Het wordt een afspraak tussen de zon en mij om het volgende nobel punt te bereiken, dit van de herfstequinox.

Ikzelf heb dit als doel gesteld, het is een punt niet te dichtbij en ook niet te ver af, een punt op de baan van de aarde om de zon dat voor mij  te halen kan zijn zodat ik er naar uitkijken kan om de zomer door te brengen. Tot dan loopt de afspraak die ik daarna hoop te kunnen verlengen tot een volgend nobel punt, nobel omwille van het kosmisch karakter ervan.

Deze afspraak is in een zekere mate noodzakelijk, het geeft me, ogenschijnlijk althans, een geruststelling wat mijn toekomst betreft en het laat me toe met vertrouwen er naar toe te leven.

Zo moedig ik me aan om zeker niet te versagen, ook niet in het lezen van ‘Alkibiades’  dit raadt een vriend me aan. Er wacht me dus een periode van drie maanden om wat te bereiken eigenlijk, want mijn tijd voor iets bijzonders is voorbij. dus, volmondig blijven lijkt me voldoende het zal me geestelijk wakker houden.

IK heb dus geen plannen meer om nog iets wel bepaald te bereiken, ik beken dat ik met ontzag opkijk naar wat ik reeds geschreven heb en dat ik het niet meer zie zitten - een paar maanden geleden wel nog – iets groots te presteren om af te sluiten, bijvoorbeeld al was het maar al mijn gedichten onder te brengen in één bundel. Vandaag ontbreekt me  de moed hiervoor, morgen misschien niet.

Aldus wordt mijn afspraak geen sprankeling van creativiteit, geen voltooiing van ets dat al gepland stond, alles schijnt me zo broos toe ook mijn wandelingen in de tuin     en het helend gevoel erbij.

Ik sta er nog, maar niet zoals ik het willen zou. De dokter die het goed meent met mij, ik oude man, vraagt me geduld te hebben. Geduld en geduld.

Heb ik het?                                                                                                                                                                                                                                                                                         

22-06-2023, 04:03 geschreven door Ugo d'Oorde  

Ik kan niet voorbij deze datum die kosmisch gezien zo nobel is, het begin van de astronomische zomer. De Sterrengids leert het me: ‘de zon staat op 90° ecliptische lengte en bereikt de grootste noordelijke declinatie… Het is de zomerzonnewende. Vanaf nu gaat de zon terug richting het zuiden en worden de dagen weer korter.’

Onweerstaanbaar is de baan van de aarde om de zon  tot op een fractie van een seconde precies. Wie of wat is het die/dat zorgt voor deze ontstellende precisie?

Het is de Kosmos in zijn totale uiterlijke als innerlijke gesteldheid die dit regelt, volledig buiten ons om, we kunnen het enkel vaststellen en ondergaan of er met verwondering naar opkijken. Wat ik ook wil doen, verwonderd zijn.

KLARA vraagt het me honderdmaal per dag om diverse redenen en ik weet dat elke dag een grote verwondering is als ik luister naar de muziek die de kamer bevolkt en bemeubelt. En het is maar normaal als ik in contact ben met de geest in het leven van zovelen die me zijn vooraf gegaan en het beste  van zichzelf hebben vereeuwigd in hun werken.

Ik wil voortdurend bewust zijn van de geestelijke omgeving waarin ik me steeds bevind. Een omgeving die zich hecht aan de dagelijkse feiten-omgeving waarin ik verwikkeld ben. Ik leef aldus op een voet van innerlijke gespannenheid, het geestelijke aspect het dagelijkse overkoepelend.

Dit is de ideale toestand die ik niet altijd ten volle bereik, maar ik streef ernaar en vandaag wordt er het kosmisch element aan toegevoegd.

Of hoe intens ik alles tracht te beleven.

21-06-2023, 00:51 geschreven door Ugo d'Oorde  

Wat ik gisteren schreef gebeurde node, maar ik wou het toch kwijt, ik wou het toch geacteerd voor later als ik terugblikken zal op de periode van nu. Zelfs al weet ik niet of ik nog ooit terugkom op wat er geweest is; het mocht toch bewaard.

Ik stel vast dat ik voor het ogenblik onder zware druk kom te staan, dat ik steeds maar verder wil en eigenlijk niet kan omdat het schrijven een kwestie werd van te lange duur.

Nu, komende uit alle windstreken wordt me moed ingesproken. Ik ben er zeker niet ongevoelig voor maar vergeef me als ik er niet rechtstreeks op antwoord, het zou me te veel inspanning  vergen.

