Als we als stof van sterren,  deel van de Kosmos zijn dan zijn we er als lichaam en geest een miniatuur van. Dit betekent ook, zonder enige twijfel, dat ook de Kosmos én lichaam is én geest. Het verwondert me dat noch Hawking, noch Hertog hierover niets gezegd hebben, al kan het niet dat ze er niet zouden aan gedacht hebben, maar niet behandeld omwille van het behoren tot de metafysica.

En daar sta  ik dan als een  verdediger van de Geest in de Kosmos, waarvan ik het bestaan meen bewezen te hebben op basis van de geest in ons en aanwezig in elk deeltje, tot het Higgsdeeltje ervan, in ons lichaam.

Het is, noch min noch meer mijn morgengebed, mijn manier van ontwaken,  in de openingen van de nacht denkend aan mijn besluit van gisteren, dat ik zinnens was uit te schrijven. Wat gebeurde.

Daarna ben ik terug simpel mens geworden en ben ik gewandeld  zo goed en zo moeilijk als het ging naar mijn stukje bloemenweide om eens te meer – de ontroering nabij – verrast te zijn door het effect ervan teruglopend tot het beeld van de bloemenweide uit mijn jeugd. En wat ik zie is nog maar het prille begin van wat het worden zal eens de zomer daar.

Ik let ook bij het opstaan op de stand van de zon die verder opschuift naar haar verste noordoostelijke stand die ze binnen enkele dagen bereiken gaat. Een belangrijk moment in het leven van de aarde als van ons, tenminste zo we er aandacht aan schenken. Wellicht ontgaat het aan velen maar zeker niet aan de mens van mijn leeftijd die zich de vraag stelt hoe dikwijls hij dit nog meemaken zal het punt waarop schijnbaar de  zon terugkeert in de richting van voorlopig het juiste oosten.

Dit ook maakt deel uit van onze kosmische verbondenheid en er zijn er nu die het houden bij hun seksuele geaardheid en er een punt van maken, wat kan in godsnaam de betekenis hiervan zijn om het uit te kraaien als een haan in het kippenhok.

Het is en wereld die me denken doet aan een bepaalde passage in de Bijbel, deze van Sodoma en Gomorra en de vrouw van Lot die veranderde in een zoutpilaar.

Het kan allemaal gebeuren. Maar is het nodig dat ik jullie ook spreek, licht aarzelend, over de seksuele geaardheid van mij, opdat jullie weten zouden wie ik ben?

17-06-2023, 02:59 geschreven door Ugo d'Oorde  

Ik zet neer wat me te binnen valt als ik neer ga zitten, zelfs als er niets is, is er toch iets dat ik te zeggen heb, dit is altijd zo geweest waarom zou het nu niet meer zo zijn. Waarom zou ik dan geen drie à vijfhonderd woorden kunnen gaan halen uit iets dat er nog niet is. Stephen Hawking, volgens Thomas Hertog, dacht er zelfs aan dat het Universum ontstaan was uit het Niets. Een vergelijking die niet opgaat natuurlijk, ik heb geen Universum te doen ontstaan.

Mijn betoog is eerder een Spielerei dan een ernst en zo wil ik het houden, hoewel ik  - a poor man - niet weet waar ik de woorden ga halen die ik schrijf evenmin als  Hawking en Hertog wisten  of weten vanwaar het is dat het Universum er gekomen is.

Hun raadsel is dus ook het mijne en het is maar goed dat er dergelijke raadsels zijn om ons  bezig te houden. Ik beken dat ik er toch elke dag even aan denk en dat dit zo zal zijn tot ik Hertogs ‘Het Ontstaan van de Tijd’ heb geplaatst in zijn rek, geborgen tussen de andere boeken waarvan vele ook handelen over het grote raadsel dat het ontstaan van het Universum is en blijft.

Het beste is eigenlijk te aanvaarden dat het er is en, gezien het er is, er een reden moet zijn dat het er is anders zou het er niet zijn. Bevreemdend is het feit dat het er is omdat wij er zijn om het vast te stellen, zonder ons was het er totaal onbesproken, zoals er misschien duizend Universums zijn in het Heelal naast dit van ons.

Ik heb dit niet expliciet gevonden in het boek van Hertog, wel dat we erin betrokken worden, dat het Universum van binnen in moet bekeken worden en niet als een toeschouwer van buiten uit. Ik besluit hieruit dat we  een noodzakelijk element uitmaken van het Universum en dat zonder ons er geen Universum zou zijn.

Aan deze innige integratie houden we niet alleen een materiële binding aan over maar ook een ‘geestelijke’ binding.

Een binding met de geest in en van het Universum die ons eigen is.

