zich hecht aan de dagelijkse feiten-omgeving waarin ik verwikkeld ben. Ik leef aldus op een voet van innerlijke gespannenheid, het geestelijke aspect het dagelijkse overkoepelend.

Dit is de ideale toestand die ik niet altijd ten volle bereik, maar ik streef ernaar en vandaag wordt er het kosmisch element aan toegevoegd.

Of hoe intens ik alles tracht te beleven.

21-06-2023, 00:51 geschreven door Ugo d'Oorde  

Wat ik gisteren schreef gebeurde node, maar ik wou het toch kwijt, ik wou het toch geacteerd voor later als ik terugblikken zal op de periode van nu. Zelfs al weet ik niet of ik nog ooit terugkom op wat er geweest is; het mocht toch bewaard.

Ik stel vast dat ik voor het ogenblik onder zware druk kom te staan, dat ik steeds maar verder wil en eigenlijk niet kan omdat het schrijven een kwestie werd van te lange duur.

Nu, komende uit alle windstreken wordt me moed ingesproken. Ik ben er zeker niet ongevoelig voor maar vergeef me als ik er niet rechtstreeks op antwoord, het zou me te veel inspanning  vergen.

Ik kreeg ook een foto van een veldbloementuin toegestuurd, een veld om jaloers op te zijn, vooral als ik denk aan die van mij.

Ik lig al dagen met het boek van Ilja Leonardus Pfeijffer op de tafel zijn ‘Alkibiades’, zonder aanhangsels ruim zevenhonderd pagina’s tekst. Hoe hij dit klaar speelde om het boek te schrijven op 14 maanden tijd is me een raadsel én, of ik het volledig lezen  zal - dus niet zoals ‘Het verdriet van België’ – is een ander raadsel waar ik voorlopig nog geen antwoord op weet. Het schijnt me, na honderd pagina’s, in elk geval een ‘droog’ iets toe, maar verder spreek ik me er (nog) niet over uit, alleen dat het kolossaal veel opzoekingen moet gevergd hebben en een enorme verbeelding en zeggingskracht. Hier duidelijk eigenschappen van Pfeijffer.

Het boek vervangt nu dit van Thomas Hertog maar ik geloof niet dat ik er met evenveel enthousiasme in ‘wandelen’ zal. Hertog hield me wakker, inspireerde me, ik geloof  niet dat dit het geval zal zijn met het werk van Pfeijffer.

Want als ik lees hoe Alkibiades tewerk gaat om Socrates in zijn bed te krijgen wringt er iets bij mij.

We zien wel hoe het aflopen zal, later.

20-06-2023, 03:59 geschreven door Ugo d'Oorde  

De vuurbol van de  zon is niet op de afspraak deze morgen, het licht wel en ook het gezang van de vogels, de merel vooral. Mijn rechterhand echter blijft gevoelloos zoals de vorige dagen, al laat het me toe mijn gedachten te bestendigen in een eigen vorm en, na wat ik gisteren schreef, na wat ik mijn leven lang al geschreven heb, verder te gaan op mijn elan, telkens onderbroken en telkens weer opgedoken om te gaan naar waar ik al was of te ontdekken waar ik nog niet was. Het is een dagelijkse routine afhankelijk van de eerste stappen die ik zet in of naar het voorlopig nog onbekende. Afhankelijk ook van wie of wat ik ontmoet op mijn weg zelfs als ik niets ontmoet, als alles gesloten blijft zoals vandaag, een uitzonderlijk gebeuren, dat ik vermelden wil.

Het is de eerste maal dat ik niet weet wat ik jullie te vertellen heb, de eerste maal dat me dit overkomt, dat ik schrijf en niets te zeggen heb. Je hebt het bij te nemen, ook dat Ugo d’Oorde minder, veel minder dan vroeger aan het woord komt.

Dit is wat ik melden wou. De pijn bij het schrijven overstijgt me, legt me lam, houdt me in zijn greep zo gisteren als vandaag, zo erg dat ik het zeggen wil, al kost het mijn fierheid ze niet te kunnen overwinnen.

Ik word er stil bij, ontmoedigd zelfs, neergeslagen.

Wat is het dat me en jullie wacht, morgen?

19-06-2023, 05:21 geschreven door Ugo d'Oorde  

We glijden af naar een maatschappij waar onze seksuele geaardheid veruit de bovenhand neemt op onze kosmische geaardheid, waarbij deze laatste zelfs verloochend wordt door het openlijk verwerpen van het Yin-Yang-karakter van de natuur. Men begint er zelfs prat op te gaan, erover publiciteit te maken. Er is, wat men normaal verwachten zou, geen verzet er tegen, men ondergaat de wil die van het lichaam is en niet van de geest. Openlijk, met sier bekennen, met mannen en vrouwen naar bed te . elke terug  maatschappij kan hieruit ontstaan? Het zou me niet verbazen indien eerlang huwelijken zouden afgesloten worden tussen twee vrouwen en twee mannen ,een vierling in plaats van een paar.