Ik kreeg ook een foto van een veldbloementuin toegestuurd, een veld om jaloers op te zijn, vooral als ik denk aan die van mij.

Ik lig al dagen met het boek van Ilja Leonardus Pfeijffer op de tafel zijn ‘Alkibiades’, zonder aanhangsels ruim zevenhonderd pagina’s tekst. Hoe hij dit klaar speelde om het boek te schrijven op 14 maanden tijd is me een raadsel én, of ik het volledig lezen  zal - dus niet zoals ‘Het verdriet van België’ – is een ander raadsel waar ik voorlopig nog geen antwoord op weet. Het schijnt me, na honderd pagina’s, in elk geval een ‘droog’ iets toe, maar verder spreek ik me er (nog) niet over uit, alleen dat het kolossaal veel opzoekingen moet gevergd hebben en een enorme verbeelding en zeggingskracht. Hier duidelijk eigenschappen van Pfeijffer.

Het boek vervangt nu dit van Thomas Hertog maar ik geloof niet dat ik er met evenveel enthousiasme in ‘wandelen’ zal. Hertog hield me wakker, inspireerde me, ik geloof  niet dat dit het geval zal zijn met het werk van Pfeijffer.

Want als ik lees hoe Alkibiades tewerk gaat om Socrates in zijn bed te krijgen wringt er iets bij mij.

We zien wel hoe het aflopen zal, later.

20-06-2023, 03:59 geschreven door Ugo d'Oorde  

De vuurbol van de  zon is niet op de afspraak deze morgen, het licht wel en ook het gezang van de vogels, de merel vooral. Mijn rechterhand echter blijft gevoelloos zoals de vorige dagen, al laat het me toe mijn gedachten te bestendigen in een eigen vorm en, na wat ik gisteren schreef, na wat ik mijn leven lang al geschreven heb, verder te gaan op mijn elan, telkens onderbroken en telkens weer opgedoken om te gaan naar waar ik al was of te ontdekken waar ik nog niet was. Het is een dagelijkse routine afhankelijk van de eerste stappen die ik zet in of naar het voorlopig nog onbekende. Afhankelijk ook van wie of wat ik ontmoet op mijn weg zelfs als ik niets ontmoet, als alles gesloten blijft zoals vandaag, een uitzonderlijk gebeuren, dat ik vermelden wil.

Het is de eerste maal dat ik niet weet wat ik jullie te vertellen heb, de eerste maal dat me dit overkomt, dat ik schrijf en niets te zeggen heb. Je hebt het bij te nemen, ook dat Ugo d’Oorde minder, veel minder dan vroeger aan het woord komt.

Dit is wat ik melden wou. De pijn bij het schrijven overstijgt me, legt me lam, houdt me in zijn greep zo gisteren als vandaag, zo erg dat ik het zeggen wil, al kost het mijn fierheid ze niet te kunnen overwinnen.

Ik word er stil bij, ontmoedigd zelfs, neergeslagen.

Wat is het dat me en jullie wacht, morgen?

19-06-2023, 05:21 geschreven door Ugo d'Oorde  

We glijden af naar een maatschappij waar onze seksuele geaardheid veruit de bovenhand neemt op onze kosmische geaardheid, waarbij deze laatste zelfs verloochend wordt door het openlijk verwerpen van het Yin-Yang-karakter van de natuur. Men begint er zelfs prat op te gaan, erover publiciteit te maken. Er is, wat men normaal verwachten zou, geen verzet er tegen, men ondergaat de wil die van het lichaam is en niet van de geest. Openlijk, met sier bekennen, met mannen en vrouwen naar bed te . elke terug  maatschappij kan hieruit ontstaan? Het zou me niet verbazen indien eerlang huwelijken zouden afgesloten worden tussen twee vrouwen en twee mannen ,een vierling in plaats van een paar.

Onderwerp gesloten. Kom er niet/nooit meer op terug. Want  geen tijd noch goesting trouwens, ik ontvang elke zaterdag ‘De Standaard’. Als ik zie de massa lectuur dat dit blad me te bieden heeft dan schrik ik ervan. ‘De Standaarden’ van de vorige weken, amper doorbladerd, liggen er nog, stapelen  zich tot een hoop die ik nooit meer verwerken zal. Ik denk dan aan al dat geschrijf dat er in aanwezig is, al die inspanningen die gedaan werden om het blad te vullen, hopende dat al die teksten gelezen zullen worden én misschien een reactie zullen opbrengen al was het maar een vermelding in het nieuws van de VRT. En toch wat er ook moge komen, ze stoppen niet, ze stoppen nimmer, schijven is hun adem, hun levensvoedsel, of het nu gelezen wordt of niet.

