Op de hoog opgeschoten stengels van de anijs in de tuin zitten drie rupsen. Verdelg ik ze of laat ik ze verpoppen tot koninginnenpages opdat mijn achterkleinkinderen er nog iets zouden aan overhouden. Mijn besluit is vlug genomen het zijn de vogels die beslissen zullen, ikzelf steek er geen hand naar uit, integendeel ik zou ze willen  beschermen tegen alle onheil.

Voorheen zou dit zeker niet het geval geweest zijn, ik zou ze verwijderd hebben, vernietigd om de anijs te beschermen, maar de tijden zijn veranderden of zijn wij het, is het onze ingesteldheid die zich wijzigde, zijn we meer natuur-gebonden geworden?

In elk geval ik voel het zo aan, het begon met mijn veldbloemen park en ging verder met het ophangen van een insectenhotel ‘Suvan’, wat zal mijn volgende geste zijn ter bescherming van de natuur?

Dit alles gebeurt in de marge van het dagelijkse, maar toch is het meer  dan iets terloops, het is gewild om het zo te houden en in die richting verder te gaan. Het wordt iets zoals het ‘Concerto voor Orkest’ van Béla Bartók dat is overgebleven dankzij Pierre Boulez. Twee punten die ik mee draag in mijn achterhoofd als ik schrijven ga, stoïsch, ongeacht het aantal lezers - waar ik geen zicht op heb -  of vooral als ik ga neerliggen op de sofa, half luisterend naar Klara.

Wel is het zo dat ik me dag na dag ‘afsloof’ om mijn opdracht, een geschrift van mij na te laten, te vervullen. Ik schreef je gisteren wanneer dit meestal de laatste tijd gebeurt,  juist voor het slapen gaan. Ik denk dat het nog een tijdje zo zal verdergaan.