16-06-2023, 03:06 geschreven door Ugo d'Oorde  

‘Verbazend veel aan  potentie heb ik nog’,  schreef ik gisteren, maar is het zo, overdrijf ik niet om me beter te doen begrijpen? Want wat ik eigenlijk bedoelde is dat ik blijf de goesting hebben te schrijven, hoe moeilijk ook het typen met een totaal ongevoelige wijsvinger - om van  de andere niet te spreken - moge geworden zijn. Echter de hinder weegt niet op tegen de goesting ik leef me dus uit, na mijn wandeling in de veldbloementuin, met waar ik nood aan heb, want hoe zou ik het anders overleven?

Ik besta dus nu uit de kleine dingen van het leven, of liever het zijn de kleine dingen die me voor het ogenblik bezighouden. Ik heb het gefilosofeer over leven en dood afgelegd, voorlopig althans, het zijn dingen die wachtende zijn. Ik heb genoeg aan mijn geblokkeerde rechterhand om te weten wat van waarde is om mijn dagen door te brengen, vooral dan de nachten zonder al te veel slaap, zijn een doorn, zijn soms een obsessie waar ik moeilijk aan ontkom, de morgen – het gezang van de merel - telkens een verlossing zijnde.

Dankzij jullie houd ik stand. Wie zou ik zijn zonder die band met jullie, zonder de gelegenheid die ik heb me elke dag, om het even op welk uur, te richten tot jullie en te vertellen hoe het met mij gesteld is opdat ook ik het weten zou in welke wateren ik me bevind als ik de zeilen hijs om de dag tegemoet te gaan, denkend aan Dante toen die op het punt stond het Vagevuur te betreden.

Een vergelijking die niet zo mis staat, want ik ook voel soms het Vagevuur in en om me heen. Het vuur dat brandt in mijn hand en dat ik niet stoppen kan, zelfs niet met ijsblokjes.

Ondanks dit gaat het goed met mij, zoals met de bloemen, de bijen en de vlinders in de tuin.

15-06-2023, 04:03 geschreven door Ugo d'Oorde  

Er waren in de namiddag acht bijen op bezoek in de veldbloementuin, een aantal in jaren niet gezien in de tuin en nu komen ze, ik denk van einde en ver  en ik oordeel, rekening houdend met mijn levensvoorwaarden het het vermelden waard, trouwens hoe zou ik anders vandaag mijn blog begonnen zijn?

Ik weet wel dat ik nog altijd het boek van Thomas Hertog ‘Het ontstaan van de Tijd’ moet afsluiten, zeggen dat ik na de lezing ervan nog steeds niet weet ‘hoe’ de tijd is ontstaan, dat ik nog steeds niet weet tot welke conclusie ik uiteindelijk gekomen ben omdat ook Hertog geen conclusie heeft neergezet.

Ik wacht nog steeds mijn ogenblik af om het ‘ontstaan van de tijd’ af te sluiten, want vandaag is dit nog ‘en suspens’, in feite weet ik weinig meer dan wat ik al dacht te weten of weten wilde. Trouwens voor het ogenblik, heb ik meer aan mijn veldbloemen en hun ‘bezoekers’ dan aan om het even wat anders. Ik zie het perk bloemen als een gedicht als - geconfronteerd met de pijn van het schrijven zoals ik ben - de weinige poëzie die ik voor het ogenblik ken. De poëzie van de schoonheid van de bloemen die ik zie als ik er omheen wandel. De wandeling voor mij een groot gebeuren zijnde zoals het schrijven in mijn leven vandaag.

Eigenlijk hoef ik niet veel meer omdat ik weet dat ik er naast nog heel wat in potentie heb, verbazend veel.

14-06-2023, 01:19 geschreven door Ugo d'Oorde  

Stefan, de gebuur, heeft in de lente een groot vierkant van de tuin bezaaid met veldbloemen. Het is nu een pracht en een vreugde te zien hoe ik op dat stukje grond de bloemen terugvind uit mijn jeugd, het erge is dat ik van vele de naam niet meer ken, wel nog van de korenbloem, van de boterbloem, van het herderstasje, van de koekoeksbloem, maar heel wat andere zal ik moeten opzoeken als ik hem kennen wil.

Maar ik zie het, alle verhoudingen in acht genomen, als iets groots, als een compensatie voor het Braziliaans regenwoud dat volgens de Standaard van deze week stervende is met al de gevolgen van dien voor het leven op aarde.

Mijn bloemenveld is mijn tikkeltje vreugde dat natuurlijk niet opweegt tegen de vele eeuwenoude bomen en de ganse structuur van het regenwoud dat aan het verdwijnen zou zijn, een drama, maar met de tuin tracht ik mijn omgeving, enigszins een rijkere aanblik te geven, waar ik met blijheid, het overige vergetend, langsheen wandelen kan.