Ik weet me met wat ik schrijf, hoe weinig ook, een van hen, het is mijn, positieve ingesteldheid op de geest in de kosmos die er de oorzaak van is. Hij, de geest, laat niet toe dat ik mijn dag zou slijten in ledigheid , er moet iets gebeuren waarmede ik mezelf bevestig dat ik er nog steeds sta, gelaarsd en gespoord om te tonen wat er van mij is overgebleven in deze akelige wereld als ik hoor en half lees wat er allemaal in gebeurt.

Zo stond ik vandaag even stil bij wat grote poëzie wordt genoemd door Catherine De Kock die het heeft in de Standaard der Letteren van 17 juni over de poëzie van Alara Adilow, de meest bekroonde dichteres van het jaar, ‘Mythen en Stoplichten’ (Prometheus) [1]

Ik heb geen verhaal als ik lees op het einde van een gedicht:

Seizoenen verschroeien,
rivieren spartelen in de hitte als vissen op het droge.
We verliezen elkaar in het felle licht.
Kiezen op de dood te wachten
Bij de oevers van een kaal geworden waterlichaam. 

De dood rijdt aan op een mank stekeldier.

Zoals je vaststellen kunt, poëzie kan alle wegen op, gekende als ongekende. De kunst is deze te kiezen die gelauwerd wordt.

[1] Ze werd bekroond met de C. Budingh-prijs voor het beste Poëzie debuut in 2022 en kreeg eerder de Herman De Coninckprijs.

18-06-2023, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Als we als stof van sterren,  deel van de Kosmos zijn dan zijn we er als lichaam en geest een miniatuur van. Dit betekent ook, zonder enige twijfel, dat ook de Kosmos én lichaam is én geest. Het verwondert me dat noch Hawking, noch Hertog hierover niets gezegd hebben, al kan het niet dat ze er niet zouden aan gedacht hebben, maar niet behandeld omwille van het behoren tot de metafysica.

En daar sta  ik dan als een  verdediger van de Geest in de Kosmos, waarvan ik het bestaan meen bewezen te hebben op basis van de geest in ons en aanwezig in elk deeltje, tot het Higgsdeeltje ervan, in ons lichaam.

Het is, noch min noch meer mijn morgengebed, mijn manier van ontwaken,  in de openingen van de nacht denkend aan mijn besluit van gisteren, dat ik zinnens was uit te schrijven. Wat gebeurde.

Daarna ben ik terug simpel mens geworden en ben ik gewandeld  zo goed en zo moeilijk als het ging naar mijn stukje bloemenweide om eens te meer – de ontroering nabij – verrast te zijn door het effect ervan teruglopend tot het beeld van de bloemenweide uit mijn jeugd. En wat ik zie is nog maar het prille begin van wat het worden zal eens de zomer daar.

Ik let ook bij het opstaan op de stand van de zon die verder opschuift naar haar verste noordoostelijke stand die ze binnen enkele dagen bereiken gaat. Een belangrijk moment in het leven van de aarde als van ons, tenminste zo we er aandacht aan schenken. Wellicht ontgaat het aan velen maar zeker niet aan de mens van mijn leeftijd die zich de vraag stelt hoe dikwijls hij dit nog meemaken zal het punt waarop schijnbaar de  zon terugkeert in de richting van voorlopig het juiste oosten.

Dit ook maakt deel uit van onze kosmische verbondenheid en er zijn er nu die het houden bij hun seksuele geaardheid en er een punt van maken, wat kan in godsnaam de betekenis hiervan zijn om het uit te kraaien als een haan in het kippenhok.

Het is en wereld die me denken doet aan een bepaalde passage in de Bijbel, deze van Sodoma en Gomorra en de vrouw van Lot die veranderde in een zoutpilaar.

Het kan allemaal gebeuren. Maar is het nodig dat ik jullie ook spreek, licht aarzelend, over de seksuele geaardheid van mij, opdat jullie weten zouden wie ik ben?

