De veldbloementuin  is geworden wat ik verhoopt had, hij is een toevlucht voor bijen, kevers en vlinders, een verzamelpunt van leven en beweging. Ik kijk ernaar met een zekere voldoening, met een blij gevoel in mij, iets bereikt te hebben, een pagina gevuld met bloemen in plaats van met woorden.

De aanleiding te zijn geweest om een handpalm aarde om te vormen tot een bloemenveld, een vorm van creatie die ik bekomen heb dankzij de kracht en de kosmische eigenheid van de natuur die mijn geest, want uiteindelijk was het een idee van mij, aan het werk heeft gezet.

Ik aanzie het als een blog in een andere vorm die ik geschreven heb, een uiting van een drang in mij schoonheid op te wekken, want beken het, niets is mooier dan een bloemenveld in de zon. Niets overstijgt dit, niets.

Ik zag het een paar dagen terug toen een vriend me enkele foto’s toestuurde van zijn bloemenveld voor de deur. Ik ben er niet in geslaagd een foto ervan over te brengen naar mijn blog, zodat jullie zich moeten tevreden stellen met die van mij.

We voeren het in ons schoonheid te verwekken. En ik denk dat deze drang, eigen aan de homo sapiens in een stijgende mate aanwezig is, dat die drang nu veel sterker is dan bijvoorbeeld een eeuw geleden.

Diverse redenen kunnen aan de basis liggen maar belangrijk is dat het een progressie is, een richting naar meer en niet een toestand van verval.

Ik dacht er deze morgen aan toen de kinésiste, Liesbeth, die me tweemaal in de week bezoekt, me vertelde over haar moeder die in haar vrije tijd ceramiste is, ‘pottenbakster’ zegde ze en deze was zinnens, eens gepensioneerd, zich volledig te wijden aan deze kunstvorm.

Het  verbaast me keer op keer dat ik regelmatig personen ontmoet of hoor van hen, dat ze schilderen, beeldhouwen, zich verliezen in de ceramiek. Hun dagelijks werk is hen niet voldoende, hun geest verlangt meer, ze zoeken een vluchtheuvel om zich creatief te kunnen opstellen.

Deze evolutie, dit openbloeien in het creatieve, deze hang naar schoonheid is deze niet eerder een eigenschap die we haalden uit de Kosmos, eerder dan uit onszelf?

Is het niet de Kosmos die ons in deze richting duwt?