Dit is dan wat gebeurt in mijn kleine afgebakende wereld, een voorschoot groot,  even groot  als het leven in mijn blogs, ware het niet dat ik er nu en dan in gedachten uit ontsnappen kan.

Het is wat ik jullie te bieden heb vandaag, een pagina gesneden uit een deel van wat enkele momenten mijn dag was, samen met een bulk van een bloeiende rozenstruik, een foto die ik ontving van een vriend en een vriendin, een bulk rozen zoals deze van Couperus  maar die van mij waren niet  gevuld met verveling, in tegendeel ze waren geladen met kunst.

Evenwel, mijn opzet was deze foto per e-mail me toegestuurd, hier over te nemen. Ik ben, onhandig als ik ben, er niet in geslaagd. Ik blijf hem jullie schuldig.

12.09: Ik slaagde erin als aanhouder!

13-06-2023, 10:12 geschreven door Ugo d'Oorde  

Het heeft geen zin te  klagen over mijn toestand, het helpt me geen zier en toch doe ik het, roep ik het in ter verantwoording van mijn stilte, alsof ik nood heb aan een verantwoording, alsof ik niet vrij beslissen kan een blog te schrijven of niet.

En eigenlijk is het zo, ik ben niet vrij, ik ben en blijf het verschuldigd aan mezelf. Ik denk zelfs dat het schrijven van een blog op het klavier het enige middel is om de nodige soepelheid terug te vinden, ik heb er aldus dubbel baat bij als ik volhard.

Begrijpt dan dat ik, zelfs als ik niets te zeggen heb, verder blijf gaan alsof het slechts routine was, een krans woorden neer te leggen alvorens ik slapen ga tekenend voor de dag die voorbij is gegaan zoals zovele andere dagen in mijn leven.

Of toch niet. Ik heb vandaag meer dan op andere dagen de zorg en de genegenheid gevoeld van mijn dochters voor mij, een warmte in mij die ik zelden heb verwoord, al kwam het op in mij het hen te zeggen, het lukte me niet de juiste woorden te vinden, al was het maar bedekt, het te zeggen hoe goed ik me wel voelde omringd te zijn door hen.

Het is nu volop nacht, maar dit wou ik toch nalaten alvorens de slaap terug op te zoeken. Dit ook staat aldus geacteerd, al heeft het niets met jullie te maken, al is het strikt persoonlijk tussen mij en mijn kinderen, maar ik wil het geschreven. Want van nu af heeft al wat ik achterlaat een donkere omlijning, zullen de woorden later gezien worden als mijn laatste.

Het is ook op deze wijze en dit indachtig dat ik dit oude lichaam van mij terug in omloop wil brengen. De tijd, ‘ce grand sculpteur’ van Yourcenar zal het uitmaken, in de veronderstelling dat er nog tijd zal zijn voor mij én voor mijn geschrijf.

Het  is wat we samen gaan beleven, jullie en ik.

12-06-2023, 03:35 geschreven door Ugo d'Oorde  

Zo, terwijl ik leer hoe het klavier van mijn laptop te gebruiken,  leer ik er naast op het terras in de tuin,  met behulp van een loopstoel, hoe te gaan, hoe te wandelen.

Ik teken dit hier op opdat ik later, als er een later komt, weten zou in welke toestand ik me ooit bevonden heb: lamlendig in het schrijven als in het wandelen, gelukkig nog niet in het ademen.

Dit is dan van de momenten van nu waarin ik me richt tot jullie, hopende dat al het negatieve zich oplossen zal als ik maar blijf doorgaan als een normaal iemand. Het kost me wat, hopelijk loont het.

Ik bezit wel de vrijheid mijn slaap in te wisselen voor mijn bezig zijn, te zijn zoals ik zijn wil, de nacht nemen als dag en de dag als nacht, altijd bereid en klaar om op te treden, en het hoogst mogelijke voor mij, woorden te produceren, vorm te geven aan mijn gedachten zelfs als deze nog niet de waarde kennen van wat ik vroeger schreef.

De omstandigheden hebben een te grote impact, ik word er voortdurend mee geconfronteerd, en deze beletten me te zijn wie ik wens te zijn vooral dan als ik schrijf.

Laat ik stellen dat ik me bevind in een overgangsperiode en dat  jullie er geen idee van  hebben de moeite en de tijd die het vergt om deze luttele lijnen te schrijven.

Maar mijn blog is terug deel van mijn leven geworden, en dit telt enorm veel voor mij. Ik kom terug tot leven.

11-06-2023, 04:04 geschreven door Ugo d'Oorde  

Waar kom ik uit als ik me instel op het gezang  van de vogels in het  bijzonder van de merel in de tuin en ik niets méér heb om over te vertellen?