17-06-2023, 02:59 geschreven door Ugo d'Oorde  

Ik zet neer wat me te binnen valt als ik neer ga zitten, zelfs als er niets is, is er toch iets dat ik te zeggen heb, dit is altijd zo geweest waarom zou het nu niet meer zo zijn. Waarom zou ik dan geen drie à vijfhonderd woorden kunnen gaan halen uit iets dat er nog niet is. Stephen Hawking, volgens Thomas Hertog, dacht er zelfs aan dat het Universum ontstaan was uit het Niets. Een vergelijking die niet opgaat natuurlijk, ik heb geen Universum te doen ontstaan.

Mijn betoog is eerder een Spielerei dan een ernst en zo wil ik het houden, hoewel ik  - a poor man - niet weet waar ik de woorden ga halen die ik schrijf evenmin als  Hawking en Hertog wisten  of weten vanwaar het is dat het Universum er gekomen is.

Hun raadsel is dus ook het mijne en het is maar goed dat er dergelijke raadsels zijn om ons  bezig te houden. Ik beken dat ik er toch elke dag even aan denk en dat dit zo zal zijn tot ik Hertogs ‘Het Ontstaan van de Tijd’ heb geplaatst in zijn rek, geborgen tussen de andere boeken waarvan vele ook handelen over het grote raadsel dat het ontstaan van het Universum is en blijft.

Het beste is eigenlijk te aanvaarden dat het er is en, gezien het er is, er een reden moet zijn dat het er is anders zou het er niet zijn. Bevreemdend is het feit dat het er is omdat wij er zijn om het vast te stellen, zonder ons was het er totaal onbesproken, zoals er misschien duizend Universums zijn in het Heelal naast dit van ons.

Ik heb dit niet expliciet gevonden in het boek van Hertog, wel dat we erin betrokken worden, dat het Universum van binnen in moet bekeken worden en niet als een toeschouwer van buiten uit. Ik besluit hieruit dat we  een noodzakelijk element uitmaken van het Universum en dat zonder ons er geen Universum zou zijn.

Aan deze innige integratie houden we niet alleen een materiële binding aan over maar ook een ‘geestelijke’ binding.

Een binding met de geest in en van het Universum die ons eigen is.

16-06-2023, 03:06 geschreven door Ugo d'Oorde  

‘Verbazend veel aan  potentie heb ik nog’,  schreef ik gisteren, maar is het zo, overdrijf ik niet om me beter te doen begrijpen? Want wat ik eigenlijk bedoelde is dat ik blijf de goesting hebben te schrijven, hoe moeilijk ook het typen met een totaal ongevoelige wijsvinger - om van  de andere niet te spreken - moge geworden zijn. Echter de hinder weegt niet op tegen de goesting ik leef me dus uit, na mijn wandeling in de veldbloementuin, met waar ik nood aan heb, want hoe zou ik het anders overleven?

Ik besta dus nu uit de kleine dingen van het leven, of liever het zijn de kleine dingen die me voor het ogenblik bezighouden. Ik heb het gefilosofeer over leven en dood afgelegd, voorlopig althans, het zijn dingen die wachtende zijn. Ik heb genoeg aan mijn geblokkeerde rechterhand om te weten wat van waarde is om mijn dagen door te brengen, vooral dan de nachten zonder al te veel slaap, zijn een doorn, zijn soms een obsessie waar ik moeilijk aan ontkom, de morgen – het gezang van de merel - telkens een verlossing zijnde.

Dankzij jullie houd ik stand. Wie zou ik zijn zonder die band met jullie, zonder de gelegenheid die ik heb me elke dag, om het even op welk uur, te richten tot jullie en te vertellen hoe het met mij gesteld is opdat ook ik het weten zou in welke wateren ik me bevind als ik de zeilen hijs om de dag tegemoet te gaan, denkend aan Dante toen die op het punt stond het Vagevuur te betreden.

Een vergelijking die niet zo mis staat, want ik ook voel soms het Vagevuur in en om me heen. Het vuur dat brandt in mijn hand en dat ik niet stoppen kan, zelfs niet met ijsblokjes.

Ondanks dit gaat het goed met mij, zoals met de bloemen, de bijen en de vlinders in de tuin.

15-06-2023, 04:03 geschreven door Ugo d'Oorde  

Er waren in de namiddag acht bijen op bezoek in de veldbloementuin, een aantal in jaren niet gezien in de tuin en nu komen ze, ik denk van einde en ver  en ik oordeel, rekening houdend met mijn levensvoorwaarden het het vermelden waard, trouwens hoe zou ik anders vandaag mijn blog begonnen zijn?

