We glijden af naar een maatschappij waar onze seksuele geaardheid veruit de bovenhand neemt op onze kosmische geaardheid, waarbij deze laatste zelfs verloochend wordt door het openlijk verwerpen van het Yin-Yang-karakter van de natuur. Men begint er zelfs prat op te gaan, erover publiciteit te maken. Er is, wat men normaal verwachten zou, geen verzet er tegen, men ondergaat de wil die van het lichaam is en niet van de geest. Openlijk, met sier bekennen, met mannen en vrouwen naar bed te . elke terug  maatschappij kan hieruit ontstaan? Het zou me niet verbazen indien eerlang huwelijken zouden afgesloten worden tussen twee vrouwen en twee mannen ,een vierling in plaats van een paar.

Onderwerp gesloten. Kom er niet/nooit meer op terug. Want  geen tijd noch goesting trouwens, ik ontvang elke zaterdag ‘De Standaard’. Als ik zie de massa lectuur dat dit blad me te bieden heeft dan schrik ik ervan. ‘De Standaarden’ van de vorige weken, amper doorbladerd, liggen er nog, stapelen  zich tot een hoop die ik nooit meer verwerken zal. Ik denk dan aan al dat geschrijf dat er in aanwezig is, al die inspanningen die gedaan werden om het blad te vullen, hopende dat al die teksten gelezen zullen worden én misschien een reactie zullen opbrengen al was het maar een vermelding in het nieuws van de VRT. En toch wat er ook moge komen, ze stoppen niet, ze stoppen nimmer, schijven is hun adem, hun levensvoedsel, of het nu gelezen wordt of niet.

Ik weet me met wat ik schrijf, hoe weinig ook, een van hen, het is mijn, positieve ingesteldheid op de geest in de kosmos die er de oorzaak van is. Hij, de geest, laat niet toe dat ik mijn dag zou slijten in ledigheid , er moet iets gebeuren waarmede ik mezelf bevestig dat ik er nog steeds sta, gelaarsd en gespoord om te tonen wat er van mij is overgebleven in deze akelige wereld als ik hoor en half lees wat er allemaal in gebeurt.

Zo stond ik vandaag even stil bij wat grote poëzie wordt genoemd door Catherine De Kock die het heeft in de Standaard der Letteren van 17 juni over de poëzie van Alara Adilow, de meest bekroonde dichteres van het jaar, ‘Mythen en Stoplichten’ (Prometheus) [1]

Ik heb geen verhaal als ik lees op het einde van een gedicht:

Seizoenen verschroeien,
rivieren spartelen in de hitte als vissen op het droge.
We verliezen elkaar in het felle licht.
Kiezen op de dood te wachten
Bij de oevers van een kaal geworden waterlichaam. 

De dood rijdt aan op een mank stekeldier.

Zoals je vaststellen kunt, poëzie kan alle wegen op, gekende als ongekende. De kunst is deze te kiezen die gelauwerd wordt.

[1] Ze werd bekroond met de C. Budingh-prijs voor het beste Poëzie debuut in 2022 en kreeg eerder de Herman De Coninckprijs.