Nergens denk ik, ik heb niets gemeen met hem dan de stilte die er anders zijn zou als ik schrijf, de stilte in mij waar alles verdoofd lijkt, te gesloten om enige waarheid te dragen, een waarheid waarop ik verder zou kunnen gaan om binnen te komen langs een herinnering in jullie geest naar mij gericht.

Ik jullie betreden wil langs die herinnering die jullie misschien hebben opengehouden voor mij ondanks de vele morgens dat ik er niet was en jullie toch zijn blijven geloven dat ik er terug eens zou staan als jullie  zich openen op mij.

Weet vooreerst dat ik jullie niet vergeten was, dat ik voortdurend dacht aan jullie, maar ik niet de kracht had om me te openen in  woorden, te zeer ingenomen door het lot dat me bezocht en me totaal geestelijk immobiliseerde in een cirkel van pijn die me dag en nacht vergezelde en waaruit ik thans nog niet volledig ben opgestaan maar die ik ignoreren wil om met mijn schrijven al het negatieve te overkomen.

Ik weet niet of ik erin slagen zal er voortaan elke morgen te staan maar ik wil een poging doen om terug een gezel te zijn in jullie dagen, een gezel, tenminste zo jullie er nood aan hebben even zeer als ik er nood aan heb.

Een andere boodschap heb ik niet maar het is met een gerust gemoed dat ik de dag binnenga vandaag.

10-06-2023, 04:34 geschreven door Ugo d'Oorde  

Ik blijf in mijn dal van onzekerheid en ongemakken, mijn schrijven blijft moeilijk maar ik heb me met veel wil en moeite opgericht uit de stroom als even herrezen en bewandel nu, in de droom van deze ochtend, een wijdopen vlakte ingesloten door de bergen. Zo wil ik het en ik weet precies waar. Het is een vlakte die een deel van mijn leven is, de vlakte op het einde van het dorpje Zinal in de Val d’Anniviers.

Vergeef het me als het een plaats is die je misschien niet kent, maar ik ken ze voor jullie en ik neem jullie mee door het dorp, over de brug over de woelige waters van de Navizence, op de aarden slingerweg die doorloopt tot  de bergen aan de overkant, langs een moerassig gedeelte waar links de gevlekte orchis groeit en rechts in de brede plas water het veld ‘linaigrettes’ – wollegras - wiegt in de wind.

Ik ken die plaats zo goed, ze heeft me altijd vertederd als ik eraan voorbijkwam: de orchideeën en het wollegras, de stukken rots begroeid met mos en lichen, een veld natuur van alpenflora waar ik stil bleef staan om het voor altijd  op te nemen in mij en ik ken zo vele plaatsen in de bergen van de Valais, sommige een lappendeken groot maar waar het altijd goed is te zijn.

Ik droom nu de droom der dromen, doorzichtig als lucht, zwevend alsof ik enkel adem was.  Het is wat me nog rest van het vele dat er was. Het enige onwezenlijke nog dat ik koester als een gedicht van Rilke of van om het  even wie, van een vriend dichtbij of veraf.

De ganse vlakte in een blik omsluiten, er zijnde zonder er te zijn en er  te blijven,  klein, vergeten al wat van de wereld is, in de onmetelijkheid van het zijnde, aan de poort naar het Arcadia, dat je wacht, later op het einde van je tocht, een einde dat nu heel dicht gekomen is.

Het is wat is, het is niet anders, je dagen afgeteld, je weet het o zo goed en toch loopt je verder, steekt je de vlakte over naar het bosje aanleunend tegen de rotswand  om er te kijken naar de flora die er is, naar de mossen en de lichen op de stukken rots, het kleine woekerende leven, een beeld van het geluk in jou daar te zijn in het  licht dat je omhelst alsof je er een zoon van bent, in de wijdheid van het landschap om je heen waar je deel van bent.

Hoe  goed ik me voelde dat ik er was, om er te staan hij de flora die er was en die ik vergeet nu maar niet de minuscule orchidee een vinger hoog in het mos op de rand van een greppel, me afvragend van waar die kwam en welk teken eraan verbonden was opdat mijn oog erop vallen zou.

Een herinnering die gebleven is aan dat allerkleinste gebeuren in mijn leven alsof het in de droomruimte waarin ik me bevond  opgetekend werd als het symbool van mijn aanwezigheid op die plaats in die open vlakte tussen de grenzeloze bergen.

Dit is waar ik, na zovele dagen van afwezigheid, ogenblikken vertoefde deze morgen: een ver geluk dat  even openbloeide, het aroma van een late roos gelijk.