Ik weet wel dat ik nog altijd het boek van Thomas Hertog ‘Het ontstaan van de Tijd’ moet afsluiten, zeggen dat ik na de lezing ervan nog steeds niet weet ‘hoe’ de tijd is ontstaan, dat ik nog steeds niet weet tot welke conclusie ik uiteindelijk gekomen ben omdat ook Hertog geen conclusie heeft neergezet.

Ik wacht nog steeds mijn ogenblik af om het ‘ontstaan van de tijd’ af te sluiten, want vandaag is dit nog ‘en suspens’, in feite weet ik weinig meer dan wat ik al dacht te weten of weten wilde. Trouwens voor het ogenblik, heb ik meer aan mijn veldbloemen en hun ‘bezoekers’ dan aan om het even wat anders. Ik zie het perk bloemen als een gedicht als - geconfronteerd met de pijn van het schrijven zoals ik ben - de weinige poëzie die ik voor het ogenblik ken. De poëzie van de schoonheid van de bloemen die ik zie als ik er omheen wandel. De wandeling voor mij een groot gebeuren zijnde zoals het schrijven in mijn leven vandaag.

Eigenlijk hoef ik niet veel meer omdat ik weet dat ik er naast nog heel wat in potentie heb, verbazend veel.

14-06-2023, 01:19 geschreven door Ugo d'Oorde  

Stefan, de gebuur, heeft in de lente een groot vierkant van de tuin bezaaid met veldbloemen. Het is nu een pracht en een vreugde te zien hoe ik op dat stukje grond de bloemen terugvind uit mijn jeugd, het erge is dat ik van vele de naam niet meer ken, wel nog van de korenbloem, van de boterbloem, van het herderstasje, van de koekoeksbloem, maar heel wat andere zal ik moeten opzoeken als ik hem kennen wil.

Maar ik zie het, alle verhoudingen in acht genomen, als iets groots, als een compensatie voor het Braziliaans regenwoud dat volgens de Standaard van deze week stervende is met al de gevolgen van dien voor het leven op aarde.

Mijn bloemenveld is mijn tikkeltje vreugde dat natuurlijk niet opweegt tegen de vele eeuwenoude bomen en de ganse structuur van het regenwoud dat aan het verdwijnen zou zijn, een drama, maar met de tuin tracht ik mijn omgeving, enigszins een rijkere aanblik te geven, waar ik met blijheid, het overige vergetend, langsheen wandelen kan.

Dit is dan wat gebeurt in mijn kleine afgebakende wereld, een voorschoot groot,  even groot  als het leven in mijn blogs, ware het niet dat ik er nu en dan in gedachten uit ontsnappen kan.

Het is wat ik jullie te bieden heb vandaag, een pagina gesneden uit een deel van wat enkele momenten mijn dag was, samen met een bulk van een bloeiende rozenstruik, een foto die ik ontving van een vriend en een vriendin, een bulk rozen zoals deze van Couperus  maar die van mij waren niet  gevuld met verveling, in tegendeel ze waren geladen met kunst.

Evenwel, mijn opzet was deze foto per e-mail me toegestuurd, hier over te nemen. Ik ben, onhandig als ik ben, er niet in geslaagd. Ik blijf hem jullie schuldig.

12.09: Ik slaagde erin als aanhouder!

13-06-2023, 10:12 geschreven door Ugo d'Oorde  

Het heeft geen zin te  klagen over mijn toestand, het helpt me geen zier en toch doe ik het, roep ik het in ter verantwoording van mijn stilte, alsof ik nood heb aan een verantwoording, alsof ik niet vrij beslissen kan een blog te schrijven of niet.

En eigenlijk is het zo, ik ben niet vrij, ik ben en blijf het verschuldigd aan mezelf. Ik denk zelfs dat het schrijven van een blog op het klavier het enige middel is om de nodige soepelheid terug te vinden, ik heb er aldus dubbel baat bij als ik volhard.

Begrijpt dan dat ik, zelfs als ik niets te zeggen heb, verder blijf gaan alsof het slechts routine was, een krans woorden neer te leggen alvorens ik slapen ga tekenend voor de dag die voorbij is gegaan zoals zovele andere dagen in mijn leven.

Of toch niet. Ik heb vandaag meer dan op andere dagen de zorg en de genegenheid gevoeld van mijn dochters voor mij, een warmte in mij die ik zelden heb verwoord, al kwam het op in mij het hen te zeggen, het lukte me niet de juiste woorden te vinden, al was het maar bedekt, het te zeggen hoe goed ik me wel voelde omringd te zijn door hen.