Onderwerp gesloten. Kom er niet/nooit meer op terug. Want  geen tijd noch goesting trouwens, ik ontvang elke zaterdag ‘De Standaard’. Als ik zie de massa lectuur dat dit blad me te bieden heeft dan schrik ik ervan. ‘De Standaarden’ van de vorige weken, amper doorbladerd, liggen er nog, stapelen  zich tot een hoop die ik nooit meer verwerken zal. Ik denk dan aan al dat geschrijf dat er in aanwezig is, al die inspanningen die gedaan werden om het blad te vullen, hopende dat al die teksten gelezen zullen worden én misschien een reactie zullen opbrengen al was het maar een vermelding in het nieuws van de VRT. En toch wat er ook moge komen, ze stoppen niet, ze stoppen nimmer, schijven is hun adem, hun levensvoedsel, of het nu gelezen wordt of niet.

Ik weet me met wat ik schrijf, hoe weinig ook, een van hen, het is mijn, positieve ingesteldheid op de geest in de kosmos die er de oorzaak van is. Hij, de geest, laat niet toe dat ik mijn dag zou slijten in ledigheid , er moet iets gebeuren waarmede ik mezelf bevestig dat ik er nog steeds sta, gelaarsd en gespoord om te tonen wat er van mij is overgebleven in deze akelige wereld als ik hoor en half lees wat er allemaal in gebeurt.

Zo stond ik vandaag even stil bij wat grote poëzie wordt genoemd door Catherine De Kock die het heeft in de Standaard der Letteren van 17 juni over de poëzie van Alara Adilow, de meest bekroonde dichteres van het jaar, ‘Mythen en Stoplichten’ (Prometheus) [1]

Ik heb geen verhaal als ik lees op het einde van een gedicht:

Seizoenen verschroeien,
rivieren spartelen in de hitte als vissen op het droge.
We verliezen elkaar in het felle licht.
Kiezen op de dood te wachten
Bij de oevers van een kaal geworden waterlichaam. 

De dood rijdt aan op een mank stekeldier.

Zoals je vaststellen kunt, poëzie kan alle wegen op, gekende als ongekende. De kunst is deze te kiezen die gelauwerd wordt.

[1] Ze werd bekroond met de C. Budingh-prijs voor het beste Poëzie debuut in 2022 en kreeg eerder de Herman De Coninckprijs.

18-06-2023, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Als we als stof van sterren,  deel van de Kosmos zijn dan zijn we er als lichaam en geest een miniatuur van. Dit betekent ook, zonder enige twijfel, dat ook de Kosmos én lichaam is én geest. Het verwondert me dat noch Hawking, noch Hertog hierover niets gezegd hebben, al kan het niet dat ze er niet zouden aan gedacht hebben, maar niet behandeld omwille van het behoren tot de metafysica.

En daar sta  ik dan als een  verdediger van de Geest in de Kosmos, waarvan ik het bestaan meen bewezen te hebben op basis van de geest in ons en aanwezig in elk deeltje, tot het Higgsdeeltje ervan, in ons lichaam.

Het is, noch min noch meer mijn morgengebed, mijn manier van ontwaken,  in de openingen van de nacht denkend aan mijn besluit van gisteren, dat ik zinnens was uit te schrijven. Wat gebeurde.

Daarna ben ik terug simpel mens geworden en ben ik gewandeld  zo goed en zo moeilijk als het ging naar mijn stukje bloemenweide om eens te meer – de ontroering nabij – verrast te zijn door het effect ervan teruglopend tot het beeld van de bloemenweide uit mijn jeugd. En wat ik zie is nog maar het prille begin van wat het worden zal eens de zomer daar.

Ik let ook bij het opstaan op de stand van de zon die verder opschuift naar haar verste noordoostelijke stand die ze binnen enkele dagen bereiken gaat. Een belangrijk moment in het leven van de aarde als van ons, tenminste zo we er aandacht aan schenken. Wellicht ontgaat het aan velen maar zeker niet aan de mens van mijn leeftijd die zich de vraag stelt hoe dikwijls hij dit nog meemaken zal het punt waarop schijnbaar de  zon terugkeert in de richting van voorlopig het juiste oosten.

Dit ook maakt deel uit van onze kosmische verbondenheid en er zijn er nu die het houden bij hun seksuele geaardheid en er een punt van maken, wat kan in godsnaam de betekenis hiervan zijn om het uit te kraaien als een haan in het kippenhok.

Het is en wereld die me denken doet aan een bepaalde passage in de Bijbel, deze van Sodoma en Gomorra en de vrouw van Lot die veranderde in een zoutpilaar.

Het kan allemaal gebeuren. Maar is het nodig dat ik jullie ook spreek, licht aarzelend, over de seksuele geaardheid van mij, opdat jullie weten zouden wie ik ben?

17-06-2023, 02:59 geschreven door Ugo d'Oorde