Ik zelf zie, op ditzelfde ogenblik dat ik schrijf, niet in waarom ik 2024, en in een goede bui, zelfs 2025 niet zou kunnen halen, maar dit is dan ook het verste dat ik durf gaan. Na 2025 zijn er geen jaartallen meer die ik neer durf schrijven, heb er ook geen nood aan, de marge die ik neem is me voldoende om nog het een en het ander te voltrekken, al weet ik nu nog niet wat.

Ik ga dus niet beweren dat mijn leven af is, wel dat ik het nog af te maken heb, niet met deze geschriften,  deze zijn inbegrepen in mijn dagelijkse handelingen, hoewel het geen handeling is, maar eerder een geestelijk proces dat dagelijks optreedt en me bezig houdt tot ik denk dat ik  ver genoeg ben gegaan.

Wat ik hierbij telkens betracht  is in afzondering te gaan met de muziek van ‘Klara’ en vandaag met het beeld nog aanwezig van het bloemenperk dat ik zo-even bezocht, beide als  meubelende elementen in mijn gedachten, om me hals over kop te storten in de ogenblikken van het ‘erzijn’, het erzijn in een totale totaliteit van het leven in mij, dit van wie ik ben, van wie ik was en van wie ik nog worden wil, alles samen en in elkaar lijk in een bol deeg onder een doek die aan het zwellen gaat.

Zo voel ik me als ik in een dergelijke toestand aan het schrijven ga,  zwellend en opstijgend in een wolk van woorden die een tuil zijn van rozen die zich openen zullen.

Het duurt maar de duur van enkele ogenblikken die je intensifieert door deze voluit op te nemen in de woorden die je achterlaten zult als  je reeds veel verder zult zijn, luisterend naar de zang van de merel en naar de muziek van Bartók misschien, al is dit zonder belang voor het nu van nu.

Zo wat is er van het schrijven van woorden die opborrelen komende van ergens dat een nergens is want we weten  niet van waar, weten evenmin hoe ze zich vormen. Om volwaardig op te treden kregen ze alle macht om te verschijnen zonder het te vragen en te voorschijn te komen als woord in een zin, zo maar, gewild of niet, om te blijven waar ze zich plaatsten.

Achteraf, in de avond of de nacht nagekeken om te zien of ze blijven mogen, te laat om er nog iets aan te wijzigen.