Het is nu volop nacht, maar dit wou ik toch nalaten alvorens de slaap terug op te zoeken. Dit ook staat aldus geacteerd, al heeft het niets met jullie te maken, al is het strikt persoonlijk tussen mij en mijn kinderen, maar ik wil het geschreven. Want van nu af heeft al wat ik achterlaat een donkere omlijning, zullen de woorden later gezien worden als mijn laatste.

Het is ook op deze wijze en dit indachtig dat ik dit oude lichaam van mij terug in omloop wil brengen. De tijd, ‘ce grand sculpteur’ van Yourcenar zal het uitmaken, in de veronderstelling dat er nog tijd zal zijn voor mij én voor mijn geschrijf.

Het  is wat we samen gaan beleven, jullie en ik.

12-06-2023, 03:35 geschreven door Ugo d'Oorde  

Zo, terwijl ik leer hoe het klavier van mijn laptop te gebruiken,  leer ik er naast op het terras in de tuin,  met behulp van een loopstoel, hoe te gaan, hoe te wandelen.

Ik teken dit hier op opdat ik later, als er een later komt, weten zou in welke toestand ik me ooit bevonden heb: lamlendig in het schrijven als in het wandelen, gelukkig nog niet in het ademen.

Dit is dan van de momenten van nu waarin ik me richt tot jullie, hopende dat al het negatieve zich oplossen zal als ik maar blijf doorgaan als een normaal iemand. Het kost me wat, hopelijk loont het.

Ik bezit wel de vrijheid mijn slaap in te wisselen voor mijn bezig zijn, te zijn zoals ik zijn wil, de nacht nemen als dag en de dag als nacht, altijd bereid en klaar om op te treden, en het hoogst mogelijke voor mij, woorden te produceren, vorm te geven aan mijn gedachten zelfs als deze nog niet de waarde kennen van wat ik vroeger schreef.

De omstandigheden hebben een te grote impact, ik word er voortdurend mee geconfronteerd, en deze beletten me te zijn wie ik wens te zijn vooral dan als ik schrijf.

Laat ik stellen dat ik me bevind in een overgangsperiode en dat  jullie er geen idee van  hebben de moeite en de tijd die het vergt om deze luttele lijnen te schrijven.

Maar mijn blog is terug deel van mijn leven geworden, en dit telt enorm veel voor mij. Ik kom terug tot leven.

11-06-2023, 04:04 geschreven door Ugo d'Oorde  

Waar kom ik uit als ik me instel op het gezang  van de vogels in het  bijzonder van de merel in de tuin en ik niets méér heb om over te vertellen?

Nergens denk ik, ik heb niets gemeen met hem dan de stilte die er anders zijn zou als ik schrijf, de stilte in mij waar alles verdoofd lijkt, te gesloten om enige waarheid te dragen, een waarheid waarop ik verder zou kunnen gaan om binnen te komen langs een herinnering in jullie geest naar mij gericht.

Ik jullie betreden wil langs die herinnering die jullie misschien hebben opengehouden voor mij ondanks de vele morgens dat ik er niet was en jullie toch zijn blijven geloven dat ik er terug eens zou staan als jullie  zich openen op mij.

Weet vooreerst dat ik jullie niet vergeten was, dat ik voortdurend dacht aan jullie, maar ik niet de kracht had om me te openen in  woorden, te zeer ingenomen door het lot dat me bezocht en me totaal geestelijk immobiliseerde in een cirkel van pijn die me dag en nacht vergezelde en waaruit ik thans nog niet volledig ben opgestaan maar die ik ignoreren wil om met mijn schrijven al het negatieve te overkomen.

Ik weet niet of ik erin slagen zal er voortaan elke morgen te staan maar ik wil een poging doen om terug een gezel te zijn in jullie dagen, een gezel, tenminste zo jullie er nood aan hebben even zeer als ik er nood aan heb.

Een andere boodschap heb ik niet maar het is met een gerust gemoed dat ik de dag binnenga vandaag.

10-06-2023, 04:34 geschreven door Ugo d'Oorde  

Ik blijf in mijn dal van onzekerheid en ongemakken, mijn schrijven blijft moeilijk maar ik heb me met veel wil en moeite opgericht uit de stroom als even herrezen en bewandel nu, in de droom van deze ochtend, een wijdopen vlakte ingesloten door de bergen. Zo wil ik het en ik weet precies waar. Het is een vlakte die een deel van mijn leven is, de vlakte op het einde van het dorpje Zinal in de Val d’Anniviers.