09-06-2023, 09:54 geschreven door Ugo d'Oorde  

31 mei 2023

Ik zit nog altijd in een diep dal. Ik zit op de bodem van de stroom in het dal tussen de salamanders en de watertorren. Weinig meer werd me gegund. De toppen van de vingers van mijn rechterhand zijn nog steeds gevoelloos. Ik kan enkel afwachten en mijn gedachten ongeschreven opsparen, ergens of nergens.

Maar terugkomen zal ik.

31-05-2023, 16:38 geschreven door Ugo d'Oorde  

Ik zit nog altijd in een diep dal. Ik zit op de bodem van de stroom in het dal tussen de salamanders en de watertorren. Weinig meer wordt me gegund, de toppen van de vingers van mijn rechterhand zijn nog steeds gevoelloos. Ik kan enkel afwachten en mijn gedachten ongeschreven opsparen, ergens of nergens.

Maar terugkomen zal ik.

31-05-2023, 16:33 geschreven door Ugo d'Oorde  

Papa vraagt mij u te melden dat hij 12 mei geopereerd wordt aan zijn rechterhand. Hij hoopt zijn blogs te kunnen herbeginnen op 1 juni. 

Met zijn hartelijke groeten

Zijn dochter, Ann

07-05-2023, 13:26 geschreven door Ugo d'Oorde  

Ik vind, ondanks de pijn dat het schrijven me kost, dat je hier in dit land niet kunt rondlopen zonder het boek van Thpmas Hertog, ‘Het Ontstaan van de Tijd’ gelezen te hebben of dan toch tenminste het hebben doorbladerd en hier en daar een fragment ervan gelezen te hebben, zelfs al begrijp je er heel weinig van, zoals ik, zelfs al  begrijp je er maar een paar zinnen, zoals ik, je moet het i n de hand gehouden hebben of zoals ik het voor jou, liggend op de tafel gehouden te hebben, om er enkele uren, enkele dagen, enkele weken, in bezig geweest te zijn.

Ik was in al mijn tegenspoed wat mijn rechterhand en rechterarm betreft , gelukkig  - en het is het woord dat telt omdat het me aanzette om je dit vandaag te schrijven - dat lk gelukkig was te lezen, pag.167, bovenaan, over de Russische kosmoloog AndreI LINDE die schreef dat ‘het Heelal in zijn geheel een zichzelf reproducerend systeem is dat zonder einde is en mogelijks zonder begin.’

Wel ik, als esoterieker, levend in een metafysische wereld kan me permitteren te schrijven dat het Heelal zoals we het kennen de materiële vorm is van het ZIJNDE dat zichzelf heeft gereproduceerd. Het  ZIJNDE dat gemakkelijkheid halve God of het Onnoembare kan worden genoemd.

Het is vrijdag 21 april 12.15: mijn dag die heel slecht begon kende een gelukkige passage.

21-04-2023, 10:29 geschreven door Ugo d'Oorde  

Zacht uitgedrukt sukkel ik met mijn rechterhand, dag en nacht is de pijn zo hevig dat, hoewel de wil er is, ik niet in staat ben mijn woorden vlot te schrijven.

Ze moeten dus wachten, zoals jullie zullen moeten wachten, op beterschap voor mij.

Wanneer die beterschap er komen zal verneem je wel.

Hopelijk, vlug.

17-04-2023, 08:10 geschreven door Ugo d'Oorde  

In blijvende verwondering: de natuur die ontwaakt, ben ik mijn dag begonnen, hoe ik hem eindigen zal en of ik hem eindigen zal weet ik niet, heeft nu geen belang terwijl ik aan het schrijven ben, het is maar een gedachte die me te binnen valt waarvan ik de globale  betekenis wel ken, maar het toch nodig vind ze te vermelden omdat ik niet dikwijls opsta met deze gedachte. Dus er moet een reden zijn waarom die ineens is opgedaagd om geschreven te worden, ze was me niet alleen ingegeven maar me opgelegd het te doen om de lente, de lang verwachte, te verwelkomen in mijn geschriften.

Ik luister altijd naar de stem in mij, het is zelfs geen stem, het zijn zelfs geen woorden die opduiken het is een vaag gevoel  dat ik omzet in woorden, of tracht om te zetten; soms ben ik er vlak op soms is het maar gedeeltelijk dat ik het omzetten kan in woorden, maar het is in elk geval een vreemd iets  om wat ‘hangend’ is, wat eigenlijk metafysisch is, om te zetten in woorden. Dit is wat telkenmale gebeurt, iets waar ik evenzeer verwonderd over ben, de kunst een gevoel, een ‘iets-menen-te-weten’ om te zetten in iets vaststaand, wat lettertekens zo neergezet alsof het be simpelste zaak van de wereld was, maar het is het niet, het is het nooit, want niets is verworven als de wil om het te verwerven er niet is.

Zo deze morgen en alle dagen van mijn leven is het de wil geweest die me aan het schrijven zette, de wil waar ik geen vat op had die zich opdrong en me achterliet om zelf het hecht in de hand te nemen – de hand van mij die er heel slecht aan toe is, want je weet niet, je vermoedt zelfs niet de pijn die het me kost deze woorden neer te zetten - maar hier ook is het de wil om het te doen sterker dan mezelf en ga ik door tot het einde, tot deze enkele woorden die ik er nog ga aan toevoegen geschreven staan en wel voor een lange tijd.

Ik heb deze lijnen nu in een ruk geschreven, mijn wil of de wil zorgde ervoor dat ik niet stopte, dat ik doorging verder en verder al wist ik in  het begin maar een enkele zin: het blijvend verwonderd zijn over wat het leven is.

Ik denk dat ik ver genoeg gegaan ben,  dat er genoeg is om over na te denken terwijl ik ook er vandaag zal over nadenken tot de avond valt en de nacht me opnemen zal in haar schoot.

Zo hoop ik toch dat het gebeuren zal om mijn dag aldus te eindigen.

Ik heb dit geschreven op zaterdagmorgen, ik wacht nu tot de avond valt om het te herlezen en jullie het daarna voor te leggen op zondag 16 april van het jaar des Heren 2023.

16-04-2023, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Nu er een grote rust die hoofdzakelijk vertrouwen is,  gekomen is in en over mij gebeurt het meer en meer dat ik terugblik op wat mijn leven geweest is en stel ik vast dat ik altijd op de een of andere wijze buiten het dagelijkse gedoe getreden ben om me bezig te houden,  om een tweede leven te leiden naast het gewone dat ik kende als gewone mens in de maatschappij.

Een leven dat neigde naar het creatieve dat ik voelde opborrelen in mij en dat op de een of andere wijze een uitweg zocht in het bijhouden van een dagboek dat ik in 1978 begonnen ben en dat als een rode draad, tot op vandaag, mijn leven heeft getekend, zo dat het in feite een gewone dagelijkse bezigheid is geworden, een soort van levensadem, zonder dewelke ik niet meer zou bestaan.

En het gebeurt, nu ik gekomen ben op het punt waar ik me bevind, dat ik soms – en eigenlijk meer dan soms - terugblik om uit te maken van waar ik kom, wie ik geweest ben en  hoe ik gekomen ben tot wie ik nu ben. Ik blader niet alleen door mijn geschriften van vele jaren terug maar kijk ook naar de andere activiteiten die mijn dagen geestelijk hebben gevuld en me diep levend hebben gehouden, een diepte die me nu recht houdt, zoals ik me nog nimmer ‘recht’ gevoeld heb.

Vergeef me als ik dan denk aan Hokusaï en wat hij dacht over zijn tekenen, dat hij pas op zijn honderdste bereiken zou wat hij wilde bereiken. Hij werkte dus zijn ganse leven naar dat hoogtepunt toe en in dit voel ik dat ik hem, heel bescheiden, heel nederig, op mijn manier, aan het navolgen ben, is het niet op het gebied van de kunst het is op het gebied van de rust die in mij gekomen is om de toestand waarin ik me bevind optimaal te beleven, ongeacht de vele ongemakken van het ‘oude’ lichaam dat ik bewoon dat onlangs met een technische hoogstand werd bijgewerkt.

Maar de vrienden die me kennen weten ook dat er in mijn leven een tijd is geweest – il fut un temps - dat ik tekende met potlood, hardheid 2 tot 5 op grote bladen Steinbach of Schoeller papier dat ik kocht bij Schleiper. Eigenzinnige tekeningen, totaal vrij van opbouw en inhoud. Tekeningen die nu ingelijst bij de kinderen aan de muren hangen  of bij mij, of weggeborgen hier of daar.

En een gevolg hierop. Il fut un temps dat ik kleine etsen maakte. Een koperen plaatje dat ik bedekte met een laklaag waar ik dan een tekening in aanbracht, even vrij als op mijn grote bladen, vormen en lijnen die zo ontstonden uit de naald. De plaat werd daarna in een bad van ijzerperchloride gelegd gedurende een bepaalde tijd, daarna het reinigen van de plaat, het ininkten, het afkloppen van de overtollige inkt met de hand, en dan de finale, het afdrukken.

En een vervolg hierop, il fut un temps dat ik kadertjes opvulde met de etsen die ik maakte en, als de kader een zekere diepte had, die ik soms aanvulde met stukken wortels, schelpen, stenen of wat ook, denkend zoals de pastoor van Crécy in ‘le Journal d’un Curé de Campagne’ van Georges Bernanos :  ‘Les petites choses n’ont l’air de rien mais elles donnent la paix’. En ook om erop te wijzen dat de dingen uit de natuur niet te overtreffen waren, tenminste dit was het gevoel dat ‘ik’ er bij kende.

Thans, in de laatste fase van mijn leven, bezeten van het schrijven, is dit het enige dat ik nog kan en ik doe het en blijf het doen in liefde voor het woord. Je weet het al, nu met tussenpozen omdat ik naast mijn blog er een andere even waardige activiteit op nahoudt, het herdenken en herschikken van wat ik ooit schreef.

Weet ook dat ik deze woorden eindig op het ogenblik dat de merel begint in de tuin. Ik hoor hoe gelukkig hij is. Ik voel me er goed bij, zelfs nu mijn blog eindigt,  heel goed.

14-04-2023, 04:09 geschreven door Ugo d'Oorde  

De eenzame tulp in de tuin, vlak voor het venster, kijkt me aan als ik de gordijnen openschuif. Je zult denken dat kan niet, maar het kan wél anders zou ik het niet schrijven, maar ze staat daar kaarsrecht in de regen en kijkt me verbaasd aan, geschrokken door het beeld van mijn leeftijd en ik, ik door haar teer roze kleur, haar statigheid en wat ze me schijnt te willen zeggen. Maar ze zwijgt, ik kan het enkel maar raden, zoals deze morgen de ganse natuur zwijgt, ik weet het en aan het wachten is op niets anders dan de lente omdat ik ook erop wacht, meer, veel meer, oneindig meer dan de andere jaren, want ik wil buiten om terug te leren deftig lopen, gaan eigenlijk, op het terras buiten om voor eens en altijd te vergeten het strompelen dat ik nog ken.

Al overdrijf ik misschien het is het gevoel dat ik ken en meedraag in mijn uren als ik me beweeg in het huis. En het is het gevoel dat telt en dat ik in acht neem, daarom ook is mijn tegenstelling met de rechtopstaande tulp te groot opdat ik het niet vermelden zou deze dag in april die anders een totaal ander aspect van mij – van mijn geestesgesteldheid – heeft getoond wan ik heb een selectie gemaakt van mijn blogs over de periode mei 2010 tot september 2011, 229 pagina’s voor 73.000 woorden. En nu wat doe ik ermee. Waag ik het deze ‘verouderde’ geschriften door te sturen naar een uitgever hier of in Nederland?

In elk geval niet meer naar Boekscout waar ik zelf zorgen moet voor de publiciteit wat ik niet meer kan of zelfs niet wil. Ik wacht dus af en zal beginnen aan de periode van oktober 2011 tot we zien wel na 75.000 woorden.

Het houdt me in alle geval bezig en Günther die me regelmatig tweemaal per week komt bezoeken, vindt het nodig dat ik bezig blijf en trouwens ik ook. Nu is het gemakkelijker een schifting te doen in wat ik al geschreven heb dan iets totaal nieuws te schrijven, wel duurt het langer, maar eigenlijk had ik amper een maand nodig voor een eerste bundel. Ik mag dus stellen dat ik half mei gedaan zal hebben met een tweede bundel en zo verder zonder verpozen doorgaan.

Zien jullie het gebeuren, of beter, zie ik het gebeuren, zie ik het voor mogelijk, staat het al ergens geschreven, bijvoorbeeld waar ik telkens  - zonder schaamte – naar verwijs, in het Boek waar Psalm 139 het over heeft? Wat betekenen zou dat alles in potentie al bestaat en dat ik het enkel nog maar te schrijven heb.

Nu anderen ook hebben dit al gezegd, het ‘in potentie aanwezig zijn’ opent heel wat poorten.

12-04-2023, 07:28 geschreven door Ugo d'Oorde  

Hoog 
op de rots gezeten,
hier verbleven
in het absolute van het licht,
er ons ademen wind
en water is en verderaf

herinnering
aan hoe we er waren
en hoe we er hadden kunnen zijn.

En al wat zichtbaar
en wat onzichtbaar is
geregen aan elkaar,
verweven in
een kwantumwereld,
door het woord bezeten.

Uitgeschreven al
zoals het hoort
op folio’s oud papier:

stil geluk
daar te zijn
en van het schrijven.

We zijn er veel gebleven
en er teruggekeerd.

In een lichte geur
van vlier en sternanijs
aan Rilke er gedacht,

op de noen.

10-04-2023, 01:41 geschreven door Ugo d'Oorde  

Na mijn bezoek aan de dokter: zou  ik, indien ik op sterven na dood ware geweest, een pacemaker ingeplant gekregen hebben? Ik denk van niet, dus waarom wel, waarom hebben ze besloten, me kennende, de ‘investering’ wel te doen en wel zo vlug mogelijk?

