Hoe vlug de uren, hoe vlug de dagen, in feite komt alles neer op hoe vlug de tijd tussen twee blogs want een belangrijk deel van mijn dag is hierop afgesteld. Het is een trein die ik nemen moet  naar waar weet ik nog niet en evenmin ken ik het uur, ergensnaarn een stad die ik nog niet ken. Ik wacht tot er een licht schijnt in de tunnel om te gaan waar me opgedragen wordt heen te gaan.

Zo gaat het er meestal aan toe maar het gebeurt ook dat  alles klaar en duidelijk in mij te wachten ligt en ik maar te nemen heb wat er wacht, men noemt dit de inspiratie van het ogenblik

En deze mogen was het licht dit van de dood, dit van de jonge man in de onderzeeër op weg naar de Titanic op 3.800 meter diepte, die er het leven laten zou.

Ik was ermee slapen gegaan en ik kon er me niet van bevrijden, het beeld bleef maar komen. Ik dacht niet aan de vier andere mannen,  alleen aan de knaap nog, omdat hij er niet thuis hoorde vond ik, de Titanic kon hem gestolen worden op zijn leeftijd, trouwens op elke leeftijd, het is maar hoe men zijn leven  verpanden kan of wil, maar het leven van de jonge man grijpt me zo aan dat ik het hier vermelden wil om het vast te ankeren aan de tijdsgeest van nu.

Ik heb het hier neergezet heel laat op de avond omdat ik het gebeuren zou kunnen loslaten in mijn slaap. Ik weet wel dat er andere drama’s gebeuren, maar dit drama hier is van een vreemde aard, het is er een waarvoor rijkelijk betaald werd opdat het gebeuren zou, of dan toch  zou kunnen gebeurd hebben.

Het is er een waar geen film zal over gemaakt worden, alhoewel er wel een gemaakt werd over de Titanic waar de eerzucht van de mens ook een belangrijke rol heeft gespeeld. Zo je weet maar nooit.

Maar ik, zal ik dan toch vast kunnen slapen deze nacht?