Vergeef het me als het een plaats is die je misschien niet kent, maar ik ken ze voor jullie en ik neem jullie mee door het dorp, over de brug over de woelige waters van de Navizence, op de aarden slingerweg die doorloopt tot  de bergen aan de overkant, langs een moerassig gedeelte waar links de gevlekte orchis groeit en rechts in de brede plas water het veld ‘linaigrettes’ – wollegras - wiegt in de wind.

Ik ken die plaats zo goed, ze heeft me altijd vertederd als ik eraan voorbijkwam: de orchideeën en het wollegras, de stukken rots begroeid met mos en lichen, een veld natuur van alpenflora waar ik stil bleef staan om het voor altijd  op te nemen in mij en ik ken zo vele plaatsen in de bergen van de Valais, sommige een lappendeken groot maar waar het altijd goed is te zijn.

Ik droom nu de droom der dromen, doorzichtig als lucht, zwevend alsof ik enkel adem was.  Het is wat me nog rest van het vele dat er was. Het enige onwezenlijke nog dat ik koester als een gedicht van Rilke of van om het  even wie, van een vriend dichtbij of veraf.

De ganse vlakte in een blik omsluiten, er zijnde zonder er te zijn en er  te blijven,  klein, vergeten al wat van de wereld is, in de onmetelijkheid van het zijnde, aan de poort naar het Arcadia, dat je wacht, later op het einde van je tocht, een einde dat nu heel dicht gekomen is.

Het is wat is, het is niet anders, je dagen afgeteld, je weet het o zo goed en toch loopt je verder, steekt je de vlakte over naar het bosje aanleunend tegen de rotswand  om er te kijken naar de flora die er is, naar de mossen en de lichen op de stukken rots, het kleine woekerende leven, een beeld van het geluk in jou daar te zijn in het  licht dat je omhelst alsof je er een zoon van bent, in de wijdheid van het landschap om je heen waar je deel van bent.

Hoe  goed ik me voelde dat ik er was, om er te staan hij de flora die er was en die ik vergeet nu maar niet de minuscule orchidee een vinger hoog in het mos op de rand van een greppel, me afvragend van waar die kwam en welk teken eraan verbonden was opdat mijn oog erop vallen zou.

Een herinnering die gebleven is aan dat allerkleinste gebeuren in mijn leven alsof het in de droomruimte waarin ik me bevond  opgetekend werd als het symbool van mijn aanwezigheid op die plaats in die open vlakte tussen de grenzeloze bergen.

Dit is waar ik, na zovele dagen van afwezigheid, ogenblikken vertoefde deze morgen: een ver geluk dat  even openbloeide, het aroma van een late roos gelijk.

09-06-2023, 09:54 geschreven door Ugo d'Oorde  

31 mei 2023

Ik zit nog altijd in een diep dal. Ik zit op de bodem van de stroom in het dal tussen de salamanders en de watertorren. Weinig meer werd me gegund. De toppen van de vingers van mijn rechterhand zijn nog steeds gevoelloos. Ik kan enkel afwachten en mijn gedachten ongeschreven opsparen, ergens of nergens.

Maar terugkomen zal ik.

31-05-2023, 16:38 geschreven door Ugo d'Oorde  

Ik zit nog altijd in een diep dal. Ik zit op de bodem van de stroom in het dal tussen de salamanders en de watertorren. Weinig meer wordt me gegund, de toppen van de vingers van mijn rechterhand zijn nog steeds gevoelloos. Ik kan enkel afwachten en mijn gedachten ongeschreven opsparen, ergens of nergens.

Maar terugkomen zal ik.

31-05-2023, 16:33 geschreven door Ugo d'Oorde  

Papa vraagt mij u te melden dat hij 12 mei geopereerd wordt aan zijn rechterhand. Hij hoopt zijn blogs te kunnen herbeginnen op 1 juni. 

Met zijn hartelijke groeten

Zijn dochter, Ann

07-05-2023, 13:26 geschreven door Ugo d'Oorde  

Ik vind, ondanks de pijn dat het schrijven me kost, dat je hier in dit land niet kunt rondlopen zonder het boek van Thpmas Hertog, ‘Het Ontstaan van de Tijd’ gelezen te hebben of dan toch tenminste het hebben doorbladerd en hier en daar een fragment ervan gelezen te hebben, zelfs al begrijp je er heel weinig van, zoals ik, zelfs al  begrijp je er maar een paar zinnen, zoals ik, je moet het i n de hand gehouden hebben of zoals ik het voor jou, liggend op de tafel gehouden te hebben, om er enkele uren, enkele dagen, enkele weken, in bezig geweest te zijn.

