Ik ken mijn beperkingen, ik weet waar ik aan toe ben, ik ben aan het afzwakken. De laatste maanden hebben me fysisch en ook spiritueel omver gehaald, hebben me diep getroffen, ik ben maar de schaduw meer van wat ik was. Moet ik ongerust zijn, of me erbij neerleggen?

Een goede vriend, een allesweter wat het eigene van grote  schrijvers betreft, troostte me: ‘ook Agatha Christie, naar haar einde toe was aan het verzwakken maar het belette haar niet verder te schrijven’, wist hij.

Mijn lot is aldus gekend, is bloot gelegd, mijn onderwerpen afgegleden tot het leven van enkele rupsen in de tuin die  zich binnen een tiental dagen gaan metamorfoseren tot koninginnenpages, ik zal ze in het oog houden en het vermelden op het gepaste ogenblik.

Ondertussen gebeurt er van alles in de wereld, veel te veel om het hier te vermelden, echter ‘mijn’ wereld strekt zich niet verder uit, hij blijft binnen de hagen en de muren zo lang ik me niet ontplooi en de wereld van de geest ga opzoeken, hopend dat deze zich openen zal in al zijn geledingen, gaande van het eerste begin ervan uitgestreken over de tijd die was en uitkijkend naar de tijd die komen gaat hoe lang nog?

IK ben van deze twee werelden, deze van het nabije gebeuren en deze van het innerlijke gebeuren dat de oneindigheid doorkruist als ik het willen zou. Dit is van de grote rijkdom die ik bezit en die ik betreden kan elk ogenblik van de dag en de nacht. Klara helpt hierbij en zoals de zaken  nu liggen, ook de ‘Alkibiades’ van Ilja Pfeijffer telkens met de muziek van Klara er altijd ten dele in verweven.

Je volgt me wel, je weet tot hoe ver ik wel kan gaan als ik vrije teugel geef aan mijn gedachten. Want ik heb tal van mogelijkheden om de wereld van de geest binnen te gaan en er lang te vertoeven alsof het een regenwoud was van gedachten en niet van bomen of planten of dieren.

In feite is er niet zo veel gewijzigd, zoals bij Agatha Christie, misschien wat woorden die verdwenen uit mijn woordenschat.