Was het omdat mijn levenskwaliteit erom vroeg, het hen duidelijk was dat ik nog inhoud had om mijn dagen verder in rust en vertrouwen – een vertrouwen dat ik niet meer had - door te brengen tot nader orde?

Het komt er in elk geval op  neer dat het een geschenk uit de hemel is en dat ik het als een geschenk zien moet. Misschien in aanvulling over wat ik schreef in verband met wat ik meende te zien als een ‘gezant’ zijnde. 

Ik moet er dus iets tegenover stellen, en het enige dat me rest is mijn schrijven, want het is mijn schrijven dat me gered heeft van een nakend heengaan.

Ik ben er dus nog en sta me toe, sta me toe het te zien als een gunst van niemand anders dan het ‘Zijnde’, het ‘Zijnde’ dat zich ontfermde over mij. Is  er een reden voor?

Ik ga dit geen tweede maal schrijven, het is te delicaat, maar ik ga het indachtig zijn voor de rest van mijn dagen.

Ik weet nu ook, mijn lichaam zijnde wat en hoe het is, dat ik geen verre of zelfs dichtbije reizen meer ga doen, de enige die me resten nog, zijn de reizen van de geest en hier kan ik alle kanten op, alle hoogten en alle diepten tot zelfs ‘twintig duizend mijlen onder  zee’.

Zo, waar ik, uitzonderlijk, heen reis deze morgen is naar een wel bepaalde plaats, hoog op de rotsen van Cabo de las Huertas, de Kaap der Tuinen in San Juan-Alicante.

Je kunt het me niet kwalijk nemen dat ik, hoog in de wind gezeten, met de oneindigheid van de zee onder mij, kijkend naar de witte lijn van de golven die openspatten tegen de rotsen, met de meeuwen erover en soms, soms een eenzame blauwe reiger, rechtstaande als droomde hij.

Ik zal er lang blijven met ‘El País’ naast mij, en een klein zakboekje om in te schrijven wat de zee en het grote licht me vertellen zullen terwijl ik daar zit als een feniks uitkijkend over mijn  wereld van het ogenblik.

Je kunt het me niet kwalijk nemen dat ik me heb los gewrikt van de toestand waarin mijn lichaam zich bevindt, mijn rechterhand vooral die ik broodnodig heb om jullie dit hier te vertellen en jullie mee te nemen al was het maar voor enkele ogenblikken  waar ik nu in gedachten zit, klaar om te schrijven wat me te binnen valt: het gevoel van een stil geluk dat ik in lang niet meer gekend heb.

Als je droomt is het ongebreideld, een ongebreidelde droom kent noch begin noch einde.

09-04-2023, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Elke blog die ik nog schrijf zou moeten beginnen zoals de ‘Zevende’ van Beethoven, afwachtend, veel belovend, al weet ik niet wat me bezielde op 4 april toen ik me zag als een gezant, een gezondene van ik weet niet wie of wat die me gelastte met de opdracht verder te schrijven, meer nog en beter dan ik al gedaan had.

Dit gebeurde met jou en dit laat je achter jou als je schrijft wat je te binnen valt en als je meent gebeurtenissen, grote of kleine, te mogen interpreteren op een totaal vrije wijze, alsof ze plaatsvonden om je op het rechte pad te houden.

Je moet ingesteld zijn op het bevreemdende, het mysterieuze van het ‘zijn’ zoals ik, om dergelijke gedachten als echt te aanzien en niet zoals het hoort, als verbeelding.

Ter verdediging echter kan ik stellen dat een mens zonder verbeelding maar een sukkelmensje is, en dit is nu precies iets, dat ik, ondanks mijn toestand niet wil zijn; hoewel ik het ben als ik onder de mensen kom, straks bijvoorbeeld als ik naar mijn dokter toe zal gaan met meer dan aarzelende tred in het ziekenhuis.

Ik heb er een hekel aan dat men me zo ziet en dat men onwetend is over wie ik ben en wat ik schrijf als ik neerzit voor mijn klavier en er geen enkel teken van de gebreken van mijn lichaam zichtbaar zijn.

Het is dus binnen in mij dat het leven zich afspeelt en niet in mijn gaan van het ene punt naar het andere. Het uiterlijke is voor het oog, het innerlijke is voor de geest, en ‘mijn’ geest stelt het nog altijd goed anders zou ik niet schrijven wat ik schrijf, en zelfs, anders zou ik de vreugde, en de peis in mij, niet kennen had ik  het niet geschreven.

Oude man, die ik ben, na dit gezegd te hebben mag je in alle rust gaan slapen. De engelen als die er zijn zullen waken over jou en wie weet, wie weet misschien ben je toch geroepen als gezant.

Blijf het dus maar hopen!

07-04-2023, 03:11 geschreven door Ugo d'Oorde