Ik was in al mijn tegenspoed wat mijn rechterhand en rechterarm betreft , gelukkig  - en het is het woord dat telt omdat het me aanzette om je dit vandaag te schrijven - dat lk gelukkig was te lezen, pag.167, bovenaan, over de Russische kosmoloog AndreI LINDE die schreef dat ‘het Heelal in zijn geheel een zichzelf reproducerend systeem is dat zonder einde is en mogelijks zonder begin.’

Wel ik, als esoterieker, levend in een metafysische wereld kan me permitteren te schrijven dat het Heelal zoals we het kennen de materiële vorm is van het ZIJNDE dat zichzelf heeft gereproduceerd. Het  ZIJNDE dat gemakkelijkheid halve God of het Onnoembare kan worden genoemd.

Het is vrijdag 21 april 12.15: mijn dag die heel slecht begon kende een gelukkige passage.

21-04-2023, 10:29 geschreven door Ugo d'Oorde  

Zacht uitgedrukt sukkel ik met mijn rechterhand, dag en nacht is de pijn zo hevig dat, hoewel de wil er is, ik niet in staat ben mijn woorden vlot te schrijven.

Ze moeten dus wachten, zoals jullie zullen moeten wachten, op beterschap voor mij.

Wanneer die beterschap er komen zal verneem je wel.

Hopelijk, vlug.

17-04-2023, 08:10 geschreven door Ugo d'Oorde  

In blijvende verwondering: de natuur die ontwaakt, ben ik mijn dag begonnen, hoe ik hem eindigen zal en of ik hem eindigen zal weet ik niet, heeft nu geen belang terwijl ik aan het schrijven ben, het is maar een gedachte die me te binnen valt waarvan ik de globale  betekenis wel ken, maar het toch nodig vind ze te vermelden omdat ik niet dikwijls opsta met deze gedachte. Dus er moet een reden zijn waarom die ineens is opgedaagd om geschreven te worden, ze was me niet alleen ingegeven maar me opgelegd het te doen om de lente, de lang verwachte, te verwelkomen in mijn geschriften.

Ik luister altijd naar de stem in mij, het is zelfs geen stem, het zijn zelfs geen woorden die opduiken het is een vaag gevoel  dat ik omzet in woorden, of tracht om te zetten; soms ben ik er vlak op soms is het maar gedeeltelijk dat ik het omzetten kan in woorden, maar het is in elk geval een vreemd iets  om wat ‘hangend’ is, wat eigenlijk metafysisch is, om te zetten in woorden. Dit is wat telkenmale gebeurt, iets waar ik evenzeer verwonderd over ben, de kunst een gevoel, een ‘iets-menen-te-weten’ om te zetten in iets vaststaand, wat lettertekens zo neergezet alsof het be simpelste zaak van de wereld was, maar het is het niet, het is het nooit, want niets is verworven als de wil om het te verwerven er niet is.

Zo deze morgen en alle dagen van mijn leven is het de wil geweest die me aan het schrijven zette, de wil waar ik geen vat op had die zich opdrong en me achterliet om zelf het hecht in de hand te nemen – de hand van mij die er heel slecht aan toe is, want je weet niet, je vermoedt zelfs niet de pijn die het me kost deze woorden neer te zetten - maar hier ook is het de wil om het te doen sterker dan mezelf en ga ik door tot het einde, tot deze enkele woorden die ik er nog ga aan toevoegen geschreven staan en wel voor een lange tijd.

Ik heb deze lijnen nu in een ruk geschreven, mijn wil of de wil zorgde ervoor dat ik niet stopte, dat ik doorging verder en verder al wist ik in  het begin maar een enkele zin: het blijvend verwonderd zijn over wat het leven is.

Ik denk dat ik ver genoeg gegaan ben,  dat er genoeg is om over na te denken terwijl ik ook er vandaag zal over nadenken tot de avond valt en de nacht me opnemen zal in haar schoot.

Zo hoop ik toch dat het gebeuren zal om mijn dag aldus te eindigen.

Ik heb dit geschreven op zaterdagmorgen, ik wacht nu tot de avond valt om het te herlezen en jullie het daarna voor te leggen op zondag 16 april van het jaar des Heren 2023.

16-04-2023, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde